Τα ντέρμπι των παιδικών μας χρόνων. Αναμνήσεις από το Βασιλόπουλο και το Καραϊσκάκη.

Του Παναγιώτη Ηλ. Χολή.

Ήταν η δεκαετία του ’80. Εμείς τότε παιδιά — από δεκατέσσερα έως δεκαεφτά χρονών — μεγαλώναμε στα χωριά μας, το Βασιλόπουλο και το Καραϊσκάκη. Ζούσαμε απλά, μαζί με τους γονείς μας, μέσα στη γαλήνη της επαρχίας και στην ασφάλεια του χωριού.

Η διασκέδασή μας ήταν περιορισμένη, αλλά είχε αξία. Δεν υπήρχαν κινητά, ηλεκτρονικά παιχνίδια και οι τηλεοράσεις λιγοστές. Υπήρχαν μόνο οι φωνές μας, τα γέλια, τα αυτοσχέδια παιχνίδια και, φυσικά, το ποδόσφαιρο.

Κάθε απόγευμα, μόλις έπεφτε ο ήλιος, μαζευόμασταν στο μικρό χωμάτινο και χωρίς δοκάρια γηπεδάκι του χωριού. Χωριζόμασταν σε δύο ομάδες και παίζαμε μέχρι να μας σκεπάσει το σκοτάδι ή να μας μαζέψουν οι μανάδες μας αγριεμένες!

Όμως τα πιο όμορφα, τα πιο παθιασμένα παιχνίδια, ήταν τα ντέρμπι ανάμεσα στα δύο χωριά: Βασιλόπουλο και Καραϊσκάκη.

Κάθε δεκαπέντε μέρες περίπου, κανονίζαμε αγώνα. Οι φίλοι μας από το Καραϊσκάκη έρχονταν με τα πόδια ή με τα ποδήλατά τους. Κανείς δεν είχε στολές ή ποδοσφαιρικά παπούτσια· παίζαμε με τα καθημερινά μας ρούχα και ό,τι παπούτσια είχαμε. Παρ’ όλα αυτά, το πάθος ήταν μεγάλο και το παιχνίδι γεμάτο ένταση.

Το γήπεδο μικρό, οι ομάδες των 8 ή 9 παιδιών, αλλά το πάθος τεράστιο.

Δεν υπήρχε διαιτητής· λύναμε μόνοι μας τις διαφωνίες μας — γκρίνιες, τσακωμοί, αλλά πάντα στο τέλος αγκαλιές και γέλια.

Οι νίκες μοιρασμένες: πότε εμείς, πότε οι Καραϊσκακιώτες. Όμως το σημαντικότερο ήταν ότι όλοι ζούσαμε εκείνες τις στιγμές με την ψυχή μας.

Στην ομάδα του Βασιλόπουλου ήμουν κι εγώ, ο Παναγιώτης. Δεν ήμουν από τους καλύτερους, μα αγαπούσα το παιχνίδι όσο κανείς. Είχαμε όμως σπουδαίους παίκτες: ο Νώντας Λιβάνης, ο Τηλέμαχος Κυριάκος, ο Σπύρος Λιβάνης, ο Γεράσιμος Καραγιώργας, ο Ηλίας Κουγγελης, ο Φίλιππας Πετρονικολος, ο Νίκος Καλλίνικος, ο Τζίμης Λιβάνης,ο Πάνος και ο Θωμάς Κυριάκος, ο Θανάσης Παπαζωης και άλλοι που μου διαφεύγουν...

Από το Καραϊσκάκη ξεχώριζαν ο Γιώργος Γεραφέντης, τα αδέρφια Τάκης και Θανάσης Τσίγκρος, ο Στάθης Ταρκαζίκης, τα αδέρφια Σπύρος και Κωνσταντίνος Κουντούρης, ο Ντίνος Κουντούρης, ο Χριστόδουλος Ρηγάλος, ο Γιάννης Ρηγάλος, ο Στάθης Γεωργαλής και άλλοι πολλοί που ίσως να μη θυμάμαι σήμερα, αλλά σίγουρα έχουν μείνει χαραγμένοι μέσα μας.

Μα η σχέση μας δεν σταματούσε στο γήπεδο. Με αυτά τα παιδιά ήμασταν και συμμαθητές και φίλοι. Περνούσαμε μαζί σχεδόν όλη μας τη ζωή: στο σχολείο, στη θάλασσα, στα καλοκαίρια του Αστακού, στα καφέ της παραλίας. Κάναμε βουτιές, γελούσαμε, ονειρευόμασταν το μέλλον. Εκεί φτιάχτηκαν φιλίες που άντεξαν στον χρόνο, φιλίες αληθινές, καθαρές, χωρίς συμφέροντα — μόνο με καρδιά.

Αργότερα, τις επόμενες δεκαετίες, μεγαλώνοντας, η αγάπη μας για το ποδόσφαιρο πήρε πιο «επίσημη» μορφή.

Δημιουργήθηκαν κανονικές ομάδες, με προσθήκη και ποιο νέων παιδιών και από τα δύο χωριά, που συμμετείχαν στα τοπικά πρωταθλήματα του νομού.

Αν η ομάδα ήταν από το Καραϊσκάκη, η Α.Ε.Κ., έπαιζαν και παιδιά από το Βασιλόπουλο.Αν ήταν από το Βασιλόπουλο, ο Αχιλλέας, τότε συμμετείχαν και παιδιά από το Καραϊσκάκη.

Αυτό δείχνει πόσο δεμένοι ήμασταν, πόσο περάσαμε τα όρια της ανταγωνιστικής παιδικής αντιπαλότητας και γίναμε μια μεγάλη παρέα, μια οικογένεια δύο χωριών.

Εκείνα τα παιχνίδια και τα χρόνια δεν ήταν απλώς μια ανάμνηση. Ήταν η ρίζα μας, η αφετηρία μας, το σημείο που μάθαμε τι σημαίνει συνεργασία, φιλία, σεβασμός και αληθινή χαρά.

Όμορφα χρόνια… φτωχά σε υλικά αγαθά, μα πλούσια σε αγάπη, συντροφικότητα και όνειρα.

Είχαμε λίγα — μα στις καρδιές μας, είχαμε τα πάντα.

Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους από το Βασιλόπουλο και το Καραϊσκάκη που μοιραστήκαμε τα ίδια παιδικά όνειρα.

Υ.Γ. 1: Μιλάω για τη γενιά την δική μου, όσοι δηλαδή γεννηθήκαμε το 1966 - 1970 περίπου. Παρόμοια ντέρμπι έπαιζαν και οι μεγαλύτεροι και οι μικρότεροι από εμάς και ίσως και με μεγαλύτερο ταλέντο.

Υ.Γ. 2: Συγνώμη, για όσους δεν θυμάμαι.

Φωτογραφία από το διαδίκτυο.

Παναγιώτης Ηλ. Χολής

Νοέμβριος 2025