Ο κ. Παναγιώτης Στάικος μιλά για απαξίωση του Κ.Υ. Αστακού. Η δική μας γνώμη.

Του κ. Παναγιώτη Στάικου.

Κύριε Διευθυντά, κύριε Σιακαμπένη μόνοι σας απαξιώνετε το Κέντρο Υγείας Αστακού. Δεν καταλαβαίνω πως στέλνεται ένα νέο ζευγάρι με δύο μικρά παιδιά στο Νοσοκομείο, 45 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα (την νύχτα που μας πέρασε), γιατί το μεγαλύτερο 2,5 ετών έπεσε στο πρώτο σκαλοπάτι της σκάλας του σπιτιού και έκανε ένα μικρό θλαστικό τραύμα πάνω από το αριστερό του φρύδι, για το οποίο χρειάστηκε να τοποθετηθούν (3) τρία ράμματα.

Η δικαιολογία ότι το παιδί είναι μικρό και μπορεί να χρειαστεί ακτινογραφία ασφαλώς είναι αστεία, αφού τα διεθνή πρωτόκολλα για το τραύμα στην κεφαλή προβλέπουν πότε κάνουμε ακτινογραφία ή αξονική τομογραφία, όταν μετά από πλήρη νευρολογική εξέταση του παιδιού προκύπτουν ενδείξεις.

Η νευρολογική εξέταση του παιδιού δεν έδειξε τίποτα το παθολογικό. Το μόνο παθολογικό είναι η πλημμελής λειτουργία του Κέντρου Υγείας Αστακού.

Δεν καταλαβαίνω, όταν λέμε πως εφημερεύει το Κ.Υ., δεν μπορεί να τοποθετήσει ένα ή τρία ράμματα σε ένα τραύμα ενός παιδιού και το στέλνει στο Νοσοκομείο;

Αυτό μαζί με το γεγονός ότι πριν από λίγες ημέρες όταν γείτονες ειδοποίησαν, ότι ασθενής έπαθε βαρύ εγκεφαλικό, η απάντηση του γιατρού ήταν φέρτε τον εσείς από μόνοι σας, γιατί δεν έχουμε οδηγό βάρδιας και χάθηκε πολύτιμος χρόνος μέχρι να βρεθεί ο οδηγός μετά από μία ώρα, και ο ασθενής μετά από δύο ημέρες στο Νοσοκομείο πέθανε, δείχνει ότι το Κ.Υ. δεν επιτελεί την αποστολή του. Θα μπορούσε να πεθάνει ακόμη και αν όλα είχαν γίνει τέλεια, αλλά το ζητούμενο είναι αν έγιναν όλα όσα και όπως ορίζει η ιατρική μεθοδολογία, επιστήμη και ηθική.

Για το περιστατικό με το τραύμα και την συρραφή του μικρού παιδιού, εάν ο συνάδελφος που εφημέρευε αδυνατούσε να τοποθετήσει τα ράμματα, όφειλε να πάρει έναν συνάδελφο, ακόμη και ιδιώτη και να του ζητήσει να πάει στο Κ.Υ. και να τοποθετήσει εκείνος τα ράμματα.

Ο νόμος προβλέπει ότι ο ασθενής δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει τον ιδιώτη γιατρό, αλλά αν επιθυμεί μπορεί να πληρωθεί από το μπάχαλο το Δημόσιο.

Εγώ βέβαια στις χιλιάδες φορές που με έχουν καλέσει στο Κ.Υ. ποτέ δεν έχω πάρει ούτε μία δραχμή ή ένα ευρώ και δεν σκοπεύω να πάρω ποτέ, όσες φορές και αν με ζητήσουν.

Την επομένη φορά που θα προκύψει αντίστοιχο περιστατικό απλά περιμένω το τηλεφώνημα και εφόσον ευρίσκομαι στον Αστακό σε ένα λεπτό θα είμαι στο Κ.Υ. 

Δημοσιοποιώ το περιστατικό, γιατί η ίδια ιστορία ήταν και με ένα κοριτσάκι 5 χρονών με τραύμα κάτω από το φρύδι, για το οποίο είχε χρειαστεί ένα ραμματάκι, και το οποίο πάλι έστελναν στο Νοσοκομείο (από όπου και οι φωτογραφίες).

Εάν τύχει, να μην έχει το Κ.Υ. τα κατάλληλα ράμματα, ασφαλώς μπορείτε να μου ζητήσετε, όπως και αντίστροφα εγώ.

Κύριε Διευθυντά μεταξύ των γιατρών της Δημόσιας Υγείας και των ιδιωτών πρέπει να υπάρχουν σχέσεις συνεργασίας και όταν εξαντλούνται τα περιθώρια παροχής της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, τότε να διακομίζονται τα περιστατικά στα Νοσοκομεία, γιατί διαφορετικά η Κοινωνία μας φτύνει όλους μαζί.

Υ.Γ.: Θα μπορούσα να μην μιλήσω και να περιμένω να έρχονται σε μένα τα περιστατικά και να κονομάω τα φράγκα. Όμως ποτέ μου δεν σκέφθηκα έτσι. Και το βράδυ ο πατέρας που ήρθε πανικόβλητος, όταν ετοιμάστηκε να με πληρώσει, είχε βγάλει 100 ευρώ, αλλά εγώ έλαβα όπως πάντα την τεράστια αμοιβή των 20 ευρώ (μέσα σε αυτό το ποσόν ήταν και το κόστος για το ράμμα τα αποστειρωμένα γάντια τις γάζες ….)

Αστακός 24/7/2017

Παναγιώτης Στάικος 

Ιατρός

ΜΥΤΙΚΑΣ PRESS: Δικό μας επώνυμο σχόλιο. Προσωπικά δεν ξέρουμε αν τέτοιου είδους αναρτήσεις, κατά πόσο βοηθάνε στο να προωθούνται οι λύσεις των υπαρκτών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα Κ.Υ. και φυσικά το Κ.Υ. Αστακού.

Νομίζουμε ότι μετά την διάλυση των τελευταίων χρόνων στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, γίνεται μία αγωνιώδη προσπάθεια να βελτιωθεί η κατάσταση, χωρίς βέβαια να μπορούμε να πούμε ότι δεν εξακολουθούν να υπάρχουν πολύ μεγάλα προβλήματα, το αντίθετο υπάρχουν οξυμένα προβλήματα.
Όμως ο τελευταίος τροχός της αμάξης κατά εμάς είναι το ελλιπές προσωπικό (ιατρικό, νοσηλευτικό, διοικητικό) των δομών υγείας, που αυτή τη στιγμή πιστεύουμε, ότι στην πλειοψηφία του δίνει την μάχη με υψηλό αίσθημα καθήκοντος.

Σίγουρα θα υπάρχουν και περιστατικά όπου υπάρχουν λάθη, αστοχίες και περίεργες συμπεριφορές, όπως συμβαίνει σε όλους τους κλάδους.

Όμως είναι ο σωστός τρόπος η δημοσιοποίηση στο διαδίκτυο θεμάτων αντιμετώπισης ιατρικών περιστατικών και μάλιστα ως πρώτη ενέργεια; Δεν υπάρχουν οι θεσμοθετημένοι φορείς, όπου εκεί πρέπει να αναφέρονται αυτά τα εξειδικευμένα ιατρικά θέματα, μιας και εμείς σαν κοινωνία αδυνατούμε να κρίνουμε τέτοιου είδους περιστατικά που αφορούν την ιατρική επιστήμη.

Δεν ξέρουμε, πραγματικά νιώθουμε σε πολύ δύσκολη θέση...