Γράφει ο Δημήτρης Αρβανίτης.
Συνταγματάρχης ε.α.
Ο Ελληνισμός της Ελλάδος αλλά και της Κύπρου βιώνει τραγικές στιγμές που ισοδυναμούν με τις εθνικές καταστροφές που έχουμε περάσει. Υπάρχουν όμως ιδιαιτερότητες και πρωτόγνωρες καταστάσεις. Δεν ηττηθήκαμε στη Μικρά Ασία, ούτε κάναμε τον ''ατυχή'' πόλεμο του 1897, αντιθέτως περάσαμε τριάντα χρόνια ευμάρειας ή λαϊκότερα ξεσαλώματος.
Είχαμε τρεις δεκαετίες ακμής, όπου το χρήμα, που δεν ήταν δικό μας, έρεε παντού. Στις ποδοσφαιρικές και τις μπασκετικές ομάδες, στα ΜΜΕ, στον πολιτισμό με ρωμαϊκά θεάματα, στις περιβόητες ΜΚΟ, στα χρηματιστήρια αλλά και στους αγροτοκτηνοτρόφους με τις επιδοτήσεις.
Και στο μεταξύ μια πρωτοφανής λεηλασία του εθνικού μας πλούτου εξελισσόταν, από διαπλεκόμενους εθνικούς εργολάβους, διεφθαρμένους πολιτικούς και συνεργαζόμενους δικαστικούς. Οι ανεπαρκείς πολιτικές ηγεσίες κι η απομονωμένη ή στρατευμένη διανόηση είτε έμεναν απαθείς είτε συμμετείχαν, στο πάρτι της καταστροφής. Κι αν υπήρχαν κάποιες φωνές διαφορετικές, φρόντιζαν σε αγαστή συνεργασία με τον δουλικό τύπο να τις φιμώνουν ή να τις εξουδετερώνουν πότε βάζοντας τους τη ταμπέλα του γραφικού κι άλλοτε εξακοντίζοντας λάσπη, με τον ανεμιστήρα της εξουσίας τους.
Κι έφτασε η στιγμή της πληρωμής, γιατί πάντα στα πάρτι, πληρώνεις. Και μάλιστα ακριβά. Ποιοι όμως πληρώνουν στη δικιά μας περίπτωση; Οι τράπεζες που έσερναν το χορό στη διασκέδαση των προηγούμενων χρόνων; Μήπως το μεγάλο κεφάλαιο που ηγεμόνευε και προκαλούσε με τη χλιδή του όλο αυτό το χρονικό διάστημα; Ή μήπως οι μεγαλοεργολάβοι κι οι διαπλεκόμενοι καναλάρχες; Όχι αγαπητοί μου, όλοι αυτοί έχουν κάνει το κουμάντο τους για δέκα ζωές. Οι φτωχοδιάβολοι της καθημερινότητας, ο λαουτζίκος που σιωπούσε όλο αυτόν τον καιρό γλύφοντας τα κόκαλα που η εξουσία του έριχνε, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που έβγαζαν ένα μεροκάματο και τελικά και κύρια η νεολαία που βλέπει τη ζωή της να περνάει και να χάνεται και να έχει δυο λύσεις μόνο: Να μεταναστεύσει προσπαθώντας να βρει τη τύχη που της στερούν εδώ ή να καθίσει περιμένοντας τι; Την ανεργία, τη κατάθλιψη, την απομόνωση!
Και να τα δεχτείς όλα αυτά όταν έχεις χάσει ένα πόλεμο, εντάξει. Αλλά να τα δεχτείς αφού έχεις περάσει μια υπέροχη ζωή, στα ξαφνικά χωρίς καν να σε έχουν προετοιμάσει ψυχολογικά, είναι κομματάκι δύσκολο. Σε παρά φύση βιασμό φέρνει.
Μα να όμως δεν είμαστε μόνοι: Υπάρχει μια Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία είμαστε σχεδόν απ τα ιδρυτικά μέλη και μάλιστα σε μια Ευρώπη που χρωστάει στην Ελλάδα πολλά όσο κι αν κάποιοι δε το δέχονται. Έσπευσαν να βοηθήσουν τη χώρα. Να τα πακέτα, να τα μνημόνια, να οι λύσεις να και τα μέτρα. Διότι υπάρχει αλληλεγγύη, διότι υπάρχει το ευρώ Είναι έτσι δηλαδή; Θα με συγχωρέσετε αλλά θα πω, σκατά στα ευρωμούτρα τους, σκατά και στα δικά μας. Να μας κρατήσουν διασωληνωμένους θέλουν για να μπορέσουν να πάρουν αυτά που τους χρωστάμε. Που κύρια είναι οι τόκοι, διότι αυτή τη δουλειά κάνουν. Διεθνείς τοκογλύφοι είναι το ΔΝΤ κι η ΕΚΤ. Όμως εμείς τους καλέσαμε, εμείς τους ζητήσαμε τα δανεικά. Και τώρα αυτοί με τη σειρά τους, ζήτησαν και πήραν, την εθνική κυριαρχία, σε αντάλλαγμα της διασωλήνωσης.
