Για την υποψηφιότητα Τσίπρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το παρακάτω κείμενο του Άρη Δαβαράκη πήραμε για δημοσίευση από την κ. Αγνή Τριάντη.

Του Άρη Δαβαράκη.

Κοίτα να δεις λοιπόν πώς τα φέρνει η ζωή. Λίγη ώρα αφού είχαμε εγκαταλείψει την τηλεοπτική αναμετάδοση της «γαλάζιας» συγκέντρωσης του Αντώνη Σαμαρά στη Θεσσαλονίκη με τους οπαδούς του, τις σημαίες και τα σημαιάκια τους μέσα σ’ εκείνο το μελαγχολικό κλειστό χώρο που θύμιζε ότι θέλουμε πια να ξεχάσουμε για πάντα, μας βγήκε ο Τσίπρας, υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, σε πανευρωπαϊκή σύνδεση δίπλα στον Jean - Claude Juncker (για το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα), τον Martin Schulz (για το Κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών), τον Guy Verhofstadt (για τη Συμμαχία των Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη) και την Ska Keller (για το Κόμμα των Πρασίνων) συμμετέχοντας σε ένα debate που μεταδόθηκε από 49 τηλεοπτικούς σταθμούς, 38 διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης και 9 ραδιοφωνικούς σταθμούς στην γριά μας ήπειρο.

Ο ίδιος Τσίπρας που μιλούσε και με την Χούκλη πριν δυο μέρες. Έτοιμος να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις, να διεκδικήσει το δίκιο μας, να υπερασπιστεί στην ουσία της την Ευρωπαϊκή ιδέα, την Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και συνεργασία, την Ευρωπαϊκή Δημοκρατία των λαών, τα δικαιώματα και την ελευθερία του κάθε Ευρωπαίου πολίτη. Ήταν σαφής, ήταν καίριος, ήταν ευγενέστατος αλλά και απόλυτα ξεκάθαρος για ό,τι αφορά την Ελλάδα, το παιχνίδι που παίχτηκε στην πλάτη της, τις τράπεζες, την Μέρκελ, που καθόλου δεν της χαρίστηκε και την ανέφερε δύο φορές, την ανεργία, το τι πιστεύει πως πρέπει να γίνει ώστε η Ευρώπη να αποκτήσει και πάλι ένα νόημα έτσι ώστε να την «ξαναερωτευθούν οι πολίτες της» (όπως είπε ο κ. Γιούνκερ αν δεν κάνω λάθος).

Θα το πω απλά: Ένοιωσα επιτέλους, μετά από κάποιες δεκαετίες, ότι εκπροσωπούμαι, σε ευρωπαϊκό πια επίπεδο, από έναν άνθρωπο με πολύ καθαρό μυαλό, μέτρο, ευγένεια αληθινή που δεν «κρύβει λόγια» όμως – αλλά τα λέει όλα ξεκάθαρα και με τέτοια αφοπλιστική ειλικρίνεια ώστε κανείς δεν «προσβάλλεται»- γιατί ποτέ το δίκιο και η αλήθεια δεν προσβάλλουν. Ένοιωσα σιγουριά μεγάλη για το αύριο βλέποντας πως η ίδια η φυσική τάξη των πραγμάτων «ετοιμάζει» πάντα τον επόμενο, τον εξοπλίζει και τον ενδυναμώνει ώστε να διεκδικεί και να αγωνίζεται με σιγουριά και ασφάλεια «τον αγώνα τον καλό». Και ένοιωσα υπερήφανος που ο ένας από τους πέντε που διεκδικούν την Προεδρία στην Ευρώπη των λαών είναι ένας τέτοιος Έλληνας – το αυθεντικό καλούπι της ράτσας μας, αυτός που ούτε χαλάει, ούτε ραγίζει, ούτε μπορείς να τον εμπορευτείς γιατί αντιστέκεται σθεναρά σε κάθε τι που θα τον αναγκάσει να «ξεπουλήσει» το DNA του –ή την ψυχή του.

Η αριστερά νομίζω ότι χρωστάει ήδη πολλά στον Τσίπρα που την απέσυρε από τις σκοτεινές και σκονισμένες τρύπες όπου της άρεσε να χώνεται τις τελευταίες δεκαετίες, για να την φέρει πάλι στο προσκήνιο, ισότιμα και σοβαρά δίπλα στους «άλλους» Ευρωπαίους και Έλληνες. Ο ίδιος είμαι βέβαιος πως θα έλεγε (αν διάβαζε αυτές τις γραμμές) πως εκείνος χρωστάει τα πάντα στην αριστερά. Ας πούμε πως και τα δύο ισχύουν. Γιατί όπως αποδεικνύει πιά σε live μεταδόσεις ή ίδια η ζωή, ο Τσίπρας σέβεται τον Μανώλη Γλέζο όσο σέβεται και την Ευρωπαϊκή ιδέα και πιστεύει ότι ο καθένας μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί (και οφείλει) να έχει τις δικές του απόψεις και να τις εκφράζει, ακριβώς όπως μπορεί να έχει τις δικές του ιδέες και να τις εκφράζει ο κάθε συνομιλητής του και συνάνθρωπος, είτε λέγεται Γιούνκερ ή Σούλτς, είτε λέγεται Λαφαζάνης ή Δαβαράκης.

Με όλη μου την καρδιά θα γράψω τώρα εδώ πως είμαστε πολύ τυχεροί που θα προχωρήσουμε επιτέλους με έναν βηματισμό δυναμικό και αδιαπραγμάτευτο παρέα με τον Τσίπρα. Ήτανε τόσο σωστός που προσέχω τι γράφω μη χάσω το μέτρο που εκείνος τόσο σαφώς μου υπέδειξε σήμερα ότι χαρακτηρίζει τον πραγματικό Έλληνα – ή θα έπρεπε να τον χαρακτηρίζει.

Το μέτρο και το πάθος, λέει ο Πορτοκάλογλου.

Αυτή είναι η δική μας Ελλάδα.