Η προοπτική της εκμετάλλευσης της ακτοπλοϊκής γραμμής του Φέρι Μποτ Αστακού - Ιθάκης - Κεφαλονιάς.

Του Χρήστου Μπόνη.

Ένα μεσημέρι του περασμένου καλοκαιριού σταμάτησα να καθίσω, με προοπτική για λίγα λεπτά, στην πιάτσα των ταξί στην παραλία, συζητώντας με τους φίλους οδηγούς διάφορα θέματα, κατά περίπτωση όμως τα του Αστακού. Ως συνήθως, όλοι έχουν κάτι να πουν, να κριτικάρουν, να αποδώσουν ευθύνες ένθεν και ένθεν για πολλές ατέλειες, που κανείς δεν θα τους κρίνει με αρνητική προδιάθεση, δεν θα τους προσβάλλει κανείς για όσα λένε και όπως τα λένε, διότι όσα προτείνουν είναι αυθεντικά και που, στο κάτω κάτω, ο λόγος που το κάνουν είναι γιατί θέλουν (απαιτούν) να δουν τον Αστακό πολύ καλύτερο από ό,τι τους προσφέρει μέχρι σήμερα.

Άκουσα όντως με ενδιαφέρον αυτές τις σκέψεις και τους προβληματισμούς κάποιων εργαζομένων, υπό τη σκιά ενός δέντρου, σε θερμοκρασίες 38 με 40 βαθμούς, αναμένοντας το πλοίο της γραμμής Αστακός – Ιθάκη – Κεφαλλονιά, ελπίζοντας και προσδοκώντας κάποιοι εκ των επιβατών που θα αποβιβαστούν να τους αγκαζάρουν για ένα δρομολόγιο, για να βγει το μεροκάματο.

Οι εξαιρετικοί αυτοί τύποι, οδηγοί των ταξί, όλοι τους νέοι άνθρωποι που παραμένουν στον Αστακό σε πείσμα πολλών που σε αυτή την ηλικία τον εγκαταλείπουν για τις μεγαλουπόλεις, είχαν μια σπάνια διάθεση να συζητήσουμε πολλά, προτρέποντάς με να κινητοποιήσω πρόσωπα και φορείς (που, όπως μου ανέφεραν, γνωρίζω) για να επενδύσουν στον Αστακό, προσφέροντας μια μεγάλη ευκαιρία για τους νέους ανθρώπους που παραμένουν εκεί.

Η συνάντηση (όντως τυχαία) προήλθε μετά από την καθημερινή μου περατζάδα (όπως λέμε) στον δρόμο όπου τις πρωινές ώρες παρκάρουν τα οχήματά τους οι εκδρομείς, αναμένοντας την άφιξη του πλοίου της γραμμής Αστακός – Ιθάκη – Κεφαλλονιά για να επιβιβαστούν με προορισμό ένα από τα δύο νησιά για τις καλοκαιρινές διακοπές τους.

Εδώ και τρία χρόνια, λοιπόν, κάθε μεσημέρι από τις 11 έως και τις 12 ακολουθώ μονίμως ένα δρομολόγιο με τα πόδια, παράλληλα με τα σταματημένα οχήματα, όπου σε όσους συναντώ και παραμένουν στα οχήματά τους τούς προσφέρω το διαφημιστικό φυλλάδιο που έχει βγάλει ο Σύλλογος Αστακιωτών, καταγράφοντας σε πολύ μεγάλο βαθμό αναλυτικά την ιστορία του Αστακού. Σε άλλα οχήματα, που οι επιβάτες πιθανόν να είναι σε κάποια καφετέρια, το τοποθετώ στο παρμπρίζ του Ι.Χ.

Η διαδρομή αυτή γίνεται συνεχώς επί έναν μήνα (μέσα Ιουλίου – μέσα Αυγούστου) κάθε μεσημέρι. Θέλω να ομολογήσω ότι τον πρώτο χρόνο με ενόχλησε πολύ η μη συμμετοχή των μελών του Δ.Σ. να διαθέσουν κάποια λεπτά της ημέρας και να διανείμουν το φυλλάδιο σε πολύ περισσότερο κόσμο, αλλά και σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Τα επόμενα δύο χρόνια, εν αντιθέσει με την πρώτη χρονιά, η «περατζάδα» αυτή μου απέβη πάρα πολύ χρήσιμη και αποκόμισα αρκετές εμπειρίες.

