Ομαδική εργασία δημιουργίας βίντεο απαγγελίας τριών ποιημάτων, για την επέτειο 200 χρόνων της 25ης Μαρτίου 1821.

ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ.

• Παλουμπά Γεωργία, εκπαιδευτικός Δημοτικού Σχολείου Μύτικα.
• Δέσποινα Λιώτου, εκπαιδευτικός Δημοτικού Σχολείου Κανδήλας.
• Δέσποινα Κούρτη, Ηθοποιός.
• Λύτρας Θεόδωρος, εκπαιδευτικός Δημοτικού Σχολείου Κανδήλας.

Τρία ποιήματα επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε σήμερα με την ευκαιρία της επετείου της Επανάστασης του ΄21. Εκτός από την τέρψη της ακρόασης θα επισημάνουμε και κάποια μηνύματα που μεταφέρουν αυτά τα ποιήματα, τα οποία θα είναι πάντα επίκαιρα και χρήσιμα για τον καθένα μας.

Στο πρώτο ποίημα.

Ο Ματρόζος του Γεωργίου Στρατήγη, ο Σπετσιώτης αγωνιστής, αυτός «που ΄χε τάλαρα τη στέρνα του γεμάτη», κινδυνεύει να πεθάνει από την πείνα. Τα έχει δώσει όλα για τον αγώνα, όπως έγινε με πολλούς αγωνιστές οι οποίοι εκλιπαρούσαν τις Κυβερνήσεις, αυτοί οι περήφανοι σταυραετοί, για τα προς το ζην στην ελεύθερη πια πατρίδα είτε οι ίδιοι είτε οι χήρες και τα ορφανά τους. Είναι «απ΄ αυτούς που έβαλαν στην κεφαλή σου στέμμα και άγνωστοι σβηστήκανε…… έγραψαν με το δαυλό την ιστορία μόνοι χωρίς γι΄ αυτούς τους ήρωες μια λέξη αυτή να πει».

Πραγματικά την ελευθερία δεν την έφεραν μόνοι τους ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και οι υπόλοιποι αγωνιστές που δίκαια τίμησε η ιστορία. Μαζί τους ήταν οι χιλιάδες ανώνυμοι αγωνιστές η προσφορά των οποίων ήταν καθοριστική για την επιτυχία της Επανάστασης.

Σε κάθε αγώνα στην πολιτική, στην επιστήμη, στην κοινωνία μένουν τα ονόματα των λίγων, των επικεφαλής. Όμως τα κάθε λογής επιτεύγματα είναι έργο των πολλών. Σε πολλές περιπτώσεις λίγοι είναι και αυτοί που καρπώνονται τα οφέλη. «Αν οι ζητιάνοι σαν κι εμέ δεν έχυναν το αίμα, οι καπετάνιοι σαν και σε δεν θα φορούσαν στέμμα!», λέει ο γερο-Ματρόζος στον αξιωματούχο που τον στέλνει στο πτωχοκομείο να ζητιανέψει. Ο Κανάρης όμως «δακρύβρεχτος μες στα στήθια τα πλατιά σφιχτά τον αγκαλιάζει».

Σεβασμός λοιπόν στους αφανείς ήρωες, όπου κι αν πρόσφεραν αυτό που μπορούσαν και πολλές φορές κι ακόμα παραπάνω. Συνήθως δε φαίνονται, αλλά αυτοί που θέλουν να τους βρουν τους βρίσκουν.

Στο δεύτερο ποίημα.

Ο Δήμος και το καριοφίλι του, του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, εμπνευσμένο από τη ζωή του Δήμου Τσέλιου του πατριώτη μας από τη Ζάβιτσα (Αρχοντοχώρι), περιγράφεται η κούραση, η εξάντληση από την κλέφτικη ζωή και τις κακουχίες τόσων χρόνων.

Ο ποιητής τον παρουσιάζει ανάμεσα στα παλικάρια του να τα αποχαιρετάει και να φεύγει από τη ζωή περήφανος, όπως κι έζησε, χωρίς να φοβάται τον θάνατο.

Στην πραγματικότητα πέθανε πάμπτωχος και ταπεινωμένος, αφού αναγκάστηκε να στείλει σειρά επιστολών προς τον Βασιλιά, ζητώντας γονατιστός χάρη και βοήθεια να μην πεθάνει κι αυτός από την πείνα, όπως παραπάνω ο Ματρόζος.

Στο τρίτο ποίημα.

Το Ελληνόπουλο του Βίκτορος Ουγκώ σε μετάφραση Κωστή Παλαμά, ένα παιδί κάθεται πάνω στα χαλάσματα μετά την καταστροφή της Χίου από τους Τούρκους. Ο διαβάτης το λυπάται και του τάζει ωραία πράγματα, σπάνια, αστραφτερά για να ξεχαστεί και να χαμογελάσει. Τίποτε όμως από αυτά δεν ζητάει το παιδί. Μόνο βόλια και μπαρούτι.

Το μήνυμα ξεκάθαρο και διαχρονικό. Η βία γεννάει βία, επιθυμία για εκδίκηση. Δεν το ξέρουν όλοι αυτοί που, από παλιά και μέχρι σήμερα ξεκινούν πολέμους τάχα για να ''αποκαταστήσουν'' την ειρήνη;