ΜΥΤΙΚΑΣ PRESS: Η συμπατριώτισσα μας από την Κανδήλα Δέσποινα (Δέπη) - Λαμπρινή Πάτρα, η οποία ως μαθήτρια του Λυκείου Μύτικα έχει αποσπάσει το 2017 και το 2018 βραβεύσεις στον διαγωνισμό διηγήματος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών (δείτε εδώ και εδώ), μας έστειλε και δημοσιεύουμε κομμάτια διηγημάτων που ανελειπώς εδώ και χρόνια γράφει, μιας και είναι κάτι που αγαπά πολύ και ένιωσε την ανάγκη να τα μοιραστεί με τους αναγνώστες του Blog μας.
Σε ευχαριστούμε πολύ Δέπη για την εμπιστοσύνη. Υγεία, ευτυχία και πάντα τα καλύτερα.
--------------------------------
Της Δέσποινας (Δέπης) - Λαμπρινής Πάτρα.
Το τανγκό του πολέμου.
Κράτα με... Πίεσε με... Άκου την μελωδία πόσο ανεξίτηλα και έντονα περιγράφει τον πόνο του έρωτα... Νιώσε με... Μάτωσε με... Η αγάπη είναι ένα ταγκό που συντέθηκε για να χορεύεται μόνο από δυο.. Χορεύεις;;; Έλα... Και ίσως χορεύοντας αυτό το χορό να καταφέρουμε να το πολεμήσουμε εκ των έσω...
Γιατί η αγάπη είναι πόλεμος.... Και οι σφαίρες της φτιάχνονται από καυτό πάθος... Σχίζουν τον αγέρα σφυρίζοντας και πληγώνουν τους αισιόδοξους...
Εγώ έχω εσένα... Παγιδευμένη μέσα στο στόχαστρο μου... Σημαδεύω την καρδιά σου... Ένας οξύς κρότος, ένα μικρό κλώτσημα στον ώμο και ο μολυβένιος κομιστής του θανάτου πια ταξιδεύει...
Και ξαφνικά όλα αλλάζουν ξανά.. Πετιέμαι έξω από το χαράκωμα ασφαλείας της μοναξιάς και τρέχω απέναντι... Μπαίνω στο πεδίο της μάχης των χαμένων ονείρων και φτάνω στο σημείο που κατέληξε η σφαίρα μου...
Επάνω σου, μια μικρή κόκκινη κηλίδα που μεγαλώνει παράλογα σε κάνει πιο όμορφη από ποτέ... Σε παίρνω αγκαλιά και εκπνέω στο στήθος σου... Η πληγή μαγικά θεραπεύεται... Δεν θα πονέσει ξανά από εδώ και πέρα... Μόνο που πια θα έχεις πάντα ένα κομμάτι από την ανάσα μου σφηνωμένο μέσα στην καρδιά σου... Όπως και εγώ θα έχω την γεύση από το αίμα σου και την μυρωδιά από το άρωμα σου πάντα μαζί μου...
Η ένωση μας έγινε... Ήταν τόσο επώδυνη και οριστική... Τα αντίπαλα μας στρατόπεδα είναι πια παρελθόν...
Είτε το θέλουμε είτε όχι η αγάπη είναι πόλεμος... Θέλει ηρωισμούς,αυταπάρνηση,θυσίες... Μοιάζει με εκείνες τις ασπρόμαυρες ταινίες που τόσο αγαπάς... Ξέρεις, εκείνες που μίλαγαν για τον έρωτα και είχαν μουσικό θέμα πάντα αυτό το ταγκό...
Ταγκό του πόλεμου μου είχες πει ότι το λένε... Και όταν ξεκινήσει, δεν υπάρχει πια τέλος...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους από τους διαχειριστές του ιστολογίου.
Σχόλια υβριστικά, συκοφαντικά, ειρωνικά, υποτιμητικά, μειωτικά και απαξιωτικά ή σχόλια χυδαία, σεξιστικά, ρατσιστικά και θρησκευτικού μίσους, σχόλια με μηνύματα που δεν καταλαβαίνουμε, ονομαστικές αναφορές σε απλούς πολίτες και προβοκατόρικα ή σχόλια που δεν έχουν σχέση με τη παραπάνω ανάρτηση, ΔΕΝ θα δημοσιεύονται.
Επίσης ΔΕΝ θα δημοσιεύονται σχόλια που δείχνουν φανερά ότι ο σχολιαστής δεν γνωρίζει καν το θέμα που σχολιάζει, έχει φανερά πλήρη άγνοια για το αντικείμενο της ανάρτησης και απλώς σχολιάζει για να δει το σχόλιο του να δημοσιεύεται και να αισθανθεί ο ίδιος ικανοποίηση.
Τα σχόλια και τα κείμενα των αναγνωστών εκφράζουν τους ίδιους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να διατυπώνουν τα σχόλια τους με κόσμιο τρόπο για να δημοσιευτούν.
Η Ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια για να πούμε αυτό που θέλουμε και να ασκήσουμε την κριτική μας, αποφεύγοντας όλα τα πιο πάνω που αναφέρονται.
Εάν παρ' όλα αυτά κάποιος θεωρεί ότι θίγεται από ανάρτηση ή σχόλιο στο Blog, καλείται να επικοινωνήσει μαζί μας μέσω του e-mail προς αποκατάσταση.