Ο χορός των πνευμάτων.

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος.

Για ορισμένους όποιος πει κάτι λιγότερο από το «Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω! Ουστ!» είναι το λιγότερο δωσίλογος. Λογικό. Όταν η χώρα τελεί υπό κατοχή, οι αποχρώσεις δεν ευσταθούν. Ο καθένας πρέπει να δηλώσει σε ποια πλευρά των χαρακωμάτων έχει πάρει θέση, ακόμη κι αν όλοι, ένθεν κακείθεν των χαρακωμάτων, αναμένουν, και επιθυμούν, την καταβολή της πολυσιτεμένης και έκτης δόσης του ίδιου Μνημονίου, του ουστ, του έξω από δω.
Επειδή δε τη διαχωριστική γραμμή την χάραξε με εντυπωσιακή σαφήνεια η κ. Τάνια Τσανακλίδου, στην οποία και ανήκει η προαναφερθείσα αποστροφή, ουδείς δικαιούται πλέον να γκρινιάζει πως ο πνευματικός κόσμος της χώρας παρακολουθεί σφυρίζοντας αδιάφορα τα δεινά μας. Διότι μιας κυρίας Τσανακλίδου μύρια πνεύματα έπονται. Του κυρίου Θεοδωράκη χοροστατούντος, έπεται ο αειθαλής συνταγματολόγος κ. Κασιμάτης, ο κ. Μπέης, οι πρυτάνεις του Γένους, η αντιστασιακή dream team των τραγουδιστών και οι επίλεκτες δυνάμεις του θεάτρου μας, που δεν αντέχουν πια άλλο αυτήν την κατάσταση, που εξοργίζονται, αγανακτούν και μας καλούν να εξεγερθούμε. Ποιος άραγε περίμενε τέτοια πλειοδοσία κοινωνικής ευαισθησίας τότε που έρεε άφθονος ο καμπανίτης οίνος των επιδοτήσεων; 

Να αφήσω τις ευκολίες είπατε; Δεν έχω αντίρρηση, ενδεχομένως και να τους αδικώ. Διότι, εδώ που τα λέμε, τόσα χρόνια αν κάτσεις και το καλοσκεφτείς οι φωνές τους ήταν πάντα στο πλευρό μας όταν προέκυπταν ιστορικές στιγμές. Με συναυλίες δεν ρίξαμε τη χούντα; Με άλλες τόσες συναυλίες δεν διώξαμε τις βάσεις του θανάτου, με ακόμη τόσες δεν λύσαμε το Κυπριακό; Ως και τον Κλίντον καταδικάσαμε, ως και τον Οτζαλάν ανακηρύξαμε σε εθνικό μας ήρωα για να εμπνέεται ο κύριος Κρανιδιώτης. Και είναι να απορεί κανείς που δεν έγινε καμία συναυλία ακόμη για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αλλά ποιο υπουργείο να ζητήσεις να σ' την χρηματοδοτήσει που αυτοί δεν έχουν να πληρώσουν ούτε τα κολοβωμένα τους δεκαπενθήμερα; 

Συμφωνώ, ας προσπεράσουμε τα περί «δωσιλογισμού» και «δυνάμεων κατοχής» και νέας εθνικής αντίστασης. Όπως η φαντασία όταν καταλάβει την εξουσία, ο λυρισμός εξουσιάζει το φρόνημα και οδηγεί τις λέξεις. Αν μάλιστα ξυπνήσεις με διάθεση ηρωική, διότι δεν σου απομένει τίποτε άλλο, μπορεί να ονειρεύεσαι πως στέκεις μόνος απέναντι στα τανκς και κάνεις και με τα χειλάκια σου μπαμ-μπαμ για να σκοτώσεις τον αντίπαλο. Ο λυρισμός δεν χρειάζεται την πραγματικότητα για να μεγαλουργήσει. 

Μένει βέβαια να αναρωτηθούμε, εμείς οι υπόλοιποι, οι ψυχροί και οι ανάλγητοι, εμείς που δεν διαθέτουμε ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας, μήπως, λέω μήπως, όλος αυτός ο πλειστηριασμός του ηρωισμού δεν είναι το υποπροϊόν της πνευματικής μας καχεξίας. Ένα απ' αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς να μεγαλώσουν. Και γι' αυτό δεν σταμάτησαν να τραγουδάνε. Και γι' αυτό, αντί να βάλουν δυο λέξεις στη σειρά, αρχίζουν και τραγουδάνε. Φτώχεια, μεγάλη φτώχεια ενέσκηψε στη χώρα των ηρώων που κάποτε γέμιζαν στάδια με συναυλίες. 

Φτώχεια, ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια, αν σκεφτείς πως οι πολιτικοί μιλάνε σαν κακοί ηθοποιοί κι οι ηθοποιοί μιμούνται τους κακούς πολιτικούς.

Πηγή: Εφημερίδα ''ΤΑ ΝΕΑ''.