Γράφει ο Νίκος Ναούμης.
Πολιτικός επιστήμονας.
Νέο κόμμα, κόμμα της δραχμής και της πεντάρας, Νέα Μέρα και μαύρα μεσάνυχτα, Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα και Οθωμανικό δίκαιο, κόμμα των κυνηγών και κόμμα των τυρεμπόρων, κόμμα Πολύδωρα και κόμμα των ανώνυμων αλκοολικών, κόμμα Τζουμάκα και κόμμα της σοσιαλιστικής ανοησίας, κόμμα Χατζημαρκάκη και κόμμα της φράουλας, κόμμα των ανεξάρτητων Ελλήνων και των υπόδουλων Ιρακινών, κόμμα των γκέι και κόμμα των εκ πεποιθήσεως ιεροδούλων, κόμμα εδώ, κόμμα εκεί και το κακό το ριζικό μας…
Τι είναι αυτό το πράμα ρε παιδί μου; Δεν υπάρχει μέρα που ο Θεός να δώσει και να μην ξεφυτρώσει κι ένα νέο κόμμα, συγνώμη, μιας νέας κίνησης πολιτών όπως αυτοπαρουσιάζονται στην αρχή μη γίνει καμιά στραβή και μας πάρουν στο ψιλό…
Πήξαμε ξαφνικά από συνειδητοποιημένους πολίτες που θέλουν να μας σώσουν και μαζί μας να σωθούν κι αυτοί. Φτάνει πια! Δεν θέλουμε άλλο κόμμα η τουλάχιστον, δεν θέλουμε άλλο κόμμα που εν τη γενέσει του καταλαβαίνεις ότι δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα καινούργιο.
Θα μου πεις, και που το ξέρεις εσύ ρε μεγάλε ακόμα δεν το είδες; Θα σου απαντήσω…
Πριν από καμιά δεκαριά μέρες, πήγα μ’ έναν πολύ καλό μου φίλο σ’ ένα ρεμπετάδικο. Ιστορικό μαγαζί, με όνομα στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας κάπου στα Εξάρχεια… Δική του ήταν η πρόταση να πάμε εκεί. Μάλλον ήθελε να θυμηθεί λίγο τα νιάτα του. Δεν μπορώ να του αρνηθώ εύκολα γιατί μ’ αρέσει η παρέα του αν και τα γούστα μας διαφέρουν αρκετά. Είναι και το χάσμα γενεών που μας χωρίζει άλλωστε. Καθόμαστε λοιπόν, παραγγέλνουμε τα κρασάκια μας και περιμένουμε ν’ αρχίσει το πρόγραμμα. Συζητάμε λίγο για τους θαμώνες. Το μαγαζί άλλωστε δεν έχει αλλάξει εδώ και τριάντα χρόνια καθόλου, όπως θυμάται ο κολλητός μου. Κάποια στιγμή σκάει μύτη η κομπανία. Η πρώτη ατάκα κολλητού μου; Ήρθαμε ν’ ακούσουμε ρεμπέτικα αλλά τούτοι εδώ, μόνο για ρεμπέτες δεν μου φαίνονται! Η ώρα περνούσε κι όντως ρεμπέτικο, ούτε κατά διάνοια. Πήγε τρεις, τέσσερις το πρωί, το ρεμπέτικο ακόμη αγνοούταν… Τελικά πληρώσαμε και φύγαμε κι ευτυχώς, πνίξαμε τον ρεμπέτικό πόνο μας μ’ έναν χοντροκομμένο πατσά εκεί κοντά!
Κάπως έτσι είναι και αυτό το πράγμα με τα νέα κόμματα. Προσπαθείς να είσαι θετικός, να βρεις μια αφορμή για να αναθαρρήσεις στη γενικότερη ανοησία που κυριαρχεί στην δύσμοιρη ελληνική πολιτική σκηνή. Αλλά, ποιος θα σου δώσει το θάρρος; Ο Πολύδωρας, ο Τζουμάκας ή ο κάθε πικραμένος που ένας Θεός ξέρει που βρήκε τα λεφτά και κάνει κάτι τέτοιο; Μήπως μπορείς να δεις θετικά ένα τέτοιο εγχείρημα με επικεφαλής τον Αλαβάνο ή τον Χατζημαρκάκη, σεβαστά κατά τ’ άλλα πρόσωπα, αλλά φθαρμένα πολιτικά και εν μέρει αποτυχημένα κατά την προσωπική μου άποψη. Η μήπως θα σου δώσουν αυτή την ελπίδα διάφοροι μαυρογιαλούροι της πολιτικής όπως ο Νικολόπουλος, ο Λοβέρδος, ο Καρχιμάκης και οι… 58 Ελεάτες.
