28η Οκτωβρίου σήμερα, επέτειος του μεγάλου ΟΧΙ των Ελλήνων στον Γερμανό εισβολέα και οι συνειρμοί αναπόφευκτοι. Ένας ολόκληρος λαός με προεξάρχοντα τον μη δημοκρατικά εκλεγμένο κυβερνήτη του αρνήθηκε να παραχωρήσει τα όσια και ιερά στο φασίστα Γερμανό Χίτλερ, που τον ακολουθούσε η συντριπτική πλειοψηφία του γερμανικού λαού στην άφρονα προσπάθεια του να καθυποτάξει τον κόσμο. Πολέμησαν ως ήρωες και δεν παραδόθηκαν. Αφού ταπείνωσαν τους Ιταλούς του κομπορρήμονα Μουσολίνι, αντιστάθηκαν με τα σώματα τους στις τεθωρακισμένες ορδές των Γερμανών κερδίζοντας τον θαυμασμό όλων των εθνών.
Μετά τα πρόσφατα γεγονότα της Πλατείας Συντάγματος ακολούθησαν οι συνηθισμένες αναφορές στους «γνωστούς αγνώστους» που μετατρέπουν τις διαδηλώσεις σε πεδίο τυφλής σύγκρουσης. Πρόκειται για έναν ισχυρό μεταπολιτευτικό μας μύθο. Από τα χρόνια της δεκαετίας του 1980, όταν ο Μάνος Χατζιδάκις μιλούσε για «μια μοβ σκιά Μαΐου που σκέπασε την Αθήνα», πολλοί πίστευαν ότι εκείνοι οι λίγοι «αναρχικοί» - αλήτες ή προβοκάτορες - ήταν γνωστοί στις Αρχές.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ως εκπαιδευτικοί, ότι πολλές φορές οι σχολικές γιορτές για αυτή ή την άλλη Εθνική Επέτειο μόνο χασμουρητά προκαλούν σε όσους, μαθητές και εκπαιδευτικούς, είναι υποχρεωμένοι να τις παρακολουθήσουν. Ίσως γιατί η κυρίαρχη πολιτική προωθεί την άγνοια του παρελθόντος καθώς γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο υπονομεύει κάθε δυνατότητα δράσης στο παρόν. Ίσως γιατί στο κλίμα της εποχής ευδοκιμεί η υποταγή σ΄ ένα παρόν που θεωρείται αυτονόητο και δεδομένο, ενώ συγχρόνως ξεριζώνονται ερωτήματα που μπορούν να υπονομεύσουν αυτή την εικόνα. Ίσως και γιατί οι περισσότεροι δεν αντέχουμε να μας μιλάνε σε κάθε επέτειο για πατρίδα, αγώνες και θυσίες, για «εθνική υπερηφάνεια», για «εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία» αυτοί που εκποιούν κομμάτι κομμάτι την Ελληνική Γή στα πλαίσια της πράσινης ανάπτυξης και φτωχοποιούν το λαό. Ίσως δεν αντέχουμε πια να μας μιλάνε σε κάθε εθνική επέτειο για «τα περήφανα νιάτα και τα τιμημένα γηρατειά» οι ίδιοι που καταδικάζουν τη νεολαία στην ανεργία και στα μεροκάματα πείνας, σε ένα μέλλον σκοτεινό και αβέβαιο, ενώ την ίδια στιγμή υπογράφουν τον γρήγορο θάνατο των πατεράδων και των μανάδων μας που βγήκαν στη σύνταξη.
Χωρίς αμφιβολία αυτή την περίοδο στην πατρίδα μας, δεν έχουμε μόνο κρίση στο οικονομικό γίγνεσθαι αλλά και σε πάρα πολλές επιπλέον εκφάνσεις της ζωή μας και της κοινωνίας. Κρίση διέρχεται για παράδειγμα η πολιτική ζωή του τόπου, οι θεσμοί σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και οι διαπροσωπικές μας σχέσεις. Πολλοί, θεωρούν ότι η πολυεπίπεδη αυτή κρίση, ξεκινά από τα προβλήματα που η καταρρέουσα οικονομία μας παρουσιάζει. Σ’ αυτές τις γραμμές, θα επικεντρώσω το ενδιαφέρον μου, στην πολιτισμική κρίση και τι εγώ θεωρώ στο δεδομένο αυτό σκηνικό ότι πρέπει να γίνει για να μην εκλείψει η παραγωγή πολιτισμού, καθώς επίσης και το τι θεωρώ πολιτισμό στις μέρες μας.
