Μια εξαιρετική και σπάνια φωτογραφία, πιθανόν την δεκαετία του '70, σας παρουσιάζουμε σήμερα, που δείχνει δύο παπάδες του χωριού μας να κάθονται αμέριμνοι έξω από ένα καφενέ στον Μύτικα και να ποζάρουν στον φωτογράφο.
Δεξιά είναι σίγουρα ο αείμνηστος παπά - Ψύρρας (παπά - Παναγιώτης Παπαδόπουλος), τον οποίο και εμείς ως μικρά παιδιά τον προλάβαμε να μας κάνει παρατηρήσεις να κάνουμε ησυχία, όταν ως μαθητές του Δημοτικού πηγαίναμε για εκκλησιασμό και ο οποίος είχε μία ιδιαίτερη σχέση με την θάλασσα (δείτε εδώ).
Αριστερά είναι ο αείμνηστος παπά - Γιώργος Σκαρογιάννης, μετά από παρεμβάσεις αναγνωστών μας, ο οποίος υπηρέτησε αρχικά στον παλιό Βάρνακα, κατόπιν στο Αρχοντοχώρι, όπου διαδέχθηκε τον ιερέα πατέρα του τον παπά Γιάννη και κατόπιν διορίστηκε ιερέας στον Κάλαμο, όπου υπηρέτησε για 40 έτη. Με τον παπά Παναγιώτη Παπαδόπουλο ήταν αδελφικοί φίλοι, εκτός από ιερείς (ευχαριστούμε πολύ την Νέλλη Σκαρογιάννη για την βοήθεια της).
Την φωτογραφία μας την παραχώρησε ευγενικά η κα Παρθενία Σκαρογιάννη, την οποία ευχαριστούμε πολύ.
Με αυτή την ευκαιρία θέλουμε να επαναλάβουμε την πρόσκληση μας, όποιος αναγνώστης του Blog μας έχει στην κατοχή του παλιές φωτογραφίες του Μύτικα και θέλει να τις μοιραστεί μαζί μας και με όλους τους Μυτικιώτες, μπορεί να τις στείλει με e-mail στο mytikaspress@gmail.com, με κάποια σύντομη περιγραφή τι απαθανατίζουν, χρονολογία κ.λπ, ώστε να τις δημοσιεύσουμε.
Ήδη πάρα πολλοί έχουν ανταποκριθεί και έχουμε αρκετό υλικό να παρουσιάσουμε.
Τι έπρεπε δηλαδη να σας αφήνουν να κάνετε ότι θέλετε εσείς τα λιανόπαιδα ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον παπά Γιώργη δεν τον γνώρισα. Ως Μυτικιώτης θυμάμαι έντονα τον παπά Ψύρρα. Ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος και ιερέας και αφοσιωμένος πολύτεκνος οικογενειάρχης.. Και σπουδαίος ερασιτέχνης ψαράς. Ως μαθητής του δημοτικού τον θυμάμαι τις Κυριακές να ιερουργεί στην παλιά και μετά στη σημερινή εκκλησία. Για εκκλησιασμό μας πήγαινε σε γραμμή (ήταν υποχρεωτικός) ο αείμνηστος Μόσολας. Ο σπουδαίος αυτός παιδαγωγός, που η γενιά μου ευτύχησε να τον έχει δάσκαλο. Υπήρχαν Κυριακές, που ο παπά Ψύρρας, ως φανατικός ψαράς που ήταν, έριχνε στην απέναντι της εκκλησίας παραλία (η οποία τότε δεν είχε μπαζωθεί στη σημερινή της μορφή) την πετονιά του. Την οποία και έδενε σε ένα όρθιο μικρό καλάμι. Ώστε αν τσιμπούσε κάποιο ψάρι (συνήθως μικρές τσιπούρες) το καλάμι να πέσει. Τότε φρόντιζε, χωρίς η σύντονη απουσία του από τη λειτουργία να γίνει αισθητή, να πάει για να μαζέψει το ψάρι. Αν φυσικά είχε πιαστεί. Ο τότε ψάλτης, ο αξέχαστος Καλαμήδας, που ήταν και χωρατατζής, ψέλτοντας τον ρωτούσε για την ψαριά. Η απάντηση ήταν επίσης στην ψαλτική. Χωρίς να γίνεται αντιληπτό, από το μικρό άλλωστε εκκλησίασμα, συνήθως ηλικιωμένες γυναίκες. Ιερέας και ψάλτης είχαν το δικό τους τρόπο επικοινωνίας. Αλλά ασχολούνταν και με τη γη του. Τον θυμάμαι στο κτήμα του. Με σηκωμένα τα ράσα, να σκάβει, με το τσαπί λάκκους για να φυτέψει τις ελιές του. Και ήταν ο ευλογημένος ιδρώτας του το πρώτο τους πότισμα. Αναμνήσεις πολλές και γλυκές από τον καλό αυτό ιερέα και άνθρωπο. Οι οποίες ανασύρθηκαν, με αφορμή την ωραία αυτή φωτογραφεία. Τίμησε τα ταπεινά ράσα του και το πέρασμά του από τη ζωή. Και ο ίδιος τιμήθηκε και τιμάται με της μνήμης το αγιοκέρι από όλους όσους τον έζησαν. Και εγώ είμαι ένας από αυτούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ τον παπά Γιώργης τον θυμάμαι πολύ καλά την δεκαετία του εξήντα που ήμουν μαθήτρια του Δημοτικού κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Τότε ο εκκλησιασμός με το σχολείο ήταν υποχρεωτικός ανυπομονούσα να τελειώσεις η λειτουργία (πολύ ώρα όρθιοι) κοντά να τελειώσει έβγαινε ο παπά Γιώργης δίπλα στους ψάλτες και χαιρόμουν ότι σε λίγο τελειώνει
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ παπά Γιώργης πέθανε όταν ήμουν δημοτικό (το θυμάμαι) άρα η φωτογραφία είναι δεκαετία του 60