ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ 1940.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΑΒΙΑΣ Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ!
Του Νίκου Θωμά Νταή.
σ. Συμβολαιογράφου.
Με αισθήματα Εθνικής έξαρσης και Εθνικής υπερηφάνειας θα γιορτάσουμε και εφέτος την Επέτειο της Εθνικής μας Εορτής του Έπους του 1940!
Αυτή την ημέρα ο νους μας και η σκέψη μας ανατρέχουν και θυμούνται τον Ξηρομερίτη Ήρωα της Πίνδου Ιωάννη Θεοδώρου Καραβία από την Παναγούλα Ξηρομέρου Αιτωλ/νίας. Για τους συντοπίτες του γεννάται διπλό το χρέος και το καθήκον να μην ξεχνούν τον δικό τους άνθρωπο, αυτόν τον Ήρωα, που τίμησε όχι μόνον τον εδώ δικό τους τόπο, αλλά και την Ελλάδα μας!
Χρέος μου να δημοσιεύσω για ακόμη μια φορά για τον Ήρωα μας αυτόν, για να τον μάθουν και οι νεώτεροι, για να μην ξεχνιούνται ποτέ οι Ήρωες μας των Εθνικών Αγώνων.
Μπροστά στην προτομή του, που ο τ. Δήμος Αλυζίας ανήγειρε στον Μύτικα Αιτωλ/νιας, στον οποίο έχει μετοικήσει η γειτονική κοινότητα Παναγούλας συγκλονισμένος ο Στρατηγός Ι. Κόρκας, συμπολεμιστής του, με δυνατή φωνή ανέφερε στην ομιλία του, δείχνοντας την προτομή του «Σ’ αυτόν εδώ τον Ιωάννη Καραβία ανήκει η νίκη της Πίνδου διότι ο Στρατηγός Δαβάκης είχε τραυματισθεί και την νικηφόρο επιχείρηση ανέλαβε ο Καραβίας». Το πλήθος των επισήμων και του λαού που παρευρέθηκε στην εκδήλωση των αποκαλυπτηρίων της προτομής του τον χειροκρότησε ζωηρά, όπως και τους άλλους στρατιωτικούς που είχαν άμεση γνώση της πολεμικής δράσης του και των ηρωικών πράξεών του.
Ο ίδιος ο Ιωάννης Καραβίας περιγράφει πως εξελίχθηκαν τα γεγονότα ως εξής: «Όταν η κίνησις των λόχων ήρχισε εγώ απεμακρύνθην από τον Δαβάκη περί τα 100 μέτρα, δια να δώσω λεπτομερείς εντολάς προς τον δεξιά κινούμενον λόχο Αλεβίζου. Αίφνης ακούω πυροβολισμούς και να πίπτουν βλήματα επί της κορυφής του υψώματος Προφήτης Ηλίας, συγχρόνως δε ηκούοντο φωνές στρατιωτών ότι σκοτώθηκε ο Διοικητής. Σπεύδω προς τον Δαβάκην, ο οποίος έκειτο αιμόφυρτος με διαμπερές τραύμα του πνεύμονος και 2 έως 3 στρατιώται προσπαθούντες να του επιδέσουν το τραύμα. Διέταξα αμέσως να έλθει ιατρός να του επιδέσει το τραύμα και με τους τραυματιοφορείς να τον στείλω εις το ορεινόν χειρουργείον στο Επταχώρι και τούτο να μην τον δουν οι στρατιώται και χάσουν το ηθικόν των ή και αν χάσω το ύψωμα να μην τον πάρουν οι Ιταλοί αιχμάλωτο. Ο ιατρός μετά δυσκολίας έφθασε εις τον τραυματίαν, λόγω των δραστικών πυρών, πάντως επεδέθη ο τραυματίας και απεστάλη εις το ορεινόν χειρουργείον».
