Δύο Πρωτοδικεία υπό διωγμόν και δύο παροιμίες.

Γράφει ανώνυμος Αιτωλοακαρνάν.

Το έργο γνωστό και ξαναπαιγμένο. Κι εμείς στο ίδιο έργο θεατές χρόνια τώρα. Φτωχαίνουνε κάθε φορά από μία λειτουργία της την Αιτωλοακαρνανία και ακολούθως σε κλίμα ηττοπάθειας βάζουν τις δύο πόλεις, το Μεσολόγγι και το Αγρίνιο να διαχειριστούν τα απομεινάρια.

Γνωστή μας παιδιόθεν η παροιμία με τα δύο χέρια που το ένα νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο.

Σε διασκευή η αυτή παροιμία, εκεί γύρω στα 1980, απέδωσε απόλυτα τα φαινόμενα αντιπαλότητας μεταξύ των μελών των δύο αριστερών μας κομμάτων, φαινόμενα που έφταναν μέχρι τη χρήση βίας. Τότε γράφτηκε σε τοίχο των Εξαρχείων: «Το ένα κόμμα δέρνει τ’ άλλο και τα δυο το κίνημα».

Στην Αιτωλοακαρνανία, η νέα διασκευή τής αυτής παροιμίας, με αφορμή τα γεγονότα περί το δικαστικό χάρτη: «Η μία πόλη δέρνει την άλλη και οι δύο μαζί την Αιτωλοακαρνανία».

Καθότι εδώ και εκατοντάδες χρόνια η ιστορία διδάσκει ότι όποιος θέλει να αποδυναμώσει – διαλύσει – εξαφανίσει κάτι, βάζει τα επιμέρους του να σκοτώνονται μεταξύ τους.

Εδώ, Μεσολόγγι – Αγρίνιο, αγώνας με την ψυχολογία της ήττας και με λάθος ζητούμενο. Λένε: Τελικά μας παίρνουν το ένα Πρωτοδικείο. Ποια πόλη από τις δύο θα πάρει το άλλο; Και εδώ αρχίζει η επιχειρηματολογία της αφέλειας, όπως:

- Το Αγρίνιο πρέπει να πάρει το Πρωτοδικείο γιατί είναι η δωδέκατη σε πληθυσμό πόλη της χώρας.

- Το Μεσολόγγι πρέπει να το πάρει, γιατί είναι πρωτεύουσα και με σημαίνοντα ρόλο στη νεώτερη ιστορία.

Αμφότερες εντάσσουν στον «αγώνα» και τα συντεχνιακά ένθεν και ένθεν επιχειρήματα, που δεν συγκινούν κανέναν από αυτούς που αποφασίζουν.

Το βέβαιο είναι ότι έχει ήδη αποφασιστεί ποία πόλη θα το πάρει. Με γνώμονα την αλάνθαστη «μέθοδο του σαλαμίου», στον επόμενο τόνο που δεν θ’ αργήσει, το Πρωτοδικείο θα μετακομίσει απέναντι. Θα το πάρει η Πάτρα!

Και τότε η δεύτερη παροιμία θα αποδίδει το τελικό γινόμενο: «Και οι δύο πόλεις κακά χερόβολα και η Αιτωλοακαρνανία κακά δεμάτια».

Κάποτε θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η συνολική δυναμική ενός πεδίου, προσδίδει τη δυναμική στα μέρη του και το αντίστροφο.

Επομένως η όποια αντιπαλότητα εδώ ανάμεσα στις δύο πόλεις, είναι αφέλεια σε βαθμό κακουργήματος.

Αυτό το πιστοποιεί η ιστορία – πορεία της Αιτωλοακαρνανίας. Από τον πόλεμο και μετά, λίγο – λίγο με τη «μέθοδο του σαλαμίου» τη στέρησαν από πληθυσμό, νερά, λειτουργίες, κοινωνικό προϊόν, δυνατότητες, ανώτερες βαθμίδες εκπαίδευσης, ενώ οι μόνες «αναπτυξιακές προτάσεις», ήταν τα Πετροχημικά στο Νιοχώρι το 1978, οι Καυστήρες Τοξικών Αποβλήτων στο Πλατυγιάλι Αστακού το 1989 και στο ίδιο μέρος το 1992 πρόταση για εγκατάσταση μονάδας επεξεργασίας και αποθήκευσης του υπερεύφλεκτου βουτανίου και μη χειρότερα! Αυτές οι «αναπτυξιακές προτάσεις», μαζί με την εκτροπή του Μόρνου, εκτροπή Ευήνου, εκτροπή Αχελώου και απειλή αφυδάτωσης της Τριχωνίδας, είναι οι όροι της ντροπής μας. Τι καλό είδαν από όλα αυτά το Αγρίνιο και το Μεσολόγγι. Μία φθίνουσα πορεία!

