Επειδή πολυ αναλωνόμαστε στα σχόλια του μπλογκ με το ποιός φταίει για την κρίση και ποιός όχι και μιλάμε για τον επάρατο Παπανδρέου και τον επάρατο Καραμανλή και τελικά όλοι με κάποιον είμαστε και όλο οι άλλοι φταίνε, νομίζω ότι για κάποιους από εμάς η απάντηση έρχεται από την Ισπανία. Για κάποιους που μπορεί κάποτε να είμασταν με κάποιους, αλλά όπως είχε γράψει και κάποιος στο μπλογκ σχετικά πρόσφατα, έχουμε πάψει να βλέπουμε μέσα από τον κομματικό φακό.
Η απάντηση της κατάντιας μας σαν χώρα είμαστε εμείς ο ίδιος ο λαός της. "Είμαστε ανώνυμοι αλλά χωρίς εμάς τίποτα δεν θα μπορούσε να υπάρξει, καθώς εμείς κινούμε τον κόσμο.". Αυτή είναι η αλήθεια. Η μόνη αλήθεια. Και όσο προσπαθούμε να υπερασπιστούμε όλο αυτό το πολιτικό σύστημα που μας "υπηρετεί", εμείς θα είμαστε περισσότερο υπεύθυνοι για την κατρακύλα. Όχι δεν είμαστε απολίτικοι. Ίσα ίσα είμαστε πιο πολιτικοποιημένοι από κάθε άλλη γενιά που πέρασε από αυτόν τον τόπο. Ακόμα και από την περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία ας μην χαρακτηρίσω τι έκανε σ' αυτό τον τόπο (μετά το Πολυτεχνείο φυσικά, όταν κατέλαβε τα "πόστα"). Διαβάστε το κείμενο παρακάτω (κλεψιμέϊκο από το antinews) και θαυμάστε τη νέα γενιά των ανθρώπων αυτής της χώρας. Δεν ξέρω τι θα γίνει την Κυριακή στις αυτοδιοικητικές εκλογές της Ισπανίας, αλλά δόθηκε ένα ισχυρό μήνυμα και μέσα σε αυτή τη χώρα αλλά και σε όλους τους άλλους που περνάμε δύσκολες στιγμές. Ο τραγουδοποιός έλεγε πως "Η Επανάσταση αποδείχθηκε ένα όνειρο". Αγαπητέ Νικόλα Άσιμε, νομίζω ότι αυτή η γενιά θα κάνει την Επανάστασή της πιο ουσιαστικά από οποιαδήποτε άλλη. Δεν μας ενδιαφέρει το ποιά λάβαρα θα σηκωθούν, αλλά το ποιός θα νοιαστεί και θα σεβαστεί τον άνθρωπο και τις αγωνίες του.
Ένας Ανώνυμος
Μπορεί η Ισπανία να ανήκει κι αυτή στα λεγόμενα Pigs, αλλά δεν έχει ακόμη παραδοθεί στις ορέξεις του ΔΝΤ και των διεθνών τραπεζιτών, υπογράφοντας κάποιο ταπεινωτικό μνημόνιο, όπως καλή ώρα κάποιοι.
Παρόλα αυτά, ο ισπανικός λαός αποδεικνύει ότι πάνω απ όλα είναι μεσογειακός, και έχει βγει στους δρόμους για να προλάβει τα χειρότερα.
Χιλιάδες λαού, εδώ και αρκετές ημέρες, έχουν καταλάβει τις κεντρικές πλατείες των ισπανικών πόλεων, διαδηλώνοντας, και αποφασισμένοι να παραμείνουν στις «αγωνιστικές» επάλξεις τουλάχιστον μέχρι την ερχόμενη Κυριακή, ημέρα των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Χωρίς τη στήριξη κανενός κόμματος, οι νέοι και νέες της Ισπανίας κατέβηκαν στο δρόμο αυθόρμητα, εκμεταλλευόμενοι το νέο όπλο της διαδικτυακής κοινωνικής δικτύωσης. Και με μόνο εφόδιο τον ενθουσιασμό τους, δίνουν ένα μάθημα τόσο στις κυβερνήσεις ολόκληρης της Ευρώπης, όσο και στις απρόσωπες χρηματαγορές, οι οποίες τρέμουν μη τυχόν και το ισπανικό παράδειγμα ακολουθήσουν κι άλλοι.
