Ο αρχιμάγειρας και το κλειστό εστιατόριο...

Γράφει ο Νικόλαος Ναούμης.
Πολιτικός επιστήμονας.
www.naoumis-nikos.gr

Είτε το καταλάβατε, είτε όχι, έχουν ήδη συμπληρωθεί δύο ολόκληροι μήνες με τον Λουκά Παπαδήμο, στο τιμόνι της χώρας! Όλο αυτό το διάστημα, επέλεξα να μην σχολιάσω καθόλου τον τρόπο με τον οποίο ασκεί τα καθήκοντά του. Όχι τόσο γιατί δεν μου έδωσε κάποια αφορμή, όσο γιατί θα το θεωρούσα γρουσουζιά θα έλεγα, αν ήμουν προληπτικός.

Όπως λέει και μια πολύ αγαπημένη μου φίλη, όταν είναι καλεσμένη σ’ ένα γάμο, σχολιάζει τους πάντες εκτός από τους νεόνυμφους, τους οποίους και πάντα, σε κάθε γάμο πιστεύει πως είναι και συμφωνώ μαζί της, κάτι το ιερό ας το πούμε έτσι, ειδικά εκείνη την μέρα. Έτσι, ποτέ δεν τους κριτικάρει.

Όμως, επειδή η ελληνική πολιτική σκηνή και οι πρωταγωνιστές της κάθε άλλο με σκηνικό βγαλμένο μέσα από ένα τόσο όμορφο γεγονός όπως αυτό ενός γάμου, αλλά πιο πολύ με σκηνικό μνημόσυνου η κηδείας μοιάζει, μ' αναγκάζει, να τερματίσω σήμερα την περίοδο χάριτος που σιωπηρά είχα επιβάλλει στον εαυτό μου, ως προς την κριτική για τον κ. Λ. Παπαδήμο.

Προσωπικά, η εντύπωση που έχω αποκομίσει παρακολουθώντας στενά όσο μπορώ την πορεία του στα πράγματα, δεν θα έλεγα ότι γοητεύτηκα, ενθουσιάστηκα ή κάτι αντίστοιχο.

Αυτό που εισέπραξα, είναι η εντύπωση πως ο νέος μας πρωθυπουργός, είναι μια χρυσή μετριότητα και τίποτα παραπάνω. Με την πάροδο των ημερών, η εντύπωση που σχηματίζω για το πρόσωπό του, τείνει προς το αρνητικό εντελώς. Πολλά είναι τα γεγονότα που με οδήγησαν σ’ αυτές τις εντυπώσεις. Δύο είναι τα πιο σημαντικά. Το ένα, είναι η αδυναμία του να επιβάλλει εξ’ αρχής τα πιστεύω του για τον τρόπο διακυβέρνησης μιας χώρας που ο ίδιος θεωρεί σωστό απ’ τα όσα έχω διαβάσει για εκείνον και δεύτερον, οι επιλογές του στα πρόσωπα που απαρτίζουν το στενό του επιτελείο. Στην πρώτη περίπτωση, δεν έδειξε πυγμή να επιβάλλει ένα ολιγομελές κυβερνητικό σχήμα το οποίο και ενδεχόμενα να διευκόλυνε το έργο που έχει αναλάβει, όπως για παράδειγμα ο Μόντι στην Ιταλία, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα να σύρεται πίσω από τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνησή του, η οποία, είναι και η πολυπληθέστερη στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία. Ενώ, όσον αφορά τα πρόσωπα του στενού λεγόμενου επιτελείου του, προσωπικά, πάγωσα στο άκουσμα της είδησης επιλογής στην νευραλγική θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου, του Παντελή Καψή. Αυτό διότι, θεωρητικά, η κυβέρνηση Παπαδήμου, έχει επιλεγεί για να συγκεράσει τις όποιες πολιτικές διαφορές μεταξύ των κομμάτων έτσι ώστε να καταφέρει με σύμπνοια και σταθερό πολιτικό κλίμα, να οδηγήσει την χώρα να βγει από το αδιέξοδο. Με λίγα λόγια, ένας άνθρωπος, ο οποίος για πάρα πολλά χρόνια, το μόνο που έκανε απ’ τα μέσα στα οποία εργαζόταν ήταν να στρέφει επιλεκτικά τα βέλη της κριτικής του, κακόπιστη ή καλόπιστη δεν μ’ ενδιαφέρει, ενάντια σ’ ένα εκ των τριών κομμάτων που στηρίζουν αυτή την κυβέρνηση με σύστημα και ακρίβεια χειρούργου, δεν πιστεύω ότι είναι και η πλέον ενδεδειγμένη λύση για να ανταποκριθεί επαρκώς στις απαιτήσεις αυτού του ρόλου.