Αποφάσισα στην αρχή δειλά να μιλήσω με κάποιους οδηγούς και επιβάτες τη στιγμή που τους έδινα το φυλλάδιο και να ζητήσω μια γνώμη για τον Αστακό. Ομολογώ ότι στην αρχή με εξέπληξε θετικά το ότι πολλοί ήταν διαθέσιμοι να μιλήσουν για την εικόνα που αποτύπωσαν μέσα τους για τον Αστακό, έστω και τις λίγες ώρες που βρίσκονται εκεί. Η ευχάριστη αυτή έκπληξη, που δεν την ανέμενα, ήταν προπομπός να επαναλάβω κάθε μεσημέρι όλο τον μήνα το ίδιο δρομολόγιο, ελπίζοντας να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου με ιδέες ανθρώπων εκτός του Αστακού.

Αυτά που αποκόμισα από πολλούς ήταν εντυπωσιακά αλλά και ενδιαφέροντα. Είχαν πολλές προτάσεις που αφορούσαν κυρίως τη δική τους ολιγόωρη διαμονή. Π.χ. μου ανέφεραν πολλοί, παρ’ ότι δεν είχαν την παραμικρή σχέση μεταξύ τους, αλλά εδώ ταυτίζονταν, γιατί δεν υπάρχει ένα ξύλινο σκεπαστό στην παραλία με ένα ή δύο παγκάκια (κάτω από το σκεπαστό) για να ξεκουράζονται κάποιοι που η παραμονή στο αυτοκίνητο είναι δύσκολη. Κάποιος δε μου ανέφερε γιατί δεν έχει μεριμνήσει η Δημοτική Αρχή να μπει μια πινακίδα με ψηφιακή ενημέρωση για το δρομολόγιο του πλοίου, αν καθυστερεί, αν θα έρθει πιο νωρίς κ.λπ. (στη δεύτερη περίπτωση τους εξήγησα ότι είναι θέμα εταιρείας που διαχειρίζεται το πλοίο· βέβαια είχαν τον αντίλογό τους, αλλά να μην μακρηγορώ). Κάποιος άλλος, και μάλιστα ηλικιωμένος, μου είπε: «Γιατί αυτό που κάνεις δεν το κάνει ο Δήμος, με ένα μικρό περίπτερο, να το διανέμει αυτός και όχι εσύ, μαζί με έναν χάρτη;» — άντε τώρα να του εξηγήσεις.

Αυτές οι εμπειρίες των δύο χρόνων, μαζί με τόσες άλλες που άκουγα σκεπτικά αλλά και υπομονετικά από τους περισσότερους, δεν ήταν μόνο θετικές αλλά και επικριτικές. Π.χ. κάποιος μου είπε: «Πήγα για καφέ και με χρέωσαν με το νερό χωρίς να τους το ζητήσω. Νόμισα στην αρχή ότι ήταν σαν προσφορά, μετά είδα ότι χρεώνεται και στη συνέχεια έμαθα ότι δεν έχετε νερό. Είναι άκρως περίεργο», συνέχισε, «μια πόλη που είναι τουριστικός προορισμός για πολλούς, ακόμη και σαν ενδιάμεσος, να μην έχει νερό. Και γιατί δεν με ρώτησαν αν θέλω νερό και μου το χρέωσαν;». Κάποιος άλλος από τον Βόλο μου είπε ότι παρήγγειλε τσίπουρο κάπου και του έφεραν για έναν μεζέ φτερούγα κοτόπουλου. «Το πλήρωσα, το άφησα και έφυγα. Ντροπή για ένα τέτοιο μέρος», μου είπε.

Αυτά και πολλά άλλα άκουγα και μάθαινα από όλους τους επισκέπτες, που είχαν μια ειλικρίνεια αλλά και μια έμμεση προτροπή να καλυτερεύσουμε έστω και τις μικρές ατέλειες.

Τελειώνω με ένα ακόμη, ίσως το πιο ενδιαφέρον. Ένας αλλοδαπός με ρουμανικές πινακίδες, όταν του έδωσα το φυλλάδιο να το ξεφυλλίσει (διότι μου το ζήτησε ο ίδιος, παρ’ ότι ήταν γραμμένο μόνο στα ελληνικά), μου έδειξε στο κινητό του μια φωτογραφία από τα κάστρα του Αστακού (εκτιμώ ότι πέρασε από τον δρόμο αυτό) και με ρώτησε τι είναι αυτά. Του εξήγησα με πολύ λίγα λόγια ότι είναι αρχαία κάστρα από πολύ παλιά εποχή. Άντε τώρα να του εξηγούσες για Οδυσσέα, για Ιθάκη, για το πέρασμά του κοντά στα κάστρα κ.λπ. (σημείωση δική μου: θέλει οργάνωση τουλάχιστον αυτό το κομμάτι με τις αρχαιότητες). Ο τύπος ήταν διαβασμένος και μου έδειξε ένα μικρό βιβλιαράκι με την ιστορία της Αιτωλοακαρνανίας στα ελληνικά και αγγλικά, όπου εκεί αναγραφόταν το ιστορικό των κάστρων. Του είπα ότι ακριβώς έτσι είναι. Έμεινα άφωνος, αλλά η προσωρινή έκπληξή μου διακόπηκε, διότι ακούστηκε το σφύριγμα του πλοίου που έπιανε λιμάνι και χωρίσαμε και οι δύο.

