‘’Τα άγια τοις κυσί’’.

Γράφει ο Δημήτρης Αρβανίτης.

Συνταγματάρχης ε.α.

http://www.frognews.gr

Παρακολουθούσα εμβρόντητος τον απίθανο αυτόν τύπο που μαζί με τ’ αδέλφια του και τέσσερις – πέντε άλλους τρομοκρατούσαν τη χώρα κοντά στα τριάντα χρόνια, σκοτώνοντας εικοσιτρείς ανθρώπους κι ‘’απαλλοτριώνοντας’’ τράπεζες, στρατιωτικές μονάδες κι ότι αυτοί θεωρούσαν ότι τους βοηθούσε στον ‘’αγώνα‘’ τους. Έδινε οδηγίες για το τι πρέπει να κάνει ο λαός εναντίον των ‘’προδοτών’’ πολιτικών. Έκανε αποτίμηση της περιόδου κρίσης και δήλωνε ότι θα βροντήξει το ντουφέκι του. Τρέμετε όλοι, κυκλοφορώ ελεύθερος και θα γίνω ο εφιάλτης σας.
 Η ιστορία του Χριστόδουλου Ξηρού κυριαρχεί στην επικαιρότητα της χώρας. Κι είναι φυσικό γιατί έχει πολλές πτυχές:

Κατ΄αρχήν αποδεικνύει τη συνεχιζόμενη ελαφρότητα ή πιο σωστά ανικανότητα του κράτους. Ποιοι φορείς φέρουν την ευθύνη για φυλακισμένους και μάλιστα ιδιαίτερα επικίνδυνους; Δύο υπουργεία, το Δικαιοσύνης και το Δημοσίας Τάξης. Δένδιας και Αθανασίου. Είναι γελοίο να βγαίνουν και να κατηγορούν ο ένας τον άλλον. Και παραπέρα τι προσπαθούσε να πει ο πρωθυπουργός για παθογένειες και κακή εφαρμογή κακών νόμων; Σε άλλη κυβέρνηση προεδρεύει; Για άλλη χώρα μιλούσε; Ή τους έχει συνεπάρει το σαξές στορυ με το πρωτογενές πλεόνασμα; Ξεκάθαρα πράγματα. Βαρύτατη η ευθύνη της κυβέρνησης. Επικίνδυνοι εγκληματίες να βγαίνουν με άδεια λες και κάνουν θητεία. Σωστά η μητέρα Αξαρλιάν, που ο γιος της δολοφονήθηκε στην επίθεση των αδελφών Ξηρού εναντίον του Παλαιοκρασά, παρατήρησε πικρόχολα: ‘’Το παιδί μου πάντως, ούτε μία άδεια δεν μπορεί να πάρει από τον άλλο κόσμο.’’ Δηλαδή δεν το ήξεραν ότι γινότανε αυτό; Κυκλοφορούσε ελεύθερα ο Χριστόδουλος στις πτέρυγες, έκανε ρεβεγιόν τη πρωτοχρονιά με τους πυρήνες της φωτιάς, γλεντούσε στα πανηγύρια, στα νησιά του Αιγαίου. Και δεν τον παρακολουθούσε κανένας. Πρόκειται για εγκληματική ανοησία. Ποια θα είναι η θέση των Υπουργών αν ο ‘’επαναστάτης’’ καθαρίσει κάποιους πολίτες που αυτός θεωρεί ενόχους;

Μια άλλη πτυχή είναι ο διεθνής αντίκτυπος, ιδιαίτερα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Οι σύμμαχοι Αμερικανοί, έχουν λόγους να θέλουν τα μέλη της 17 Νοέμβρη δια βίου στη στενή. Κι έχουν και δίκιο, διότι δολοφόνησαν Αμερικανούς πολίτες. Απ το σημείο αυτό μέχρις όμως να μας κάνουν μαθήματα και να μας δείχνουν με προτεταμένο το δάχτυλο, τι πρέπει να κάνουμε πάει πολύ. Διότι οι μνήμες είναι νωπές, απ τις ήττες που έχουν υποστεί στο μέτωπο της τρομοκρατίας. Σαφώς και πρέπει να συλληφθεί ο Ξηρός και μάλιστα πριν χτυπήσει. Όχι γιατί μας το λένε οι Αμερικανοί. Για να μη χυθεί αίμα αλλά και για να αποκατασταθεί το τρωθέν κύρος των υπουργείων, των υπουργών και κατ επέκταση της κυβέρνησης.

