Δικαίωμα στην αυτοκτονία…

Γράφει ο Νίκος Ναούμης. 

Πολιτικός επιστήμονας.

www.naoumis-nikos.gr

Άφησα επίτηδες να περάσουν λίγες μέρες, προκειμένου να καταθέσω και τις δικές μου απόψεις, σχετικά με τις εκλογές που πέρασαν στην ιστορία. Για το μόνο που δεν μπορώ να γράψω, είναι τι χρώμα θα έχει η σελίδα του βιβλίου αυτής, που θα τις φιλοξενήσει… Θα επιχειρήσω στις γραμμές που ακολουθούν, εν συντομία και ψύχραιμα, να καταθέσω τις απόψεις μου για όλους και για όλα, σε περίπτωση που μπορεί κάποιος να ενδιαφέρεται γι’ αυτές!

Κάποτε είχα διαβάσει κάπου πως, όταν η οδοντόκρεμα βγει από το σωληνάριο, είναι τρομερά δύσκολο να την βάλεις ξανά μέσα σε αυτό. Αν το σωληνάριο στην περίπτωσή μας είναι η κοινωνία, η πίεση που ασκήθηκε τα τελευταία σχεδόν τρία χρόνια σε αυτήν από παντού κι από τους πάντες, έφερε την έκρηξη, αναίμακτη έκρηξη ευτυχώς, που οδήγησε τον λαό που στο παράδειγμά μας είναι η οδοντόκρεμα να βγει από το σωληνάριο και να εκφραστεί με τον τρόπο που εκφράστηκε στην μεγαλύτερη τελικά πόρνη ακόμα κι από την μπάλα, την κάλπη!

Να πάρουμε τα πράγματα με την σειρά… Σε κάθε μάχη, υπάρχουν σαφώς κέρδη και απώλειες η καλύτερα, νικητές και χαμένοι. Με την πλευρά των νικητών, είναι σίγουρα ο Αλέξης και οι συνιστώσες του, ο Κουβέλης με την Ρεπούση που θα ξαναγράψουν την ιστορία μας, ο Καμμένος με το πούλμαν της χαράς και φυσικά, οι νοσταλγοί καθεστώτων που η ιστορία τα ξεπέρασε.

Με την πλευρά των χαμένων, πρώτο και καλύτερο, είναι το κίνημα του Αντρέα, του Άκη, του ΓΑΠ με τα λεφτά που υπάρχουν, του Λαλιώτη και του Τσουκάτου, του μπάτε σκύλοι αλέστε το δημόσιο, των υποβρυχίων που γέρνουν, της αφαίμαξης της υπαίθρου με την καταστροφή της αγροτιάς, των υπόγειων συμφωνιών με το ΔΝΤ, το κίνημα του Τσοβόλα δώστα όλα, της υποβάθμισης της παιδείας με φωτοτυπίες αντί βιβλίων, το κίνημα τέλος που τα έφαγε μαζί μας και που ο νέος του ηγέτης, ο Βαγγέλης που όταν ανοίγει το στόμα του ξεχνάει να το… κλείσει και στον οποίο έλαχε ο κλήρος, να μας στείλει τον λογαριασμό με την μεγάλη του εφεύρεση ως άλλος Κύρος Γρανάζης και τα περιβόητα χαράτσια του μέσω ενός δημόσιου αγαθού, του ηλεκτρικού ρεύματος. Στο ίδιο στρατόπεδο, είναι επίσης και όλοι οι ένοικοι της περιβόητης πολυκατοικίας, η Ντόρα ( συλλυπητήρια με την ευκαιρία ), ο κωλοτούμπας πρόεδρος που πολύ θα μου λείψουν οι σταθερές του απόψεις κι ο ίδιος προσωπικά και χωρίς δεύτερη κουβέντα, χαμένη από αυτή την μάχη, βγήκε και η ΝΔ του Αντ. Σαμαρά.

Υπάρχει βέβαια και μια Τρίτη κατηγορία, η κατηγορία του ό, τι να’ ναι, που σ’ αυτήν κατατάσσεται το κόμμα της Αλέκας και του ΠΑΜΕ, που ονειρεύονται Οκτωβριανές επαναστάσεις και παρελάσεις στην κόκκινη πλατεία και αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας πλέον.