«Μετά την εκτέλεσην του ιερού αυτού καθήκοντος (μεταφορά Δαβάκη), διέταξα τους επικεφαλείς των τμημάτων Αξιωματικούς να αποσείρουν τους στρατιώτας από την γραμμήν μάχης όπισθεν του υψώματος εις το απυρόβλητον. Εκεί δε ομίλησα εις όλους τους συμπολεμιστάς μου Αξιωματικούς και στρατιώτας, που τους ετόνισα την σημασίαν του υψώματος αυτού και ότι εάν μας το πάρουν, ανοίγει ο δρόμος δια την κατάληψιν του Μετσόβου.
Τους υπέμνησα ότι είμεθα απόγονοι των Ηρώων του ’21 και να φανούμεν αντάξιοί των, να αμυνθώμεν μέχρι εσχάτου. Οι στρατιώται ενθουσιασθέντες εφώναξαν εν μια φωνή, εδώ θα πέσωμεν όλοι.
Αμέσως επροχώρησα εγώ πρώτος προς την κορυφήν του υψώματος, ακολουθούμενος από τους γενναίους μου Αξιωματικούς Σπυρόπουλον, Θεοδωρόπουλον, Αγιοπετρίτη, Θεοτοκάν, Μελάν και λοιπούς και όπισθεν οι γενναίοι εφ’ όπλου λόγχη.
Όταν εφθάσαμεν εις την κορυφήν του υψώματος εξεχείθημεν, εν αλαλαγμώ φωνάζοντες Αέρα-Αέρα. Οι Ιταλοί οι οποίοι είχαν φθάσει περί τα 200-250 μέτρα από της κορυφής αιφνιδιασθέντες εσταμάτησαν προς στιγμήν και ήρχισαν να καταλαμβάνουν αντερεισματάκια βάλοντες δραστικώς εναντίον μας πλην όμως οι γενναίοι μου έβαλαν και αυτοί εναντίον των μερικοί δε των Αξιωματικών και στρατιωτών έσπευδον εις αποστολήν βολής χειροβομβίδων και εξουδετέρωναν φωλεάς αντιστάσεως πολυβόλων του εχθρού και τους εξανάγκαζον να υποχωρούν.
Η μάχη υπήρξε πεισματώδης και οι Ιταλοί εμάχοντο γενναίως, αλλά μετά τετράωρον εκάμθησαν και δια της κοιλάδος του Σαρανταπόρου υπεχώρησαν προς Πυρσόγιαννην –Αλβανία εγκαταλείψαντες αρκετούς τραυματίας, άφθονον πολεμικόν υλικόν, αιχμαλώτους και περί τα 150 μεταγωγικά».
«Την πρωίαν της επομένης, 3ην Νοεμβρίου, αφιχθέντος και ενός ολαμού πυροβολικού υπό τον Λοχαγόν Αδρίμην εξαπέλυσα σφοδράν επίθεσιν δι΄, ολοκλήρου του αποσπάσματος Πίνδου προς Ταμπούρι, ανέτρεψα τας ελαφρά δυνάμεις του εχθρού και εσυνέχισα την ολοκλήρωσιν της καταλήψεως του αντικειμενικού σκοπού και την 4ην Νοεμβρίου είχα γίνει κύριος της γραμμής Ταμπούρι-γύφτισσα-Μπολιάνα, αποκόψας τας βορείως του Σμόλικα συγκοινωνίας του εχθρού, ώστε να μην δύναται να ενισχύσει τας εισχωρούσας δυνάμεις προς Σαμαρίναν».
«Η μεραρχία Τζούλια (η καλύτερη ορεινή μονάς του εχθρού) μετά την κατάληψιν Φούρκας-Ταμπούρι, φοβουμένη την κύκλωσιν ήρχισε να υποχωρεί δια της στενής κοιλάδος του Αώου προς Κόνιτσαν, μεταξύ Γκαμήλας και Σμόλικα, σφυροκοπούμενη και κατά πόδας διωκομένη υπό των νεοαφιχθεισών ελληνικών Μονάδων δια την εκδίωξιν εκ του πατρίου εδάφους.
Έτσι εκεί εις τις βουνοκορφές και τα φαράγγια της Πίνδου εκερδήθη η πρώτη Νίκη των Ελλήνων, η οποία είναι και νίκη των ελευθέρων λαών, κατερρίφθη δε και το αήττητον του Άξονος, ανεθάρησαν οι λαοί».
Ιωάννης Καραβίας
Από την Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.
Ο Ιωάννης Καραβίας ήταν αξιωματικός πεζικού του ελληνικού στρατού που διακρίθηκε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 καθώς και στις επιχειρήσεις των Συμμάχων στη Μέση Ανατολή και στην Ιταλία κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Γεννήθηκε το 1899 στο Μερδένικο, τη σημερινή Παναγούλα Αιτωλοακαρνανίας. Η οικογένεια του καταγόταν από τον Φαναριώτικο κλάδο των Καραβαίων, με κύριους εκπροσώπους τον ιερομάρτυρα και δάσκαλο του γένους Ευγένιο Καραβία και τον Αξιωματικό του Υψηλάντη Βασίλειο Καραβία
Η 28η Οκτωβρίου 1940 βρήκε τον Ταγματάρχη, τότε Καραβία να υπηρετεί στο 3ο Γραφείο της Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας. Ο Καραβίας ανεχώρησε για το «Απόσπασμα Πίνδου» την ελληνική δύναμη των 2000 ανδρών και των 4 πυροβόλων που με Διοικητή τον ηρωικό συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη φρουρούσε τις διαβάσεις της Πίνδου προς το Μέτσοβο, όπου έφθασε το πρωί 30 Οκτωβρίου1940. Στις 2 Νοεμβρίου 1940 και μετά τον τραυματισμό του, ο Δαβάκης ανέθεσε την διοίκηση του Αποσπάσματος στον ταγματάρχη Καραβία ο οποίος ύστερα από σκληρό αγώνα κατόρθωσε να αποκρούσει τους Ιταλούς της επίλεκτης Ιταλικής Μεραρχίας «Τζούλια».Αυτή ήταν η πρώτη ελληνική νίκη κατά την μάχη της Πίνδου. Μετά την οπισθοχώρηση των Ιταλών ηγήθηκε στρατιωτικών σωμάτων που πολέμησαν μέχρι τον Απρίλιο του 1941 τους Ιταλούς εντός του Αλβανικού Εδάφους.
Στη συνέχεια διέφυγε στην Μέση Ανατολή και διακρίθηκε στην Μάχη του Ρίμινι υπό τον συνταγματάρχη Τσακαλώτο.
Τιμήθηκε με σειρά διακρίσεων, προάχθηκε δύο φορές «επ’ ανδραγαθία», πήρε τρεις φορές το «Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας», το μεγαλύτερον ελληνικό παράσημο, ενώ οι Βρετανοί του έδωσαν το παράσημο «D.S.O.» που είναι το μεγαλύτερο παράσημο που απονέμεται σε ξένους και τον ονόμασαν «Επίτιμο Αξιωματικό της Βρετανικής Αυτοκρατορίας».
Σε εκδήλωση που είχε διοργανωθεί προ ολίγου καιρού στην Κόνιτσα του Νομού Ιωαννίνων προς τιμή των Ηρωίδων γυναικών της Πίνδου, έγινε και αναπαράσταση σε μια πλαγιά βουνού στην Κόνιτσα του τραυματισμού του Δαβάκη, που ετέθη αμέσως εκτός μάχης. Δεν αναφέρθηκε όμως και δεν άκουσα από τα Ηπειρώτικα κανάλια, που μετέδωσαν την εκδήλωση, καθόλου ποιος ανέλαβε την στρατιωτική νικηφόρα επίθεση κατά των Ιταλών και έφερε την θρυλική νίκη της Πίνδου και που δεν ήταν άλλος από τον Ιωάννη Καραβία.