Χθες στο Αγρίνιο είχα τη τύχη να παρακολουθήσω τον καθηγητή Βασίλειο Μαρκεζίνη σε διάλεξη για την Ελλάδα των Κρίσεων που είναι και ο τίτλος του τελευταίου του βιβλίου. Τον παρακολουθώ και τον διαβάζω πολλά χρόνια τώρα και ειλικρινά αισθάνομαι υπερήφανος που αυτός ο άνθρωπος είναι Έλληνας, συμπατριώτης μας. Η αναγνώρισή του είναι παγκόσμια, έχει διδάξει ή διδάσκει στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου σε Αγγλία, όπου η βασίλισσα του απένειμε τον τίτλο του Σερ για τις υπηρεσίες του στη νομική επιστήμη, στη Γαλλία, την Ολλανδία, την Ιταλία, την Αμερική, μεταξύ των οποίων, Κέμπριτζ. Οξφόρδη, Σορβόνη, Τέξας.
Η Διοίκηση του Α.Ο. ΑΛΥΖΙΑΚΟΥ ευχαριστεί όλους τους πατριώτες και συντοπίτες του Μύτικα και της Αλυζίας, ιδιαίτερα τους επαγγελματίες/επιχειρηματίες, που όπως κάθε χρόνο, έτσι και αυτό το καλοκαίρι στήριξαν οικονομικά την ομάδα παρά τη δύσκολη για όλους μας οικονομικά περίοδο. Ευχαριστούμε επίσης:
Στις 17 του μήνα και στην ιστοσελίδα www.antinews.gr με την υπογραφή του Κώστα Ροδινού δημοσιεύτηκε το παρακάτω άρθρο με τίτλο «Έτοιμοι να κάνουμε το άλμα προς τα μπρός» και υπότιτλο «Μπορούμε να διώξουμε την Τρόϊκα». Το ενδιαφέρον έγκειται στο ότι φέρεται να χρησιμοποιεί το όνομα Κώστας Ροδινός ο στενός συνεργάτης και Σύμβουλος του Αντώνη Σαμαρά Χρύσανθος Λαζαρίδης. Και το κάνει πολύ σημαντικό το περιεχόμενό του, το οποίο κατά τη ταπεινή μου άποψη αποτελεί επαναστατικό μανιφέστο μιας άλλης δημοκρατίας και ενός άλλου τρόπου διακυβέρνησης.
Κι ένα ωραίο μεσημέρι… καλοκαιριάτικο… εκεί που είχαμε μαζευτεί στο γραφείο της κοινότητας μας, Αντιδήμαρχος, Τοπικοί Σύμβουλοι και κάτοικοι του Καλάμου, να μιλήσουμε για τις «στραβωμάρες» μας και να δούμε πως θ’ αντιμετωπίσουμε τα… εκατοντάδες προβλήματα μας… ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει… η Περιφέρεια!!!! Για φαντάσου!!!!! Ευγενέστατοι, δε μπορώ να πω. Ετοιμόλογοι. Με τους φακέλους τους, τα σχέδια τους, τα χαρτιά τους…, τα περιφερειακά τους χαμόγελα!!!
Τελικά ένα είναι σίγουρο απ’ ότι καταλαβαίνω. Αν κάποιος έχει όνειρο ν’ αγοράσει ένα δυαράκι στο Γουδή, να γυρίσει απ’ το άλλο πλευρό καλύτερα γιατί θα μείνει με τη χαρά! Μπορεί να ζούμε σε συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής ύφεσης, μπορεί όπως διαβάζω σε διάφορα ρεπορτάζ στο διαδίκτυο, το κρέας αδέσποτων σκυλιών να είναι σε λίγο καιρό, ένα γεύμα – όνειρο για τους πεινασμένους συμπολίτες μας, μπορεί σε λίγο καιρό, να μην μπορούμε να έχουμε τα απαραίτητα για την επιβίωσή μας, αλλά οι αντικειμενικές αξίες στην ιστορική γειτονιά της Αθήνας, αναμένεται να τραβήξουν την ανηφόρα! Σε ποιο νόμισμα, δεν έχει για την ώρα ιδιαίτερη αξία. Αυτό που μετράει, είναι ότι το όνειρο για μία καλή θέση κοντά στο φερόμενο ως πεδίο ιστορικών εξελίξεων όπως ανώτεροι πολιτειακοί παράγοντες τώρα τελευταία προπαγανδίζουν, θα είναι απλησίαστες. Οι τιμές πώλησης ενός τετραγωνικού μέτρου δομημένης επιφάνειας στο Γουδή, θα γίνουν ακριβότερες ακόμα κι από τον δρόμο των αστέρων, στο Hollywood!