Οι πολιτικοί της χώρας πιάστηκαν εξ απήνης, και αντέδρασαν με αμηχανία. Τα γεγονότα τους πρόλαβαν και τους ξεπέρασαν. Οι συγκεντρωμένοι όμως δηλώνουν: «Δεν είμαστε με κανένα κόμμα, δεν ενθαρρύνουμε τον κόσμο να μην ψηφίσει στις εκλογές της Κυριακής αλλά αυτό που θέλουμε είναι να ακουστεί η φωνή μας, να αποσαθρωθεί το σύστημα που είναι στα χέρια των τραπεζιτών, να πούμε όχι στον δικομματισμό και στη διαφθορά».
Όλοι μιλάνε για μια «ισπανική άνοιξη», όμοια με εκείνη που συγκλόνισε, και που συνεχίζει να συγκλονίζει τη βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Μόνο που στη περίπτωση της Ισπανίας, το κίνημα αυτό της ειρηνικής αντίστασης ονομάστηκε Democracia Real Ya (Αληθινή Δημοκρατία Τώρα), από το όνομα της οργάνωσης πολιτών, την Μ15, δηλαδή 15 Μαΐου, οπότε και ξεκίνησε η κινητοποίηση.
Και τι λένε; Τι ζητάνε; Το παρακάτω απόσπασμα από τη διακήρυξή τους, τα λέει όλα:
«Είμαστε ανώνυμοι αλλά χωρίς εμάς τίποτα δεν θα μπορούσε να υπάρξει, καθώς εμείς κινούμε τον κόσμο. Αν σαν κοινωνία μάθουμε να μην εμπιστευόμαστε αφηρημένες οικονομικές αποδόσεις, που ποτέ δεν ωφελούν τους πολλούς, μπορούμε να εξαλείψουμε τις καταχρήσεις και τις ελλείψεις από τις οποίες σήμερα όλοι υποφέρουμε. Χρειάζεται μια ηθική επανάσταση… Είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα σε μια αγορά.
Για όλα τα παραπάνω, είμαστε εξοργισμένοι.
Νομίζουμε ότι μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα…
…μαζί μπορούμε.
Παρέα. Είναι δικαίωμά μας».
Στην Ισπανία, η ανεργία συναγωνίζεται την λαϊκή αγανάκτηση έχοντας σκαρφαλώσει στο 21,20%. Στους νέους κάτω των 25, το ποσοστό αγγίζει το 45%. Η χώρα είναι ένα καζάνι που βράζει. Και ακόμη δεν έχει εφαρμοστεί η σκληρή λιτότητα, ούτε υπογράφηκε κάποιο ανάλγητο και προδοτικό μνημόνιο. Αυτό προσπαθούν να προλάβουν οι νέοι της χώρας. Για αυτό και η συγκεκριμένη (ειρηνική προς το παρόν) αντίδραση φοβίζει πολλούς. Και η ανησυχία τους έχει να κάνει με τον φόβο ότι η λαϊκή οργή μπορεί να ξεχειλίσει, και να πραγματοποιηθούν οι εφιάλτες του «συστήματος», ενός συστήματος που θεωρεί τις αγορές και όχι τους ανθρώπους ως προτεραιότητα.
Και όπως φαίνεται, την Ελλάδα φοβόντουσαν, αλλά από την Ισπανία θα τη βρουν.
