Γράφει ο Νίκος Ζαρκαδούλας.
Όποιος ζει στην Αιτωλοακαρνανία - κυρίως στους μικρούς Δήμους όπως ο Δήμος Ξηρομέρου - και δεν βλέπει το μαρασμό και τη συνεχή κατάπτωση ή εθελοτυφλεί ή έχει πάθει το σύνδρομο του βατράχου σε ζεστό νερό.
Να ξαναθυμίσω το ίσως-σε-όλους-γνωστό πείραμα (Olivier Clerc) όπου όταν βατράχια τοποθετούνται σε κατσαρόλα με νερό που θερμαίνεται σταδιακά συνηθίζουν τη θέρμανση, «χαλαρώνουν» την αντίστασή τους και πεθαίνουν όταν το νερό βράζει. Αν όμως τα ρίξεις κατευθείαν σε καυτό νερό δεν αντέχουν την ξαφνική αλλαγή και πηδούν έξω. Καίτοι προσωπικά με το ένα πόδι στην κατσαρόλα τολμώ να πω ότι είμαστε λίγο πριν το βρασμό.
Τα πρόσφατα αποτελέσματα της καταμέτρησης δείχνουν δημογραφικό πρόβλημα κάτι που οι ειδικοί έλεγαν τριάντα χρόνια πριν. Όμως το δημογραφικό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και δεν είναι η αιτία του κακού. Το δημογραφικό είναι αποτέλεσμα της οικονομικής αλλά και της ηθικής κατάπτωσης και έλλειψης οποιουδήποτε σχεδίου.
Η κατάργηση του καπνού χωρίς την ανάπτυξη παρόμοιας παραγωγής, και η κρίση της τελευταίας δεκαετίας συνέβαλαν σε μια άνευ προηγουμένου ερημοποίηση και φτωχοποίηση. Ούτε η κατοχή, ούτε οι πόλεμοι ούτε η δικτατορία προξένησε τόσο κακό όσο ίσως οι νοοτροπία μας και η ανοργανωσιά μας.
Μήπως κινδυνεύουμε να χαθούμε μέσα σε μια γενιά; Από τη δεκαετία του ενενήντα και μετά φεύγουμε, λιγοστεύουμε, βρισκόμαστε σε μια διαρκή πτώση. Παραιτηθήκαμε από τον τόπο μας, τον εγκαταλείψαμε, δεν τον υπερασπιζόμαστε και δεν εργαζόμαστε για την ανάπτυξή του. Ανεχόμαστε το άδικο και τη διαφθορά.
Δεν υπάρχει σήμερα κλάδος, τουλάχιστον στο Ξηρόμερο, που να ανθεί. Ελάχιστοι είναι εκείνοι οι επαγγελματίες που μπορούν να πουν ότι υπάρχει θετική εξέλιξη τέτοια που να ανταγωνίζονται άλλους εκτός δήμου. Πολλοί λίγοι είναι οι πολίτες που ζουν με άνεση και περιουσίες χάνονται, καθώς η αξία της γης και των ακινήτων έφτασε στο κατώτατο επίπεδο.
Οι τελευταίες εξελίξεις στο κλάδο των ιχθυοκαλλιεργειών και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ) - κυρίως φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες - δείχνουν ότι είμαστε σε ένα σταυροδρόμι που μπορεί να αποδειχτεί ζεματιστό νερό και να μας αποτελειώσει.
Η ένσταση δεν έχει να κάνει με την αναγκαιότητά τους αλλά με τον τρόπο, χρόνο, και τόπο που έχει επιλεγεί και κυρίως με τις αδιαφανείς και μη δημοκρατικές διαδικασίες. Φαίνεται ότι επιχειρηματίες έχουν επιδοθεί σε ένα ανελέητο κυνήγι απορρόφησης επιδοτήσεων, με την ανοχή ή τη διεφθαρμένη εμπλοκή εκλεγμένων αντιπροσώπων μας και μη. Δεν υπάρχει καμία λογική ως προς την εκγατάσταση τους ή μάλλον συνοψίζεται σε αυτό που λέγεται λαϊκά: «πάρτε διαόλοι βάϊα...και έχω και άλλα στο καλάθ’».
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η Αιτωλοακαρνανία δεν μπορεί να έχει τουρισμό. Μα εδώ η Αιτωλοακαρνανία (και το Ξηρόμερο) έπαψαν να έχουν αγροτική παραγωγή. Μήπως δεν μπορούν να έχουν και αγροτική παραγωγή; Δηλαδή δεν μπορεί ο μεγαλύτερος νομός της χώρας, με τόσους υδάτινους πόρους, να ζήσει αξιοπρεπώς ένα αστικό κέντρο εκατό χιλιάδων κατοίκων (πολύ λιγότεροι σήμερα); Ή το Ξηρόμερο δεν μπορεί να ζήσει δέκα χιλιάδες ανθρώπους με ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο;
Καμιά ανάπτυξη δεν έρχεται μόνη της, θέλει οργάνωση, σχεδιασμό, όραμα, μετρήσιμα βήματα και στόχους. Κυρίως όμως χρειάζεται να μην παραδοθούμε σε καιροσκόπους επιχειρηματίες και τους πολιτικούς που τους υπηρετούν, αγνοώντας τους ψηφοφόρους που τους εξέλεξαν.
Τι κάνουμε τώρα; Πρώτον, να σταματήσουμε κάθε προσπάθεια άναρχης εγκατάστασης ιχθυοκλωβών, φωτοβολταϊκών και ανεμογεννητριών και να απαιτήσουμε από την πολιτεία να φέρει εδώ και τώρα γενικό χωροταξικό όπου η γνώμη μας θα είναι δεσμευτική και δεύτερον, να κινηθούμε σε συγκεκριμένα βήματα τουριστικής και αγροτοκτηνοτροφικής ανάπτυξης. Πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούν όλοι να συνυπάρξουν με σωστή οργάνωση. Όχι τύπου: «πάμε και θα δούμε ή τι να κάνουμε αδελφέ».
Κανένας εξωτερικός παράγοντας δεν μπορεί να μας αλλάξει αν δεν θέλουμε να αλλάξουμε μόνοι μας δίνοντας τέλος στο μαρασμό, στο άδικο και τη διαφθορά.
Ας βρούμε τη δύναμη να πηδήξουμε έξω από την κατσαρόλα. Τώρα!
-----------------------------
Άμεση επιστροφή στα χωριά και με μικρό πληθυσμό είναι δύσκολο μια τέτοιας μορφής αποκέντρωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό όμως που είναι πιό ρεαλιστικό μπορεί να είναι αποκέντρωση με ενίσχυση των ήδη κάποιων υποδομών κσι δομων που υπάρχουν , σχολεία, κέντρα υγείας σε κωμοπόλεις της Περιφέρειας και παράλληλα σταδιακή αποκέντρωση δημοσιων υπηρεσιών με περισσότερες αρμοδιότητες σε δήμους και περιφέρειες και αντίστοιχη οικονομική των στήριξη από το κεντρικό κράτος.
Πολλά μπορούν να γίνουν με τις κατάλληλες επιλογές. Ας μην κοροιδευομαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφή