Βολές κατά ριπάς…

Γράφει ο Δημήτρης Αρβανίτης.

Τη Κυριακή έγραψα ένα κείμενο αναφερόμενο στο Γουδή, σαν περιοχή συνδεδεμένη με την εκτέλεση των έξι, καταδικασθέντων από έκτακτο στρατοδικείο σε θάνατο, ως υπευθύνων της Μικρασιατικής Καταστροφής και συσχέτισα το γεγονός με τη σημερινή πολιτική συγκυρία και τις ευθύνες των κυβερνώντων.

Να ξεκαθαρίσω εδώ κάτι: Σαφώς και η Νέα Δημοκρατία δεν είναι άμοιρη των ευθυνών του παρελθόντος ούτε η οικονομική εξαθλίωση επήλθε τα δύο τελευταία χρόνια. Δεν φοράω κομματικές παρωπίδες! 

Όμως το κράτος γέμισε από δημόσιους υπαλλήλους τη δεκαετία του ογδόντα, οι αλόγιστες παροχές με δανεικά γίνανε επί Ανδρέα Παπανδρέου, το τεράστιοχρέος είναι κύρια έργο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, η λεηλασία των εθνικών και ευρωπαϊκών πόρων μέσω των εθνικών εργολάβων είναι έργο ΠΑΣΟΚ. 

Τα τεράστια σκάνδαλα του χρηματιστηρίου, της ΖΙΜΕΝΣ, των υποβρυχίων, των φρεγατών είναι σοσιαλιστικά. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι στη Ν.Δ. ήταν τα αγιόπαιδα. Είχε και κακοδιοίκηση και διαφθορά. Όμως η τελευταία στη Ν.Δ. παρουσιαζόταν σαν εξαίρεση κι όταν ανακαλυπτόταν αυτοκτονούσαν κιόλας, ενώ στο ΠΑΣΟΚ ήταν κανόνας. Είτε αρέσει είτε όχι αυτή είναι η αλήθεια. 

Πλέον δε τούτων η διετία της κυβέρνησης Γ.Α.Π. θα γραφεί ως η μελανότερη σελίδα της ιστορίας της χώρας μας μετά την απελευθέρωση απ' τους Τούρκους. Εκχωρήθηκε εθνική κυριαρχία και μάλιστα χωρίς πολεμική σύρραξη. Εν ειρήνη!

Το ηλεκτρονικό λεξικό του Τριανταφυλλίδη στο λήμμα προδίδω γράφει τα παρακάτω: προδίδω [proδíδo] -ομαι: 

1α. παραβαίνω, αθετώ μια (ηθική) υποχρέωση, δέσμευση, αρχή κτλ.· δεν ανταποκρίνομαι σε ελπίδες, σε προσδοκίες κτλ., διαψεύδω, εξαπατώ: Πρόδωσε τον όρκο / τη φιλία / τον έρωτα / τις αρχές του. Πρόδωσαν την εμπιστοσύνη του λαού. Aισθάνθηκαν προδομένοι. 

β. (ειδικότ.) β1. κάνω ενέργειες, πράξεις (αποκαλύπτω μυστικά, δίνω πληροφορίες κτλ.), που βλάπτουν την πατρίδα μου προς όφελος εχθρών ή αντιπάλων: καταδικάστηκε σε θάνατο, γιατί πρόδωσε την πατρίδα του. β2. καταδίδω, παραδίδω κπ. σε εχθρό, σε αντίπαλο: H αντιστασιακή οργάνωση προδόθηκε στους Γερμανούς.

2α. αποκαλύπτω, κοινολογώ κτ. (που όφειλε να παραμείνει μυστικό): ~ τα μυστικά / τα σχέδια / τις κινήσεις κάποιου.

Επειδή όμως ο γράφων ευρίσκεται στις τάξεις της «επαράτου» δεξιάς, ας δούμε τι γράφει ο Στάθης Σταυρόπουλος, της Ελευθεροτυπίας, γνωστός αριστερός το Σάββατο 8/10 αλλά και ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ κοντά 30 χρόνια, ο οποίος αποχώρησε το 1999, τη Παρασκευή 7/10 στο ιστολόγιο του, για να διαπιστώσουμε πως οι σκέψεις και οι λόγοι ενός δεξιού, ενός αριστερού κι ενός σοσιαλιστή συμπίπτουν για τη παρούσα πολιτική συγκυρία:

Όταν θα πάρουν φωτιά οι ασπίδες. (Στάθης, Ελευθεροτυπία-www.enet.gr, 08.10.2011) 

Μεταμορφωμένος τότε σε ταύρο, ο Δίας μετήγαγε την Ευρώπη στη Δύση, μεταμορφωμένη σήμερα σε αποδιοπομπαίο τράγο η Ελλάδα επιστρέφει απ' τη Δύση πού; Εδώ; δεν θα 'χει να πληρώσει ούτε το φως. Το ανέσπερον!