Στην εκδήλωση είχε κληθεί και κατέθεσε στεφάνι και ο γιος ή ο εγγονός του Δαβάκη. Επικοινώνησα με τον Δήμο Κόνιτσας και μίλησα με τον αρμόδιο Αντιδήμαρχο και του ανέφερα ότι ο Ήρωας της Πίνδου είναι ο Ιωάννης Καραβίας, γιατί όπως δείξατε και με την αναπαράσταση ο Δαβάκης τραυματίστηκε, έμεινε εκτός μάχης, όπως αναφέρθηκε παραπάνω και την νικηφόρο επίθεση ανέλαβε ο Ι. Καραβίας. Αυτά του τόνισα προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και μου απάντησε ότι θα μελετήσει τις ομιλίες που έγιναν.
Το σημερινό δημοσίευμά μου θα το αποστείλω τόσο προς τον Δήμο Κόνιτσας, όσο και προς τον παρευρεθέντα Περιφερειάρχη Ηπείρου κ. Αλ. Καχριμάνη και στα Ηπειρωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και όχι μόνον, για να μάθουν ποιος είναι ο νικητής της Πίνδου!
Η Ιστορία επιθυμεί ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!
Απεχθάνεται την ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ!
Μύτικας Αιτωλ/νιας 23-10-2019
Νίκος Θωμά Νταής
σ. Συμβολαιογράφος
Επίτιμο Μέλος της
ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ
ΤΟΥ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ
(FEDERAZIONE NAZIONALE STAMPA ITALIANA)
Υ.Γ.: ΕΠΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΡΘΡΟΥ ΜΟΥ, ΤΟΥ 2010, ΤΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΠΡΟΤΟΜΗΣ ΤΟΥ:
ΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΤΟΜΗΣ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΑΒΙΑ.
Με αισθήματα Εθνικής έξαρσης, συγκίνησης και πατριωτικής υπερηφάνειας, παρουσία των Πολιτικών και Στρατιωτικών Αρχών και πλήθους κόσμου ο Δήμος Αλυζίας Αιτωλ/νίας, τίμησε στις 23/10/2010 τον Συμπατριώτη μας ήρωα του έπους του 1940 ΙΩΑΝΝΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΑΒΙΑ καταγόμενο από το Δ.Δ. Παναγούλας του Δήμου Αλυζίας Αιτωλ/νίας.
Η προτομή ανηγέρθη στον χώρο του οικισμού Παναγούλας του Δ. Δ. Μύτικα του Δήμου Αλυζίας, με δαπάνες του Δήμου.
Στην αρχή εψάλη επιμνημόσυνη δέηση χοροστατούντος του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Αιτωλ/ίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμά, πλαισιωμένου υπό Ιερέων. Στη συνέχεια ο Δήμαρχος του Δήμου Αλυζίας κ. Τριποτσέρης κάλεσε τον Νομάρχη κ. Σιώκο να κάνει τα αποκαλυπτήρια της προτομής. Ακολούθησαν ομιλίες.
Αίσθηση προκάλεσαν τα λόγια του γιου του Ήρωα Θεόδωρου Ιωάννη Καραβία, τ. Πρέσβη ΟΕΥ, όταν ανέφερε ότι στην κηδεία του το 1994, ενώ παρευρέθη ο Πρέσβης της Αγγλικής Πρεσβείας, για να τιμήσει τον Ήρωα, που με τις νίκες του τότε βοήθησε τις συμμαχικές δυνάμεις, εκ μέρους της Πολιτικής Ηγεσίας, ουδείς παρευρέθη, όπως επίσης ότι ενώ 50 πλατείες και 50 οδοί φέρουν το όνομα του Στρατηγού Δαβάκη, του Ήρωα της Πίνδου και των άλλων μαχών Ιωάννη Καραβία, μόνον ο Δήμος Πάρου έχει ονομάσει μία οδό της πόλης σε οδό Ιωάννου Καραβία.