Και για μένα, είναι δύσκολο να εξηγήσω, το πως ο σημερινός πρωθυπουργός, του οποίου τον πατριωτισμό δεν μπορώ να αμφισβητήσω, άλλαξε στάση κι από το δρόμο της σύγκρουσης που είχε επιλέξει με τους δανειστές και ευρωπαίους εταίρους, κατέληξε να προχωρήσει ΄΄στα τέσσερα΄΄, κατά τον γραφικό εκείνο γίγαντα της πολιτικής Νικολόπουλο.
Δηλαδή τι θες να πεις τώρα (συγ)γραφέα, ότι ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η λύση; Όχι βέβαια, ο δρόμος που έχει πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καθαρά λαϊκίστικος που αποσκοπεί στην υφαρπαγή της εξουσίας κι ανάθεμα αν ξέρουν τι θα γίνει μετά. Ένας συμπαθητικός νεαρούλης που πολύ θα ήθελα για γαμπρό στις κόρες μου, με ένα τσούρμο συνιστώσες και τυχάρπαστους, αμόρφωτους ψευδοδιανοούμενους, μπορεί κατ αρχήν να πάρει ένα δρόμο; Σκορποχώρι θα είναι. Άσε που έχουν και πρόβλημα ενδοκρινολογικό, με τη τεστοστερόνη τους, όπως λέει κι Βενιζέλος. Θα μας πάρουν αμπάριζα όλους. Ο Τατσόπουλος θα θέλει να απαυτώσει τη μισή Ελλαδα, τι στη μισή Αθήνα θα σταματήσει; Κι ο ποιητής του αιδοίου Κουράκης; Έτσι θα μείνει; Αλλά κι η Ζωή Καυγατζοπούλου τι παιδί κι αυτό! Τη βλέπεις και τρέχεις όσο γίνεται πιο μακριά, μη φας καμιά ξανάστροφη.
Καταλήγοντας έχω πρόβλημα να αποδεχτώ τη λουκουμόσκονη που οι Ευρωπαίοι κι οι ΔΝΤούδες μας προσφέρουν.
Γιατί εκτιμώ ότι η λουκουμόσκονη στους μελλοθάνατους μόνο γλυκό θάνατο προσφέρει. Τίποτε άλλο.
Μέχρι όμως να γίνει αυτό: Υγιαίνετε αδέλφια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους από τους διαχειριστές του ιστολογίου.
Σχόλια υβριστικά, συκοφαντικά, ειρωνικά, υποτιμητικά, μειωτικά και απαξιωτικά ή σχόλια χυδαία, σεξιστικά, ρατσιστικά και θρησκευτικού μίσους, σχόλια με μηνύματα που δεν καταλαβαίνουμε, ονομαστικές αναφορές σε απλούς πολίτες και προβοκατόρικα ή σχόλια που δεν έχουν σχέση με τη παραπάνω ανάρτηση, ΔΕΝ θα δημοσιεύονται.
Επίσης ΔΕΝ θα δημοσιεύονται σχόλια που δείχνουν φανερά ότι ο σχολιαστής δεν γνωρίζει καν το θέμα που σχολιάζει, έχει φανερά πλήρη άγνοια για το αντικείμενο της ανάρτησης και απλώς σχολιάζει για να δει το σχόλιο του να δημοσιεύεται και να αισθανθεί ο ίδιος ικανοποίηση.
Τα σχόλια και τα κείμενα των αναγνωστών εκφράζουν τους ίδιους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να διατυπώνουν τα σχόλια τους με κόσμιο τρόπο για να δημοσιευτούν.
Η Ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια για να πούμε αυτό που θέλουμε και να ασκήσουμε την κριτική μας, αποφεύγοντας όλα τα πιο πάνω που αναφέρονται.
Εάν παρ' όλα αυτά κάποιος θεωρεί ότι θίγεται από ανάρτηση ή σχόλιο στο Blog, καλείται να επικοινωνήσει μαζί μας μέσω του e-mail προς αποκατάσταση.