''Της ψυχής η γραφή'' - Της Δέσποινας (Δέπης) - Λαμπρινής Πάτρα.

ΜΥΤΙΚΑΣ PRESS: Η συμπατριώτισσα μας από την Κανδήλα Δέσποινα (Δέπη) - Λαμπρινή Πάτρα, η οποία ως μαθήτρια του Λυκείου Μύτικα έχει αποσπάσει το 2017 και το 2018 βραβεύσεις στον διαγωνισμό διηγήματος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών (δείτε εδώ και εδώ), μας έστειλε και δημοσιεύουμε κομμάτια διηγημάτων που ανελειπώς εδώ και χρόνια γράφει, μιας και είναι κάτι που αγαπά πολύ και ένιωσε την ανάγκη να τα μοιραστεί με τους αναγνώστες του Blog μας.

Σε ευχαριστούμε πολύ Δέπη για την εμπιστοσύνη. Υγεία, ευτυχία και πάντα τα καλύτερα.

--------------------------------

Της Δέσποινας (Δέπης) - Λαμπρινής Πάτρα.

Της ψυχής η γραφή.

Γράφω για να απελευθερωθώ... Γράφω για να μπορώ να αναπνέω... Γράφω για να καταφέρνω να νιώθω.... Γράφω όταν αιμορραγώ...

Δεν πειράζει αν δεν καταλαβαίνεις... Δεν πειράζει αν δεν μπορείς να ταυτιστείς... Ειλικρινά, δεν έχει καμιά απολύτως σημασία...

Οι λέξεις μου, είναι σκέψεις και αισθήματα... Οι λέξεις μου, είναι αναμνήσεις και κατάρες... Οι λέξεις μου, είναι όλα όσα ονειρεύομαι και επιθυμώ...

Θα μπορούσα να γράφω τακτοποιημένα και έμμετρα... Να στοιβάζω προτάσεις πομπώδεις και ακαταλαβίστικες... Και μετά, να καμαρώνω για ένα αποτέλεσμα που και ο ίδιος θα αδυνατώ να ερμηνεύσω...

Αλλά να ξέρεις ότι αυτό δεν θα το κάνω ποτέ...

Θέλω αυτά που εξιστορώ, να είναι σαφή, καθαρά, ειλικρινά...

Να αντικατοπτρίζουν την ψυχή μου...

Σιχαίνομαι τις οδηγίες... Λατρεύω το περιθώριο...

Ώρες ώρες νιώθω να με κυριεύει το χάος και μια διφορούμενη τρέλα που μόνο λίγοι μπορούν να κατανοήσουν...

Ίσως και να μπορείς μόνο εσύ...

Γι αυτό αδιαφορώ για τους κανόνες και την λογική τους... Ακόμα και αν αυτό μου επιφέρει πόνο... Άλλωστε ο πόνος είναι ζωή... Και η ζωή είναι πόνος...

Κάποιες στιγμές λυγίζω από το βάρος... Τόσες πολλές αξιώσεις... Τόσες πολλές προσδοκίες... Άραγε θα ένιωθες τον ίδιο θαυμασμό και την ίδια αγάπη αν θα έπρεπε να ζήσεις μαζί μου πίσω από την κουρτίνα της γραφής...

Ίσως ναι... Ίσως όχι...

Άλλα είσαι τυχερή καθώς από τον εγωισμό και την περηφάνια μου, μένεις πάντα ασφαλής πίσω από οθόνες και πληκτρολόγια...

Και εγώ συνεχίζω να σου καταθέτω την ευαισθησία και την αγάπη μου όπως ξέρω....

Άλλο ένα κείμενο άλλο ένα μικρο κομμάτι του εαυτού μου χάρισμα για το ατελείωτο παζλ σου...

Είμαι η ευχή σου... Είμαι ο οδηγός σου στην φαντασία....

Δεν έχω σάρκα, δεν έχω αίμα... Ταξιδεύω με ότι ονειρεύομαι...

Είμαι παρών άλλα και ταυτόχρονα μονίμως απών.... Είμαι σαν φάντασμα που προστατεύει αντί να στοιχειώνει τον κόσμο σου...

Μπορώ να γίνω κομμάτια και να σου χαριστώ χωρίς κανένα παράπονο....

Ένα μόνο θα σε παρακαλέσω... Να μην ξεχνάς ότι πίσω από αυτή την γραφή της ψυχής, υπάρχει ένας άνθρωπος γεμάτος ατέλειες και φόβους...

Υπάρχει ο δικός σου άνθρωπος...