Δήμος Ξηρομέρου: Υπάρχει λύση; Ναι, η λύση είμαστε εμείς.

Πηγή: Εφημερίδα «Η ΒΕΛΑ», φυλ. 85.

Του κ. Παναγιώτη Ηλ. Χολή.

Στασιμότητα επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην περιοχή μας, με τάσεις χειροτέρευσης της κατάστασης σε όλα τα επίπεδα. Κοινωνική, οικονομική, πνευματική, πολιτιστική κατάρρευση. Κατάρρευση αξιών και συμπεριφορών. Τα ανωτέρω τα συναντάς σε κάθε βήμα, σε κάθε γωνιά του Δήμου μας. Το δημοκρατικό σύστημα της χώρας επιτρέπει χωρίς περιορισμούς σε όλους τους πολίτες να συμμετέχουν στα κοινά με δικαίωμα λόγου, άποψης κ.λπ.

Το μεγαλύτερο δικαίωμα είναι αυτό της εκλογής των αντιπροσώπων σε κάθε αξίωμα, όπως αυτό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Εμείς με την ψήφο μας, με την επιλογή μας κάθε τέσσερα χρόνια εκλέγουμε εκείνους που πιστεύουμε ή νομίζουμε ότι θα πράξουν τα καλύτερα για τον τόπο μας, για την κοινωνία γενικότερα.

Έχω πει πολλές φορές και έχω γράψει ότι τα κριτήρια που επιλέγουμε δεν είναι αντικειμενικά και σε καμιά περίπτωση δεν εξυπηρετούν το κοινό συμφέρον. Απεναντίας σε πολλές περιπτώσεις τα κριτήρια είναι υποκειμενικά και συμπεριλαμβάνουν σε μεγάλο ποσοστό το προσωπικό κέρδος ή όφελος. Έτσι βλέπουμε να αλλάζουμε μεν τις προτιμήσεις μας ανά τετραετία, αλλά τα κριτήρια επιλογής να είναι τα ίδια προσωπικά κίνητρα επιλογής, παζάρι, δούναι και λαβείν, ψηφοφόρου και υποψηφίου.

Αποτέλεσμα τα όσα ανέφερα στην αρχή και μη χειρότερα να λέμε. Δυστυχώς η ανά τετραετία «σωτήρες» εκμεταλλεύονται τα κριτήρια με τα οποία τους επιλέγουν οι ψηφοφόροι και τα προσωπικά κίνητρα επικρατούν του κοινωνικού οφέλους. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τους κατά εποχή κομήτες που έρχονται στον τόπο ως άλλοι Άγιοι Βασίληδες κομίζοντας μόνο χρήματα δείχνοντας και διάθεση να τα μοιραστούν με τούς ψηφοφόρους, τότε το παζλ της κατάρρευσης συμπληρώνεται. Μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα οι ψηφοφόροι πολίτες παύουν να σκέπτονται, να αγωνιούν, να πασχίζουν για το μέλλον της περιοχής τους. Νομίζουν ότι όλα θα τα έχουν έτοιμα από τους επίδοξους «σωτήρες», που διαλαλούν το εμπόρευμά τους προς δωρεάν προσφορά και ο τόπος ολισθαίνει όλο και βαθύτερα.

Ο Δήμος Ξηρομέρου αποτελεί φαινόμενο Πανελλαδικά, Δήμου και κοινωνίας πού από την εποχή τον Καποδιστριακού Δήμου και τώρα τον Καλλικρατικού, δέχθηκε μετά Βαΐων και κλάδων την έλευση των εχόντων του χρήματος, από το πουθενά, και προσφέρθηκε η κοινωνία, στην πλειοψηφία της να τους υπηρετήσει πιστά, με το αζημίωτο βεβαίως - βεβαίως.

Και όταν το άστρο τον ενός έπαψε να λάμπει τον εγκατέλειψαν για τα μάτια ενός άλλου λαμπερού και πρωτοεμφανιζόμενου αστέρα τον χρήματος, έτοιμα να τον υπηρετήσουν έως ότου και αυτό το «αστέρι» να σβήσει.
Το ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί από εμάς, την κοινωνία, είναι αν θα ψάξουμε να βρούμε άλλον έχων και κατέχων να μας καλύψει προσωρινά τα οικονομικά και προσωπικά μας προβλήματα ή θα νοιαστούμε επί τέλους οι ίδιοι για την τύχη μας, το μέλλον μας, την ανάπτυξη της περιοχής μας; Το παρελθόν απέδειξε ότι οι επιλογές μας, με εξαιρέσεις, δημιούργησαν στασιμότητα στην περιοχή και φτώχηναν τον τόπο και την κοινωνία.

Δώσαμε εξουσία στους μετέπειτα κακοδιαχειριστές της καθημερινότητας του τόπου (εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά είναι μικρές), που μας χρησιμοποίησαν και για προσωπικά τους οφέλη.
Αν μας αρέσει αυτό, ας το συνεχίσουμε, αν γουστάρουμε να μας κοροϊδεύουν και να μας ονομάζουν «νταβαντoγλύφτες» ας το συνεχίσουμε. Αν το όνειρό μας για τη ζωή φτάνει μέχρι να φωτογραφηθούμε με τον έχων του χρήματος, κακό του κεφαλιού μας. Αν αδιαφορούμε για τα προβλήματα τον τόπου μας, ας συνεχίσουμε να το πράττουμε. Αν μας αρκεί το φαντασμαγορικό θέαμα δια θαλάσσης και ξηράς και με λίγη δόση κατάπτυστου life style ας πιούμε στην υγειά μας.
Σε αυτόν το τόπο έτσι και αλλιώς δεν μάθαμε ποτέ να μιλάμε, δεν μάθαμε να συζητάμε, δεν μάθαμε να ανταλλάσσουμε απόψεις και δεν μάθαμε να διαμαρτυρόμαστε. Τα καταπίνουμε όλα αμάσητα όπως μας τα σερβίρουν τα αφεντικά μας.
Σε έναν τόπο που η κοινωνία του κρατά παθητική στάση και βολεύεται με ρόλο κομπάρσου δεν υπάρχει καμία τύχη για τον ίδιο τον τόπο, την ίδια την κοινωνία. Το μέλλον της μπορεί να το ανακτήσει αρκεί τα χέρια της να μην τα απλώνει για επαιτεία, αλλά για διεκδίκηση εργασίας, αξιοπρέπειας, ανάπτυξης σε όλους τους τομείς. Αρκεί να σπάσει την σιωπή της, να πάψει να είναι δειλή. Γιατί η σιωπή είναι μια αμαρτία που μας κάνει δειλούς.