Δεν είναι πατρίδα μου το Προτεκτοράτο. Εμένα, πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, και δεν μπορεί στην Ελλάδα να ξεκινάει τη διαδρομή του για να μάθει γράμματα στα παιδιά ένας δάσκαλος με 660 ευρώ τον μήνα, για να πάρει 750 ευρώ στα 45 του και να μην κάνει παιδιά δικά του ο ίδιος ποτέ.

Δεν είναι Πρωθυπουργός μου αυτός ο τύπος που πάει να κάνει τη Θράκη Ειδική Οικονομική Ζώνη υπό την Εντολή της Γερμανίας-ανοίγοντας έτσι έναν ακόμα δρόμο για την «αυτονόμηση» της περιοχής και τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας.

Είναι πιθανόν αυτός ο ανιστόρητος να μη γνωρίζει ότι οι Ναζί στην Κατοχή διακρίθηκαν εκτός των άλλων και στο σπορ του διαμελισμού της χώρας μας -ώς και ανεξάρτητο «Βασίλειο των Βλάχων» στην Πίνδο έστησαν οι ολετήρες όμως-, πώς να κάνει την Ελλάδα πειραματόζωο της νέας Τάξης, απέδειξε ότι γνωρίζει πολύ καλά ο επικεφαλής των δωσιλόγων.

Δεν είμαι υπήκοος της Τρόικας. Είμαι Ελληνας πολίτης -δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη στα ανδρείκελα και τους κουίσλινγκ- δεν είμαι ανδράποδο δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη σε αυτούς που βουτάνε το υστέρημα του συνταξιούχου κι αφήνουν τον φοροφυγά να πλουτίζει ακόμα περισσότερο.

Δεν είναι (μόνον) φασιστικό, είναι και αηδιαστικό ο Υπουργός -εν προκειμένω ο Παπουτσής- να βάζει τις διαδηλώσεις για το ψωμί στον ίδιο παρονομαστή με την εγκληματικότητα, δεν αναγνωρίζω συνεπώς καμμιάν εξουσία σε αυτούς που αφήνουν ανυπεράσπιστους τους γέροντες μπροστά στα καλάσνικωφ και τους φταίνε για την άθλια ανικανότητά τους οι διαδηλωτές.

Οχι, δεν είναι πατρίδα μου οι εντολές των τοκογλύφων, πατρίδα μου είναι η τήρηση του Συντάγματος. Οφείλω να αντισταθώ για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας στον Υπουργό Οικονομικών -εν προκειμένω στον Βενιζέλο- που βάζει 23% ΦΠΑ στην μπουγάτσα αν είναι αλμυρή και 13% αν είναι γλυκιά. Η μαλακία δεν είναι θεσμός, ούτε μπορεί πατρίδα μου να γίνει ο εκβιασμός, η τρομοκρατία, η καταστολή, ο παραλογισμός και η ανικανότης. Και η ντροπή.

Πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, της μάνας μου και του πατέρα μου η ιστορία, των παιδιών το πεδίο δεν μπορώ να την παραδώσω μικρότερη. Δεν ανέχομαι πλέον τους χυδαίους που με κατασυκοφάντησαν urbi et orbi ότι είμαι διεφθαρμένος και τεμπέλης, ότι μαζί τους τα έφαγα. Οφείλω να τους αντισταθώ. Να τους απονομιμοποιήσω. Δεν πρόκειται να πληρώσω τα χαράτσια που μου επέβαλαν και θα μου επιβάλουν, πρώτον διότι δεν είμαι ούτε Τούρκος ούτε ραγιάς για να με σφάζει όποτε γουστάρει ο αγάς, ούτε είναι η χώρα μου οθωμανικό σαντζάκι, ώστε νόμος νά 'ναι η ανομία και δεύτερον δεν θα νομιμοποιήσω με τον οβολό μου τη ληστεία εναντίον όλων μας -διότι δεν πρόκειται περί κάποιας θυσίας για να σωθεί η πατρίδα αλλά πρόκειται για το τίμημα της προδοσίας- την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο. Όχι, δεν θα πληρώσω το μερίδιό μου για τα τριάντα αργύρια του Ιούδα, δεν θα γίνω συνένοχός τους. Ως εδώ!

Δυο χρόνια τώρα η χώρα καταστρέφεται. Σε αυτό συμφωνούν όλοι, μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια μάς γύρισαν πίσω στο 1950, οφείλω συνεπώς να αντισταθώ. Πατρίδα μου ήταν τα σχολικά βιβλία, τα 3.000 χρόνια της παιδικής μας ηλικίας, απ' τον Όμηρο ως τον Νίκο Γκάτσο, τι να προδώσω και γιατί; τα κυπαρισσάκια ή τα ηλιοβασιλέματα;

Δεκάδες φορές ώς τώρα στην Ιστορία τον μονόδρομο προς τα Τάρταρα τον έχουν φράξει τα οδοφράγματα.

