Οδοιπορικό στο νέο πεζοπορικό μονοπάτι: «Το μονοπάτι των παιδιών» στην Παναγούλα.

Γράφει η Νέλλη Σκαρογιάννη.

Πηγή: Σελίδα στο Facebook.

Λίγους ανθρώπους έχω γνωρίσει που να έχουν τέτοιο πάθος, ενθουσιασμό και εργατικότητα στο να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους.

Ο Γιάννης ο Παβέλης είναι ένας από αυτούς!

Το όνειρό του ήταν να αναδείξει το μονοπάτι των παιδικών του χρόνων, εκεί που έστηνε τα παιχνίδια του με τους συνομηλίκους του κάποιες δεκαετίες πριν και να αναδείξει την παλιά, χαμένη πηγή Φουρνί, απ' όπου έπαιρναν νερό τα σπίτια του χωριού Παναγούλα στη ρίζα του Μπούμιστου στα Ακαρνανικά Όρη.

Η προσπάθειά του ξεκίνησε από πέρσι, όπου με τη βοήθεια του Παναγιώτη Τελλίδη, ξεκίνησαν να καθαρίζουν το μονοπάτι όπου πιθανόν υπήρχε η πηγή, όπου και τελικά όντως βρέθηκε εκεί και η ανεύρεσή της συγκίνησε το Γιάννη πρωτίστως, αλλά και τον Παναγιώτη.

Μια σειρά καθαρισμών της ζούγκλας που είχε αναπτυχθεί πάνω στο μονοπάτι, έκανε εφικτή τη χθεσινή βόλτα περίπου 40 ατόμων, μικρών και μεγάλων εχθές το απόγευμα.

Η πεζοπορία αυτή είναι μέρος του οράματος του Γιάννη καθαρισμού και ανάδειξης δικτύου μονοπατιών της περιοχής της αρχαίας Αλυζίας, που εκτός τοπικού και φυσιολατρικού έχουν και αρχαιολογικό ενδιαφέρον, διότι βρίσκονται πάνω σε αρχαία μνημεία της περιοχής.

Στην αρχή του μονοπατιού μας περίμενε η ωραιότερη έκπληξη σχεδιασμένη από το Γιάννη, την κόρη του Αντωνία και παιδιά της περιοχής, που είχαν φιλοτεχνήσει το μεγάλο τοίχο της γέφυρας στην αρχή της διαδρομής.

Το μονοπάτι ονομάστηκε "Μονοπάτι των παιδιών", σε μια σύνδεση των παιδιών του τότε, που μεγάλωσαν στην περιοχή, με τα παιδιά του τώρα.

Τα σημαντικότερα σημεία της διαδρομής σηματοδοτήθηκαν με καλαίσθητες ξύλινες πινακίδες, φιλοτεχνημένες δια χειρός Γιάννη, από υλικά και ξύλα που βρήκε στα σκουπίδια, περνώντας και το μήνυμα της επαναχρησιμοποίησης υλικών.

Πέραν της για χρόνια ξεχασμένης πηγής Φουρνί, περάσαμε το μεγάλο ρέμα της "Σκοτωμένης", που στη συνέχεια γίνεται ρέμα "Πύργου" και είναι το μεγάλο ρέμα του Αρχοντοχωρίου, τα απομεινάρια αρχαίας γέφυρας που ένωνε την αρχαία Αλυζία με την ενδοχώρα, όπως επίσης απομεινάρια του αρχαίου και ιστορικού αυτού λιθόστρωτου δρόμου, που είναι γνωστός ως "στράτα της Ζάβιτσας" και αποτελούσε την οδό που ένωνε, μέχρι να γίνει η άσφαλτος, τα βουνίσια χωριά με αυτά στα παράλια.

Καταλήξαμε σκαρφαλώνοντας στον Πύργο - Φρυκτωρία με τα κυκλώπεια τείχη, που βρίσκεται δίπλα στην άσφαλτο για το Αρχοντοχώρι.

Το σχεδόν αναρριχητικό μονοπάτι ήταν καθαρισμένο και επαρκώς σηματοδοτημένο, με συγκεκριμένα πατήματα για όλους εμάς που το ανεβήκαμε για πρώτη φορά, με απόλυτη φροντίδα και ασφάλεια.

Η θέα από τον Πύργο μας έκοψε την ανάσα. Η αρχιτεκτονική του ήταν εντυπωσιακή, με κυκλώπεια τείχη τοποθετημένα στο χείλος του γκρεμού.

Τελευταία στάση στο πανέμορφο, γραφικό και περιποιημένο προσωπικά από τον Γιάννη εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής.

Το μονοπάτι αυτό αξίζει να το επισκεφθούν όλοι οι κάτοικοι και επισκέπτες της περιοχής.