Ο πετροπόλεμος στον Μύτικα, από το αρχείο του αείμνηστου Μυτικιώτη Στρατηγού Δημήτρη (Τάκη) Ζέρβα.

Το πεδίο της «μάχης» του πετροπολέμου όπως ήταν τον Χειμώνα. Το Καλοκαίρι ξεραινόταν. Η λίμνη δίπλα στο κτίριο του Δημοτικού Σχολείου Μύτικα, που τώρα στεγάζει το Πνευματικό Κέντρο Μύτικα. Η φωτογραφία χρονολογείται δεκαετία του '60 και βρίσκεται στην έκθεση παλαιών φωτογραφιών του Πνευματικού Κέντρου Μύτικα.

ΜΥΤΙΚΑΣ PRESS: Εκτός από τις φωτογραφίες από το αρχείο του αείμνηστου Μυτικιώτη Στρατηγού Δημήτρη (Τάκη) Ζέρβα, ο γιος του κ. Σπύρος Ζέρβας μας έστειλε και μας εμπιστεύτηκε κείμενα από το αρχείο του Στρατηγού (τον ευχαριστούμε θερμά), που αναφέρονται στο χωριό μας τον Μύτικα, ώστε να τα παρουσιάσουμε μέσα από το Blog μας και να γίνουν γνωστά στους Μυτικώτες, ως μέρος της ιστορίας του χωριού μας.

Τα κείμενα είναι πολύ περιγραφικά, με πολύ ζωντανή εξιστόρηση, με γλώσσα λιτή και δείχνουν καθαρά την αγάπη που έτρεφε ο αείμνηστος Στρατηγός για τον Μύτικα.

Ακολουθούν οι όμορφες περιγραφές, γραμμένες από το χέρι του Στρατηγού:

*(Αρχείο Μυτικιώτη Στρατηγού Τάκη Ζέρβα).

Περιστατικά χαρακτηριστικά του πετροπολέμου.

1ο περιστατικό:

Ένα απόγευμα που ο πετροπόλεμος φούντωσε και το στρατόπεδο του κάτω Μύτικα ήταν ισχνό, γιατί έλλειπε ο Νίκος Θεοδωράκης, ο Τάσος ο Βασιλάκης και ο Αλέξης ο Γαρίδας, η υποχώρηση του από την επίθεση του κεντρικού - πάνω Μύτικα, δεν ανακόπηκε ούτε στα σπίτια των Αθήνη, Χατζάρα, Παβέλη, Κατσαούνη, Χάνδρα, αλλά συνεχίσθηκε και στους χώρους του σπιτιού του Καραβιά (Γώγου), του Κολοτσίτση (Μαρούλη) και πέρα από του Βασιλάκη, φθάνοντας μέχρι τα αμπέλια.

Εκείνη όμως τη στιγμή κατέβαινε από το Γκλαβά ο Αλέξης Γαρίδας με το μουλάρι και ο Τάσος ο Βασιλάκης από τα Αργυρέϊκα. Βλέποντας και οι δυο αυτοί την πανωλεθρία της υποχωρήσεως, επενέβησαν αλαλάζοντας με τις σφεντόνες.
Με δύο - τρία χτυπήματα στους αντιπάλους, άρχισε η άτακτος φυγή τους. Χώθηκαν από το δρόμο του Σχολείου ομαδικώς και οχυρώθηκαν ανάμεσα από τα σπίτια του Κοψίδα, των Ζαβογιάννηδων, του Καραμέλα και οι περισσότεροι, έβαλαν πλάτη στο μαγαζί του Νάκου.
Ο πόλεμος είχε φθάσει στο κατακόρυφο, αλλά από πλευράς κάτω Μύτικα οι βολές χαλάρωσαν, μήπως σπάσουν τζάμια των σπιτιών και καταστημάτων. Ο σκληρός όμως Μίτζας (Αλέξης Γαρίδας), ακάθεκτος έριχνε με τη σφεντόνα, οπότε μία βαριά πέτρα χτύπησε με δύναμη και έκανε θρύψαλα τη βιτρίνα του Νάκου (Σιδερωμένου). Προ της καταστάσεως αυτής και φοβούμενοι επέμβαση μεγάλων και Αστυνομίας με ξυλοδαρμό, αυτομάτως ο πετροπόλεμος διακόπηκε και οι μαχητές των δύο στρατοπέδων αγκαλιά τρέξανε μέχρι τα αμπέλια.

Εκεί φοβούμενοι Αστυνομία αλλά και γονείς, καθίσαμε μέχρι να νυχτώσει και στη συνέχεια ένας - ένας διέρρευσε για το σπίτι του.

Όλοι ρίξαμε (αισχρώς βέβαια) τα βάρη και το φταίξιμο στο σκληρό Αλέξη Γαρίδα, ο οποίος την πλήρωσε με ξύλο από τον πατέρα του. Πάντως το σπάσιμο της βιτρίνας του Νάκου δεν το πλήρωσε κανείς μας, γιατί επενέβησαν ο Πάνος Καρφής (Λιβιτσάνης), Γρηγόρης Σιδερωμένος και Σωτήρης Αποστολάκης (της Τσάντας), που φαίνεται στα παιδικά τους χρόνια ήταν κι αυτοί "φασαρίες” και ο Νάκος υποχώρησε. Επίσης ρόλο υπέρ του πετροπόλεμου έπαιξε και ο Γιώτας Αργύρης (Μανής) και άλλοι Μυτικιώτες.