Τολμάς και ζεις.... Όνειδος της πατρίδας. (Μιχάλης Χαραλαμπίδης-www.polis-agora.blogspot.com 07.10.2011)

Ο Έλληνας Άνθρωπος βλέποντας και ακούγοντας την ομιλία μου το 1996 δεν θα την χαρακτήριζε ποτέ προφητεία. Προέβλεψα, προειδοποιούσα με μεγάλη αγωνία για τα Επερχόμενα-μόνο τα δευτερόλεπτα δεν πρόβλεψα-προτείνοντας ταυτόχρονα με πάθος μία άλλη πορεία που θα έκανε την Ελλάδα πρωταγωνιστή. Θα την χαρακτήριζε Πολιτική με το ΄Π΄ κεφαλαίο. Πολιτική ως πρόλογο, ως πρόβλεψη, ως προέκταση όπως μας δίδαξαν οι προγονοί μας.

Από εκεί πήραν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι την λέξη project – Πρότζεκτ – σχέδιο. Ακόμη όμως και αυτό είναι περιοριστικό της ουσίας της ομιλίας μου. Δεν πρόκειται μόνο για μια πολιτική εκτίμηση της στιγμής. Είναι κάτι βαθύτερο. Είναι η επιβεβαίωση, η δικαίωση μιας θεωρίας, μιας αυτόχθονης Πολιτικής Επιστημονικής θεωρίας και μιας Πολιτικής στρατηγικής η οποία δικαιώθηκε ιστορικά και η οποία αποτελεί το μεγαλύτερο εφόδιο για μια δημιουργική για την χώρα διαδρομή στον νέο ιστορικό κύκλο. 

Δεν νομίζω να υπήρξε ούτε να υπάρχει άλλη που να δικαιώθηκε και να είναι χρήσιμη σήμερα. Όποιος διαφωνεί μπορεί να έρθει στο Βήμα του Διαλόγου, στην Αγορά. Εγώ ήμουν πάντα εκεί. Δεν ήμουν σε σκούρα και σκοτεινά περιβάλλοντα. Ποτέ δεν φίμωσα κανέναν. Αντιθέτως υπέστην και υφίσταμαι αυτήν την βαρβαρότητα των πολλών και πολύχρωμων ολοκληρωτισμών. Την διάχυτη αντιπνευματικότητα των «πολιτικών» και «μορφωτικών» πτωμάτων της μεταπολίτευσης.

Το πρώτο στάδιο της παρακμής, ο προάγγελος της χρεοκοπίας ήταν η κατάργηση της Δημοκρατίας. Η ιστορία και η πολιτική αλλά και οι νόμοι, γραπτοί και άγραπτοι, λένε ότι οι ένοχοι πρέπει να τιμωρηθούν, να εξοστρακισθούν. Όσοι δολοφόνησαν τα οράματα μας τιμωρούνται. Αυτός είναι ο δρόμος της κάθαρσης και της αναγέννησης. 

Στους ενόχους λοιπόν θα ήθελα να αφιερώσω ένα λόγο που ακούσθηκε στην Αθήνα αιώνες πριν και συνάντησα στον Διόδωρο τον Σικελιώτη. «Τολμάς να ζεις, ν’ αντικρίζεις το φως του ήλιου και να έρχεσαι στην Αγορά Ζωντανό μνημείο ντροπής και όνειδος της πατρίδας».

Εδώ παρ’ όλο το οξύγαλαν ακόμη τολμούν. Στον λαό ειδικά τον κομματοποιημένο που από λαός έγινε πλήθος, αντί πολίτες έγιναν, τους έκαναν κρατίτες - αυτός ήταν ο όρος που χρησιμοποίησα από την δεκαετία του 80’ - θα αφιερώσω ένα άλλο κομμάτι του Διόδωρου. 

Αυτά τα λόγια δεν ειπώθηκαν στην Αθήνα αλλά στις Συρακούσες, στην Magna Grecia, την Μεγάλη Ελλάδα. Είναι το παρόν ως ιστορία.«Αλλά (το πλήθος) είχε διαφθαρεί, με δωροδοκίες, εναντίον του κι’ έτσι είχε στερηθεί την ελευθερία της έκφρασης της γνώμης του, εναντίον του κακού».

Τι έχει ανάγκη η χώρα, τι έχουν ανάγκη οι Έλληνες στον νέο κύκλο. Την ανάκτηση της έννοιας, της λέξης ΠΑΡΡΗΣΙΑ. Αυτή απουσίασε και απουσιάζει. Είναι όμως μεγάλη η φόρτιση, η προωθητική της δύναμη για ένα αναγεννητικό μέλλον.