Θεία Λειτουργία μετά αρτοκλασίας τελέστηκε στην Αγία Ελεούσα.

Γράφει ο Αλέξης Παπαναστάσης.

Πριν καλά καλά ξημερώσει πήραμε τον ανηφορικό δρόμο, που στα μισά γίνεται μονοπάτι, για να ανεβούμε στην Αγία Ελεούσα. Συντονισμένα και τα πόδια μας – έστω και παραφορτωμένα από τα όποια ασήκωτα βάρη της καθημερινότητας – μας οδήγησαν στη Θεοτόκο, στην Παντάνασσα, στην Πλατυτέρα των ουρανών. Σκοπός μας ήταν να δεχθούμε τη δύναμη των πρεσβειών της, την ευλογία της και τη βοήθειά της.

Η φύση στα καλύτερά της. Ο ουρανός έναστρος και καταμεσής ξεχώριζε το φεγγάρι σαν μισοφαγωμένη φέτα πεπονιού. Ένα επίμηκες απαλό σύννεφο έζωνε τον Κάλαμο αφήνοντας αιωρούμενες τις δύο κορυφές του. Ο Μπούμιστος στεφανωμένος και αυτός με ακανόνιστου σχήματος αραχνοΰφαντο συννεφάκι.

Στην ανατολή πολύπλοκος σχηματισμός από συννεφάκια δημιουργούσε ένα εξαίσιο, υπέροχο, θαυμάσιο θέαμα. Οι ξανανιωμένες από τις πρόσφατες βροχές αλιφασκιές και οι τρεις αγριοκουτσουπιές της εισόδου της Αγια-Λεούσας διέχυαν παντού τη λεπτότατη ευωδιά τους.

Με το που φτάσαμε στο εκκλησάκι, πριν ξημερώσει, μια έκπληξη μας περίμενε. Όλα ήταν έτοιμα! Η εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου τακτοποιημένη στη θέση της για να αποθέσουμε τον οφειλόμενο σεβαστικό ασπασμό μας. Οι προς ευλογία άρτοι και τα γλυκίσματα με ιδιαίτερη φροντίδα και μέριμνα στη θέση τους.

Αυτά οφείλονταν σε μερικές Μυτικιώτισσες που από όρθρου βαθέος είχαν ανεβεί στην Αγια-Λεούσα. Να συγχαρούμε ιδιαίτερα τη Σάσα και την Ντίνα που από την προηγούμενη μέρα ασβέστωσαν τον περίβολο, καθάρισαν το εσωτερικό του ναΐσκου και τις εικόνες καθότι έχουμε παροικία ποντικιών.

«Αγίασον τους αγαπώντας την ευπρέπειαν του οίκου σου. Συ αυτούς αντιδόξασον την θεϊκή σου δυνάμει…» Ο παπα-Γιώργης (μαθητής μου πριν 33 χρόνια στη Ζαβέρδα) και οι ηδύφθογγοι ιεροψάλτες Νίκος ο Μπάκας και ο Αλέκος της Πέτρινας απέδωσαν τα μέγιστα! Συνεπίκουροι ο επίτροπος Νώντας και ο άρτι αφιχθείς από την Αθήνα Πασχάλης, πάντα στη διάθεση της ενορίας μας.

Περί την ογδόη πρωινή και πριν ακουστούν τα Αντίφωνα «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς» και το «Σώσον ημάς, Υιέ Θεού ο αναστάς εκ νεκρών ψάλλοντάς σοι αλληλούϊα», ανέτειλε ο βασιλεύς ο ήλιος πορφυρίζων αρχικά και είτα λαμπυρίζων. Οι ακτίνες του ήλιου αντανακλόνταν στα νερά του απάνεμου κολπίσκου Κατρίλα και κατευθείαν διείσδυαν στο εσωτερικό του ναΐσκου δημιουργώντας μια υποβλητική ατμόσφαιρα. Πεντέξι κελαηδισμοί από διάφορα πουλιά (μόνο του πετροκότσυφα γνωρίσαμε) και το βουητό των μελισσών και των σφηκών συμπλήρωναν το όλο σκηνικό.

«Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε. Πάντα εν σοφία εποίησας». Υμνήσαμε και τιμήσαμε «την Θεοτόκο και Μητέρα του φωτός». Γονατίσαμε ικευτικά, προσκυνήσαμε λατρευτικά και παρακαλέσαμε την Κυρία Θεοτόκο να πρεσβεύει για κάθε ψυχή πονεμένη, πικραμένη και παραπονεμένη. Η Υπεραγία Θεοτόκος έχει το πλήθος των πολλών οικτιρμών. Έχει πολλή αγάπη στο ανθρώπινο γένος, προπάντων στους αμαρτωλούς. Μετέχει στη δόξα του Υιού της, μεσιτεύει για όλους μας προς τον υιό της, ο οποίος θα έρθει να κρίνει τον κόσμο.

Και του χρόνου με περισσότερο κόσμο!!!