2ο περιστατικό:

Από το προηγούμενο συμβάν, συμφωνήθηκε μεταξύ των αντιπάλων οι παρατάξεις των εμπολέμων να αλλάξουν μέτωπα. Έτσι ο κεντρικός και πάνω Μύτικας παρατασσόταν στο δρόμο του Σχολείου, με μέτωπο προς τη Λίμνη. Ο κάτω Μύτικας παρατασσόταν στο κέντρο της Λίμνης με μέτωπο προς τη λίμνη και προς το δρόμο του Σχολείου.

Οι διατάξεις αυτές των αντιπάλων δεν εγκυμονούσε κινδύνους, να πέσουν πέτρες σε σπίτια, γιατί και πάνω από το δρόμο του σχολείου δεν υπήρχαν, αλλά ούτε και μέσα στη λίμνη. Έτσι λοιπόν διεξαγόταν ο πετροπόλεμος και πότε ο κάτω Μύτικας υποχωρούσε και έφθανε μέχρι τη θάλασσα και πότε οι αντίπαλοί του (κεντρικός και πάνω Μύτικας) και έφθαναν μέχρι τις Γαλανέϊκες τις ελιές.

Η αλλαγή των παρατάξεων ευνοούσε τον πάνω και κεντρικό Μύτικα, διότι όταν τους σώνονταν οι πέτρες (πολεμοφόδια) είχαν τα αγούλια του δρόμου του Σχολείου που ήταν χαλικόστρωτος, ενώ ο κάτω Μύτικας έπρεπε να εφοδιάζεται μέσα στη λίμνη συνεχώς από την παραλία.

Μια φορά ή και πολλές φορές στριμωχνόμασταν από έλλειψη πετρών (αγουλιών), αλλά η δυναμική και θρυλική ΝΟΥΛΑ του Κατσαρομήτσου, νευριασμένη ξεσήκωσε τις άλλες κοπέλες του κάτω Μύτικα και παίρνοντας μαζί της, ως επικεφαλής αυτή, την Αλεξάνδρα και Κική Κασαρομήτσου, τη Γεωργία του Γαρίδα και την Μαρία του Σκαρογιάννη, άρχισαν με καλάθια ή σατίλια (κουβάδες) να μας κουβαλούν αγούλια (πέτρες) από την ακτή. Ενισχυμένοι και με την βοήθεια της ομάδας των κοριτσιών, αλλά κυρίως της Νούλας που κάπου - κάποτε έριχνε και αυτή πέτρες, τους πήραμε φαλάγγι και τους φθάσαμε μέχρι το περιβόλι του Βέρη.

Χρόνος διεξαγωγής του πετροπόλεμου:

Κατ' αρχήν ο πετροπόλεμος διεξαγόταν τους καλοκαιρινούς μήνες και κυρίως Ιούλιο και Αύγουστο. Ο λόγος ήταν ότι έκλειναν τα σχολεία και ο Δάσκαλος δεν είχε εξουσία πάνω μας, αλλά ούτε και όρεξη ν' ασχοληθεί με εμάς. Όταν λειτουργούσαν τα σχολεία τα χέρια των μαχητών εδέρνονταν με τη βέργα του Δασκάλου, οι σφεντόνες κατάσχονταν και το πέταγμα της πέτρας εναντίον οποιουδήποτε ή και σε άψυχα αντικείμενα απαγορευόταν αυστηρά από τους Δασκάλους και ειδικά τον Μόσολα.

Επίσης ο πετροπόλεμος διεξαγόταν απόγευμα, κυρίως για τη δροσιά και μέχρι το σούρουπο, οπότε διακόπτονταν για την άλλη ή για άλλες μέρες. Ο πετροπόλεμος δεν διεξαγόταν συνέχεια. Υπήρχαν και τα άλλα παιχνίδια. Οργανώνονταν και διεξαγόταν μία ή δύο φορές το δεκαήμερο ανάλογα με τα κέφια.

Οι πλέον σκληροί και πεισματικοί πετροπόλεμοι της γενιάς μου διεξήχθησαν τα καλοκαίρια του 1939, 1940 και λίγο το 1941. Αργότερα λόγω της Κατοχής και του Εμφυλίου σταμάτησαν, τουλάχιστον για τη γενιά την δική μου.

Για το πως έπαιζαν ή παίζουν οι νεώτερες γενιές, δεν γνωρίζω απόλυτα, γιατί άλλαξαν οι εποχές. Η γενιά η δική μου πήγε στο Γυμνάσιο, στις επαγγελματικές δουλειές και δημιούργησε την καριέρα του, ο καθ' ένας και η κάθε μια. Έτσι τελείωσε ο χρόνος του Δημοτικού, κυρίως του προ του πολέμου Δημοτικού.