Καιάδας, Χίτλερ, Χρυσή Αυγή κι ανάπηροι.

Γράφει ο Νίκος Ναούμης.

Πολιτικός επιστήμονας.

http://naoumis-nikos.blogspot.gr/

Με το όνομα Καιάδας αναφερόταν στην αρχαιότητα μεγάλο βάραθρο κοντά στην αρχαία Σπάρτη παρά το όρος Ταΰγετος. Η θέση του βαράθρου αυτού δεν έχει μέχρι σήμερα γίνει γνωστή. Άλλοι το τοποθετούν κοντά στο Μυστρά, και άλλοι σ΄ ένα από τα φαράγγια του Ταΰγετου στο δρόμο προς την Καλαμάτα, ταυτίζοντας αυτόν με τους «Αποθέτες», όπου εκεί οι αρχαίοι Σπαρτιάτες λέγεται ότι έριχναν τα ανάπηρα ή καχεκτικά βρέφη προκειμένου έτσι να διασφαλίσουν την ευγονική της φυλής τους.

Ο Καιάδας από τις ελάχιστες ιστορικές αναφορές προσδιορίζεται ως τόπος όπου ρίπτονταν οι κακούργοι και οι αιχμάλωτοι πολέμου. Ο Στράβων το αποκαλεί «δεσμωτήριον το παρά Λακεδαιμονίους σπήλαιο τι». Στο χωριό Παρόρι υπάρχει πράγματι άνοιγμα ενός σκοτεινού σπηλαίου, πλην όμως ο Παυσανίας, στη περιγραφή του για την απόδραση του Αριστομένη από τον Καιάδα, αναφέρεται σε απότομο και βαθύ φαράγγι, ανάλογο με το «βάραθρο» των Αθηναίων, από το άνοιγμα του οποίου μπορούσε να περάσει μόνο μια αλεπού.

Κατά ιστορικές αναφορές στον Καιάδα ρίχτηκαν από τους Σπαρτιάτες ο ήρωας του Β΄ Πελοποννησιακού πολέμου Αριστομένης ο Ανδανιεύς μαζί με 50 αιχμαλώτους Μεσσηνίους. Κατά τη πτώση του όμως εκείνη ο Αριστομένης πρόλαβε να πιαστεί αρχικά από τα φτερά ενός αετού και στη συνέχεια από την ουρά μιας αλεπούς που τον οδήγησε στην έξοδο.

Επίσης στον Καιάδα οι Σπαρτιάτες κατακρήμνισαν και το νεκρό σώμα του βασιλιά τους Παυσανία που είχε καταδικαστεί σε θάνατο για προδοσία.

Όμως, η ταύτιση του Καιάδα με το μακάβριο αυτό γεγονός, την απόθεση δηλαδή ανάπηρων βρεφών για λόγους που έχουν να κάνουν με την ευγονική της φυλής των αρχαίων Σπαρτιατών, βρίσκει πολλούς με αντίθετη γνώμη, που την βασίζουν στο εξής γεγονός:

Ο Μέγας Αγησίλαος βασιλιάς της Σπάρτης ήταν ανάπηρος εκ γενετής. Ενδεχομένως κάποιοι να ισχυριστούν πως δεν ρίχτηκε στον Καιάδα επειδή προοριζόταν για βασιλιάς. Κάτι τέτοιο όμως είναι αστείο αφού ένας λαός που ρίπτει σε βάραθρα τα ανάπηρα παιδιά δεν θα δεχόταν ποτέ να κυβερνηθεί από έναν χωλό όπως ισχυρίζονται. Εκτός αυτού ο Αγησίλαος δεν προοριζόταν για βασιλιάς αλλά βρέθηκε σε αυτό το αξίωμα από σύμπτωση. Επιπρόσθετο επιχείρημα σε αυτή την άποψη είναι και το ότι ο εθνικός ποιητής της Αρχαίας Σπάρτης ο Τυρταίος ήταν τυφλός επίσης εκ γενετής…

Ότι και να ισχύει στην πραγματικότητα απ’ όλα τα παραπάνω, γεγονός αναμφισβήτητο είναι πως η θεωρία του Καιάδα και η θεωρία της καθαρότητας της φυλής των αρχαίων Σπαρτιατών, ενέπνευσαν των Χίτλερ και τους ναζί, για να εφαρμόσουν το μεγαλύτερο πρόγραμμα για την καθαρότητα της γερμανικής φυλής, της επονομαζόμενης και άρειας. Το πρόγραμμα τέθηκε σε εφαρμογή από τον Αδόλφο Χίτλερ. Λειτούργησε υπό τον έλεγχο του επικεφαλής της Καγκελαρίας Φίλιπ Μπούλερ (Philip Bouhler) και του Δόκτορα Καρλ Μπραντ (Karl Brandt), με επικεφαλής τους Βέρνερ Χάιντε (Werner Heyde) και Πάουλ Νίτσε (Paul Nitsche).

Ουσιαστικά, όμως, ο κύριος οργανωτής του ήταν ο Βίκτορ Μπρακ (Viktor Brack). Στο Πρόγραμμα συμμετείχαν εξέχουσες προσωπικότητες του ιατρικού κόσμου της Ναζιστικής Γερμανίας.

