Πώς θα σας φαινόταν αν η υποδοχή του ξενοδοχείου σας ήταν στο Δημαρχείο ενός γραφικού χωριού, το εστιατόριο του, στο τοπικό καφέ και το δωμάτιό σας στους χώρους μίας παραδοσιακής κατοικίας; Καλώς ήρθατε στα «alberghi diffusi» ή αλλιώς τα «διάσπαρτα ξενοδοχεία»: τη νέα μόδα στον τομέα των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων που σαρώνει την Ιταλία.
Πρόκειται για μία κατά βάση απλή ιδέα, η οποία αν και «γεννήθηκε» τη δεκαετία του 1980, μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνεται δημοφιλής. Επιχειρηματίες επαναφέρουν στη ζωή ερειπωμένα ιστορικά χωριά της Ιταλίας, μετατρέποντάς τα σε ξενοδοχεία. Τα «alberghi diffusi» όπως τα κανονικά ξενοδοχεία διαθέτουν δωμάτια, μπαρ και εστιατόρια-επίσης, όπως τα κανονικά ξενοδοχεία διαθέτουν κεντρική διοίκηση.
Πρόκειται για μία κατά βάση απλή ιδέα, η οποία αν και «γεννήθηκε» τη δεκαετία του 1980, μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνεται δημοφιλής. Επιχειρηματίες επαναφέρουν στη ζωή ερειπωμένα ιστορικά χωριά της Ιταλίας, μετατρέποντάς τα σε ξενοδοχεία. Τα «alberghi diffusi» όπως τα κανονικά ξενοδοχεία διαθέτουν δωμάτια, μπαρ και εστιατόρια-επίσης, όπως τα κανονικά ξενοδοχεία διαθέτουν κεντρική διοίκηση.
Όμως σε αντίθεση με τα κανονικά ξενοδοχεία δεν στεγάζονται σε ένα κτιριακό συγκρότημα αλλά είναι διασκορπισμένα σε ένα ολόκληρο χωριό. Έτσι, η υποδοχή του ξενοδοχείου μπορεί να στεγάζεται στο Δημαρχείο του χωριού, το εστιατοριό του δίπλα από την εκκλησία και το δωμάτια πάνω από μία όμορφη τρατορία ή μία μεσαιωνική γέφυρα. Η παραδοσιακή αισθητική των χωριών φυσικά διατηρείται αυτούσια.
Παράλληλα όμως διατηρούνται και οι θέσεις εργασίας των λιγοστών τους κατοίκων: τα ξενοδοχεία προσφέρουν δουλειά στους τοπικούς τυροκόμους, τους αγρότες, τους σερβιτόρους και τους μάγειρες. Ήδη λειτουργούν 40 επίσημα ξενοδοχεία τέτοιου τύπου, ενώ σχεδιάζονται ακόμη 100. Η ιδέα αποδειχθεί τόσο δημοφιλής στην Ιταλία που επιχειρηματίες εξετάζουν αντίστοιχες κινήσεις σε μεσαιωνικά χωριά στην Ελβετία και την Κροατία.
«Πατέρας» της πρωτότυπης ιδέας υπήρξε ο Τζιανκάρλο Νταλ' Άρα, ένας ιταλός ξενοδοχειακός σύμβουλος, ο οποίος περιπλανώμενος στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στα σοκάκια ενός ημιερειπωμένου χωριού στην ορεινή περιοχή της βορειοανατολικής Ιταλίας-εικόνα που απαντάται σε δεκάδες χωριά της χώρας-σκεφτόταν τρόπους προκειμένου αυτές οι τοπικές οικονομίες να αναγεννηθούν μέσω του τουρισμού: μέσα σε διάστημα λίγων χρόνων είχαν δημιουργηθεί τα «alberghi diffusi».
