Αποστόλη Κομπλίτση - Ακαρνάνας - ''Παλιές γραφές''. «Νικόλαος Δημ. Κατερινόπουλος».

Του Αποστόλη Κομπλίτση - Ακαρνάνας.

Το δάσκαλο, το δάσκαλο, αυτόν τον σαρδανάπαλο, να μου τον φέρετε στο «στρώμα»… Αυτούς τους στίχους άκουγα προχθές το πρωινό από το ραδιόφωνο και μου ήρθαν στο μυαλό αναμνήσεις και εικόνες από την ιστορία για αυτό τον δάσκαλο. Ένα τραγούδι που μιλάει για τον ξεσηκωμό των αγροτών στη Θεσσαλία ζητώντας δική τους γη. Την εντολή για να πάνε το δάσκαλο στο «στρώμα» την έδωσαν οι μεγαλοτσιφλικάδες του κάμπου γιατί τους ενοχλούσε η αλήθεια και το δίκιο που έλεγε ο δάσκαλος!!! Έτσι σιγά σιγά θυμήθηκα πολλούς δασκάλους που μοχθούν καθημερινά να διδάξουν σε όλα τα παιδιά τις γνώσεις τους για μία καλύτερη κοινωνία. Θυμήθηκα τον δάσκαλο που μας μαθαίνει τα πρώτα γράμματα και εικόνες που θα είναι χρήσιμα όσο μεγαλώνουμε.

Ξεφυλλίζοντας παλιές εφημερίδες του Συλλόγου μας στο ένθετο, είδα την φωτογραφία και ένα καλογραμμένο κείμενο του φίλου συγχωριανού και δικηγόρου, Γιώργου Σ. Γρίνου, το οποίο αναφέρεται στο συγχωριανό μας δάσκαλο, αείμνηστο, Νίκο Κατερινόπουλο ή αλλιώς «Νικολάκη», όπως τον έλεγαν στο χωριό.

Με τη συνεργασία του Γιώργου οι «Παλιές Γραφές» ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα αναμνήσεις από τον δάσκαλο μας. Αναμνήσεις που θέλω να τις αναπολήσετε από μόνοι σας. Άλλωστε η περιγραφή του Γιώργου είναι τέτοια που αφήνει το σωστό αποτύπωμα για τον δάσκαλο που ήταν δίκαιος και επίμονος για τη σωστή εκπαίδευση των μαθητών του!!

Χαριτολογώντας μόνο, θα ήθελα να αναφέρω ότι μετά το σχολείο όταν ακούγαμε στο δρόμο θόρυβο από κλειδιά καταλαβαίναμε ότι ήταν ο δάσκαλος κάπου εκεί κοντά. Και το άλλο το προσωπικό μου είναι ότι έτρωγα πολύ ξύλο (άργασε το τομάρι μου), ίσως όχι αδίκως σύμφωνα και με τον δικό μου χαρακτήρα, αλλά και τα χαρακτηριστικά του τότε εκπαιδευτικού συστήματος.

Νικόλαος Δημ. Κατερινόπουλος

Ο δικός μας δάσκαλος

Το σημείωμα αυτό είχα σκεφτεί να το γράψω από παλαιότερα. Αποτελούσε για μένα χρέος. Και παρότι είμαι συνεπής στην εξόφληση των χρεών μου, τούτο συνεχώς το ανέβαλα, ίσως γιατί ήταν δικός μου άνθρωπος, ίσως γιατί θεωρούσα ότι δεν θα με παρεξηγήσει.Έτσι συμβαίνει στους δικούς μας ανθρώπους. Συνήθως καθυστερούμε να εξοφλήσουμε τα χρέη μας.Το χρέος μου αυτό λέγεται Νίκος Δημ. Κατερινόπουλος, δάσκαλος. Είναι ο συγχωριανός μας δάσκαλος που επί 13 συνεχή και αδιάκοπα έτη δίδασκε στο δημοτικό σχολείο Μπαμπίνης. Είναι ο δικός μας άνθρωπος, που ποτέ δεν ξεχάσαμε. Με το σύντομο τούτο σημείωμα θα επιχειρήσω να ανασύρω από το παρελθόν κάποιες σκέψεις και αναμνήσεις για το δάσκαλο, το φίλο, το συγχωριανό. Αποτελεί καθήκον αληθείας και απόδοσης δικαιοσύνης.

Ο Νίκος Κατερινόπουλος γεννήθηκε στη Μπαμπίνη το έτος 1934. Τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Γυμνάσιο Αστακού και αποφοίτησε από τη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων. Για 3,5 έτη δίδαξε στο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο Εμμ. θεοδωρόπουλου στο Αγρίνιο και στη συνέχεια διορίστηκε στα Βλυζιανά Ξηρομέρου. Εκεί δίδαξε επί δύο(2) έτη και στη συνέχεια περί τις αρχές του 1964 διορίστηκε στη Μπαμπίνη.

