Αυτοδιοίκηση, «...μια ξένη φορτική..». (Λίγες σκέψεις για την παραίτησή μου).

Του Ηλία Γεωργαλή.

Η κοινή αλήθεια και η διαχείρισή της, δηλ. η Πολιτική, ορίζει την Πόλι. Η Πόλις δεν είναι ο χώρος, είναι ο τρόπος που συγκροτείται η κοινωνία κι οι ιεραρχήσεις της, δηλ. ο Πολιτισμός.

Αυτό πουθενά δεν υπονοεί μόνιμη θεσμική σχέση προσώπων με την πολιτική. Το αντίθετο. Τα άτομα εναλλάσσονται (στην αρχαία Αθήνα καθημερινά), γιατί η συλλογική αλήθεια είναι πάνω απ΄τα άτομα.

{Η νεωτερική δημοκρατία κατοχύρωσε δυο πόλους: Τις πολιτικές ελίτ απ΄την μια, και τον «λαό» απ΄την άλλη. Κι είναι φανερό πως η δημοκρατία κρινόταν απ΄την πορεία των αντίθετων δυναμικών και των συγκρούσεων τους.

Στην σημερινή «μαζική δημοκρατία» η διάχυση της καταναλωτικής δυνατότητας σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, η διαρκής μεγέθυνση κι ανάπτυξη, η ενσωμάτωση- εν τέλει- στο κυρίαρχο πολιτισμικό υπόδειγμα, η διάλυση των συλλογικών ταυτοτήτων (κι η ανάδειξη του ατόμου και των επιθυμιών του σε υπέρτατη αξία ), «αυτονομεί» την πολιτική. Στον σημερινό κόσμο οι πολιτικοί είναι τα παιδιά για τα θελήματα μιας παγκόσμιας χρηματιστηριακής υπερελίτ.}

Αυτή θα μπορούσε να είναι μια θεωρητική συζήτηση αν η ανθρωπότητα δεν πήγαινε στα βράχια κι αν η χώρα αυτή δεν αντιμετώπιζε την μεγαλύτερη και βαθύτερη κρίση της ιστορίας της.

Σ΄όλη την μεταπολίτευση ολοκληρώνεται η παρασιτική ενσωμάτωση στην Δύση με ταυτόχρονα αναβαθμισμένη πίεση εξ΄Ανατολών, ενώ -για πρώτη φορά και σε τέτοιο βάθος- η χώρα στριμώχνεται και εκ των ένδον: Η παρασιτοποίηση μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας, το έντονο δημογραφικό πρόβλημα, η «αποστασία» των διανοούμενων είναι οι πυλώνες της ελληνικής παρακμής.Κι αν η κρίση του 2010 ήταν μια πρόκληση για ανατροπή αυτού του φαύλου κύκλου, αυτό δεν έγινε. 

Αν υπήρχε η δυνατότητα μιας «πολιτικής αεροφωτογραφίας» του Αστακού και της ευρύτερης περιοχής το 1970 και το 2017 θα αναρωτιόταν κανείς -παρατηρώντας την στασιμότητα και την παρακμή- ποιά η χρησιμότητα και ποια η δυνατότητα της Αυτοδιοίκησης όλα αυτά τα χρόνια, πέρα απ΄τις ευθύνες της κεντρικής πολιτικής. Είναι μάλλον αυτονόητη αλλά ανεξήγητα απραγματοποίητη, μια άλλη Αυτοδιοίκηση. Η κρίση ήταν μια ευκαιρία:

Σε μια στρατηγική ρήξης η Τοπική αυτοδιοίκηση θα είχε κεντρικό ρόλο: Στον Δήμο μας, εμείς προεκλογικά, ως «Συμπολιτεία», είχαμε συνδέσει την έξοδο απ΄την κρίση με την παραγωγική και πολιτιστική ανασυγκρότηση, την Αντίσταση, το θεσμικό αυτοδιοικητικό πλαίσιο και, κυρίως την συμμετοχή των πολιτών.Αυτό το τελευταίο είναι και το κλειδί.

Η διαδικασία όμως και τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών καθώς κι η πορεία των εξελίξεων, εν μέσω κρίσης, στην κεντρική πολιτική σκηνή, έδειξαν πως η υποτιθέμενη ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου ήταν ψευδής.

