ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ υπ. Βουλευτή ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αιτ/νίας Λιάγκου Γεώργιου.

Ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα των εκλογών; 

Το πραγματικό δίλημμα των εκλογών είναι το δίλημμα που σήμερα αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία.

·Είναι το δίλημμα για την πορεία της χώρας και την προοπτική του ελληνικού λαού. Είναι το πραγματικό και πιο στρατηγικό δίλημμα που σήμερα αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία: Εάν θα επιμείνουμε σε ένα δρόμο κοινωνικής καταστροφής, λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, αναίρεσης κάθε κατάκτησης, κοινωνικής ερήμωσης εθνικής κατάθλιψης στο όνομα της παραμονής στο ευρώ και την ΕΕ και της ικανοποίησης των πιστωτών ή εάν θα διαλέξουμε δρόμους αντίστασης, συλλογικότητας, αλληλεγγύης και ανατροπής, κατοχύρωσης λαϊκής κυριαρχίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης και κοινωνικού μετασχηματισμού με αφετηρία τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ, τις εθνικοποιήσεις, τη αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος της εργασίας.Είναι το δίλημμα εάν οι πρωτόγνωρες δυναμικές παλλαϊκού ξεσηκωμού που ξεδιπλώθηκαν θα γίνουν δύναμη ανανέωσης και μετασχηματισμού της νεοελληνικής κοινωνίας, αφετηρία ριζικών ανατροπών και αλλαγών ή εάν αντίθετα θα αφήσουμε τις κυρίαρχες δυνάμεις να διατηρήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και επιβάλουν τη συνθήκη της καταστροφής και της μειωμένης κυριαρχίας.

Αυτό με τη σειρά του εξειδικεύεται σε ένα δίλημμα που αφορά τον πραγματικό συσχετισμό δύναμης την επομένη των εκλογών:

· Την επομένη των εκλογών θα έρθουν νέα μέτρα. Είναι σημαντικό η επόμενη κυβέρνηση να είναι αδύναμη και αποδυναμωμένη. Να μην μπορεί εύκολα να επιβάλει αυτά τα μέτρα. Είναι σημαντικό να έχουν ενισχυθεί οι δυνάμεις που βρίσκονταν μέσα στο κίνημα και την επόμενη θα οργανώσουν την αντίσταση απέναντι στη νέο κύμα της επίθεσης, στηρίζοντας τη γραμμή του παλλαϊκού ξεσηκωμού.

Και αυτά τα διλήμματα αφορούν πρώτα και κύρια την Αριστερά. Χωρίς πολιτική ραχοκοκαλιά ο λαϊκός ξεσηκωμός θα ηττηθεί. Χωρίς πρόγραμμα και στόχους η δυναμική θα χαθεί. Χωρίς αριστερή πρωτοπορία οι αστικές δυνάμεις και τα δεκανίκια τους θα διατηρήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για να μπορέσει η Αριστερά να παίξει αυτό το ρόλο. Θέλει να αλλάξουν τα πράγματα στην Αριστερά για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα στην κοινωνία. Δεν είναι «αριστερή αντιπολίτευση» είναι αριστερή πρόταση, για να γίνει η Αριστερά δύναμη της νικηφόρας ανατροπής.

Όμως η κοινοβουλευτική Αριστερά αποφεύγει ακόμη και τώρα να πάρει θέση σε αυτά τα διλήμματα.

· Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την καταναγκαστική φοβία του για οτιδήποτε έρχεται σε ρήξη με την ΕΕ.

· Ούτε το ΚΚΕ που θεωρεί οπορτουνισμό οποιαδήποτε άμεση διεκδίκηση από την έξοδο από το ευρώ μέχρι τις… φτηνές πατάτες, παίρνουν θέση σε αυτά τα διλήμματα.

Την ώρα που η πολιτική κρίση βαθαίνει, που τα κόμματα του Μνημονίου αποτελούν μειοψηφία, που μεγάλο μέρος των λαϊκών τάξεων αναζητά ριζοσπαστική εναλλακτική λύση, η κοινοβουλευτική Αριστερά δεν συγκροτεί αντίπαλο δέος, δεν ανατρέπει την αποκαρδίωση και την συλλογική κατάθλιψη και αφήνει περιθώριο στις αστικές δυνάμεις να ανασυγκροτήσουν το μπλοκ τους.