Να δούμε πρώτα απ’ όλα τους νικητές. Όλοι, χωρίς δεύτερη σκέψη, θέλουμε και επιδιώκουμε αν το θέλετε, την ανανέωση στο πολιτικό προσκήνιο του τόπου, τόσο σε πρόσωπα και, πολύ περισσότερο, σε ιδέες. Αυτό άλλωστε, ήταν κι ένα από τα ξεκάθαρα μηνύματα που η κάλπη έστειλε στις 6 του Μάη. Παρακολουθώντας όμως την πολιτική επικαιρότητα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τις μέρες που ακολούθησαν την εκλογική αναμέτρηση, μόνο θλίψη και απογοήτευση εισπράττω από τις πρώτες κινήσεις του αδιαμφισβήτητα μεγάλου νικητή των εκλογών αυτών. Ο κ. Α. Τσίπρας, με τα όσα έχω παρακολουθήσει, λυπάμαι που θα το πω, ήταν και θα παραμείνει απλά ο Αλέξης! Φέρεται και συμπεριφέρεται εντελώς ανώριμα, δείχνοντας σε όλους, ότι δεν έχει αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών και την ιστορικότητά τους. Με ύφος χιλίων καρδιναλίων, αντιμετωπίζει τους άλλους παίκτες τους πολιτικού παιχνιδιού, ως ένα ανώριμο επαρχιωτόπουλο που ήρθε για πρώτη φορά στην Αθήνα και έχει βάλει σαν στόχο να περάσει απ’ όλα τα μπουρδέλα της…! Είναι κρίμα πραγματικά, διότι από έναν άνθρωπο της γενιάς του, ο λαός θα περίμενε άλλα πράγματα. Η ανωριμότητα όμως του συνόλου των Ελλήνων πολιτικών, καθώς και η προφανής έλλειψη πολιτικής παιδείας και κουλτούρας, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας για την τέχνη του εφικτού και την ανανέωση της στην πατρίδα μας. Το «σύνελθε» του Αντ. Σαμαρά, αποτυπώνει με το πλέον ξεκάθαρο τρόπο την όλη περίπτωση Τσίπρα και την συνυπογράφω.

Δεύτερος αδιαμφισβήτητος νικητής, είναι κι ο Φ. Κουβέλης με την ΔΗΜΑΡ. Το κόμμα του Κουβέλη που προήλθε από την διάσπαση του ΣΥΝ, μετράει μόλις λίγους μήνες ζωής και κατάφερε να επιβιώσει εν τέλει, χάρη στην προσωπικότητα του προέδρου του. Κανείς δεν διαφωνεί για το ήθος και την σοβαρότητα του. Σίγουρα, το δείχνουν άλλωστε και οι μετρήσεις κοινής γνώμης, αποτελεί πρόσωπο κοινής και ευρείας αποδοχής. Όμως, η ισορροπία που προσπαθεί να κρατήσει μεταξύ των αριστερών του πεποιθήσεων και απόψεων με δεξιόστροφο θα λέγαμε προσανατολισμό, είναι ισορροπία τρόμου που τον εγκλωβίζει και τον τελματώνει, με αποτέλεσμα να τον καθιστά απλά… συμπληρωματικό παίκτη του παιχνιδιού και σε καμία περίπτωση βασικό. Συμπληρωματικά, οι επιλογές των προσώπων που έκανε για να καταρτίσει τα ψηφοδέλτια του κόμματός του, με ανησυχούν και με βρίσκουν απέναντι του. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τέτοιων επιλογών, είναι η ακαδημαϊκός Ρεπούση, η οποία… ξαναγράφει την ιστορία μας, κάνοντας λόγο για συνωστισμό στην προκυμαία της Σμύρνης και άλλες τέτοιες μπούρδες, που απέχουν κατά πολύ από την πραγματική ιστορία και μόνο πληγές ανοίγουν.

Με σύνθημα «είμαστε πολλοί, είμαστε ανεξάρτητοι, είμαστε Έλληνες» ο Πάνος Καμμένος, κατάφερε μέσα σε μόνο λίγες εβδομάδες, από ένα καπρίτσιο κι ένα γινάτι, όχι μόνο να φτιάξει κόμμα αλλά να το βάλει και στην βουλή, με ποσοστά που μόνο εντύπωση προκαλούν. Με μια προεκλογική καμπάνια βασισμένη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μόνο επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων μπορούν να κάνουν και κρύβοντας την ουσία αυτών, κατάφερε να συγκεντρώσει δυσαρεστημένους ένοικους της δεξιάς πολυκατοικίας. Πέρα από αυτό, ουσία μηδέν. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σχέδιο, μόνο με συνθήματα και κραυγές, κατάφερε ένα μεγάλο πλήγμα στο κόμμα από το οποίο προήλθε και ανδρώθηκε πολιτικά. Τώρα που τα ζόρικα όμως είναι μπροστά του, ήδη ο κ. Καμμένος, παλαντζάρει επικίνδυνα φάσκοντας και αντιφάσκοντας. Μιμείται χωρίς δεύτερη σκέψη, τον Αλέξη, δείχνοντας και οι δυο τους, πως αυτά τα παιχνίδια, δεν μπορούν να τα παίξουν η, όπως θα’ λεγε κι ο Αλέφαντος, «δεν μπορούν τα παλικάρια»!