Η πρωτοβουλία αυτή, στα όσα περιγράφω πιο πάνω, είναι απόρροια μιας σκέψης που εδώ και αρκετό καιρό προσπαθούσα να τη μεταφέρω σε κείμενο και που δεν είναι άλλη από την καθημερινή, εδώ και χρόνια, εικόνα που συναντώ με το φέρι μποτ, το πλοίο δηλαδή της άγονης γραμμής Αστακός – Ιθάκη – Κεφαλλονιά. Από την παρέα των φίλων οδηγών, λίγα λεπτά μετά που ο καταπέλτης έπεσε και ξεκίνησε η αποβίβαση οχημάτων και επιβατών, απέμεινα μόνο εγώ, καθώς τα ταξί άρχισαν να δουλεύουν. Εκεί λοιπόν, παρακολουθώντας την αποβίβαση αλλά και στη συνέχεια την επιβίβαση των εκδρομέων, αναρωτήθηκα πόσο, αλήθεια, σημαντικό είναι αυτό το δρομολόγιο, που τα τελευταία χρόνια πραγματοποιείται σε διπλό δρομολόγιο: ένα για μικρά οχήματα και επιβάτες και το δεύτερο για βαρέα οχήματα με καύσιμα κ.λπ.

Ανεκτίμητη η προσφορά του, με την έστω και ολιγόωρη διαμονή κάποιων που, θέλοντας και μη, γνωρίζουν τον Αστακό. Η τεράστια αυτή προσφορά θα μπορούσε να γίνει αφετηρία μιας πιο οργανωμένης «εκμετάλλευσης» όλων αυτών των εκδρομέων. Σκέψεις, προτάσεις, λύσεις υπάρχουν πολλές. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον κάποια στιγμή ο Δήμος Ξηρομέρου (Λιμενικό Ταμείο), σε συνεργασία με τη ναυτιλιακή εταιρεία, να δρομολογήσουν την καλοκαιρινή περίοδο μια εκδήλωση, προσκαλώντας και τους γείτονές μας από την Ιθάκη, Κεφαλλονιά, ακόμη και τη Λευκάδα, να πραγματοποιήσουν μια κοινή εκδήλωση, αρχής γενομένης στον Αστακό, και αν προκαλέσει το ενδιαφέρον στους γείτονές μας, να πραγματοποιηθεί και στα άλλα νησιά. Η σκέψη ενός από τους ταξιδιώτες που μου πρότεινε ένα μικρό κιόσκι για τη διανομή φυλλαδίων τόσο του Αστακού όσο και της Ιθάκης και Κεφαλλονιάς, να δρομολογούνταν από τους τρεις Δήμους σε συνεργασία με τις δύο Περιφέρειες, θα ήταν ένα πρώτο βήμα. Εγώ το καταθέτω σαν σκέψη.

Η γραμμή Αστακού – Ιθάκης – Κεφαλλονιάς είναι μία εξαιρετική, σαν προοπτική, ανάταξης του τουρισμού στον Αστακό. Είναι μια χρυσοφόρος λύση που αρκετοί εκ των επαγγελματιών του Αστακού, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στην παραλία, το γνωρίζουν πολύ καλά, ιδιαίτερα δε τις πρωινές ώρες. Θα μπορούσαν παράλληλα να συμμετέχουν και οι επαγγελματίες του Αστακού με τον δικό τους τρόπο διαφήμισης, όπως ο Κώστας και η Χρύσα με τη Λεμονοφάρμα, ο Λάζαρος Καλατζής με την εξαιρετική επιχείρηση τυποποίησης και συσκευασίας της ελιάς, οι επιχειρηματίες με τα ξενοδοχεία και τα καταλύματα κ.λπ.

Το πλοίο της γραμμής προσφέρει προοπτική, ίσως αρκετές προοπτικές, τις οποίες οφείλουμε να τις εκμεταλλευτούμε όσο είναι νωρίς, καθόσον οι επιλογές για να δημιουργηθούν και να δρομολογηθούν νέες δράσεις που θα φέρουν την όποια ανάπτυξη και θα προσφέρουν δουλειά στον πληθυσμό του Αστακού είναι αρκετά μακριά ακόμη.