Μία πολύ όμορφη φωτογραφία σας παρουσιάζουμε σήμερα. Είναι περί την δεκαετία του '60 και απαθανατίζει κατοίκους του Μύτικα σε λιτανεία, πιθανόν στη κεντρική είσοδο του Μύτικα στο «Βορό» ο οποίος ήταν χωματόδρομος.
Μάλλον πρέπει να είναι χειμώνας κρίνοντας από τα ρούχα που φοράνε οι απεικονιζόμενοι και δεν ξέρουμε τι ακριβώς αφορά η συγκεκριμένη λιτανεία.
Αναγνωρίζουμε την χαρακτηριστική μορφή του αείμνηστου δασκάλου Νίκου Μόσολα. Περιμένουμε τους αναγνώστες μας με σχόλια τους, να μας διαφωτίσουν σχετικά με την φωτογραφία .
Ευχαριστούμε θερμά τον Νίκο Σιδερωμένο (Νάκος) για την παραχώρηση της συγκεκριμένης φωτογραφίας όπως και πάρα πολλών άλλων. Ένας πραγματικός θησαυρός αναμνήσεων, που έχουμε σκοπό να σας παρουσιάσουμε σταδιακά.
Μάλλον πρέπει να είναι χειμώνας κρίνοντας από τα ρούχα που φοράνε οι απεικονιζόμενοι και δεν ξέρουμε τι ακριβώς αφορά η συγκεκριμένη λιτανεία.
Αναγνωρίζουμε την χαρακτηριστική μορφή του αείμνηστου δασκάλου Νίκου Μόσολα. Περιμένουμε τους αναγνώστες μας με σχόλια τους, να μας διαφωτίσουν σχετικά με την φωτογραφία .
Ευχαριστούμε θερμά τον Νίκο Σιδερωμένο (Νάκος) για την παραχώρηση της συγκεκριμένης φωτογραφίας όπως και πάρα πολλών άλλων. Ένας πραγματικός θησαυρός αναμνήσεων, που έχουμε σκοπό να σας παρουσιάσουμε σταδιακά.
Ο καθένας έχει τις αναμνήσεις του από την εποχή του. Δεν είναι τυχαίο. Και οι σημερινοί σαραντοπενηνταρηδες τα ίδια λέμε. Προσωπικά δεν θα ήθελα να δω τη φάτσα μου σε παλιές φωτογραφίες. Οι αναμνήσεις πολλές φορές είναι και σκληρές. Όχι πάντα ευχάριστες. Βλέπω τους γονείς μου να δακρυζουν με τη δυστυχία της εποχής των νεανικων τους χρόνων. Όπως θα δακρυζουμε κι εμείς για μια εποχή που περνάει χωρίς προοπτική. Μελαγχολία, αυτή είναι η ακριβής λέξη. Μελαγχολία. Και νοσταλγία για μερικούς. Απλά τα συναισθήματα διαφέρουν. Μου λένε να κάνουμε reunion. Όλοι λένε ωραία χρόνια. Κανείς από τους παλιούς όμως δεν θέλει να τα ξαναζησει. Βλέπω το κοριτσάκι αριστερά και κρατάει νερό στα ποτήρια. Μάλλον των φώτων. Και οι μάγκες με τα εξαπτερυγα κοντά παντελόνια. Δυστυχία. Καταχειμωνο. Πάλι καλά που φοράνε και παπούτσια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι φωτογραφίες των παιδικών μου χρόνων με γεμίζουν νοσταλγία για μια εποχή που μπορεί να μην ειχαμε πολλα υλικά αγαθά, ειχαμε ομως ολα τα αγαπημένα πρόσωπα που τωρα δεν υπαρχουν πια!!!! Και εγω εχασα πολλους!!!! Τις αγαπώ αυτές τις φωτογραφίες γιατι ειναι αληθινές!!! Μετα ζήσαμε πολλές αυταπάτες!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήμην το μπερδευετε. η απωλεια ειναι κατι που θα μας σημαδευει και θα μας ακολουθει σε ολη μας τη ζωη. η δυστυχης ζωη που ζησαμε δεν μου λειπει καθολου. και ακομα περισσοτερο δεν θελω να ζησω αυτό που βλεπω να ερχεται και μοιζει τοσο μα τοσο με το παρελθον που εζησα.
ΔιαγραφήΠοια δυστυχής ζωή ζήσαμε;Λιτή ναι!΄Τα βασικά τα είχαμε!Εκτός και αν εννοείς το κινητό, την τηλεόραση, το μοδάτο ...Μα πάνω απ' όλα υπήρχε ανθρωπιά,μπέσα,φιλότιμο,λόγος ...Οι γειτόνισσες παρέα έπλεκαν,όλα τα Μυτικιωτόπουλα έπαιζαν μαζί κλπ.
ΔιαγραφήΤαχα δεν ημουν νιος κι εγω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤοτε υπηρχε ενα σχεδιο; μελετη; για λιμανι.
Γιατι δεν περπατησε;