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν κερδίζει αυτός που κάνει κριτική αλλά αυτός που έχει να πει κάτι για το προς τα πού θα πάνε τα πράγματα. Παρά την κρίση του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού», βήμα-βήμα οι αστικές δυνάμεις χτίζουν τη δική τους αφήγηση γύρω από την Ελλάδα της φτηνής εργασίας, της επενδυτικής ασυδοσίας και της εξαγωγικής ανάκαμψης.

Η Αριστερά πρέπει επιτέλους ότι υπάρχει άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία. Κι αυτό σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα:

· Να σηκώσει το γάντι και να πει ότι ο μόνος δρόμος για την αποφυγή της κοινωνικής καταστροφής είναι η άμεση παύση πληρωμών στο χρέος, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ μαζί με την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων και την επιβολή ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων. Είναι ο μόνο τρόπος να σταματήσει ο φαύλος κύκλος της «εσωτερικής υποτίμησης».

· Να αναμετρηθεί με την πρόκληση της παραγωγικής ανασυγκρότησης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, έχοντας εμπιστοσύνη στη συλλογική παραγωγική δυνατότητα, επινοητικότητα και δημιουργικότητα της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Τα εναλλακτικά δίκτυα διανομής, τα πειράματα αυτοδιαχείρισης, η συλλογική εμπειρία των αγωνιστών στα κινήματα δείχνουν ότι μπορούμε να βρούμε τρόπους για να έχουμε παραγωγή, διατροφική επάρκεια, λειτουργία δημόσιων υποδομών σε ρήξη με τη λογική της αγοράς και του κέρδους.

· Να διεκδικήσει την εξουσία, όχι με όρους «διακυβέρνησης» και διαχείρισης του υπάρχοντος, αλλά ριζικού μετασχηματισμού, χωρίς να ξεχνάει ότι ακόμη και εάν καταλάβει την κυβερνητική εξουσία, το κομβικό είναι πάντοτε οι μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης, δημοκρατίας και αντι-εξουσίας από τα κάτω, ξεκινώντας από τις ίδιες τις τωρινές μορφές «δημοκρατίας του αγώνα» (Λαϊκές Συνελεύσεις, «Πλατείες» κ.λπ.).

Το αισιόδοξο στοιχείο είναι ότι μέσα σε μια κοινωνία που δείχνει να έχει ακόμη απόθεμα οργής και αγανάκτησης, όπως φάνηκε από όλες τις συγκλονιστικές στιγμές του λαϊκού ξεσηκωμού από το Μάη του 2010, στις «Πλατείες» , στις πανεργατικές έως το ξέσπασμα στις 12 Φλεβάρη, μια άλλη δυναμική καταγράφεται και στην Αριστερά.

· Η «Αριστερά της δραχμής», όπως υποτιμητικά την αναφέρουν εχθροί και «φίλοι», είναι μια υπαρκτή σύγκλιση αναζητήσεων και προβληματισμών.

· Πρακτικές ενός αναδυόμενου αγωνιστικού μετώπου, μέσα από συντονισμούς σωματείων, συνελεύσεων και κινημάτων ανυπακοής, γενικεύονται. 

· Φωνές ρήξης με την πεπατημένη του κομματικού πατριωτισμού ακούγονται όλο και πιο δυνατά. 

Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

· Σε αυτή την υπόθεση στρατευόμαστε, πριν κατά και μετά τις εκλογές, και με αυτές τις δυναμικές θέλουμε να συναντηθούμε, για να ξαναγίνει η Αριστερά συνώνυμη με την αντίσταση και την ανατροπή.

· Με ενωτική και μετωπική λογική.

· Με έμφαση στην αναγκαία δημοκρατική κουλτούρα διαλόγου και συντροφικότητας.

· Με διάθεση να οικοδομήσουμε νικηφόρες αντιστάσεις αλλά και εργαστήρια νέων αντικαπιταλιστικών πολιτικών συνθέσεων που να υπερβαίνουν και να ανατρέπουν την τωρινή γεωμετρία της Αριστεράς.

· Με αγωνία να μην προδώσουμε την ελπίδα του κόσμου που γυρνά την πλάτη του στο επίσημο πολιτικό σκηνικό.