Νέοι αγρότες ξανά στα θρανία.

Οι αγρότες κάνουν θεωρητικά μαθήματα, παρακολουθούν τη γραμμή παραγωγής των προϊόντων, ενώ γίνεται και πρακτική στο χωράφι.

Πηγή: http://www.kathimerini.gr

Της Λίνας Γιάνναρου.

Ο Θωμάς, αγρότης «από πάντα» όπως λέει, τρώει τα ζυμαρικά του αλ ντέντε. Καινούργιο συνήθειο. Παλιά τα ’βαζε στην κατσαρόλα και καμιά φορά τα ξεχνούσε. «Το καλό με τα μακαρόνια είναι ότι και λασπωμένα κουτσοτρώγονται», παρηγοριόταν. Αλλά όχι πια. Από πέρυσι, όταν έμαθε ότι το «κράτημα» στο δόντι των ζυμαρικών δεν είναι πάντα στο χέρι του μάγειρα ούτε καν στο χέρι της βιομηχανίας, αλλά στα επίπεδα της πρωτεΐνης στο σιτάρι, είναι στους χρόνους του ακριβής.

Παραγωγός σίτου, κριθαριού, αλλά και βαμβακιού στη Νίκαια της Λάρισας, ο Θωμάς, στα 38 του, αποφάσισε πέρυσι να παρακολουθήσει τα επιμορφωτικά σεμινάρια που διοργανώνει κάθε χρόνο η Melissa - Κίκιζας, με την οποία έχουν συμβολαιακή σχέση. «Γιατί καλή η εμπειρία, αυτά που μας έμαθαν οι πατεράδες μας, αλλά κάποια πράγματα έχουν αλλάξει», λέει στην «Κ». «Υπάρχουν νέες μέθοδοι από την παραγωγή έως την πώληση, άλλοι χρόνοι στην καλλιέργεια. Μπαίνεις σε άλλη λογική, ενδιαφέρεσαι πια περισσότερο για την ποιότητα». Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος από το εγχείρημα, σημειώνει στην «Κ» ο Αλέξ. Κίκιζας, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, εγγονός και συνονόματος του ιδρυτή της. «Όσοι παρακολουθούν το πρόγραμμα νιώθουν πια ότι το τελικό προϊόν, το πακετάκι των ζυμαρικών, είναι και δικό τους. Άλλο να πουλάς απλώς σε μια βιομηχανία το σιτάρι σου και άλλο να γνωρίζεις ακριβώς πού πάει και τι γίνεται αφού το παραδώσεις».

Από φέτος, το εκπαιδευτικό πρόγραμμα αναβαθμίζεται με την ίδρυση, από τη Melissa, Ακαδημίας Σίτου. Τριάντα παραγωγοί που συμμετέχουν στο πρόγραμμα συμβολαιακής καλλιέργειας θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν δωρεάν εκπαιδευτικά σεμινάρια, σε συνεργασία με την Αμερικανική Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης. Με την ολοκλήρωση του εκπαιδευτικού προγράμματος της Ακαδημίας Σίτου, ένας από τους εκπαιδευομένους θα επιβραβευθεί με πλήρη υποτροφία αξίας 8.000 ευρώ στο ετήσιο πρόγραμμα «Σύγχρονες γεωργικές πρακτικές» της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής Θεσσαλονίκης, η οποία περιλαμβάνει το σύνολο των διδάκτρων, στέγαση, διατροφή και πρόσβαση στις εγκαταστάσεις της Σχολής.

Το πρόγραμμα ξεκινάει τον Νοέμβριο και το ενδιαφέρον από τους παραγωγούς είναι πολύ μεγάλο (η φάση των εγγραφών βρίσκεται σε εξέλιξη, προτεραιότητα έχουν οι νέοι αγρότες έως 29 ετών). «Παρατηρούσαμε ότι οι νέοι αγρότες άρχιζαν να φεύγουν από τα χωράφια των γονιών τους, δεν ένιωθαν περήφανοι να δηλώνουν αγρότες», λέει ο κ. Κίκιζας. «Ταυτόχρονα, οι επιβαρύνσεις που δέχονταν όλα αυτά τα χρόνια είχαν αρχίσει να έχουν αντίκτυπο στην ποιότητα. Η προσπάθεια μείωσης του κόστους είχε αρχίσει να επικρατεί της προσπάθειας για παραγωγή καλού προϊόντος. Στόχος του εγχειρήματος, λοιπόν, είναι να κάνουμε τους αγρότες να επιστρέψουν στα χωράφια τους, να είναι περήφανοι γι’ αυτό, να αγαπήσουν πάλι τη γη τους και παράλληλα να έρθουν κοντά στον τελικό χρήστη, τη βιομηχανία, να μάθουν ποιες είναι οι ανάγκες της. Όπως εμείς όταν βγάζουμε ένα ζυμαρικό, λαμβάνουμε υπόψη τις ανάγκες του καταναλωτή, έτσι και οι αγρότες πρέπει να γνωρίζουν ποιες είναι οι σύγχρονες απαιτήσεις».

Στο πλαίσιο του προγράμματος, οι παραγωγοί επισκέπτονται το εργοστάσιο και παρακολουθούν τη γραμμή παραγωγής. «Τους δείχνουμε, για παράδειγμα, μακαρόνια που έχουν βγει από την καλύτερη δυνατή πρώτη ύλη και μακαρόνια που έχουν προκύψει από μετριότερη. Έτσι καταλαβαίνουν αυτόματα γιατί η βιομηχανία θέλει προϊόν με τις υψηλότερες δυνατές πρωτεΐνες ή ένα ωραίο ξανθό χρώμα, γιατί επιμένουμε σε ένα ποιοτικό προϊόν. Το σιτάρι έχει αντίκτυπο στη γενικότερη ποιότητα του ζυμαρικού». Οι αγρότες ενημερώνονται επίσης για τις σύγχρονες μεθόδους μείωσης του κόστους παραγωγής, όπως π.χ. για τη γεωργία ακριβείας, τη δυνατότητα, δηλαδή, να ρίξεις λίπασμα μόνο στα σημεία που είναι απαραίτητο. Σημειώνεται ότι και οι εκπαιδευτές είναι αγρότες και το πρόγραμμα μοιρασμένο μεταξύ θεωρίας και πρακτικής. «Κάποια μαθήματα γίνονται στη Σχολή και κάποια στο χωράφι, πάνω στο γεωργικό εργαλείο, το τρακτέρ».