Του Παναγιώτη Ηλ. Χολή.
Πηγή: Προσωπική σελίδα Facebook.
Η φιγούρα της μάνας στέκονταν στη πόρτα της αυλής και ξεπροβόδιζε τα παιδιά της για τις ταξίδι της επιστροφής στην πόλη που επέλεξαν να ζήσουν. Κάθε φορά η προσμονή του ερχομού τους, γέμιζε τα στήθη της και την καρδούλα της, χαρά και ευτυχία.
Και όταν ερχόταν η ώρα της επιστροφής στέκονταν αγέρωχη στην πόρτα της αυλής με το μαστραπά (κανάτα) γεμάτη νερό, για να το ρίξει στην πίσω πλευρά του αυτοκινήτου, με την ευχή για καλό και δροσερό ταξίδι.
Ήταν μια μόνιμη εικόνα σε κάθε σπίτι, από το σύνολο σχεδόν των μανάδων που κρατάει μέχρι σήμερα.
Μόνο που τώρα τα σπίτια ερημώνουν και οι φιγούρες εκείνες στην πλειοψηφία τους έχουν αποχωρήσει από τούτο τον κόσμο.
Τα παραπάνω μου ήρθαν στο νου σήμερα που φεύγοντας από το χωριό και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, συνειδητοποίησα ότι η φιγούρα, όπως και πολλές φιγούρες από τα σπίτια του χωριού, έλειπε και κανένας μαστραπάς με νερό δεν ρίχθηκε στο αυτοκίνητο. Καμία ευχή για καλό και δροσερό ταξίδι δεν ακούστηκε.
Κατέβηκα, έριξα μόνος μου το νερό στο αυτοκίνητο και ευχήθηκα δροσερό ταξίδι σαν να ήταν εκείνη.
Αφιερωμένη η σκέψη μου αυτή, σε όλες τις μανάδες οι μπαμπάδες που έριχναν το νερό του μαστραπά, για δροσερό ταξίδι, στα παιδιά τους. Ελπίζω να το συνεχίσουμε εμείς, στα δικά μας παιδιά.
Πάνο ωραία τα γράφεις. Να τα θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να τα μαθαίνουν και οι νέοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖωντάνεψαν οι μνήμες και μου'φεραν γροθιά στο στομάχι, κόμπο στο λαιμό, και δάκρυα στα μάτια. Αχ μάννα λείπεις και όλοι οι τόποι μου φαίνονται ίδιοι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι τόποι Φίλε όλοι ίδιοι
ΑπάντησηΔιαγραφή