Επιπρόσθετα, εκείνο που μου προκαλεί αλγεινή εντύπωση απ’ την μέχρι σήμερα παρουσία του Λουκά Παπαδήμου στο τιμόνι της χώρας, είναι ο αλαζονικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τα πράγματα. Σ’ αυτή μου την άποψη, συνηγόρησαν διάφορα γεγονότα που διαδραματίστηκαν αυτό το δίμηνο. Μου έχει δώσει δηλαδή την εντύπωση, ότι θεωρεί τον εαυτό του κάτι σαν Μεσσίας, ο οποίος ήρθε να κάνει το θαύμα του και να σώσει την ανθρωπότητα! Εντάξει, μπορεί να μην είναι ο ίδιος αποκλειστικά υπεύθυνος για αυτή την συμπεριφορά. Ίσως, οι προσδοκίες που διάφοροι καλλιέργησαν εντέχνως γι’ αυτόν να φταίνε πολύ περισσότερο, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, η συμπεριφορά του Καρατζαφέρη, ο οποίος όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, δεν χάνει την ευκαιρία να γλείφει, επιτρέψτε μου την έκφραση τον Λ. Παπαδήμο, ξεπληρώνοντας έτσι το γραμμάτιο προς εκείνον που του επέτρεψε να συμπεριλάβει στη νέα κυβέρνηση τέσσερις βουλευτές του. Η περίπτωση Καρατζαφέρη είναι για κλινική παρακολούθηση και δεν μπορεί ν’ αναλυθεί σε λίγες γραμμές και δεν θα το κάνω. Άλλωστε, πολιτικές επιστήμες έχω σπουδάσει, όχι ιατρική με ειδίκευση στις θεραπείες ψυχικών νοσημάτων…!

Επανερχόμενος λοιπόν στα περί του Μεσσία – πρωθυπουργεύοντος, ο κ. Παπαδήμος, σε ανύποπτο χρόνο, έθεσε, λέει, τρεις προϋποθέσεις για να μην καταρρεύσει η χώρα.

• Πρώτον, δημόσια συμφωνία για τις εκκρεμότητες που συμφωνήθηκαν με την τρόικα, από όλα τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνησή του. Δηλαδή, ο κ. Παπαδήμος, εκτός από τη στήριξή του, επιθυμεί, σαν το Μεγάλο Βασιλιά της Περσίας, καθημερινό δημόσιο δουλοπροσκύνημα των αυλικών και συμβούλων του. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, αν είναι ανάγκη, σαν αντιβιοτικό.
• Δεύτερον, τερματισμός της εκλογολογίας. Τουτέστιν, ο κ. Παπαδήμος, ενδιαφερόμενος για το καλό των τραπεζών... συγγνώμη, της χώρας ήθελαν να πω, επιθυμεί να θέσει τέρμα σε κάθε συζήτηση για εκλογές, παρότι αυτές είχαν συμφωνηθεί απ’ όλους τους αρχηγούς των κομμάτων που τώρα τον στηρίζουν, με τον ίδιο παρόντα. Ο κ. Παπαδήμος δεν έχει σκοπό να παραδώσει την εξουσία, αν πρώτα δεν «θέσει την χώραν ως ασθενή εις την χειρουργικήν τράπεζαν» (κάπου το έχω ξανακούσει αυτό, αλλά τώρα μου διαφεύγει...).
• Τρίτον, τερματισμό κάθε συζήτησης που αφορά είτε τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ, είτε αντιπαράθεση μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων. Κοντολογίς, δε μας ενδιαφέρουν οι συζητήσεις ή οι απόψεις των κομμάτων. Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη τα κόμματα ή το λαό που τα ψηφίζει. Έχει πλέον τον ουράνιο Μεσσία, ο οποίος αυτά τα θεωρεί τετριμμένα και ανάξια λόγου.

Ερώτηση: Θυμάμαι καλά ή μήπως ο νυν Μεσσίας ήταν ο Αρχιμάγειρας των στοιχείων που έβαλαν τη χώρα μας στην Ευρωζώνη; Δηλαδή, ο ίδιος μάγειρας που με τη συνταγή του μας προκάλεσε δυσπεψία, έγινε τώρα ιδιοκτήτης του εστιατορίου; Ρε, πώς τα φέρνει η τύχη.

Κάπου στην Κυψέλη, σε κεντρικό της δρόμο, κάποτε ανθούσε ένα κατάστημα που έραβε φορέματα. Αν σήμερα μια απ’ τις κυρίες – πελάτισσες πάει να το επισκεφτεί για να αγοράσει ένα, θα δει ένα άδειο μαγαζί γεμάτο σκονισμένα, άδεια ράφια και στην βιτρίνα μια ταμπέλα που γράφει: ΡΑΨ’ ΤΟ ΜΟΝΗ ΣΟΥ!!! Δεν φαντάζομαι ο μάγειρας του εστιατορίου να φιλοδοξεί να βάλει κι εκείνος μια αντίστοιχη ταμπέλα στο μαγαζί του.