Ιωάννα του Κολωνακίου. Τετραλογία - Μέρος Α'.

Προτομή της Δόμνας Βισβίζη στην πλατεία Φάρου Αλεξανδρούπολης.

Του Θοδωρή Λιβιτσάνη (Γκούρας).

Υπάρχουν δύο εκδοχές της ιστορίας.
Η μία είναι η επίσημη, ωραιοποιημένη, που διδάσκεται στα σχολεία γεμάτη θριάμβους και δόξα. Είναι η ….. ιστορία μας.
Η άλλη είναι η ανεπίσημη, αφτιασίδωτη, που δεν διδάσκεται στα σχολεία, γεμάτη αίσχος και ντροπή. Είναι η αληθινή…..

Ονορέ Ντε Μπαλζάκ

---------------------------------

Ιωάννα του Κολωνακίου. Τετραλογία - Μέρος Α'.

Με την έναρξη της Επανάστασης του 1821, ο Χατζή Αντώνης Βισβιζής και η γυναίκα του Δόμνα, Αρχοντοοικογένειες από τον Αίνο, αφήνουν την τεράστια περιουσία τους και εξοπλίζουν το μπρίκι «ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ» με 16 κανόνια και 140 άνδρες και ρίχνονται στον αγώνα. Πολεμούν στη ναυμαχία του Άθω, της Λέσβου και της Σάμου.
Το 1822 πολεμούν με τον Ανδρούτσο στην Αγία Μαρίνα της Λαμίας, στη Στυλίδα, υποστηρίζουν με το πλοίο τους αγωνιστές στον Εύριπο και στα Βρυσάκια. Ο Αντώνης Βισβιζής, σκοτώνεται όμως πάνω στο πλοίο τον Ιούνιο του 1822 και την διοίκηση του αναλαμβάνει η Δόμνα.
Η οικογένεια της όμως την ειδοποιεί να γυρίσει στον Αίνο, γιατί η περιουσία της παρακμάζει. Η Δόμνα απαντα: «Να εγκαταλείψω τον αγώνα τούτη την κρίσιμη ώρα; Εγώ η Δόμνα; Ποτέ!!!!».
Το αντίθετο μάλιστα, δίνει εντολή να της στείλουν όλα τα σεντούκια με την προίκα της και τα διαθέτει στον αγώνα.
Το 1823 τα χρήματα τελειώνουν και ζητεί από την Κυβέρνηση να της δοθούν χρήματα για το πλοίο. Οι κυβερνώντες κωφεύουν. Το 1824 μάλιστα οι Υδραίοι, της ζητούν το πλοίο. Η Δόμνα μη έχοντας χρήματα πλέον για τη συντήρηση του, το παραδίδει «με όλα τα αναγκαία εξοπλισμένο, ενώ τα άλλα ήταν γυμνά τε και πάντων υστερημένα».
Με το πλοίο αυτό ως περιπολικό το 1824 ο Πιπίνος έκαψε την τουρκική φρεγάτα «Χαζνε Γκεμνισί».
Αυτό ήταν το τέλος της «ΚΑΛΟΜΟΙΡΑΣ», ενός από τα καλύτερα πλοία του αγώνα. Η Δόμνα που έδωσε στον αγώνα τον άντρα της, την περιουσία και την τελευταία κασέλα με χρυσό από την προίκα της, παράτησες σπίτια και πλούτη… έμεινε ολομόναχη να αναθρέψει πέντε ορφανά παιδιά σε ξένα μέρη.
Τριγυρνά από τόπο σε τόπο… Ερμιόνη, Ναύπλιο, Σύρος, στερημένη, περιφρονημένη και άστεγη, «ευρίσκετο με πέντε παίδας … μόνη, υστερουμένου και αυτού του επιουσίου μη έχουσα ούτε οίκον, ούτε μίαν πατρίδα, ούτε τα λοιπά αναγκαία», γράφει εφημερίδα της εποχής.
Με τον καιρό η κατάσταση χειροτερεύει. Το χειμώνα του 1826 στον λιμό, χάνει ένα από τα παιδιά της. Σε συγγενείς της γράφει: «Κλαίω, ευσπλαχνίαν δεν ευρίσκω ουδεμίαν. Άχρι και τον ουρανώ κραυγάζω. Ώτα ανεωγμένα δεν βλέπω. Πως αλλιών να εκφράσω τον πόνο μου; Ή με ποιον άλλο τρόπο να κινήσω ανθρώπων σπλάγχη εις συμπάθειαν;»
Αύγουστος του 1829 και η Δόμνα βαριά άρρωστη γράψει στον Καποδίστρια και αυτός τις βγάζει από την περιουσία του μία μικρή σύνταξη 30 δραχμών το μήνα. Ανακουφίζεται λίγο η φτώχεια της. Με το θάνατο όμως του Καποδίστρια, ο Κωλλέτης της την κόβει.
Περιπλανιέται πάλι εις Ναύπλιον, Μύκονο, Σύρο και καταλήγει στον Πειραιά.
Το 1850 σε ηλικία 66 ετών, σε ένα φτωχοκάλυβο με χοντρά σκουτιά για πορτοπαράθυρα, η αρχόντισσα, η εφοπλίστρια, η μεγάλη καπετάνισσα Δόμνα Βισβιζή…. θα σβήσει…. μόνη, εγκατελειμμένη, άρρωστη και ξεχασμένη από… όλους.