Αποπροσανατολιστικός τεχνητός διχασμός.

Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος.

Υποψήφιος Βουλευτής Αιτ/νίας με το ΠΑΣΟΚ

Το άρθρο δημοσιεύεται στο ΒΗΜΑ. http://www.tovima.gr

Οι επερχόμενες εκλογές έχουν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Είναι κρίσιμες γιατί πρώτη φορά η χώρα μετά τη μεταπολίτευση καλείται να αποφασίσει υπό ακραία δύσκολες συνθήκες, ουσιαστικά για τις επόμενες δεκαετίες. Όπως λέει μια αρχή της διαλεκτικής «κάθε πτώση κυοφορεί το σπέρμα της ανύψωσης», έτσι και η κρίση αυτή κατέγραψε πραγματικά προβλήματα που δεν είχαν αντιμετωπιστεί, και που ο ορθώς χειρισμός επ’ αυτών θα προκαλέσει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Είναι γνωστό, λ.χ ότι καμία ερώτηση περί στατιστικών δεδομένων ή αρχειακών γνώσεων μπορούσε να απαντηθεί με σαφήνεια. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός του ότι κανείς δε μπορούσε να γνωρίζει ακριβώς πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, πόσοι οι συνταξιούχοι, πόσα τα άτομα με ειδικές ανάγκες κ.τ.λ. Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι για πολλά ζητήματα η χώρα έπλεε ασαφώς και κινούμενη λόγω αδρανείας.

Παράλληλα οι επί σειρά ετών ευθύνες κυβερνητικών και μη κομμάτων ή στελεχών αλλά και μεγάλου τμήματος του λαού συμπαρήγαγαν την κρίση. Εννοείται ότι τα κόμματα που κυβέρνησαν έχουν μεγαλύτερη ευθύνη, απλά και αυτά που δεν κυβέρνησαν δεν είναι βέβαιο ότι πάντοτε ασκούσαν αντιπολίτευση με συμβάλλουσα διάθεση. Επίσης δε μπορεί να έχει τον ίδιο βαθμό ευθύνης ο προστρέξας απλός άνθρωπος για παράλογη εξυπηρέτηση από τον ικανοποιήσαντα πολιτικό. Η ταύτιση των ευθυνών δεν είναι σωστή και γιατί δεν λαμβάνει υπόψιν της την κοινωνική δόμηση και τους κανόνες της. Όπως δεν είναι σωστό να υποδύονται όλοι τους ανεύθυνους και να υποδεικνύουν σε αντίπαλους χώρους τους υπεύθυνους. Ο ετεροπροσδιορισμός μαζί με άλλα κακά αντανακλαστικά που διαμορφώθηκαν στον ελληνικό λαό, παρήγαγαν κυριαρχούσα κουλτούρα που οδήγησε σε εκφυλιστικές συμπεριφορές και που είναι δυσκολότερο να αντιμετωπιστεί από το οικονομικό πρόβλημα της χώρας.

Έτσι φτάσαμε και στη στιγμή που εμφανίστηκε η κρίση. Συνέπεσε δε με την εκλογή του ΠΑ.ΣΟ.Κ στην εξουσία το έτος 2009. Από την πρώτη στιγμή όλοι θυμούνται ότι τα μεγάλα προβλήματα της χώρας οδήγησαν τον τότε Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου σε αναζήτηση οδών διαφυγής και σε αντιμετώπιση αρχικά της κρίσης μέσω δανεικών τουλάχιστον για να κερδιθεί χρόνος. Η διαδικασία αυτή οδήγησε στο μνημόνιο. Εάν στα κάθε μορφής διλήμματα της ζωής ελλοχεύει ύψιστος ο κίνδυνος του λάθους, γίνεται αντιληπτό σε τέτοιας βαρύνουσας σημασίας θέματα και υπό το ασφυκτικό πλαίσιο του χρόνου και τον παρεπόμενο πανικό, αν ο κίνδυνος είναι ακόμη μεγαλύτερος. Έτσι, δημιουργήθηκαν εύκολες προϋποθέσεις για διάφορες πολιτικές δυνάμεις ένθεν κακείθεν ευρισκόμενες στον πολιτικό χάρτη, να επωφεληθούν μέσω λαϊκισμού και δημαγωγίας και χωρίς να προτείνουν κάτι απτό, υλοποιήσιμο και συγκεκριμένο.