Συγκλονισμένος ο Στρατηγός Ι. Κόρκας συμπολεμιστής του, ανέφερε στην ομιλία του, ότι η νίκη της Πίνδου ανήκει στον Ιωάννη Θεοδώρου Καραβία, διότι ο Στρατηγός Δαβάκης είχε τραυματιστεί και την νικηφόρα επιχείρηση ανέλαβε ο Στρατηγός Ι. Θ. Καραβίας. Το πλήθος τον χειροκρότησε θερμότατα, όπως και τους άλλους Στρατιωτικούς, που είχαν άμεση γνώση της πολεμικής δράσης και των ηρωικών πράξεων του τιμώμενου προσώπου.
Παρέστησαν: Ο Νομάρχης Αιτωλ/νίας κ. Σιώκος, Δήμαρχοι, ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Μακρυπίδης. Οι εν αποστρατεία: Ο Στρατηγός Λάζαρης, ο Στρατηγός Ντούβας, (πρώην Αρχηγός Γ.Ε.Σ.), ο Αντισυνταγματάρχης Καπνιάρης, ο Ταγματάρχης Λούτας. Εν ενεργεία: Ο Συνταγματάρχης Κολοβός, ο Ταγματάρχης Κατηφόρης, (239 Σύνταγμα Ευζώνων), οι πρέσβεις Παπαγεωργίου και Νεζερίτης, ο Πρόεδρος του Συλλόγου των Ριμινιτών, Στρατηγός Κόρκας, κ.λ.π., ενώ τιμές απέδωσε στρατιωτικό άγημα, που απέστειλε ο ίδιος ο αρχηγός Γ.Ε.Σ.
Ο Ιωάννης Καραβίας γεννήθηκε στην Παναγούλα Αιτωλ/νίας το 1899. Το 1922 από την Σχολή Ευελπίδων τοποθετήθηκε σαν Ανθυπολοχαγός στην Μεραρχία Ανδριανουπόλεως. Έλαβε μέρος στις μάχες στην Μ. Ασία με την στρατιά Θράκης, η οποία έφτασε 25 χιλιόμετρα προ της Κωνσταντινουπόλεως. Στις 3 Οκτωβρίου 1940 φθάνει με ενισχύσεις στο απόσπασμα Πίνδου, το οποίο θα εδέχετο την πρώτη κύρια επίθεση των Ιταλών στα υψώματα Προφήτη Ηλία, Φούρκας και Ταμπούρι.
Στις 2 Νοεμβρίου και μετά τον τραυματισμό του Συνταγματάρχη Δαβάκη Διοικητή του Αποσπάσματος, αναλαμβάνει ο τότε Ταγματάρχης Καραβίας την Διοίκηση και εξαπολύει αντεπίθεση εναντίον των Ιταλικών Δυνάμεων με περιφανή νίκη των Ελλήνων η οποία έμεινε στην ιστορία σαν Νίκη της Πίνδου.
Από το 1943 - 1945 λαμβάνει μέρος στις μάχες της ΙΙΙ Ταξιαρχίας και καταλαμβάνει προπορευόμενος των συμμαχικών δυνάμεων τις πόλεις Ρίμινι και Μπελάρια. Υπηρέτησε και πολέμησε σε όλα τα μέτωπα. Προήχθη δύο φορές επ΄ ανδραγαθία σε πεδίο της μάχης και του απενεμήθη τρεις φορές το Ανώτατο Ελληνικό Παράσημο ΄΄ΧΡΥΣΟΥΝ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΑΝΔΡΕΙΑΣ΄΄, καθώς και δύο ανώτατα Βρετανικά παράσημα (D.S.O. και O.B.E.).