Σκοπός του προγράμματος ήταν να διατηρήσει την λεγόμενη γενετική καθαρότητα του γερμανικού πληθυσμού και να εξοντώσει ορισμένα στοιχεία του πληθυσμού των κατεχόμενων περιοχών μέσω συστηματικής θανάτωσης εκείνων που θεωρούνταν παραμορφωμένοι, πηρομελείς, ανάπηροι ή άτομα που έπασχαν από διανοητικές ασθένειες. Ανάπηρα παιδιά απομακρύνονταν από τις οικογένειές τους και τοποθετούνταν σε ειδικά νοσοκομεία. Το πρόγραμμα στη συνέχεια επεκτάθηκε, ώστε να περιλάβει και ενηλίκους, αν και οι περισσότεροι ανάπηροι ενήλικες είχαν ήδη υποστεί υποχρεωτική στείρωση ως αποτέλεσμα του γερμανικού "Νόμου για την Πρόληψη Απογόνων των Κληρονομικώς Ασθενών".

Οι Ναζιστές χαρακτήριζαν τους φόνους αυτών που θεωρούσαν χαραμοφάηδες ως φόνους από οίκτο, αν και, λόγω των διαστάσεων που πήραν, της έλλειψης συγκατάθεσης από τα ίδια τα θύματα ή τους συγγενείς τους και του πραγματικού κινήτρου, που ήταν η ευγονική, κάποιοι από τους συγχρόνους τους και αργότερα παρατηρητές ομολόγησαν ότι οι θάνατοι ήταν απλά μια μορφή μαζικής δολοφονίας με πρόσχημα την Ιατρική.

Αφορμή για την παράθεση των παραπάνω ιστορικών γεγονότων, στάθηκε ένα κείμενο στην ιστοσελίδα της Πράσινης Πτέρυγας, που αποτελεί το οικολογικό κομμάτι του κόμματος που ελληνικός λαός εκτίμησε ότι έχει θέση στο ναό της δημοκρατίας, την οργάνωση δηλαδή του κ. Ν. Μιχαλολιάκου, την Χρυσή Αυγή. Το εν λόγω πόνημα, τον τελευταίο καιρό απασχολεί πολλά ιστολόγια και χρήστες των κοινωνικών δικτύων και οι υπεύθυνοι της οργάνωσης επικροτώντας το, το ανάρτησαν δείχνοντας με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο το αρρωστημένο τους σκεπτικό και τον τρόπο που επιλέγουν για να πολιτευτούν. Φαντάζομαι, ότι οι παραπλανηθέντες Έλληνες ψηφοφόροι, κοντά στους πεντακόσιες χιλιάδες, δεν ταυτίζονται με παρόμοιες απόψεις της οργάνωσης που επέλεξαν να τους εκπροσωπεί…

Πρόκειται για ένα πόνημα κάποιου Καναδού δόκτορα της νευροπαθητικής (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), ο οποίος προσφέρει λύσεις στο πρόβλημα της «φυλετικής καθαρότητας». Ο Δρ., μεταξύ άλλων, προτείνει «τα κληρονομικώς βεβαρημένα άτομα όπως οι παρανοϊκοί, οι πνευματικώς καθυστερημένοι, οι σχιζοφρενείς, οι επιληπτικοί, οι φορείς μεταλλαχθέντων (sic) γονιδίων, οι αθεράπευτοι αλκοολικοί, οι προχωρημένοι τοξικομανείς και άλλοι, θα πρέπει να υποβάλλονται σε στείρωση» και, γιατί όχι, να θανατώνονται κιόλας, πρόταση που έφερε στο τραπέζι του διαλόγου ο βουλευτής Επικρατείας της Χρυσής Αυγής, Χ. Παππάς πριν τρεις μέρες, για άλλες κατηγορίες… μελλοθάνατων βέβαια αλλά, όπως λέει κι ο λαός, αφού βρήκαμε παπά, να θάψουμε πέντε – έξι!

Σε μια κοινωνία που έχει προχωρήσει σε νοοτροπία και αντιλήψεις, σε μια κοινωνία που τα άτομα με αναπηρίες ύστερα από αγώνες πολλών δεκαετιών, κέρδισαν το δικαίωμα να στέκονται με αξιοπρέπεια και ίσους όρους με τους αρτιμελείς συνανθρώπους τους, θιασώτες ολοκληρωτικών καθεστώτων, με την ψήφο και την ανοχή του ελληνικού λαού, προσβάλλουν την ιστορία και τον πολιτικό και όχι μόνο πολιτισμό μας.

Κάθε άλλο σχόλιο από την πλευρά ενός ατόμου με κάποια αναπηρία όπως ο γράφων, θα ήταν πλεονασμός και θα κινδύνευε να διολισθήσει στο μονοπάτι του άκρατου συναισθηματισμού. Καταληκτικά μόνο θα ευχηθώ, ο Καιάδας της δημοκρατίας, στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές διεξαχθούν, να υποδεχτεί και να κρατήσει για πάντα τα φαντάσματα του παρελθόντος που ξύπνησαν και νομίζουν ότι ακόμα βρισκόμαστε σε μια άλλη, πολύ μακρινή εποχή.