Συμφωνώ Άρη!

Πηγή: https://outopikistis.blogspot.com

Γράφει ο Νίκος Ζαρκαδούλας.

Ποιο τραγούδι σε κάνει να δακρύζεις... να ανατριχιάζεις; Η ερώτηση σε φίλους και συνομιλητές φέρνει το συναίσθημα στον αφρό. Χάνονται τα βλέμματα στο κενό. Άλλο πράμα να σου μιλά η καρδιά και άλλο το λογικό. Εκεί να δεις τι κρύβουμε μέσα μας και πόσο μοιάζουμε. Άλλος δακρύζει για το μοίρασμα της πατρίδας του, άλλος με το τραγούδι της μάνας του… και άλλος για το σπίτι που δε θα ξαναδεί.

Περιμένω τότε την ερώτηση: «και εσύ;» Ευκολάκι. Ως απάντηση ψάχνω το σύνδεσμο στο διαδίκτυο που ‘χω χιλιοπαίξει το τραγούδι. Είναι κάτι πρωινά που στροβιλίζομαι με τα χέρια ανοιχτά και μισόκλειστα υγρά μάτια, με τα ακουστικά στο τέρμα:

Γιε μου, ….

δυο δάκρυα και δυο κλωνιά σου στέλνω από θυμάρι

και χώμα απ’ την πατρίδα σου γλυκό μου παλικάρι

Το χώμα φίλα γιόκα μου και μύρισε το θυμάρι

να μη μπορέσει η ξενιτιά σκλάβο της να σε πάρει.

Άλλες φορές πάλι μ’ αυτό το χαμό ολόγυρά μας, λέω αν χρειαστεί να φύγω εκεί θα πάω να τρυπώσω, εκεί είναι οι ρίζες μου, σε κείνα τα χώματα.

Ακόμα και αν κάποιος δεν συμμερίζεται την ίδια λαχτάρα για το χώμα που μας έθρεψε, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει οτι πάει καιρός που βάλθηκαν να μας πάρουν τη γη, τη θάλασσα, και τα βουνά! Γινόμαστε σκλάβοι στην ίδια μας την πατρίδα. Και τι θα απογίνει; Ποια θα είναι η μοίρα μας; Μας φτώχυναν και παίρνουν τη γη τσάμπα. Μας κοροϊδεύουν και επιτήδειοι θα καρπωθούν επιδοτήσεις πετώντας μας ψίχουλα. Δεν τους αδικώ τους ανθρώπους, η ανάγκη, αλλά ας μη γίνει άκριτα!

Τυχεροί στη Μπαμπίνη, την Μαχαλά, τον Αετό... γιατί έχουν καλά χώματα, λέγαν στον χωριό μου. Βίωμα. Στο φύτεμα, στο σκάλο, στο μάζεμα του καπνού, γιόμιζαν τα νύχια σου κοκκινόχωμα. Δυο και τρεις φορές ψηλότερες ήταν οι καπνόριζες από τις δικές μας. Δεν είχαν και άδικο: αλλιώτικα χώματα. Αλίμονο, αυτή η γη δε μπορεί να δώσει κάτι άλλο... αμπέλια, ελιές, αχλαδιές; Δεν μπορεί να θρέψει όσους μείνανε;

Τόσα και αλλά τόσα μου ήρθαν στο νου σαν είδα την έκκληση του Άρη Μπιτσώρη, που τον ξέρω μόνο μέσα από ποιήματα του αλλά φαντάζομαι μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία για το τι θα γίνει από δω και μπρος. Για αυτό θέλησα να φωνάξω με την ψυχή μου: Ναι, Συμφωνώ!

Μη ξεπουλάτε ωρέ τις ρίζες σας έτσι, άκριτα!

Να μας πουν τι θα τα κάνουν τούτα τα χώματα και τι θα πάθουνε και μείς και αυτά σα τα γεμίσουν τζάμια!

Και οι άνθρωποι, όσοι μείνουν πως θα ζήσουν;

Συμφωνώ Άρη, τ ακούς; ΣΥΜΦΩΝΩ!

Υ.Γ.: Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την έκκληση του κ. Άρη Μπιτσώρη για την υπογραφή επιστολής προς την περιφέρεια, όπου ερωτάται για τις επιπτώσεις που θα έχουν τα φωτοβολταϊκά στην περιοχή μας. Όσοι συμφωνούν ας αφήσουν στη σχετική ανάρτηση ένα σχόλιο:

https://www.facebook.com/profile.php?id=100011449845404

Όπου ταξιδεύω δεν βλέπω άλλες χώρες να τοποθετούν μαζικά μονάδες φωτοβολταικών σε καλλιεργήσιμη γη. Θεωρώ ότι μόνο άγονη γη πρέπει να δοθεί για αυτή τη δραστηριότητα και αυτή με φειδώ και μελέτες για τις επιπτώσεις. Και όσοι έχουν να δώσουν γόνιμη γη ας την ενοικιάσουν, ας μην την πωλήσουν!

Στο κάτω-κάτω ας βοηθιούνται οι ιδιοκτήτες γης να αναπτύξουν αυτή την εκμετάλλευση οι ίδιοι και όχι μέσω εταιρειών. Και το πιο σημαντικό γιατί ποτέ η πολιτεία δεν προέβη σε μελέτες και καθοδήγηση των αγροτών για ανάπτυξη καλλιεργειών στην περιοχή;

Το τραγούδι και ο αοιδός δεν χρειάζονται συστάσεις, τουλάχιστον στο Ξηρόμερο:

Το κείμενο που προτείνεται από τον κ. Μπιτσώρη να σταλεί στην περιφέρεια:

-----------------------------

Το ψωμί μου (την κουραμάνα έλεγε ο πατέρας μου) τη βγάζω ως Αναλυτής Εγκληματολογικών Πληροφοριών στη δίωξη του Οργανωμένου Εγκλήματος ή το έλεγχο συνόρων της ΕΕ. Τώρα ποιος είμαι και πως με λένε; Εγώ είμαι "Ου Νίκους". Όταν έφυγα που το χωριό για την Αθήνα αυτή ήταν η απάντηση μου στην ερώτηση της δασκάλας μου, που την έβλεπα να χαμογελά και μου πήρε κάμποσο καιρό να καταλάβω το γιατί. Για όσους δυσκολεύονται να το αντιληφθούν, στο Ξηρόμερο αλλά και σε αλλά μέρη της χώρας μας "Ο Νίκος" μπορεί και να είναι και ..."Ου Νίκους"! Αν μπορούσα να απαντήσω σε κείνη τη δασκάλα μου και στην ίδια ερώτηση "πώς σε λένε και ποιος είσαι;" Θα της έλεγα "Είμαι ο Νίκος, ένας ουτοπικός τοπικιστής" και για να χαμογελάσει όπως τότε θα το ξεκαθάριζα: "Ου Νίκους Ου..τοπι(κι)στής.