Πηγή: www.antinews.gr
Οι Ισπανοι εχουν το θαρρος , δεν ειναι σαν τους Ελληνες που χεστηκαν πανω τους απο τις απειλες τις Μερκελ, κου του Ολι Ρεν και των λοιπων λαμογιων...ουτε φοβουνται μην στενοχωρησουν τον ΓΑΠ και χασει το Σοσιαλισμος τον Αρχιβαρβαρο..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλα παιδια.....τα οικονομικα της Ελλαδος ειναι τρισχειροτερα απο αυτα της Ισπανιας, εκτος του γεγονοτος οτι η ισπανια περναει απλα μια σοβαρη οικονιμικη κριση ενω η Ελλαδα μια πολυ σοβαρη κρση σε καθε επιπεδο της κοινωνικης της ζωης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ κλείνουν τα σχολεία μας,θα καταργήσουν τα ΤΕΙ,ΣΥΓΧΩΝΕΎΟΥΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ,ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΦΥΛΑΚΕΣ,όπως στην Νιγρίτα Σερρών,και εγκαινιάζουν γκέτο ψυχών, σε όλη την Ελλάδα αυτή είναι η εθνική πολιτική τους. Τρομάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ «ιδεολογία» που κυριάρχησε τηντελευταία 30ετία και που συµπυκνώνεται στο «να περνάµε καλά» βασίστηκε κυρίως στον εξωτερικό και εσωτερικό δανεισµό του ∆ηµοσίου αλλά και των ιδιωτικών νοικοκυριών, καθώς και στην κατασπατάληση των κοινοτικών παροχών. Την προηγούµενη Κυριακή αρχίσαµε να υπενθυµίζουµε τα όσα γράψαµε τον Μάιο του 2002. Και συνεχίζουµε:
Στο ∆ηµόσιο, µε επίκληση του Συντάγµατος και µε κατάλληλη παρερµηνεία του, προβλέφθηκε να µπορείς και να µην εργάζεσαι χωρίς κίνδυνο απολύσεως. Ετσι, αντί να εξυπηρετείς τους πολίτες, το ρίχνεις στα τηλεφωνήµατα ή στα ψώνια, συµπληρώνεις Προ-Πο, ώστε και ως δήθεν εργαζόµενος να περνάς καλά.
Και επειδή ηζωή µας είναι σύντοµη, η Πολιτεία φρόντιζε να παίρνουµε σύνταξη όχι λίγοι και από νεαράς ηλικίας (ακόµηκαι από τα 50 χρόνια µας), ώστε τις υπόλοιπες δεκαετίες που αποµένουν ναπερνούµε καλά, πράγµα στο οποίο συµβάλλουν αποφασιστικά και τα πλασµατικά χρόνια υπηρεσίας, οι πλασµατικές υπερωρίες, οι πρόνοιες για «ανθυγιεινά» επαγγέλµατα, οι πλήθος ανύπαρκτες αναπηρίες, οι απειράριθµες ατέλειες, οι φορολογικές απαλλαγές, το σβήσιµο χρεών, η νοµιµοποίηση αυθαιρεσιών και απατών, κ.ο.κ.
Αλλά επειδή οι ανάγκες του να περνάµε καλά πολλαπλασιάζονται µε την τεχνολογική ανάπτυξη και την προϊούσα ευηµερία των πολλών, προσετέθη και η ατιµωρησία όσων σπάνε καθίσµατα γηπέδων, τζάµια βιτρινών και αυτοκινήτων, βάζουν φωτιές µε βόµβες µολότοφ ή προκαλούν κυκλοφοριακή ασφυξία καθηµερινά, ώστε τα παιδιά να περνούν καλά µε εκτόνωση της νεανικής τους ζωτικότητας.
Αλλα πάλι, χάρη στα µέσα, λόγω µπαµπά, ή στις κοµµατικές αφισοκολλήσεις, θα βολευτούν στο ∆ηµόσιο, αν δεν προτιµήσουν την πιο κερδοφόρα περιπέτεια του εγκλήµατος, για το οποίο επίσης προνοεί το νοµικό µας σύστηµα µε ουσιαστική αρνησιδικία και βολικές παραγραφές.