Η εκδήλωση ήταν άρτια οργανωμένη και άψογη από πάσης απόψεως, ικανοποίησε το λαϊκό αίσθημα, ήταν μια πράξη αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας. Αξίζει τους επαίνους ο Δήμαρχος του Δήμου ΑΛΥΖΙΑΣ κ. Δημήτριος Τριποτσέρης.
Οκτώβριος 2010
Μύτικας Αιτωλ/νίας
Νικόλαος Θ. Νταής
Συμβολαιογράφος
Πολυ σημαντικο -αν οχι τον σημαντικοτερο -ρολο στον ελληνοιταλικο πολεμο ειχε ο στρατηγος Χαραλαμπος Κατσιμητρος. Δυστυχως ομως δεν μνημονευεται διοτι εγινε μελος της κατοχικης κυβερνησης Τσολακογλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστός!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛαθός οτι δεν μνημονευεται.ξερω δυο αγαλματα του,οδοι στην Ηπειρο και στρατοπεδο στα Γιαννενα με το ονομα του.Μουσεια που με εκθεματα εξηρουν την προσφορα του καθως και ντοκιμαντερ και πληθος βιβλιων.Η προσφορα του εχει αναγνωριστει απο λαο και πολιτεια.Θοδωρης Γκουρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια ανέφερε τις οδούς ; στο Νομό Αιτωλοακαρνανίας πουθενά !!! Περιμενω να αναφέρεις τις οδους και τις πόλεις , με εξαίρεση , φυσικά, την Πάρο , που ήταν η 2η πατρίδα του εκ γυναικός .
ΔιαγραφήΑυτό είναι το σωστό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ιστορία να γράφεται απο τις ιστορικές πηγές πιστά, δηλαδή οπως είναι τα ιστορικσ γεγονότα.
Και ο κόσμος να κρίνει ελεύθερα και ανεπηρέαστα τα ιστορικά γεγονότα
Επετρεψε μου να διαφωνησω. Οι εννεα στους δεκα πολιτες αμφιβαλλω αν εχουν ακουσει το ονομα του. Η αναφορα στο ονομα του περιοριζετσι στην Ηπειρο και πουθενα αλλου νομιζω. Στην Αθηνα δεν υπαρχει πουθενα. Εν αντιθεσει με τον Δαβακη του οποιου ομως δεν υπολειπεται σε προσφαρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Κατσιμητρος δεν μνημονεύεται; Θοδωρή πολύ σωστά το λες. Μέχρι στρατόπεδο. Τα παραπάνω είναι ανακρίβειες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχει δίκιο ο φίλος δεν μνημονεύεται επαρκώς. Όλο για τον Δαβάκη ακούμε οταν αναφερόμαστε στον ελληνοιταλικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ιδιο υποστηριξε προσφατα και ο καθηγητης Θανος Βερεμης. Φανταζομαι οτι κατι παραπανω θα γνωριζει απο εμας.
