Η ομίχλη. Σχόλιο στα γεγονότα του τελευταίου Δημοτικού Συμβουλίου.

Του κ. Ηλία Γεωργαλή.

Επικεφαλή ελάσσονος αντιπολίτευσης

Δήμου Ξηρομέρου.

Πριν σχολιάσω το γεγονότα που διαδραματίσθηκαν στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο του Ξηρομέρου, να υπενθυμίσω ή να γνωρίσω πως υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται και εμπλέκονται χρόνια με τα Κοινά, όχι για να καπαρώσουν και να διαχειριστούν, από οποιοδήποτε πόστο, ένα κομματάκι εξουσίας, αλλά απ΄την βαθύτατη υπαρξιακή ανάγκη να αντισταθούν στην εκάστοτε Εξουσία, την αυθαιρεσία και τους μηχανισμούς της. Επιπλέον δε, από ένα βαθύ πολιτικό πατριωτισμό που συνδέει κάθε πέτρα και κάθε άνθρωπο του τόπου που πέρασε και θα περάσει με ένα συνολικό όραμα. Αν αυτό καταλήγει σε συλλογική δράση, παρεμβάσεις, συνειδησιακές αλλαγές και μετασχηματισμούς, είναι καλοδεχούμενα.

Δεν με νοιάζει να βλογήσω τα γένια μου, αλλά η προσωπική εμπλοκή μου, βγάζει την γλώσσα στις καρέκλες, τα δημαρχιλίκια, τον παραγοντισμό. Κι αυτό είναι επιλογή ζωής. Κι ο πιο βλάξ θα καταλάβαινε πως αν κατι τέτοιο επιθυμούσα ο δρόμος ήταν στρωμένος… Κατά συνέπεια όταν ο Δήμαρχος μου κουνάει το δάχτυλο θυμίζοντας μου την δική του Δημοκρατική νομιμοποίηση και την δική μου μειοψηφία («μπλα μπλα μπλα Δημοκρατία, μπλα μπλα μπλα με εκλέξανε»), μόνο γέλιο μου προκαλεί. Πόσο μάλλον όταν η εμπειρία μου έχει δείξει τρία πράγματα: Πρώτον, πως όσοι υπερθεματίζουν για την Δημοκρατία και την Κοινωνία είναι αυτοί που , κυρίως τις έχουνε γραμμένες στα παλιά τους τα παπούτσια. Δεύτερον, πως η «πλειοψηφία» είναι πολύ περιστασιακή «ηδονή» και Τρίτον πως οι μειοψηφίες έχουν, που και που, μια δυναμική που γκρεμίζει την Βαστίλλη.

Για να μπώ στην ουσία, ο λόγος που ασχολούμαι με τα του τελευταίου Δημοτικού συμβουλίου είναι γιατί βλέπω πως κάτι κακό έρχεται από μακριά, σαν την Ομίχλη του Κάρπεντερ. Και το Κακό πρώτα το φοβάσαι, μετά εξοικειώνεσαι και τέλος ταυτίζεσαι.

Είναι, νομίζω, δεύτερη ή τρίτη φορά που προσωπική μου ανάρτηση στον προσωπικό λογαριασμό, που προορίζεται μόνο για τους επιλεγμένους φίλους του Διαδικτύου απαγγέλεται (με τον τρόπο που Εσκιμώος απαγγέλει Καβάφη) στο Δημ. Συμβούλιο.!!!

Αυτό είναι και το πρώτο στοιχείο του κακού: Το να μεταφέρεις τον ελεύθερο προσωπικό λόγο (που λέγεται στον χώρο, τον χρόνο του και στο ακροατήριο του) σ΄ έναν άλλο -δημόσιο- χώρο, είναι απαρχή του ελέγχου της σκέψης, δηλ η επώαση του ολοκληρωτισμού.

Όσοι αυτό δεν το καταλαβαίνουν τώρα , θα το καταλάβουν όταν η Ομίχλη μπεί στο σπίτι τους..

Κι επειδή για πολλοστή φορά είδα, χωρίς την άδειά μου, προσωπική μου ανάρτηση να περνάει στα μπλόγκ, θα συμβούλευα τους φίλους μπλόγκερς, να μην το κάνουν, γιατί το πέρασμα αναρτήσεων του φεισμπουκ στον δημόσιο χώρο, πέραν των άλλων, μοιάζει με την ανάμειξη στίχων του Εγγονόπουλου με το παραλήρημα ενός ψυχικά πάσχοντος.

