Γράφει ο Δημήτρης Αρβανίτης.
Συνταγματάρχης ε.α.
Η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Και πως να μην ήταν δηλαδή όταν σ ένα χώρο εκατό τετραγωνικών είχαν μαζευτεί καμιά τετρακοσαριά νεαροί, άλλοι όρθιοι κι άλλοι σε τραπέζια, οι οποίοι, οι περισσότεροι δηλαδή κάπνιζαν αρειμανίως. Στην αρχή της δεκαετίας του ογδόντα, τα ρεμπετάδικα είχαν γίνει της μόδας. Μπλε Παράθυρα, Ποντίκι, Αμάν – Αμάν στη Κυψέλη, ο Κάβουρας, το Ταξίμι κι η Ρεμπέτικη Ιστορία στα Εξάρχεια. Τα περισσότερα απ αυτά θρυλικά, λειτουργούν ακόμα σήμερα, σε πείσμα των καιρών και της τρόικας.
Στέκι της παρέας μας τότε το Αμαν- Αμάν, στη Πατησίων, στάση Καλιφρονά εκεί που τώρα είναι οι ‘’Διαδρομές’’, αν δεν με απατάει η μνήμη μου, έχουν περάσει και τριάντα χρόνια. Για μια πενταετία μέναμε στη Κυψέλη, ήταν κι η σχολή κοντά βόλευε. Κι έτσι αποφεύγοντας τις μεταφορές και τα ταξί, αφραγκίες φοιτητικές άλλωστε, καταλήγαμε στο Αμάν – Αμάν. Κοσμοσυρροή γινόταν, προσκύνημα. Επιχειρηματίες κάποιοι νεαροί, ο ένας θυμάμαι από το Αγρίνιο, είχαν τρελαθεί στο χρήμα. Η κομπανία υπέροχη με μαέστρο τον Μάχο, έναν τρελαμένο μουσικό που έπαιζε ακορντεόν και φωνές τον φίλο μου Γιάννη Ψειμάδα ομοίως από το Αγρίνιο και την Ανθούλα Μίχου μια εκπληκτική φωνή στο στιλ της Μαρίκας Νίνου. Ο μαέστρος δεν ξέρω τι απέγινε, ο φίλος Γιάννης όμως, εξαιρετικός μουσικός, κιθαρίστας, άλλαξε πορεία κι ασχολήθηκε με άλλα προχωρημένα πράγματα στο χώρο πάντα της μουσικής και της τέχνης ενώ η Ανθούλα Μίχου τραγουδάει ακόμα στα ρεμπετάδικα. Οι παρέες φοιτητικές στη πλειοψηφία, μεικτές κυρίως και σπανίως αντροπαρέες ή γυναικοπαρέες, κάναν τους καημούς και τα ντέρτια της νιότης, κέφι και ξεφάντωναν μέχρι τις πρωινές ώρες. Υπήρχαν όμως και κάποιες παρουσίες που ήταν μόνιμες και ξεχωριστές. Ο βαρύμαγκας φοιτητής του Πολυτεχνείου που είχε καβατζάρει τα τριάντα, είχε μπει με δικτατορία κι είχε αλλάξει δύο κυβερνήσεις, ο οποίος τα τελευταία χρόνια χρωστούσε μονίμως ένα μάθημα για να πάρει το πτυχίο. Παρέα του πέντε έξι της ίδιας συνομοταξίας και μερικές μικρούλες πρωτοετείς που είχαν καμακώσει κατά τη διάρκεια της συνδικαλιστικής τους δράσης. Και βέβαια ΠΑΣΟΚ. Φωνάζαν από μακριά. Χόρευε ζεϊμπέκικο μόνον αυτός πρωινές ώρες κι όλοι οι άλλοι κάναν κατάληψη στη πίστα, συνηθισμένοι κι από τα αμφιθέατρα, βαρώντας του παλαμάκια στο ρυθμό των εννέα όγδοων. Χορός στον οποίο όλοι οι Πασοκόφρονες με μπροστάρη τον αρχηγό Αντρέα και τον υπαρχηγό Τσοχατζόπουλο είχαν επιδείξει ιδιαίτερο ταλέντο.
Ύστερα τα κορίτσια μπαλέτου, δηλαδή εκείνες που σήκωναν το βάρος της παράστασης. Αυτές ήταν απ τη μια κουλτούρα κι απ την άλλη θολούρα. Δηλαδή συνδύαζαν τη Φιλοσοφική, τον Ρήγα Φεραίο και το τσιφτετέλι κατά ένα μοναδικό τρόπο. Κουκλάρες οι περισσότερες με τζιν κολλητό λιβάις 501, πουκαμισάκι και κασκολάκι στο λαιμό, ανεβαίναν στα τραπέζια και χορεύαν προκλητικά και ασταμάτητα στον ήχο του.