Η Αιτωλοακαρνανία τα τελευταία 60 – 70 χρόνια κατέχει την τελευταία ή προτελευταία θέση στην ανάπτυξη στη χώρα

Ας σκέφτονταν μέσα στο χρόνο οι όποιοι κυβερνώντες να πράξουν κάτι από τα ανωτέρω σε κάποια περιοχή της Πελοποννήσου. Οι Πελοποννήσιοι διδάσκουν το ενδιαφέρον για την ιδιαίτερη πατρίδα μέσα από την υπεράσπιση των συμφερόντων της και τη συσπείρωση. Κανένας νομός τής Πελοποννήσου δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Είναι πατριώτες και αδιαπραγμάτευτοι όταν πρόκειται για το δίκιο τους. Ακόμη και σημαίνοντα πρόσωπα της Ομογένειας επιστρατεύουν, αν χρειαστεί για κάποιο σοβαρό ζήτημα, να ασκηθεί πίεση στο κέντρο. Και φυσικά μπροστάρηδες στην όποια διεκδίκηση είναι ΠΑΝΤΑ οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος και ακολουθούν οι άλλοι. Και είναι όλοι μαζί, ανεξαρτήτως κόμματος και χρώματος.

Εμείς εδώ;

Μία φορά δείξαμε τον πατριωτισμό μας και κερδίσαμε! Και μιλώ για το 1989 όταν ο νομός μας και η χώρα μας κινδύνευσαν από μία απόπειρα εγκατάστασης καυστήρων τοξικών αποβλήτων στο Πλατυγιάλι Αστακού. Δηλαδή, θα συγκεντρώναμε στο έδαφός μας όλα τα τοξικά βιομηχανικά απόβλητα από όλη την Ευρώπη, που προέκυπταν από την παραγωγή των βιομηχανικών προϊόντων της, που εμείς οι Έλληνες αγοράζαμε, αγοράζουμε και θα αγοράζουμε πανάκριβα, και η Αιτωλοακαρνανία και η χώρα μας θα μετατρέπονταν σε χαβούζα για να τα καίνε. Τότε, όλοι οι βουλευτές ανεξαρτήτως κόμματος και χρώματος, όλοι οι δήμαρχοι, όλοι οι φορείς, όλοι οι κάτοικοι, οι δήμαρχοι, οι φορείς και οι κάτοικοι όμορων περιοχών από Πάτρα μέχρι την Κέρκυρα, ακόμη και η μητρόπολη Αιτωλοακαρνανίας με τον Επίσκοπο τότε Θεόκλητο και τον τότε Αρχιμανδρίτη Θεόδωρο Ευαγγελάτο, συσπειρώθηκαν σ’ έναν κοινό αγώνα. Η Αιτωλοακαρνανία και η χώρα μας κέρδισε!

Με παράδειγμα εκείνον τον αγώνα, στην περίπτωση των δύο Πρωτοδικείων και για να μας πάρουν σοβαρά, ας έχουμε την ορθότητα ενός συνθήματος που δείχνει το πραγματικό ζητούμενο:

«Η Αιτωλοακαρνανία δεν διαπραγματεύεται τα δύο Πρωτοδικεία της».

Θα πρέπει να έχει ψυχολογία βασανιστή να υποχρεώνει κάποιος έναν άνθρωπο από την ορεινή Ναυπακτία να πηγαίνει στο Αγρίνιο για δικαστική υπόθεσή του ή έναν από το Παλαιοχωράκι Αλευράδας Βάλτου, να πηγαίνει για τον ίδιο λόγο στο Μεσολόγγι.

Εξ αυτού, ο μεγαλύτερος σε έκταση νομός της χώρας, η Αιτωλοακαρνανία, κρατά το σύνολο των λειτουργιών της και τις βελτιώνει. Και βελτιώνει και τους όρους ζωής της.

Αυτό είναι και το κύριο μέλημα των 5 βουλευτών, των 6 δημάρχων, όλων των φορέων και συλλόγων και όλων των κατοίκων του νομού. Τον πήχη της διαπραγμάτευσης εμείς τον βάζουμε κάθε φορά.

Τα πράγματα αποκτούν πάντοτε την αξία των ανθρώπων που τα υπηρετούν, καθώς και την αξία του τρόπου που υπηρετούνται.

Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν για όλους του υπευθύνους!

Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι αν έχουμε ισχυρό Μεσολόγγι, έχουμε και ισχυρό Αγρίνιο. Αν έχουμε ισχυρό Αγρίνιο, έχουμε και ισχυρό Μεσολόγγι. Οι δύο αυτές πόλεις σε κραταιά συνθήκη, είναι η προοπτική ενός μέλλοντος για την Αιτωλοακαρνανία.