Έχω μάθει αφ΄ ενός να διαχωρίζω τα πρόσωπα απ΄ τις ενέργειες και τις απόψεις τους κι αφ΄ ετέρου να μην χτυπάω κάτω απ την ζώνη. Με αυτή την έννοια, η κριτική μου στην εορταστική «πανδαισία» του ΝΑΟΑΣ πήγαζε απ΄ την Απόλυτη αισθητική και πολιτική μου αντίθεση και δεν είχε να κάνει με τα πρόσωπα που συμμετείχαν. Η Αισθητική δεν επιβάλλεται και δεν ζητάω το λόγο για το γούστο κανενός. Πάντως κρίνεται. Αλλιώς αλλοίμονό μας! Πολύ περισσότερο κρίνεται η επίδειξη χλιδής σε έναν Δήμο που, όπως ανέφερα, «τα χωριά ερημώνονται, οι υποδομές καταρρέουν, η οικονομία διαλύεται και το νερό που πίνουμε είναι για ανθεκτικά μεταλλαγμενα ζώα». Το πράγμα όμως παίρνει μια άλλη διάσταση όταν σ΄ αυτή την «πανδαισία» συναντώνται από Αντιπεριφερειάρχες μέχρι Δήμαρχοι κι Αντιδήμαρχοι. Σε μια εποχή στοχασμού, πείνας κι εξαθλίωσης εκτιμώ πως λίγη συστολή δεν βλάπτει. Η έκφραση μου, λοιπόν : «ελιτ –μη χέσω», σημαίνει ερμηνευόμενη: σιγά τις Ελίτ! Κι ασφαλώς «σιγά τις ελίτ» όταν τόσο ολοφάνερα διαπλέκονται η οικονομική και πολιτική Εξουσία πάνω στη βάση πως ο αθλητισμός είναι το όχημα πολιτικής και κοινωνικής αναρρίχησης. Όταν είναι γνωστό τοις πάσι πως δαπανήθηκαν στις εκλογές εκατομμύρια ευρώ στο όνομα της πολιτικής και της δημοκρατίας.

Για την επίθεση που δέχτηκα στο Δημοτικό Συμβούλιο, λοιπόν, τον πολίτη Απόστολο Πανταζή τον συγχωρώ και δεν τρέχει μία. Τον Αντιδήμαρχο όμως Πανταζή που τραμπουκίζει εντός του Δημ συμβουλίου σε έξαλλη κατάσταση και τον Δήμαρχο Γαλούνη που συνεπικουρεί, όχι απλώς δεν τους συγχωρώ αλλά τους καταγγέλλω.

Αν στόχος τους ήταν να με εκφοβίσουν να τους πω πως έχω συγκρουστεί με σοβαρά συμφέροντα και δεν φοβήθηκα. Τσάμπα λοιπόν η επίδειξη ισχύος. Όμως είδα κάποιους που την φοβήθηκαν. Είδα δημοτικούς συμβούλους να μην βγάζουν άχνα, είδα πολίτες να μην μιλάνε, είδα δημοσιολογούντες να θάβουν την πληροφόρηση, είδα φίλους να με «συμβουλεύουν». Ακόμα χειρότερα, είδα εξοικειωμένους με τον φόβο, να αποδέχονται την βία ως φυσικό πλεονέκτημα της Εξουσίας.

Εκτιμώ πως έχουμε περάσει στο στάδιο δημιουργίας ενός ολοκληρωτικού μηχανισμού που ή τον υπηρετείς ή εξαφανίζεσαι. Η λογική του συστήματος τοπικής διαχείρισης είναι ένα Δεσποτικό –Απολυταρχικό μοντέλο, με μια τεράστια «αυλή» κι ανοιχτές τις πόρτες για τους πρόθυμους.

Εγώ δεν είμαι μόνος μου. Είμαι μέλος της «Συμπολιτείας», μιας συλλογικότητας που έχει μάθει να αντιστέκεται. Ήταν αυτό το 11% των πολιτών που αντιστάθηκαν στο μασκαραλίκι των τελευταίων δημοτικών εκλογών, είναι ένα βουβό ρεύμα Αξιοπρέπειας που θα μεγαλώνει διαρκώς όσο η Εξουσία δείχνει τα δόντια της και όσο η Ομίχλη απλώνεται.