Από το έτος 1968 δίδαξε μαζί του και η σύζυγός του, δασκάλα, Αγαθή Υφαντή. Στο δημοτικό σχολείο Μπαμπίνης δίδαξε μέχρι το έτος 1977.

Με τον ερχομό του στη Μπαμπίνη αφιερώθηκε πραγματικά στο έργο του. Συνέχισε με επιτυχία το έργο των προκατόχων του δασκάλων Γεωργίου Κολέζα και Σταυρούλας Τάγκα, ώστε το δημοτικό σχολείο Μπαμπίνης να εμφανίζει μια συνέχεια στην παράδοση, που το ήθελε σχολείο παραγωγής αρίστων μαθητών και επιστημόνων. 0 κήπος του σχολείου μέχρι και την αποχώρησή του εξακολουθούσε να αποτελεί στολίδι για το χωριό μας.

Ομως δεν σταμάτησε εκεί. Όταν ήλθε στην Μπαμπίνη ήταν ο μοναδικός δάσκαλος στο σχολείο. Έτσι για ολόκληρη τη σχολική χρονιά του 1964 είχε την ευθύνη διδασκαλίας σε 80 μαθητές. Μάθημα λοιπόν πρωί και απόγευμα επί ατελείωτες ώρες, ώστε να υλοποιηθεί το διδακτικό πρόγραμμα. Ένας δάσκαλος λοιπόν για 80 μαθητές. Δεν είναι άθλος;

Και όχι μόνο αυτό, αλλά έπρεπε να φροντίζει και για τη σίτιση των μαθητών του σχολείου. Ήταν η εποχή που στα σχολεία της επαρχίας εφαρμόζονταν ένα πρωτοπόρο πρόγραμμα της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου για τη σίτιση των μαθητών. Ο δάσκαλος λοιπόν διαμόρφωσε τον κλειστό μέχρι τότε ημιυπόγειο χώρο του σχολείου, σε αίθουσα εστιατορίου. Εκεί οι μαθητές έπαιρναν το πρωινό και ένα γεύμα το μεσημέρι. Όλη αυτή τη διαδικασία προμήθειας τροφίμων, ψωμιού από το αρτοποιείο της Μαχαιράς, μαγειρέματος κ.λ.π. τα οργάνωνε και είχε την ευθύνη ο μοναδικός δάσκαλος του σχολείου. Η μοναδική βοήθεια από την άριστη μαγείρισσα θεία- Γιώργαινα Βλαχάκη και από τους μαθητές που βοηθούσαν στο σερβίρισμα.

Δεν είναι διπλός άθλος; Και όλα αυτά εκτός και πέραν του ημερήσιου ωραρίου και του προγράμματος διδασκαλίας. Δεν είναι τριπλός άθλος; Ήταν ένας άνθρωπος ακούραστος. Το βήμα του ήταν συνέχεια γοργό. Έπρεπε να τα προλάβει όλα. Το παιδαγωγικό του έργο μεγάλο. Ποιέ δεν περιορίστηκε μόνο στο καθαρά εκπαιδευτικό του έργο, θυμάμαι το εξής περιστατικό: Κάποιος μαθητής επιχείρησε να μαρτυρήσει στο δάσκαλο κάποιον συμμαθητή του για κάποια αταξία στο σχολείο. Ο δάσκαλος άστραψε και βρόντηξε. "Δεν θέλω προδότες στο σχολείο". Μια κακή συνήθεια κόπηκε μονομιάς.

Σε όλες τις εθνικές γιορτές οργάνωνε εκδηλώσεις με απαγγελίες ποιημάτων και σκετς. Η αίθουσα του σχολείου μετατρέπονταν σε θεατρική αίθουσα με σκηνικά που δημιουργούσε ο ίδιος με τους μαθητές. Οι γονείς και οι συγχωριανοί απολάμβαναν μια πολύ καλά οργανωμένη θεατρική παράσταση.

Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς το σχολείο πραγματοποιούσε εκπαιδευτική εκδρομή. Οδηγοί την εποχή εκείνη οι συγχωριανοί μας λεωφορειουχοι στο Αγρίνιο Γεώργιος και Δημήτριος Μπιτσώρης.Ήταν ο μοναδικός τρόπος για να ξεφύγουμε από τα στενά όρια του χωρίου μας, να γνωρίσουμε και άλλα μέρη (κυρίως ιστορικά) της πατρίδας μας.

Επίσης στο τέλος κάθε σχολικού έτους οργάνωνε γυμναστικές επιδείξεις, όπου οι μαθητές ξεδίπλωναν τις αθλητικές τους ικανότητες.

Σταθερή και αμετακίνητη θέση του ήταν, ότι όλοι οι μαθητές έπρεπε να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο γυμνάσιο. Η πίεση στους γονείς, που για οικονομικούς λόγους αδυνατούσαν να στείλουν τα παιδιά τους στο γυμνάσιο, ήταν ιδιαίτερα φορτική. Ο γράφων βίωσε προσωπικά την πίεση αυτή, η οποία απέδωσε και θα του είμαι πάντα ευγνώμων γι΄ αυτό.