‘’Τι με πληγώνεις και με διώχνεις σαν ζητιάνο είμαι φτωχόπαιδο τι θέλεις να σου κάνω. Θέλεις να πεθάνω;΄΄
Και να πεθαίνουμε οι υπόλοιποι στο θέαμα των λικνιζόμενων θεϊκών κορμιών.
Υπήρχαν κι άλλα ενδιαφέροντα είδη θαμώνων, όπως οι μεθύστακες και τα καμάκια. Και οι δύο αυτές κατηγορίες ήταν ειδικού σκοπού, δηλαδή η επίσκεψη στο χώρο δεν είχε σχέση με τη μουσική αλλά με την επιθυμία τους να τη πέσουν στη μαρμίτα που για τους μεν ήταν το αλκοόλ για τους δε τα διαθέσιμα κορίτσια. Και τους καταλάβαινες εύκολα. Όχι ότι οι υπόλοιποι δεν έπιναν ή δεν έψαχναν για το ωραίο φύλλο, αλλά αυτοί έκαναν μόνο αυτό. Και κατέληγαν οι μεν, εκ του ασφαλούς, λιώμα και υπό μεταφορά, οι δε τις περισσότερες φορές μόνοι κι ελάχιστες συνοδευόμενοι από τρίτης κατηγορίας συντροφιά.
Υπέροχος καιρός, η χαρά της νιότης. Όταν πηγαίνω σε αυτές τις στιγμές πάντα μου έρχεται στο νου ‘’Ένα όνειρο, μια ανάμνηση φυτεμένη από ψηλά στης γης το χώμα’’.
Ήταν τις τελευταίες φορές που είχα παρατηρήσει μια πανέμορφη κοπέλα μελαχρινή με μακρύ κατάμαυρο και ίσιο μαλλί, με υπέροχα χαρακτηριστικά και μια βαθιά θλίψη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της. Παρέα πάντα με το ίδιο ζευγάρι, δεν μίλαγε άκουγε μόνο τα τραγούδια και ταξίδευε, άγνωστο που. Όμως εκεί που γινόταν ράκος ήταν όταν ο Γιάννης τραγουδούσε το ‘’Κι αν αλλάξαμε λόγια Βαρειά ρίξτα όπως κι εγώ στη φωτιά΄΄. Έπιανε το κεφάλι της και με κόπο συγκρατούσε τα δάκρυα της κάτι που δεν κατάφερνε όταν η Ανθούλα τραγουδούσε μαγικά το:
‘’Πες μου γιατί, πες μου γιατί, με παρατάς μαύρη ψυχή.
Σαν το δεντρί το μοναχό, σαν βάρκα στον ωκεανό.
Πες μου γιατί, πες μου γιατί, μ αφήνεις μόνη μες τη ζωή’’.
Τότε πλάνταζε στο κλάμα κι υπέφερα κι εγώ μαζί της. Αν είναι δυνατό σκεφτόμουν, ποιό ζώο ταλαιπωρεί αυτό το θεϊκό πλάσμα. Ποιος είναι ο άκαρδος ηλίθιος; Κι αυτό συνέχιζε για κάνα μήνα. Προσπαθούσα μήπως πάρω καμιά ματιά της, τίποτα, η θλίψη είχε κάνει ολοκληρωτική κατάληψη. Ένα Σάββατο μετά από την ίδια εικόνα φύγαμε σχεδόν ταυτόχρονα, αποχαιρέτησα βιαστικά τους φίλους μου και ακολούθησα το ζευγάρι και τη θλιμμένη Παναγία διακριτικά και σε απόσταση. Το ζευγάρι την άφησε στην εξώπορτα μιας πολυκατοικίας. Ψιλόβρεχε. Κι εκεί που περίμενα να μπει μέσα, κάθισε στο πεζούλι κι άναψε τσιγάρο. Πλησίασα δήθεν αδιάφορα για να μη την τρομάξω.
‘’Συγγνώμη’’ της είπα ‘’σε βλέπω τόσες νύχτες στην ίδια κατάσταση στο Αμάν Αμάν, μήπως μπορώ να βοηθήσω σε κάτι; ‘’
Με κοίταξε με βλέμμα χαμένο και συνάμα απορημένο αλλά καθόλου φοβισμένο.
‘’Να βοηθήσεις; Τι να βοηθήσεις μωρέ, η κατάσταση είναι χάλια’’.
