Τα Φώτα στο Μύτικα.

Γράφει ο Αλέξης Παπαναστάσης.

Δάσκαλος-Διευθυντής Δημοτικού Σχολείου Κανδήλας.

Περί το λυκαυγές ήχησε η καμπάνα του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου καλώντας μας να εκκλησιαστούμε. Κυριακή σήμερα και συνάμα η μεγάλη δεσποτική εορτή των Θεοφανίων. Στην αρχή το εκκλησίασμα ήταν ολιγάριθμο και σιγά-σιγά η εκκλησία άρχισε να γεμίζει. Με ικανοποίηση παρατηρήσαμε ότι πολλοί γονείς προσέρχονταν με τα μικρά παιδιά τους.

Ο παπα-Γιώργης εξαίρετος και έξοχος στα ιερατικά του καθήκοντα. Ο κυρ Νίκος, ο Γιώργος, ο Μπάκας με φωνή μελίρρυτη, γεμάτη μελωδία και αρμονία έψελναν τα εορταστικά τροπάρια και ύμνους. Οι επίτροποι Νώντας και Τάκης αεικίνητοι και ακούραστοι επιμελούνταν τα σχετικά της εορτής. Μετά τη θεία λειτουργία πραγματοποιήθηκε η τελετή του Μέγα Αγιασμού, όπου ψάλλονται τα τροπάρια του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Σωφρονίου και το κοντάκιο του Ρωμανού του Μελωδού. Σε κατάλληλο δοχείο αγιάστηκε το νερό και μοιράστηκε στους πιστούς.

Μετά τη λήξη της τελετής εξήλθαν όλοι εκτός του Ναού και έμπροσθεν αυτού στην προβλήτα έγινε η κατάδυση του Τίμιου Σταυρού. Ο Νιόνιος Κτενάς, οι Χρήστος και Νίκος Καρδής, ο Παρασκευάς Παπανικόλας σε εγρήγορση και ετοιμότητα ανέμεναν το ρίξιμο του Σταυρού. «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…» και ο Νιόνιος, ως δεινός καταδύτης, χάθηκε στον πυθμένα της θάλασσας και αναδύθηκε κρατώντας το Σταυρό. «Να ‘σαι καλά Νιόνιο! Και του χρόνου».

Παλιές θύμησες ξύπνησαν σε μας τους μεσήλικες και στους ηλικιωμένους όταν παιδάκια (δεκαετία 1960) βουτούσαμε φούντες πορτοκάλια στη θάλασσα συγχρόνως με το ρίξιμο του Σταυρού. Οι φούντες ήταν δεμένες με σπάγκο και τις πωλούσαν ο Λιαλίκος και ο Κερκυραίος. Πάνω στα χειροκίνητα κάρα, αμφότεροι ο μεν στον έναν πλάτανο και ο δε στον άλλο (στη θέση του σημερινού μνημείου Ηρώου) ανέμεναν τους πελάτες. Αργότερα και ο μπαρμπα-Θοδωρής πωλούσε φούντες. Ανάλογα με τον αριθμό των πορτοκαλιών υπήρχε και το σχετικό αντίτιμο. Αλλοτινές μου εποχές, αλλοτινοί μου χρόνοι… Αλήθεια φίλοι και φίλες πώς πέρασαν τόσα χρόνια… Το έθιμο αυτό δυστυχώς τα τελευταία χρόνια εκλείπει. Να επισημάνουμε επίσης ότι παλιά δε βουτούσαν για το Σταυρό. Πριν γίνει η προβλήτα έμπροσθεν του ναού ο Αγιασμός των Υδάτων γινόταν στη μεγάλη ξύλινη σκαλωσιά.

«Σήμερα τα του Ιορδάνου νάματα εις ιάματα μεταποιείται τα του Κυρίου παρουσίας». (Ευχή Σωφρονίου). Η κάθοδος του Κυρίου στα νερά του Ιορδάνου συνεπάγεται τον καθαγιασμό ολόκληρου του υγρού στοιχείου, που αποτελεί τη βάση τη ζωής σ΄ ολόκληρη τη δημιουργία κατ΄ επέκταση ολόκληρης της κτίσεως. Ο Χριστός ευλογεί τα ύδατα, αυτά που ο ίδιος καθαγιάζει με την κατάδυσή Του. Δεν αγιάζεται ο ίδιος από τα ύδατα του Ιορδάνη ποταμού, αλλά αγιάζει αυτά και δι΄ αυτών ολόκληρη την κτίση. Στη Βάπτιση έχουμε φανέρωση ολοκλήρου της Αγίας Τριάδος. Άλλωστε η Βάπτιση του Κυρίου μας ονομάζεται και Θεοφάνεια. Ακούστηκε η φωνή του Πατρός: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός». Το Άγιο Πνεύμα «εν είδει περιστεράς» υπερίπταται επάνω των Ιορδανίων υδάτων και χαρίζει την αναγέννηση του ανθρώπου και ολοκλήρου της κτίσεως. Ας εμβαθύνουμε και ας ζήσουμε το βαθύτατο σωτηριολογικό περιεχόμενο της μεγίστης εορτής των Θεοφανείων.