∆ύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτής της χυδαίας «ιδεολογίας», η οποία µας οδήγησε στο σηµερινό αδιέξοδο: Το 2002, µε πρόσχηµα την επιδηµία του ιού Κοξάκι, το υπουργείο Υγείας αποφάσισε να κλείσουν όλα τα σχολεία και τα φροντιστήρια επιµηκύνοντας τις διακοπές του Πάσχα κατά τρεις ηµέρες. Εξαίρεσε όµως από το µέτρο τιςµαθητικές εκδροµές, όπου και πάλι ο συναγελασµός ευνοούσε τη µετάδοση του ιού. Ηπρόληψη της ασθένειας παραβλέφθηκε επειδή ερχόταν σε αντίθεση µε την επιθυµία των παιδιών να περνούν καλά. Μάθηµα όχι, γλέντι ναι! Ο ιός Κοξάκι ήταν το πρόσχηµα. Ευθυγραµµισµένος απολύτως στο νέο ιδανικό και ο τότε υπουργός Εργασίας µετέφερε την αργία(;) της 1ης Μαΐου στην Τρίτη του Πάσχα. Ταυτόχρονα και τασυνδικάτα επέµειναν στην καθιερωµένη απεργία της 1ης Μαΐου. Ετσι είχαµε την επιµήκυνση των εργασιακών διακοπών σε οκταήµερη διάρκεια, ώστε και οι άλλοι εργαζόµενοι ως µη εργαζόµενοι να περάσουν καλά.
Χώρια αυτοί που τις παρέτειναν ατιµωρητί ως τη ∆ευτέρα του Θωµά.
Ολα αυτά που βαθµιαία διανθίστηκαν και µε τα απειράριθµα επιδόµατα στον ευρύτερο δηµόσιο τοµέα, όπως οι 16 µισθοί στους υπαλλήλους της Βουλής και οι 17 µισθοί στα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΛΠΕ), που µε απεργία ζητείται να αυξηθούν ακόµη περισσότερο, το επίδοµα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία (το οποίο λαµβάνουν και οι µη εγκαίρως προσερχόµενοι), το επίδοµα εργένη, οι πλουσιοπάροχες επιχορηγήσεις προς τη ΓΕΝΟΠ-∆ΕΗ για κρουαζιέρες στο εξωτερικό, έχουν τεράστιο κόστος. Εκεί πήγαν και πηγαίνουν τα λεφτά, πέρα από όσα κλέβουν όσοι µπορούν (φοροφυγάδες, µεσάζοντες, δωροδοκούµενοι δηµόσιοι υπάλληλοι, µιζαδόροι υπουργοί και όχι µόνο, αγρότες µε παράνοµες επιδοτήσεις). Οπως επίσης στις καταστροφές από τους χούλιγκαν στα γήπεδα και τους κουκουλοφόρους στις «αγωνιστικές» πορείες, στους νονούς της νύχτας και των παραγκών του ποδοσφαίρου.
Η ανοχή σχεδόν όλων και η συµµετοχή στο φαγοπότι σχεδόν όλων, για να περνάµε καλά, έφαγαν τα δανεικά και τις δωρεάν επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από την οποία τώρα αναισχύντως ζητούµε να µας αφήσει ήσυχους!
ΚΑΙ ΓΩ ΤΡΟΜΑΖΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΜΟΥ
Ο Γιάννης Μαρίνος τα έγραφε από τότε που ήταν διευθυντής στον Οικονομικό Ταχυδρόμο (προ 25ετίας) όμως η Μεθυσμένη Προοδευτική Πολιτεία της Ελλάδος τον θεωρούσε "κακό" και "ανάλγητο" δεξιό, ποιός είχε δίκιο τώρα είναι προφανές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.