‘’Θες να περπατήσουμε και να μου πεις;’’
Σηκώθηκε χωρίς να μου απαντήσει και περπατήσαμε στο ψιλόβροχο. Πήραμε την Επτανήσου και κατευθυνθήκαμε προς τη Φωκίωνος. Κι άρχισε να μου λέει την ιστορία της σαν σε μονόλογο στη σκηνή θεάτρου, σαν εξομολόγηση στον ιερέα. Τώρα μη φανταστείτε κάτι φοβερό. Κλασική περίπτωση απιστίας με την καλύτερη της φίλη. Δεσμός από το πρώτο έτος του Πανεπιστημίου με τον λεγάμενο, έρωτας με τη πρώτη ματιά και συμβίωση στο φοιτητικό διαμέρισμα. Εκεί που μια μέρα, τον έπιασε με τη ΄΄φίλη΄΄ της, όταν έπεσε σε απεργία καθηγητή και γύρισε απρόσμενα στο σπίτι. Τον έδιωξε με τις κλοτσιές και τώρα υπέφερε γιατί συνέχιζε να τον αγαπάει η ηλίθια.
Φτάσαμε έξω από τη πολυκατοικία που έμενα κι είχαμε γίνει ήδη μούσκεμα. Η βροχή δυνάμωσε και της πρότεινα να πάμε μέσα να προστατευτούμε και να στεγνώσουμε. Δέχτηκε. Της έδωσα πετσέτα και μπήκε στο μπάνιο να κάνει ένα ζεστό ντους. Το ίδιο έκανα και γω λίγο μετά. Φόρεσε μια πιτζάμα μου και κάθισε δίπλα. Της ανέπτυξα τη χριστιανική θεωρία της συγχώρεσης και βρήκα τα ελαφρυντικά του ενόχου μέσα από αυτά που μόλις μου είχε διηγηθεί. Ξαλάφρωνε με την ώρα κι εκεί στο μισοσκόταδο κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Δεν έγινε τίποτε άλλο, δεν προσπάθησα να κάνω κάτι, μόνο τη κράτησα σφιχτά μέχρι το πρωί. Όταν ξύπνησε της έφκιαξα καφέ, τον ήπιε και σηκώθηκε να φύγει. Με ευχαρίστησε και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.
Είχε περάσει καιρός όταν την είδα πάλι στο ‘’Αμάν – Αμάν’’. Ήταν στο πλάι ενός γοητευτικού νεαρού και έλαμπε από ευτυχία. Ένας χαρούμενος άγγελος επί γης.
Κάποια στιγμή τα βλέμματα μας συναντήθηκαν Και σαν να διέκρινα ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης για κείνη τη νύχτα.
Ήταν θυμάμαι μια υγρή νύχτα του Οκτώβρη. Με θλίψη και δάκρυα.
Και τι σύμπτωση τώρα που αυτή η ανάμνηση ‘’ βλέπει του ουρανού το χρώμα’’ είναι νύχτα του Οχτώβρη. Έξω βρέχει και μέσα η θλίψη και τα δάκρυα. Τριάντα χρόνια μετά, σε άλλο τόπο και για άλλο λόγο.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους από τους διαχειριστές του ιστολογίου.
Σχόλια υβριστικά, συκοφαντικά, ειρωνικά, υποτιμητικά, μειωτικά και απαξιωτικά ή σχόλια χυδαία, σεξιστικά, ρατσιστικά και θρησκευτικού μίσους, σχόλια με μηνύματα που δεν καταλαβαίνουμε, ονομαστικές αναφορές σε απλούς πολίτες και προβοκατόρικα ή σχόλια που δεν έχουν σχέση με τη παραπάνω ανάρτηση, ΔΕΝ θα δημοσιεύονται.
Επίσης ΔΕΝ θα δημοσιεύονται σχόλια που δείχνουν φανερά ότι ο σχολιαστής δεν γνωρίζει καν το θέμα που σχολιάζει, έχει φανερά πλήρη άγνοια για το αντικείμενο της ανάρτησης και απλώς σχολιάζει για να δει το σχόλιο του να δημοσιεύεται και να αισθανθεί ο ίδιος ικανοποίηση.
Τα σχόλια και τα κείμενα των αναγνωστών εκφράζουν τους ίδιους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να διατυπώνουν τα σχόλια τους με κόσμιο τρόπο για να δημοσιευτούν.
Η Ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια για να πούμε αυτό που θέλουμε και να ασκήσουμε την κριτική μας, αποφεύγοντας όλα τα πιο πάνω που αναφέρονται.
Εάν παρ' όλα αυτά κάποιος θεωρεί ότι θίγεται από ανάρτηση ή σχόλιο στο Blog, καλείται να επικοινωνήσει μαζί μας μέσω του e-mail προς αποκατάσταση.