Ένα ροζιασμένο, οπλισμένο χέρι.

Γράφει ο Ναούμης Νικόλαος.
Πολιτικός επιστήμονας.
www.naoumis-nikos.gr

Αλήθεια, με πόση άραγε αισιοδοξία μπορείς να περιμένεις το αύριο που ξημερώνει, όταν τίποτα γύρω σου δεν σε προδιαθέτει για κάτι τέτοιο; Σαφώς και το ερώτημα αυτό, είναι ρητορικό όμως, στην άκρη των χειλιών μας, όλοι έχουμε μια απάντηση έτοιμη να ξεφύγει... Θέλεις γιατί φοβάσαι να την ακούσεις, θέλεις γιατί κάτι σε συγκρατεί, δεν την ξεστομίζεις, πολύ απλά, διότι λες, ότι όχι, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά και, την καταπίνεις γρήγορα - γρήγορα.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψη, στάθηκε η τραγική, όσο και συμβολική, αυτοχειρία ενός ηλικιωμένου, σήμερα το πρωϊ, στην καρδιά της Αθήνας, στο πλέον πολυσύχναστο μέρος της, την πλατεία Συντάγματος, μπροστά στο... ναό της δημοκρατίας και εσχάτως, της νυχτερινής τροπολογίας...!

Η τραγικότητα της είδησης, είναι αυτονόητη... Ένας ακόμα συμπολίτης μας, ένας ακόμα συνάνθρωπός μας, από τους πολλούς τώρα τελευταία που βρίσκουν το κουράγιο να κάνουν το απονενοημένο διάβημα, σωριάστηκε νεκρός από το δικό του χέρι, που το μόνο σίγουρο είναι ότι το όπλισαν άλλοι. Κι εδώ κάπου, έρχεται η συμβολικότητα της πράξης του αυτής. Ο άνθρωπος αυτός, επέλεξε να βάλει τέρμα στη ζωή του, στον ίσκιο του ελληνικού κοινοβουλίου. Γιατί άραγε; Ήθελε να φύγει από τον κόσμο τούτο, εξασφαλίζοντας λόγω του χώρου τα δεκαπέντε λεπτά της δημοσιότητας που ο καθένας μας απολαμβάνει σ' αυτή τη ζωή, καθώς η αυτοκτονία του θα γινότανε σίγουρα είδηση στο μέρος που επέλεξε να την πραγματοποιήσει ή, με την συμβολική του αυτή επιλογή, έδειξε ξεκάθαρα ποιοι φέρουν την ευθύνη για το χέρι του που οπλίστηκε. Νομίζω ότι η απάντηση είναι για τους περισσότερους αυτονόητη... Οι μόνοι που δεν μπορούσαν να δώσουν μια λογική εξήγηση, για πιθανές αιτίες και λόγους αυτής της πράξης, ήταν οι εργολάβοι - μεσίτες πώλησης οικοπέδων με θέα

των ΜΜΕ, οικοπέδων στα σύννεφα, που κάτι τέτοια γεγονότα, τους πετάνε βίαια έξω απ' αυτά.

Το μυαλό, δεν μπορεί να κατεβάσει άλλες σκέψεις πάνω στο δυσάρεστο αυτό συμβάν. Απλώς, αυτό που μπορεί μόνο να σκεφτεί, είναι, πέρα από την ματαιότητα των πάντων, το πόσο ειρωνικά αλήθεια ακούγονται όλα όσα λαμβάνουν χώρα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας. Μιας πολιτικής σκηνής, που με αστοχίες, λάθη και παραλείψεις τριάντα και πλέον χρόνων, έφτασε στο σημείο, να οπλίζει τα χέρια απλών, καθημερινών ανθρώπων, της διπλανής πόρτας που λένε και, αντί να το στρέφουν στους

πραγματικούς ενόχους για την τραγική κατάσταση που έχουν περιέλθει, κατακριτέα σκέψη αλλά πραγματική, το στρέφουν μαζεύοντας όση αξιοπρέπεια τους έχει απομείνει, στον ίδιο τους τον εαυτό.

Οι λόγοι που το ηλικιωμένο χέρι οπλίστηκε, μπορεί να είναι πολλοί... Πενιχρή σύνταξη, τέλη, φόροι, χαράτσια, ανεργία, υποβάθμιση ποιότητας ζωής, πείνα... Λόγοι που όλοι τους βιώνουμε μέρα με την μέρα, όλο και πιο σκληρά στο πετσί μας. Όμως, η απορία μου είναι απλή... Θα ιδρώσει κανενός το αυτί άραγε; Θα βρεθεί ποτέ κανένας ένοχος γι' αυτή την κατάντια της κοινωνίας; Θα πάει εν τέλει κάποιος φυλακή; Πρέπει ν' απαντήσω;

Άσ' το καλύτερα... Πρέπει να δουλέψω για την αυτοδύναμη Ελλάδα του Βαγγέλη, να κυνηγήσω τον Γιώργο να του δώσω ένα ταπεράκι με σπιτικούς κεφτέδες της μαμάς για να τους πάρει μαζί του στις ατέλειωτες περιπλανήσεις ανα τον κόσμο, να προσέξω τον άλλο Γιώργο τον κωλοτούμπα μη σπάσει κανένα κεφάλι με τις τόσες πιρουέτες που κάνει, να δώσω ένα χαρτομάντιλο στην ψηλή να σκουπίσει τα δάκρυα που χύνει τελευταία για τα μεγαλεία που απομακρύνονται... Δουλειές με φούντες...

Αυτά... Σας αφήνω τώρα... Έρχεται το πούλμαν του Πάνου να με παραλάβει... Πάμε να συναντήσουμε τον Αλέξη που τα χνώτα μας ταιριάζουν και ίσως πούμε και στον Φώτη και την Αλέκα να έρθουν... Πάμε όλοι μαζί στην Αμυγδαλέζα, γιατί μάθανε πως, εκεί θα πλακώσουν ψηφαλάκια και κρίμα είναι να μας ξεφύγουν...

Αν για κάποιους έχει αξία, το μήνυμα που ο 77χρονος στέλνει, είναι :

"Είμαι συνταξιούχος. Δεν μπορώ να ζω σε αυτές τις συνθήκες. Δεν μπορώ να ψάχνω για φαγητό στα σκουπίδια. Γι αυτό αποφάσισα να βάλω τέλος στη ζωή μου"...

Καλό ταξίδι παππού...