Η κρίση είχε μια βαθιά κοινωνική διάσταση που η πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων αρνούνταν να δει για προφανείς λόγους. Η παρασιτοποίηση κι η παρακμή είναι βαθιά θεμελιωμένες στο κοινωνικό σώμα. Κι επειδή η «πρώτη ύλη» της πολιτικής είναι ο λαός, έχουμε ένα κομβικό πρόβλημα.

Συμμετείχα στο Δημοτικό Συμβούλιο ως εκπρόσωπος της «Συμπολιτείας». Αυτή η εμπειρία έδειξε πολλά. Κυρίως πως οποιαδήποτε αντισυστημική στάση με θεσμική συμμετοχή είναι υπονομευμένη απ το ίδιο το θεσμικό πλαίσιο, αν δεν υπάρχει παράλληλα η εξωθεσμική «κινηματική» δράση. Γιατί, οι συσχετισμοί στο δημοτικό συμβούλιο- και σε κάθε άλλον θεσμό- είναι παγιωμένοι, ο Δήμαρχος εξ αιτίας του ίδιου του θεσμικού πλαισίου είναι πρακτικά ανεξέλεγκτος , ο τρόπος λειτουργίας των Δημοτικών Συμβουλίων δεν επιτρέπει την συζήτηση των μεγάλων θεμάτων στρατηγικής του Δήμου κι ο έλεγχος της διαφάνειας δεν μπορεί, αντικειμενικά, να εξασφαλιστεί. Με αυτούς τους όρους κάθε συμμετοχή εντός των θεσμών οδηγεί σε ενσωμάτωση.

Απ΄την άλλη, η εξωθεσμική – κινηματική δράση απαιτεί ένα minimum δυνάμεων, αφ΄ενός και μια συγκεκριμένη συνολική πολιτική δράσης. Ένα minimum κοινωνικών δυνάμεων που να μπορεί να δημιουργεί και να προωθεί τοπικές πρωτοβουλίες και μια Στρατηγική που θα συνδέει τα μικρά τοπικά θέματα με τα βαθιά πολιτικά, που θα φτάνει στην κριτική του ίδιου του «Υποδείγματος». Η συνολική κρίση απαξίωσε εκτός των άλλων και την πολιτική ως διαδικασία. Αυτό δημιούργησε μια «υποστροφή» στην παράταξή μας. Και τα δύο λοιπόν – και κοινωνική συμμετοχή και εναλλακτική στρατηγική ως «Συμπολιτεία» δεν τα διαθέταμε. (Πολύ περισσότερο βέβαια δεν τα διαθέτει καμία άλλη παράταξη και καμιά κατατεθειμένη πρόταση).

Έτσι μοιραία, η κύρια πολιτική στόχευση κατέληξε να είναι η Διαφάνεια του Δήμου, θέμα σοβαρό βέβαια αλλά που απαιτεί μια πολιτική ολοκλήρωση, αλλιώς καταλήγει σε «νομικισμό» και επικοινωνία.

Τέλος ένα κλίμα αμοιβαίας καχυποψίας, διαρροών, προσωπικών αντιπαραθέσεων κλπ δεν αποφεύχθη, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν αφιστάμενες απόψεις στον βασικό πυρήνα της παράταξης.

Με αυτές τις σκέψεις και με την πεποίθηση πως δεν έχω , υπ΄αυτές τις συνθήκες καμιά δυνατότητα προσφοράς παραιτήθηκα απ΄το Δημοτικό Συμβούλιο.

Έχω πάντα στο μυαλό μου πως στην πολιτική , όπως και στην μουσική , η σιωπή κι η παύση είναι μέρος του όλου έργου.

Αυτό που αυτή την στιγμή χρειάζεται είναι κυρίως να οριστούν οι «αποστάσεις» απ΄το «σύστημα Αυτοδιοίκησης». Δηλαδή μια ιδεολογική-πολιτιστική παρέμβαση. 

Η ιδιότητα του πολίτη εξάλλου παραμένει ανεξάρτητα απ΄όλα τα άλλα. 

Ηλίας Γεωργαλής.