Πάμε τώρα στους χαμένους… Το ΠΑΣΟΚ, ο μεγαλύτερος χαμένος όλων, κατετάγη τρίτο, με ποσοστά που το γυρνάνε πίσω, στις πρώτες εκλογικές αναμετρήσεις που έλαβε μέρος ως κίνημα. Είναι πασιφανές πλέον, πως ο ιστορικός του κύκλος έκλεισε. Το κίνημα του Αντρέα, με την μορφή και τα θεμέλια που ο δημιουργός του έβαλε, σε μια νύχτα γκρεμίστηκε με πάταγο. Κάθε παραπάνω σχόλιο απ’ την πλευρά μου, θα ήταν πλεονασμός. Μια επισήμανση μόνο θέλω να κάνω… Λένε πως τα κάστρα, πάντα πέφτουν εκ των έσω… Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, το κάστρο του έπεσε από τον ίδιο τον γιο του γεννήτορά του, τον Γιώργο. Ο Γιώργος, ένα παιδί με μία νοοτροπία ξένη στις αρχές και τα ήθη της χώρας μας, απέδειξε στην πραγματικότητα πως ένα όνομα δεν είναι αρκετό από μόνο του να γράψει ιστορία. Απέδειξε περίτρανα, πως δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ανώριμο παιδάκι, που σαν κάθε παιδί, πρώτο μέλημα του όταν του φέρνουν ένα καινούργιο παιχνίδι, είναι να το διαλύσει για να δει από τι είναι φτιαγμένο! Με μια παρέα άλλων παιδιών με ταυτόσημη νοοτροπία και καταβολές, τους περίφημους κηπουρούς του, αλλού πατάγαν κι αλλού βρίσκονταν. Εκτός τόπου και χρόνου απέτυχαν παταγωδώς, με μοναδικό τους επίτευγμα, την δυσφήμηση μιας χώρας, με μεγάλη ιστορία, που ποτέ δεν αγάπησαν και ποτέ δεν την ένιωσαν πατρίδα τους. Θεωρώ δε προσωπικά πως τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, με όλα όσα έχουν γίνει τα τελευταία τρία χρόνια, μάλλον υπερβολικά είναι!

Πάμε τώρα να δούμε και τι ακριβώς συνέβη στην περίπτωση της ΝΔ. Η ΝΔ, και ο πρόεδρός της Αντ. Σαμαράς, σίγουρα δέχτηκαν ένα πολύ μεγάλο χαστούκι το βράδυ των εκλογών. Κατάφερε, διότι περί κατορθώματος πρόκειται, να κερδίσει μεν την εκλογική αναμέτρηση, με ποσοστά όμως, που μόνο αξιοπρεπή δεν τα λες. Το 19%, είναι το χειρότερο ποσοστό της ιστορίας της. Το 33% του 2009, φαντάζει άπιαστο όνειρο στην παρούσα συγκυρία. Τι έφταιξε και είχαμε αυτή την ελεύθερη πτώση; Οι λόγοι είναι πολλοί. Με την ανάληψη της ηγεσίας του κόμματος απ’ τον Αντ. Σαμαρά, ύστερα από την πιο δημοκρατική διαδικασία που ένα κόμμα θα μπορούσε να επιζητά συνεχώς, η παράταξη ουσιαστικά, διαιρέθηκε. Οι ψηφοφόροι της, οι Έλληνες ψηφοφόροι γενικά, στην περίπτωση αυτή απέδειξαν πως δεν είναι έτοιμοι να δέχονται καινούργιες προκλήσεις. Επέδειξαν ανωριμότητα, βάζοντας την παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σε δεύτερη μοίρα, πίσω απ’ τα πρόσωπα που την υπηρετούν. Ακόμα και τα πρόσωπα που την υπηρετούν όμως, εγκλωβισμένα από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, πίστεψαν λάθος πως όσοι φίλοι και μέλη τους στήριξαν και τους ψήφισαν, αποτελούν κτήμα τους. Έτσι, η έλλειψη παιδείας και κουλτούρας όπως έγραψα και πιο πάνω, τόσο από τους μεν, όσο κι απ’ τους δε, έφεραν μια διάσπαση, που πριν λίγες μέρες, μας φανέρωσε τα αποτελέσματά της περίτρανα, αν συνυπολογίσουμε και την « φούσκα» Καμμένου των τελευταίων εβδομάδων, σ’ εμένα προσωπικά, το ποσοστό της ΝΔ, δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη απολύτως.