Υπάρχει και μια άλλη πλευρά στο θέμα, αυτή των συνομοσιωλόγων. Οι οποίοι λεν το εξής απλό. Όλα είναι οργανωμένα από το κράτος με το οποίο συνεργάζεται ο Ξηρός. Είναι σχέδιο. Σκοπός ο αποπροσανατολισμός του λαού και της κοινής γνώμης από τα τεράστια προβλήματα της χώρας. Ελεύθεροι τρομοκράτες, απειλές, μηνύματα, αντεγκλήσεις, πιθανοί στόχοι, απόπειρες, χτυπήματα, όλα αυτά αποσπούν τη προσοχή των πολιτών κι η εξουσία διαχειρίζεται τη κατάσταση πολύ πιο εύκολα. Σε αυτό συνηγορεί και η θέση των Κουφοντίνα, Σαββα Ξηρού και Γιωτόπουλου. Ο τελευταίος το είπε με σαφήνεια. Να είναι έτσι;

Η κρίση που βιώνει η χώρα μας τον καιρό αυτό είναι πραγματικά πρωτοφανής. Κι η ευθύνη ανήκει κύρια στους πολιτικούς. Συνεπώς οι συνθήκες για τρομοκρατικές ενέργειες είναι ευνοϊκές. Θα ικανοποιούσαν το δημόσιο αίσθημα που θέλει τη τιμωρία όλων όσων συμμετείχαν στο πάρτι λεηλασίας της χώρας. Κι οι τρομοκράτες θα γινόντουσαν λαϊκοί ήρωες. Όμως αν κοιτάξουμε στο παρελθόν την ιστορία της 17 Νοέμβρη αλλά και άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων εκτός από αίμα προσέφεραν κάτι άλλο; Πως επηρέασαν τη πολιτική κατάσταση ή το μέλλον του τόπου; Αλλάξαν τη χρεοκοπημένη δημοκρατία; Σταμάτησαν τη πορεία προς τη καταστροφή; Και να πάμε στο σήμερα, δολοφονεί ο Ξηρός έναν πολιτικό, έναν ΄΄εθνικό εργολάβο΄΄ ή έναν Ευρωπαίο, ας πούμε έναν απ τους επιτρόπους της τρόικας. Τι θα γίνει; Τι υπηρεσία θα προσφέρει στη χώρα;

Παρέες αργόσχολων, επαγγελματιών ΄΄επαναστατών΄΄ που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους, αυτοαναγορεύτηκαν σε προστάτες του λαού και ζουν με τη ψευδαίσθηση της ηρωοποίησης εγκληματώντας κατά δικαίων και αδίκων.

Υπάρχει όμως κάτι που με θυμώνει ακόμα περισσότερο. Οι τυχάρπαστοι αυτοί τύποι, πιστεύουν και το προβάλλουν ότι είναι αντίστοιχοι του Κολοκοτρώνη, του Καραΐσκάκη και των άλλων ηρώων του 1821. Κι έβλεπες τον αρκούδο αυτόν να διαβάζει στο οτοκιού το ‘’διάγγελμα’’ του και να έχει φόντο, τον Βελουχιούτη, τον Γκεβάρα, τον Καραΐσκάκη και τον Κολοκοτρώνη. Κι εντάξει χάρισμα τους ο Γκεβάρα, δεν έχει σχέση με την Ελλάδα, ο Βελουχιώτης επίσης, παράσημο μιας αριστερής μερίδας είναι, ομοίως να τον χαίρονται. Από που κι ως πού όμως, οικειοποιήθηκαν τους ήρωες του 21; Ο Κολοκοτρώνης κι ο Καραϊσκάκης συνοδοιπόροι του εγκληματία Ξηρού, σήμα της 17 Νοέμβρη; Τα άγια τοις κυσί!

Αν δεν ήταν βέβηλοι θα ήταν αστείοι. Αν δεν ήταν δολοφόνοι θα ήταν γραφικοί.

Ας ασχοληθούμε τώρα όλοι με τον Χριστόδουλο Καραΐσκάκη και με τη δεύτερη επανάσταση του. Το θέμα είναι ότι η ιστορία που επαναλαμβάνεται βγαίνει σαν φάρσα κι οι ‘’ήρωες’’ σαν καρικατούρες...

Παρ΄ όλα αυτά, εσείς:

Υγιαίνετε αδέλφια.