Μάλλον κανείς απ’ αυτούς.
Είδαμε και στην πράξη τι καινούργιο μπορούν να προσφέρουν τα νέα κόμματα, με πρόσφατα παραδείγματα τους ΑΝΕΛ του φίλου μου του Πάνου, που το μόνο που προσέφεραν στα πράγματα είναι η Ραχήλ με τις ποδάρες της και το… πουλί της! Ή ακόμα – ακόμα και τους συνισταμένους του κουλ Αλέξη που έγιναν κόμμα και προσέφεραν στον τόπο κάτι φυντανάκια τύπου Κωνσταντοπούλου, Διαμαντόπουλου, Σταθάκη και Τατσόπουλου. Είδαμε και την Χρυσή Αυγή που θα ξεβρομίσει τον τόπο… Τελικά βρεθήκαμε με πορτιέρηδες και μπράβους που βάζαν ακόμα και λαθρομετανάστες να πουλούν cd για πάρτη τους και μετά να το παίζαν τσάμπα μάγκες με τις offshore εταιρίες τους.
Η περίπτωση νέων κομμάτων που γεννιούνται ξαφνικά εδώ κι εκεί, θυμίζει κάτι από το ελληνικό νομικό πολιτισμό… Χιλιάδες νόμοι, όλοι τέλειοι, που ποτέ όμως δεν εφαρμόζονται και απλά γεμίζουν βιβλιοθήκες και ράφια μέχρι να τους φάει η σκόνη. Λίγοι νόμοι μας χρειάζονται και καλοί. Νόμοι που να εφαρμόζονται και να τηρούνται ευλαβικά απ’ όλους.
Αντίστοιχα, μας χρειάζονται και λίγα κόμματα, απαλλαγμένα από τη μούχλα του παρελθόντος τους, με νέα, άφθαρτα στελέχη, που οι παλιοί θα τα παραδώσουν στη νεότερη γενιά και θα τ’ αφήσουν να καλπάσουν ελεύθερα στο αύριο, απαλλαγμένα από τις δικές τους αμαρτίες. Στο αύριο που ήδη ξεκίνησε δεν έχουν θέση οι συνταξιούχοι της πολιτικής. Αυτοί πέθαναν με τον ερχομό της κρίσης. Μία κρίση πολιτική, κρίση θεσμών και αξιών, ακόμα και εθνικής ταυτότητας που οι ίδιοι έφεραν στον τόπο.
Κατά την άποψη μου, χρειάζονται και νέα κόμματα. Αυτά τα κόμματα όμως θα πρέπει να έχουν κάτι να πουν και να προσφέρουν κάτι διαφορετικό. Αν στηρίζονται όμως πάνω σε γερασμένα και φθαρμένα υλικά, αυτά τα μερεμέτια είναι καταδικασμένα να αποτύχουν εν τη γενέσει τους.
Όσο τρελό κι αν ακούγεται, ο τόπος έχει ανάγκη από λίγα και συγκροτημένα κόμματα, που να είναι ανοιχτά στον κόσμο και τους νέους με τα χιλιάδες πτυχία και τις γνώσεις που κουβαλάν. Ναι, μιλάω για τα παραδοσιακά κόμματα που ήδη υπάρχουν. Αυτά πρέπει ν’ αλλάξουν και να ενσωματώσουν τα υγιή και άφθαρτα κομμάτια της κοινωνίας μας. Διαφορετικά, ακόμα κι αυτά δεν έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης και είναι καταδικασμένα.
Όχι άλλο κάρβουνο, συγνώμη, κόμμα ήθελα να πω!
Δηλαδή τι προτείνεις; Να παραμείνουμε προσκολλημένοι στους σημερινούς πολιτικούς σχηματισμούς της υποτέλειας , της διαφθοράς , εν ολίγοις, τους υπεύθυνους της σημερινής κατάντιας της πατρίδας μας; Αναγνωρίζεις καμμία ιδεολογική ταυτότητα , πλην της κίβδηλης ονομασίας τους , πλην ΚΚΕ φυσικά; Μπορούν αυτά τα κόματα να διατυπώσουν σοβαρή πρόταση διακυβέρνησης , ακόμα και ευημερούσας χώρας; Αυτό το νέο το έχει ανάγκη η πατρίδα μας. Αυτό το νέο πρέπει να το προστατεύσουμε από τη χυδαιότητα των σημερινών σχηματισμών
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρετισμούς από το αύριο
SAS