Οφείλω να αναφέρω και τούτο: Όταν αποφοιτήσαμε από το Δημοτικό Σχολείο το έτος 1967 (9- 10 μαθητές αν θυμάμαι καλά), είχαν καταργηθεί οι εισιτήριες εξετάσεις στο Γυμνάσιο. Τον Αύγουστο μήνα όμως εντελώς ξαφνικά η τότε κυβέρνηση επανέφερε τις εξετάσεις αυτές. Λόγω των θερινών διακοπών, πιο πολύ θυμόμασταν το αρμάθιασμα του καπνού, παρά τα μαθήματα του παρελθόντος σχολικού έτους. Μας έπιασε πανικός. Ο δάσκαλος όμως ψύχραιμος έδρασε αμέσως. Μας κάλεσε όλους στο σχολείο και μας είπε: «Έχουμε 15 ημέρες στη διάθεσή μας. Θα έρχεστε κάθε μέρα στο σχολείο και θα κάνουμε επαναλήψεις». Δηλαδή φροντιστήριο, λέξη άγνωστη βέβαια τότε. Και για να προλάβει την κίνηση των γονέων για καταβολή ενδεχομένως κάποιας αμοιβής ορθά κοφτά μας είπε με νόημα: "Μην τολμήσει να με επισκεφτεί κανείς γονέας, γιατί θα σταματήσω αμέσως τα μαθήματα”... Πετύχαμε όλοι στις εξετάσεις στο γυμνάσιο.

Ο Νίκος Κατερινόπουλος και η Αγαθή Υφαντή προσέφεραν τα μέγιστα στη Μπαμπίνη. Δίδαξαν στο σχολείο του χωριού μας επί 13 έτη ο Νίκος και επί εννέα έτη η Αγαθή, διαμένοντας μόνιμα στη Μπαμπίνη. Στο χωριό απέκτησαν και μεγάλωσαν και τα τρία τους παιδιά. Οι περισσότεροι μαθητές τους συνέχισαν τις εξατάξιες γυμνασιακές σπουδές τους, ενώ πολλοί συνέχισαν και σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αποδείχθηκαν και οι δυο πραγματικοί δάσκαλοι. Αριστοι κεντρωτές των παιδικών ψυχών των μαθητών τους. Ήταν οι τελευταίοι σχεδόν δάσκαλοι που διέμεναν μόνιμα στο χωριό.

Ο Νίκος Κατερινόπουλος και η Αγαθή Υφαντή έφυγαν από την Μπαμπίνη το 1977, αφού είχαν επιτελέσει ένα σοβαρό και σημαντικό έργο. Το έργο τους αυτό το συνέχισαν και στο Αγρίνιο, στο 2ο αρχικά και στη συνέχεια στο 8ο και στο 18ο δημοτικό σχολείο Αγρινίου ο Νίκος (στο 8ο και στο 18ο ως Διευθυντής) και στο 1ο δημοτικό σχολείο Αγίου Κωνσταντίνου και στη συνέχεια στο 8ο δημοτικό σχολείο Αγρίνιου η Αγαθή, απ' όπου και συνταξιοδοτήθηκαν.

Ζουν στον Άγιο Κωνσταντίνο Αγρινίου, αλλά δυστυχώς η υγεία του Νίκου εδώ και 4-5 χρόνια είναι κλονισμένη. Του συμπαραστέκεται η αφοσιωμένη σύζυγος του Αγαθή και τα παιδιά του, ενώ τον συντροφεύουν έστω και από μακριά οι αναμνήσεις και οι ευχαριστίες των μαθητών του, που τόσα τους προσέφερε.

Αγαπητέ μου δάσκαλε, οι μαθητές σου σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη. Σου άξιζε κάτι περισσότερο από ένα σύντομο σημείωμα. Αλλά είπαμε, είσαι δικός μας άνθρωπος και στους δικούς μας ανθρώπους καθυστερούμε την εξόφληση του χρέους. Πρέπει όμως κάποτε να εξοφλείται. Καλώ λοιπόν από τη θέση αυτή κάθε συλλογικό και θεσμικό φορέα (τοπικό συμβούλιο Μπαμπίνης, Δήμο Αστακού, Πολιτιστικό Σύλλογο Μπαμπίνης) να οργανώσει μια εκδήλωση προς τιμήν των δασκάλων Νίκου Κατερινόπουλου και Αγαθής Υφαντή. Αποτελεί χρέος του χωριού μας.

Αγρίνιο 10 Ιουνίου 2006

Γεώργιος Σπ. Γρίνος

Δικηγόρος

(Το παραπάνω άρθρο είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα Εν Mπαμπίνη, φύλλο 16, Μάιος - Ιούνιος 2006)

Κομπλίτσης Αποστόλης

21/03/2024