Θριάσια Πάθη.

Γράφει ο Δημήτρης Αρβανίτης

Τη περασμένη Δευτέρα η μια από τις κόρες μου μεταφέρθηκε επειγόντως στο Θριάσιο Νοσοκομείο στην Ελευσίνα με ρίγη, πονοκέφαλο και πολύ υψηλό πυρετό. Το Νοσοκομείο αυτό μας βολεύει αφού βρίσκεται πολύ κοντά στη Πετρούπολη, όπου μένουν οι κόρες μου και ευνοεί τις κινήσεις μας από και προς αυτό. Κατασκευασμένο σχετικά πρόσφατα εξυπηρετεί τους κατοίκους του Θριάσιου Πεδίου αλλά και κατοίκους από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας. Η κατάσταση τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά είναι πολύ καλή. Από πλευράς λειτουργίας επίσης φαίνεται οργανωμένο, νοικοκυρεμένο.

Οι γιατροί ευγενικοί, με πολύ υπομονή και πραγματικό ενδιαφέρον. Στο νοσηλευτικό προσωπικό παρατήρησα μια νευρικότητα, παρά τις προσπάθειες που κάνανε να είναι ευγενικοί και τυπικοί. Στη συνέχεια της παραμονής μας στο Νοσοκομείο κατάλαβα γιατί . Το φαγητό περιποιημένο, η καθαριότητα αρκετά καλή. Το περιστατικό μετά τη πρώτη μέρα του φυσιολογικού για μας πανικού, αντιμετωπίστηκε και απαιτήθηκε η κόρη μου να μείνει για νοσηλεία περίπου μια εβδομάδα

Κατ΄αυτόν τον τρόπο πέρασα έξι πλήρεις ημέρες στο Νοσοκομείο. Μου έκαναν εντύπωση δύο χαρακτηριστικά. Πρώτο η αντιστοιχία - μιλάμε για τη Παθολογική Κλινική - των γερόντων προς τις γριές. Μπορεί ένας προς πέντε. Δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με τους παππούδες! Τίγκα στη γιαγιά το νοσοκομείο. Δηλαδή τους παππούδες τους έχουν ξαποστείλει κανονικά! Το δεύτερο είναι η βροντερή παρουσία των τσιγγάνων στο Νοσοκομείο οι οποίοι έρχονται κατά στίφη αλλά και διαφόρων αλλοδαπών!

Έτσι λοιπόν διαπίστωσα ότι το νοσηλευτικό προσωπικό είναι σε μια διαρκή αγωνία εξεύρεσης των απαιτουμένων βασικών εργαλείων για να κάνουν τη δουλειά τους όπως π.χ. σύριγγες για να παίρνουν αίμα. Το προσωπικό για τη νοσηλεία ανεπαρκές. Δύο κοριτσάκια νοσηλεύτριες, τρέχανε ασταμάτητα για να προλάβουν όλους τους ασθενείς και παράλληλα να αντιμετωπίζουν την επιθετικότητα, την αγένεια, την ανυπομονησία των ασθενών αλλά περισσότερο των συγγενών τους.

Έχουμε γίνει μια χώρα σε κατάσταση πανικού: Δεν εμπιστευόμαστε κανέναν, δεν θέλουμε να περιμένουμε, συμπεριφερόμαστε αγενώς και συνεχώς απαιτούμε. Πανικόβλητοι ασθενείς σε ένα σχετικά αξιοπρεπές νοσοκομείο.

Ο γέρος του απέναντι θαλάμου με παθολογικά αλλά και ψυχολογικά προβλήματα δε σταματάει να ωρύεται ''Νοσοκόμος, Αδελφή πρέπει να φύγω, έχω δουλειά σας λέω'', το επαναλαμβάνει ξανά και ξανά σπάζοντας τα νεύρα προσωπικού και ασθενών. Ένας παππούς έχει πάρει τον καθετήρα με τα ούρα του και τα πάει βόλτα. Ένας άλλος τσιγγάνος ουρλιάζει στο τηλέφωνο κάνοντας παραγγελία για τη λαϊκή της εβδομάδας που έρχεται. Ο γιατρός υπηρεσίας προσπαθεί να ηρεμήσει μια γριά σε κατάσταση αμόκ επειδή νομίζει ότι ο γέρος της τα τίναξε ενώ αυτός κοιμάται. Η μια η νοσηλεύτρια πάει να επιληφθεί επείγοντος περιστατικού ενεργηθέντος πάνω του ασθενούς ενώ η δεύτερη προσπαθεί να συντονίσει πλήρωμα ασθενοφόρου το προσωπικό των οποίων κάνει επίσχεση εργασίας για μεταφορά ασθενούς που παίρνει εξιτήριο.

Τα τηλέφωνα χτυπάνε δαιμονισμένα, οι τσιγγάνοι δε σταματάνε να ουρλιάζουν, οι παππούδες με τα ούρα αγκαλιά βολτάρουν, ο γέρος που φώναζε να φύγει, πέφτει κι αρχίζει τις κραυγές πόνου, τα νεύρα ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού τσατάλια - η μάχη του Σκρά - κι εγώ στη γωνία θυμάμαι τον μπάρμπα - Στράτο στο χωριό που έλεγε μακριά από γιατρούς και νοσοκομεία κι ο άτιμος τα κατάφερε. Πέθανε σε πανηγύρι γειτονικού χωριού χορεύοντας ''Μανουσάκια''. Α ρε μπάρμπα - Στράτο τη τύχη σου να ΄χουμε!