ΔιαγραφήΤο ότι τα φώτα πέφτουν σε κάποιους αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνεται αναφορά σε κάποιους άλλους. Υπό αυτή την έννοια ο Δικός μας στρατηγός Καραβίας δεν έχει ακουστεί πουθενά. Εμείς τουλάχιστον δεν τον είχαμε ακούσει πουθενά. Μέχρι που έγινε η εκδήλωση με τον ανδριάντα. Όπως κάποιοι νεώτεροι από το Μυτικα δεν θα ακούσουν (ποσω δε μάλλον δεν θα συναντήσουν) για ήρωες του χωριού και του τόπου μας οι οποίοι πολέμησαν και γύρισαν γυμνοί από το μικρασιατικο μέτωπο (μπάρμπα Γιαννακος Τσαντης), τυφλοί (Σπύρος Λιβιτσανης, Κελος), οι αδερφοί Γαρίδα και όσους άλλους ξεχνώ (ή δεν έχω γνωρίσει κι εγώ). Το θέμα λοιπόν είναι το αν τιμήθηκε ο Κατσιμητρος ή το αν τιμήθηκε πολύ; Πάντως θα το θυμάμαι μια ζωή και θα συγκινούμαι. Την ημέρα που ο Ζάχος Χατζηφωτιου μου μίλησε για το στρατηγό Καραβία σε εκδήλωση απέναντι από την θύρα 5 του γηπέδου του Αιγάλεω. Εκεί τιμούν τη μνήμη των συμπολεμιστων τους κάθε χρόνο οι ενσπομειναντες. Εκεί το πολύ και το λίγο περισσεύει. Εκεί παρίσταται η ίδια η ιστορία. Διαβάστε ένα ωραιότατο άρθρο στο protagon.gr για τον Αλέξανδρο Καιρη και θα αντιληφθειτε τι εννοώ
ΑπάντησηΔιαγραφήαναφορές , πριν το άγαλμα στο Μύτικα, γίνονταν σε τοπικά , τότε , έντυπα και εκδηλώσεις έγιναν στην Αθήνα από Ξηρομερίτες για τον αείμνηστο στρατηγό . Το θέμα είναι οτι στο Μύτικα , Αστακό , Βόνιτσα, Μεσολόγγι , Αγρίνιο δεν υπάρχει ούτε ένας δρόμος στο όνομά του. Φυσικά κι άλλων ισάξιων αλλά και υποδιαίστερων του Καραβία. Είναι η κουλτούρα γενικότερα του τόπου μας. Υπάρχει οδός του στρατηγού Γεωργίου Βαρνακιώτη ; του Κωνσταντή Βέρη ; Τις πταίει ;
ΔιαγραφήΓια τον Βαρνακιωτη πολλα εχουν ειπωθει...
ΔιαγραφήΤο θεμα δεν ειναι αν γινεται αναφορα η οχι αλλα αν αυτη η οποια αναφορα ανταποκρινεται αναλογως στην προσφορα τους. Αυτο μονο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, κι αν έχουν ειπωθεί ΠΡΆΓΜΑΤΑ για το Βαρνακιώτη ; δεν έπρεπε να υπήρχε ένας δρόμος στό όνομά του εδώ στο Ξηρόμερο ; Γιατί υπάρχει στο Αγρίνιο ; στην Αθήνα ; Μπες στο google πάτα οδός ΒΑΡΝΑΚΙΩΤΗ και θα την δείτε την οδό τόσο στο Αγρίνιο όσο και στην Αθήνα. Μπροστά στα εγκλήματα που έκανε ο Μιαούλης ( έκαψε δυο Ναυαρχίδες) και όσοι συμμετείχαν στον εμφύλιο πόλεμο ( 1824-25) ( 1831-25) ο Βαρνακιώτης ήταν ΑΓΙΟΣ !!! Ο παρά πάνω αγαπητότατος 8.03 ΜΜ 27οΚΤ. 2019 , μπορεί να μας αναφέρει ένα δρόμο στο όνομα του αειμνήστου στρατηγού Ιωάννη Καραβία ; Θα το θέλαμε πολύ. Δεν υπάρχει παιδιά, μην το ψάχνετε. ΜΟΝΟΝ στην ΠΑΡΟ υπάρχει . Και στην Αιτωλ/νία δεν υπάρχει ούτε δρόμος ούτε πλατεία. Δεν έχουν ευθύνες οι δήμαρχοι απ το 1974 και δώθε ; Έστω και τώρα που τον κάναμε γνωστό , πρέπει να αναληφθεί , γνώμη μου , πρωτοβουλία , επιτέλους να αποκατασταθούν κάποιοι ΗΡΩΕΣ είτε του 1821 , είτε του 1912 , 1921 , 1940 . Και η πρωτοβουλία απ τον νόμο , εναπόκειται ΜΟΝΟΝ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και πουθενά αλλού .
ΑπάντησηΔιαγραφή