Το σημαντικότερο όμως κακό αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς ήταν ότι αυτοχαρακτηρίστηκαν κάποιοι «αντιμνημονιακοί» παράλληλα ονομάζοντας κάποιους άλλους «μνημονιακούς». Έτσι παρήχθη τεχνητά ένας νέος διχασμός με παρεπόμενο τον προσανατολισμό μεγαλύτερου μέρους του λαού προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, ταυτόχρονα όμως αποπροσανατολιζόμενου, ώστε να μην αντιμετωπίζονται τα πραγματικά ερωτήματα και προβλήματα.

Μία άλλη κακή παρενέργεια είναι η πολυδιάσπαση των πολτικών δυνάμεων που μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη αποδόμηση του πολιτικού συστήματος. Αν αυτό συμβεί, ποίες θα είναι οι δυνάμεις αντίστασης ακόμα και σε «σκοτεινούς» σχεδιασμούς διαφόρων κέντρων;

Ο πολυκομματισμός δεν είναι βλαπτικός για την αστική μας δημοκρατία υπό την προϋπόθεση ότι τα κόμματα να έχουν διακριτά πλαίσια και σημαντικές διαφορές μεταξύ τους. Αλλιώς δεν πρέπει να έχουν λόγο ύπαρξης. Προκαλεί δε μεγάλο προβληματισμό ακόμα και η άρνηση συμπαρατάξεων κομμάτων, που φαίνονται κατά τα άλλα να συμφωνούν στο μεγαλύτερου πολιτικού βάρους θέμα, το μνημόνιο όπως ισχυρίζονται. Δεν είναι δυνατόν φανατικοί αντίπαλοι του παρελθόντος να συμπράττουν το 1989 υπό το αδύνατο πολιτικά αίτημα της κάθαρσης και πλησιέστεροι πολιτικά σχηματισμοί σήμερα να μη συγκλίνουν ένεκα του μεγαλύτερου εκτοπίσματος πολιτικού ζητήματος που είναι το μνημόνιο, κατά τους ισχυρισμούς τους.

Έτσι δημιουργούνται στους πολίτες ερωτήματα και ανασφάλειες. Οπότε ο λαός πέραν του αιτιολογημένου θυμού του γιατί να μην αναζητήσει λύσεις για το μέλλον του σε κόμματα όπως το ΠΑ.ΣΟ.Κ με όλα του τα λάθη και μεμονωμένες συμπεριφορές μελών του που παρέκλιναν αλλα και με δεδομένη ιστορική διαδρομή και προσφορά στην κοινωνία;

Μέσα στον χώρο αυτόν, που από τη δημιουργία του είχε κινηματικό χαρακτήρα και που το ίδιο το μήνυμα του τίτλου του τον καταγράφει, ακριβώς συμβολίζοντας πολιτική λειτουργία εκτός στερεοτύπων και στατικότητας, υπήρχαν και υπάρχουν διαφοροποιούμενες απόψεις και υγιείς διαρκώς αναζητήσεις. Για το λόγο αυτό κάποιοι νέοι υποψήφιοι, όπως ο υπογράφων, δεχθήκαμε να συμβάλλουμε στον υπό δύσκολες συνθήκες αγώνα γιατί ιδεολογικά προσερχόμαστε και λειτουργικά εμπιστευόμαστε.

Όσοι δε από τους παλιούς πολιτικούς έχουν γνώση, καθαρότητα και εμπειρία, τους θεωρούμε ότι λογικά προτάσσονται γιατι στις πολύ δύσκολες εποχές χρειάζονται έμπειροι και ικανοί χειριστές. Η συλλήβδην καταγγελτικότητα εναντίον των ικανών και εμπείρων οδηγεί σε μία άλλη εκτροπή της σκέψης με παρακινδυνευμένα αποτελέσματα. Άλλωστε ό,τι είναι παλιό κόμμα, έργο ή άτομα δεν είναι εξοβελιστέο, γιατί κάποια θέματα ή άνθρωποι που έρχονται από τα παλιά, η ζωή τα καταγράφει και τα καταξιώνει πολλές φορές ως κλασικά. Γι’ αυτό στους δύσκολους καιρούς μας θεωρώ ότι οι πυλώνες των λύσεων πρέπει να αναζητηθούν πρωτίστως σε αυτά.