Βουλή καλλιγραφία!

Γράφει ο Δημήτρης Αρβανίτης.
Συνταγματάρχης ε.α.-Πολιτευτής Ν.Δ.

Από τη μόνιμη συνεργασία μου με την εφημερίδα ΄΄Γεγονός΄΄/Στήλη ΄΄Αθιβολές΄΄.

Ν αρχίσω με αίσχος, να προχωρήσω με ντροπή και να τελειώσω με τι; Αυτό το τσίρκο που είδαμε αυτές τις ημέρες λέγεται Βουλή των Ελλήνων; Αυτός ο γελοίος θίασος κυβερνά τον τόπο; Αυτό το μείγμα από φοβισμένα ανθρωπάκια και απίθανους τραμπούκους από αριστερά και δεξιά είναι οι εκπρόσωποι του έθνους; Μεγάλη η χάρη σου λαέ μου! Να τους χαίρεσαι!Δεν θα σταματήσω να λέω ότι αυτός ο ελληνικός λαός, ο σημερινός, έχει τη κύρια ευθύνη που η χώρα είναι σ αυτήν την άθλια κατάσταση.

Γιατί αυτός επέλεγε τους κυβερνώντες. Γιατί συμμετείχε στο φαγοπότι που οι πολιτικοί παρέα με τους τραπεζίτες είχαν στήσει, γλείφοντας τα κόκαλα που η εξουσία τους έριχνε, για να μένουν οι πιστοί τους ψηφοφόροι. Γιατί είχαν δεχτεί τη πελατειακή τους εξάρτηση και ξημεροβραδιάζονταν στα γραφεία των πολιτικών, για μια θεσούλα στο δημόσιο, μια σύνταξη τυφλού, μια παράνομη επιδότηση, μια παρέμβαση για μια κλήση, ένα τηλέφωνο στο δικαστή που θα δίκαζε την αγορανομική τους παράβαση, ένα μεταπτυχιακό στο πανεπιστήμιο και άλλα τέτοια αλισιβερίσια. Γιατί γοητεύτηκε από ΄΄χαρισματικούς απατεώνες΄΄ πρωθυπουργούς που προτιμούσαν να χρεώνουν τη χώρα από το να πάρουν τα μέτρα που έπρεπε τότε, είκοσι χρόνια πριν και να θωρακίσουν τη χώρα. Γιατί όταν το 1990 ο Μητσοτάκης έλεγε ότι πρέπει να αλλάξουμε πορεία στα οικονομικά αλλιώς η χώρα σε δεκαπέντε με είκοσι χρόνια δεν θα έχει να πληρώσει συντάξεις, αυτοί τον φώναζαν ο ληστής με το τρίτο χέρι. Γιατί όταν φώναζε για τις αποκρατικοποιήσεις , ο λαός έβγαινε παρέα με τους αλήστου μνήμης Σταμουλοκολλάδες κι έκαιγε την Αθήνα. Γιατί αντί να επιβάλλει την ανάπτυξη στη χώρα και να δουλέψει γι αυτό, τα χρόνια που οι πακτωλοί των χρημάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης έρρεαν στη χώρα, καθόταν στα καφενεία πίνοντας ούζα και ζούσε σαν άρχοντας παίρνοντας τις επιδοτήσεις ή έπαιζε στο χρηματιστήριο κι αγόραζε πόρσε καγιέν.

Μπορώ να γεμίσω ένα βιβλίο με τις ευθύνες του λαού. Και τι έγινε; Θ αλλάξει τίποτε; ΄΄Ο γέγονε γέγονε΄΄. Τώρα τι γίνεται, μπορεί να πει κάποιος; Προσωπικά όπως έχω γράψει και πριν μερικές βδομάδες μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει στα επόμενα δύο χρόνια με σχετική σιγουριά και στο περίπου για τη συνέχεια. Δεν μπορώ να πω όμως τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει τώρα. Πριν οκτώ μήνες, μπορούσα να πω και τα έγραφα μάλιστα. Μίλαγα για κινήσεις του πρώτου εξαμήνου της νέας κυβέρνησης. Μέτρα γρήγορης ανάπτυξης και ανακούφισης του κόσμου. Δεν έχει γίνει κάτι το οποίο να φαίνεται, σε αυτήν την κατεύθυνση. Κατά συνέπεια έχουν χαθεί οχτώ μήνες, προσπαθώντας να κάνουμε κυβέρνηση και διαπραγματευόμενοι, τα τελευταία ΄΄τελευταία μέτρα΄΄ με το επιτροπάτο των απίθανων αυτών Τόμσεν, Χάνσεν, Φούχτελ και το κακό συναπάντημα. Κι εν το μεταξύ η κρίση βαθαίνει.