Αυτό είναι που λέμε καινοτομία και διαφοροποιημένο προϊόν. Αλλά ας πάει κάποιος να κάνει το ίδιο π.χ. στον παλιό Βάρνακα. Αφού ξεπεράσει τις συμπληγάδες της Αρχαιολογίας, του Δασαρχείου, της Πολεοδομίας (ξέχασα κανέναν?) θα πέσει στη Σκύλα και τη Χάρυβδη του ΕΟΤ που θα ζητάει ποιός ξέρει τι για να δώσει άδεια λειτουργίας. Στην Πύλο Μεσσηνίας που έγινε ένα απίστευτο τουριστικό έργο (δεν θυμάμαι το όνομα του επιχειρηματία), ο άνθρωπος πέρασαν σχεδόν 25 χρόνια μέχρι να πάρει άδεια λειτουργίας, αφού πρώτα είχε "μαζέψει" κάποιες δεκάδες χιλιάδες υπογραφών από διάφορες υπηρεσίες και φορείς. Πρέπει να καταλάβουμε ότι "Αντίπαλός" μας στην τουριστική βιομηχανία δεν είναι το διπλανό χωριό ή ο διπλανός νομός. Όλες οι περιοχές έχουν ομορφιές και χάρες και αξιοθέατα. "Αντίπαλός" μας σαν Χώρα είναι η διπλανή χώρα (όχι απαραίτητα η Ιταλία, αλλά και αυτή). Οι εσωτερικοί προορισμοί και η προβολή τους είναι και θέμα δικό μας (Δήμοι, Σύλλογοι, Επιχειρηματίες κλπ). Αλλά η διέξοδος προς την καινοτομία είναι εθνική υπόθεση, της κεντρικής εξουσίας. Αν δεν δοθεί αυτή η διέξοδος, με ουσιαστική βοήθεια (και η οποία φυσικά δεν ξεκινά και δεν σταματά στις "αιώνιες" επιδοτήσεις), τότε είμαστε καταδικασμένοι να έχουμε σαν "ανταγωνιστική" επιλογή το άνοιγμα μιας ακόμη καφετέριας, μιας ταβέρνας, ενός μπάρ κλπ μέσα σε ένα περιτύλιγμα που λέγεται Ελληνική επαρχία, με κάποιους γνήσιους ακόμα ανθρώπους, αλλά με προβλήματα σε λιμάνια, αποχέτευση, καθαριότητα, πρόσβαση, ασφάλεια και πολλά άλλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ κσλή ιδέα, να κάνουμε και εμείς το ίδιο με τον παλιό Βάρνακα και την Παναγούλα....
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τα βλυζιανα.
ΑπάντησηΔιαγραφήπαιδιά το θέμα είναι ότι θα πρέπει να πάμε στην Ιταλία για να τα δούμε γιατί εδώ δεν μας βλέπω. Πάντως για την ιστορία, είχε ξεκινήσει μια τέτοια προσπάθεια (σε επίπεδο ενοικιαζομένων κατοικιών, όχι τόσο οργανωμένα όσο στην Ιταλία) στο χωριό Ανάβατος της Χίου εδώ και περίπου 15 χρόνια. Δεν ξέρω τι απέγινε τελικά. Η Χίος και αν προσφέρεται για τέτοιου είδους ανάπτυξη, λόγω του ότι έχει πολλά καλοδιατηρημένα μεσαιωνικά χωριά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγνωμη αλλα ειται ολοι φαουλ με τη καλη ενοια το λεω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ιδεα δουλεψε στην Ελλαδα πολλα χρονια πισω , συγκεκριμενα στη Μανη με τους μεσαιωνικους πυργους στα μισοεγκαταλελημενα χωρια της.Ασχετως αν δεν ειχα ευρεια διαδοση , και βεβαια συγχρονη εφαρμογη για την εποχη μας.
Απο την αλλη πλευρα βεβαια το να μεταφερουμε την ταβερνα του μυτικα με τς κατεψυγμενες ,προτηγανισμενες πατατες σε λαδι που δεν αλαζεται ποτε η τυροπιτες καταψυγμενες και ζεσταμενες σε φουρνο μικροκυματων , στον παλιο Βαρνακα πχ ,δεν βγαζει πουθενα.
Χρειαζεται και μια κουλτουρα που δεν αποκταται απο τη μια μερα στην αλλη.
Ναι, να κανουμε και τις στανες φατνες για τους "χριστουλιδες" της περιοχης μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή1142 εισαι ωραιος δωσε λιγο χιουμορ στη βαρετη ζωη μας .
ΑπάντησηΔιαγραφή11:34 είμαι ο 11:17. έχεις απόλυτο δίκιο για τη Μάνη.
ΑπάντησηΔιαγραφή