Ένας δεύτερος λόγος για την καταβαράθρωση της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης, είναι η στάση του στο μνημόνιο. Ο Αντ. Σαμαράς, αποτελούσε την μοναδική ελπίδα των Ελλήνων, για την όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη μετάβαση δια μέσου των Συμπληγάδων της τρόικας, που ο ΓΑΠ και οι κηπουροί του μας έριξαν. Αποτελούσε την ελπίδα και το μαξιλάρι για την κοινωνία, για να μην διαλυθεί. Η ιστορία όμως, επιφυλάσσει στιγμές, που θα πρέπει να αποφασίσεις με γνώμονα το συμφέρον των πολλών και όχι το προσωπικό. Αυτή η στιγμή ήταν με την στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου και η αποδοχή του δεύτερου μνημονίου. Θα μπορούσε ο κ. Σαμαράς, να συνεχίσει να το παίζει επαναστάτης του γλυκού νερού τύπου Καμμένου και Τσίπρα. Αντί αυτού όμως, προτίμησε να επιλέξει μια στάση υπεύθυνη που δεν κατάφερε να την επικοινωνήσει σωστά, με αποτέλεσμα η κάλπη να του επιφυλάξει τα δικά της αποτελέσματα.

Ένα ακόμα σοβαρό λάθος που θεωρώ ότι έπαιξε τον ρόλο του για το εκλογικό αποτέλεσμα της ΝΔ, είναι καθαρά λάθος οργανωτικής φύσεως και τακτικής. Για παράδειγμα, το να βγαίνεις με σύνθημα την αυτοδυναμία, θεωρώ πως ήταν λάθος, διότι καμία μέτρηση κοινής γνώμης που είχε δει το φως της δημοσιότητας μέχρι την έναρξη της επίσημης προεκλογικής περιόδου, δεν άφηναν περιθώρια για τόση αισιοδοξία και μάλλον, λειτούργησαν αντιδραστικά στο οργισμένο εκλογικό σώμα, που θέλησε να στείλει τα δικά του μηνύματα και προφανώς εξέλαβε ως υπερφίαλο το σύνθημα της ΝΔ. Ακόμα, ένα σοβαρό λάθος οργανωτικής φύσεως, ήταν η συγκρότηση των ψηφοδελτίων με τους ανθρώπους που θα ρίχνονταν στη μάχη, μιας εκλογικής αναμέτρησης που εδώ και ένα περίπου χρόνο, ήταν δεδομένη ότι αργά η γρήγορα θα διεξάγονταν. Έτσι, η ΝΔ έφτασε στο σημείο να ρίξει στην πιο δύσκολη μάχη της ιστορίας ανθρώπους τρεις μέρες, αφότου οι εκλογές είχαν προκηρυχτεί και με καθαρό προεκλογικό χρόνο, μόλις δύο εβδομάδων. Αυτό, φαίνεται πταίσμα, δεν είναι όμως έτσι, αν θυμηθούμε πως η ΝΔ, από το καλοκαίρι του 2011, έλεγε ανοιχτά και προς όλες τις κατευθύνσεις, πως είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή, να πάει στις εκλογές, όποτε κι αν αυτές διεξάγονταν, με έτοιμα ψηφοδέλτια και πρόγραμμα.

Η αποτυχία των κομμάτων που προέρχονται από τα σπλάχνα της ΝΔ να εισέλθουν στη βουλη, τα κόμματα του Γ. Καρατζαφέρη και της Ντ. Μπακογιάννη, σε συνδυασμό με την εκλογική επίδοση της ΝΔ, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη επαναπροσδιορισμού αρκετών πραγμάτων στην ευρύτερη κεντροδεξιά. Ο δεξιός ψηφοφόρος, έστειλε το μήνυμα με το πλέον εκκωφαντικό θόρυβο. Βρείτε τα τώρα και σταματήστε να παίζεται με την νοημοσύνη του. Μια ενιαία, μεγάλη κεντροδεξιά, θεωρώ πως αποτελεί τη μοναδική ελπίδα του τόπου για ανάταξη κι ανάχωμα για δυνάμεις της αριστεράς, που επιδιώκουν το χάος και την αναρχία. Καλή διάθεση, θέληση κι αμοιβαίες υποχωρήσεις χρειάζονται απ’ όλους. Σε διαφορετική περίπτωση, πολύ λυπάμαι που θα το πω αλλά, η ρήση του Εθνάρχη Κων. Καραμανλή που κάνει λόγο για δικαίωμα των λαών ν’ αυτοκτονούν, πιθανόν να επιβεβαιωθεί και να ισχύσει παραφρασμένη και για την παράταξη της ΝΔ…