Ελιά η ακούραστη γριούλα. Μάζεμα ελιάς στο χωριό.

Γράφει ο κ. Πάνος Ηλ. Χολής.

«Πατρίδα μου τα λιοτρίβια σου, δουλεύουν νύχτα μέρα,

με του λαδιού τη μυρωδιά γεμίζουν τον αέρα.

Κι ειν' οι ελιές, πατρίδα μου ακούραστες γριούλες,

με τον καρπό τους τρέφουνε παιδάκια και μανούλες.

Κι ειν' οι ελιές, πατρίδα μου δένδρα ευλογημένα,

που στέκονται στον άνεμο με τα κλαδιά απλωμένα»

Ιωάννης Πολέμης

Επιστροφή στο χωριό για το ετήσιο μάζεμα της ελιάς, ώστε να βγάλουμε το λάδι της χρονιάς! Πρωί - πρωί εγερτήριο στις 7:30, ρούχα της εργασίας και λόγο τη πολύς υγρασίας και του κρύου, χοντρά ρούχα και μπουφάν.

Στο τζάκι φτιάχνουμε ένα καφέ, έτοιμο και το πρωινό, το οποίο αποτελείτε από πρόβειο γάλα βρασμένο στο κατσαρόλι, τρίβουμε μέσα και δυο φέτες ψωμί, λίγο αλατάκι και καλή μας όρεξη. Αυτό το γάλα θα μας κρατήσει όλη τη μέρα.

Την άλλη μέρα το πρωινό αποτελούνταν πάλι από καφέ και τραχανά, βρασμένο με γάλα και δυο φέτες ψωμί τριμμένες μέσα στον τραχανά. Την τρίτη μέρα ξανά καφές, αλλά τώρα έχουμε πρωινό χυλό με καλαμποκίσιο αλεύρι και τυρί, ψημένο στο τηγάνι. ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ για όσους ξέρουν από χωριό και παραδοσιακά πρωινά.

Στο χωράφι φτάναμε κατά της 8:30. Στρώσιμο κάτω από την ελιά του ελαιόδυχτου, τοποθέτηση του ελαιοραβδιστικού πάγκου, λανάρες, λούρος, αλυσοπρίονο, ελαιοραβδιστικό τύπου αχινός και σάκοι ελαιοσυλλογής ήταν τα απαραίτητα σύνεργα για το μάζεμα της ελιάς.

Στην ατμόσφαιρα του χωριού έβλεπες παντού γύρω σου συγχωριανούς να κάνουν την ίδια δουλειά. Σε όλα τα λιοστάσια άνθρωποι με χαρά να έχουν στήσει τα δικά τους σύνεργα ελαιοσυλλογής. Το χωριό έρημο, τα καφενεία άδεια και ο ήχος του αλυσοπρίονου να έρχεται στα αυτιά σου από πολλές πλευρές.

Σηκώνεις το κεφάλι και βλέπεις στο απέναντι χωράφι τον Γιώργο με την οικογένεια του, ποιο κει τη θεία Μαρία με τα παιδιά, ποιο κει να και ο Κώστας, να και ο Πάνος που ήρθαν από την Αθήνα με τις γυναίκες τους, να και ο μπάρμπα Αντρέας που παρά την ηλικία του παραμένει μάχιμος και ακούραστος, το ίδιο και ο μπάρμπα Ηλίας, ο Χρήστος, ο Μάκης και κάπως έτσι αισθανόσουνα ότι το χωριό ξαναζεί, βρίσκει ξανά τους ρυθμούς της εργασίας, αποκτά νόημα το πρωινό ξύπνημα, υλοποιείται ένας στόχος για την οικογένεια, αυτός της ελαιοσυλλογής και μέσω αυτής η απόκτηση του τελικού προϊόντος που δεν είναι άλλο από το ευλογημένο λάδι.

Από το πρωί λοιπόν, πάνω στην ελιά ο ένας, ο άλλος να ραβδίζει από κάτω, άλλος να ραβδίζει στο πάγκο τα κομμένα κλωνάρια, άλλος να στρώνει στην διπλανή ελιά τα ελαιόδυχτα και μετά όλοι μαζί να συλλέγουν της ελιές τοποθετώντας τες μέσα στα τσουβαλιά.

Κάπου εκεί να μη ξεχάσω και την γνωστή γκρίνια, συνήθως πατέρα και παιδιών για το που πρέπει να κοπούν τα κλωνάρια της ελιάς, ώστε του χρόνου να έχουμε περισσότερο καρπό.

Το σούρουπο κατά της 5 μ.μ. δηλαδή,  άρχιζε η αποχώρηση από τα λιοστάσια και η επιστροφή στο σπίτι για ξεκούραση και κάνα ψησιματάκι στο τζάκι, σουβλιμά -μπριζολίτσα ή κάνα κοκορετσάκι με το ανάλογο κρασάκι, σπιτικό βεβαίως- βεβαίως.

Όσοι βέβαια είχαν το κέφι επισκέπτονταν το καφενείο η την ψησταριά του χωριού για περισσότερη επικοινωνία και για καλό κρασάκι με τον απαραίτητο μεζέ. Όταν ολοκληρώνονταν το μάζεμα, φορτώνονταν όλα τα σακιά με τις ελιές που καταφέραμε να μαζέψουμε, στο αγροτικό και κατευθείαν στο ελαιοτριβείο για να πάρουμε σειρά και να βγει το πολυπόθητο λαδάκι μας.

Στο χωριό μας έχουμε το ελαιοτριβείο του Μάκια Κούγγελη και των παιδιών του, που με μεγάλη χαρά υποδέχονται τον ελαιοπαραγωγό και με σοβαρή επαγγελματικότητα και τεχνολογική επάρκεια τον εξυπηρετούν, αποδίδοντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σε παραγωγή λαδιού.

«Έτοιμο το λάδι, πήγε και φέτος καλά, κάτι καταφέραμε, τουλάχιστον δεν θα αγοράσουμε, θα δώσουμε και στα παιδιά, θα στείλουμε και στη Αθήνα, θα φάμε και εμείς… του χρόνου καλύτερα», είναι κουβέντες που ακούς τούτες τις μέρες στα χωριά μας.

Το καινούργιο λάδι θα οδηγηθεί στα δοχεία λαδιού που έχουμε στα σπίτια μας, όπου θα ξεκουρασθεί και καρτερικά θα περιμένει να το γευτούμε.

Με το πρώτο λάδι, τα παλιά χρόνια έως και σήμερα, φτιάχναμε χαλβά με σιμιγδάλι, ραβανί, χυλό έτσι για το καλό και να πάει καλά η χρονιά.

Καλή σοδειά και του χρόνου περισσότερο, με υγεία και αγάπη.