Ο λαός έχει πλέον γονατίσει στο καναβάτσο και τρώει ξύλο από κάθε κατεύθυνση. Και δεν μπορεί να σηκωθεί. Τα βάρη είναι τεράστια, δεν αντέχονται πλέον. Κι η κατάσταση όσο πάει και χειροτερεύει. Έχω κουραστεί να φωνάζω και φυσικά δεν είμαι ο μόνος. Ότι δεν γίνεται να ζούμε με δόσεις. Οι ναρκομανείς πεθαίνουν με σιγουριά κάποια στιγμή, από υπερβολική ή νοθευμένη δόση. Στο μέλλον. Κάποια στιγμή. Όχι αγαπητοί μου. Αυτό που λέω προσωπικά, αλλά άλλο να το λες απ την ασφάλεια της μη ευθύνης, άλλο να καταγράφεσαι στην ιστορία, ως ο υπεύθυνος της απόφασης, είναι η ευθανασία. Να δρομολογηθεί ο θάνατος της χώρας για να υπάρξει η αναγέννηση. Εκ της τέφρας. Δεν θα είναι η πρώτη φορά. Κι ο Τρικούπης είχε πει, ΄΄δυστυχώς επτωχεύσαμεν΄΄ αλλά δεν εμποδίζει την ιστορία να τον κρίνει ως έναν πολύ καλό πρωθυπουργό. 

Ο γράφων, κινείται στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, σταθερά γιατί τα κόμματα έχουν αρχές και ιδεολογία, δεν είναι θέμα προσώπων. Κατά συνέπεια ήμουν, είμαι και θα συνεχίσω να είμαι στη λαϊκή, πατριωτική δημοκρατική, δεξιά. Πίστεψα και συνεχίζω να πιστεύω στον Αντώνη Σαμαρά. Αυτό όμως δεν μ εμποδίζει να πω, ότι άλλα είπαμε κι άλλα κάνουμε. Και ναι μεν υπάρχει το ελαφρυντικό, ότι συγκυβερνάμε και δεν κυβερνάμε, αλλά έχει χαθεί πολύς χρόνος. Τι θα γίνει με τους νέους πρωθυπουργέ; Πως θα προχωρήσουν τη ζωή τους; Πού, σε τι; Τι θα γίνει με τον απλό λαό; Πως θα πληρώσει το νοίκι, το ρεύμα; Πως θα σπουδάσει το παιδί; Απλά πράγματα. 

Κι έχεις και το οικτρό θέαμα αυτής της Βουλής. Οι τραμπούκοι της χρυσής αυγής να ωρύονται και να ουρλιάζουν συνέχεια λες και ήταν σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Ο ΄΄μπούλης΄΄ των εκατομμυρίων, ανεξάρτητος Καμένος, να καταγγέλλει συνεχώς και γενικώς, οι μπαχαλάκηδες του Τσίπρα να ζητάν ονομαστική ψηφοφορία, περί συνταγματικότητας. Πανικός, κόσμος να τρέχει, μηχανάκια να φεύγουν για να μαζέψουν τον κόσμο. Κι ένας αξιολύπητος Πρόεδρος της Βουλής να μην τον ακούει κανένας και να μην μπορεί να επιβάλλει την τάξη. Το μόνο που έκανε ήταν να χτυπάει διαρκώς το κουδούνι και να λέει συνεχίστε κύριε, συνεχίστε, σε μια οχλαγωγία. Να τελειώνει το μαρτύριο ήθελε να πει, κάντε γρήγορα, να τα ψηφίσουμε, να πάμε στο διάολο. Κι εμείς κι αυτοί, κι όλοι μας. Ο Βαγγέλας, Πρόεδρος της Βουλής...

Έτσι κι έγινε, τα μονίμως τελευταία μέτρα μας τα πήρανε. Και τώρα τι; Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα; Φυσικά όχι. Το μαρτύριο θα γίνει πιο σκληρό. Κι η συγκυβέρνηση μετράει 153, ή 152; Θα προχωρήσει με αυτόν τον αριθμό; Αποκλείεται. Μετρήστε χρόνο. Από εδώ και μετά ξαναμπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο.

Και σ όλα μέσα αυτή η Βουλή των τελευταίων ημερών μόνο αισιόδοξο δεν με κάνει. Η Βουλή των απελπισμένων; Μπα, σε Βουλή καλλιγραφία φέρνει!

Υγιαίνετε!