ΜΥΤΙΚΑΣ PRESS: Η συμπατριώτισσα μας από την Κανδήλα Δέσποινα (Δέπη) - Λαμπρινή Πάτρα, η οποία ως μαθήτρια του Λυκείου Μύτικα έχει αποσπάσει το 2017 και το 2018 βραβεύσεις στον διαγωνισμό διηγήματος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών (δείτε εδώ και εδώ), μας έστειλε και δημοσιεύουμε κομμάτια διηγημάτων που ανελλιπώς εδώ και χρόνια γράφει, μιας και είναι κάτι που αγαπά πολύ και ένιωσε την ανάγκη να τα μοιραστεί με τους αναγνώστες του Blog μας.
Σε ευχαριστούμε πολύ Δέπη για την εμπιστοσύνη. Υγεία, ευτυχία και πάντα τα καλύτερα.
--------------------------------
Της Δέσποινας (Δέπης) - Λαμπρινής Πάτρα.
My happy place.
Ζω σε μια πόλη που τρέμει τον χειμώνα και ιδρώνει το καλοκαίρι... Όλους τους άλλους μήνες ανασαίνει βάρια παλεύοντας με τις αλλεργίες της... Μένω εδώ έχοντας την πιο σημαντική δουλειά του κόσμου... Να κατέχω αυτό το χαμένο κομμάτι του παζλ που πάντα χάνεις και πάντα ψάχνεις... Έτσι γνωρίζεις πάντα που μπορείς να το βρεις και να ολοκληρώσεις την εικόνα σου...
Ζω σε μια πόλη που τα ρολόγια είναι ακρωτηριασμένα και τα σύννεφα γυμνά... Γι αυτό στερούμαστε την αίσθηση του χαμένου χρόνου και όταν σηκώνουμε το βλέμμα στο ουρανό βλέπουμε σώματα με ουλές αντί για λευκές αυταπάτες...
Ζω σε μια πόλη που τα ξόρκια δεν πιάνουν και οι ιστορίες που λέγονται για νανούρισμα δεν μετατρέπονται ποτέ σε όμορφα παραμύθια... Πεθαίνουν στον ιστό μιας ερεβώδης πραγματικότητας... Άλλα παραδόξως τις νύχτες πάνω από τους άδειους δρόμους, αυτοί που βλέπουν με τα μάτια της ψυχής μπορούν να δουν νεράιδες...
Ζω σε μια πόλη με ατσάλινα δόντια που τρέφεται με όνειρα και ελπίδες... Και όμως ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτομαι να αποδράσω... Γιατί μέσα της υπάρχεις εσύ που κρατάς ένα μαγικό κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες... Νομίζω όμως ότι το αγνοείς... Και εγώ σκέφτομαι να μην στο πω ποτέ γιατί, εγωιστικά πες, φοβάμαι μήπως κάποια πόρτα σε οδηγήσει σε κάποια πιο όμορφη και θελκτική πόλη... Και σε χάσω...
Τότε εσύ που διαβάζεις τις ανείπωτες σκέψεις μου, με παίρνεις από το χέρι και με οδηγείς σε εκείνο το μέρος που όλη η πόλη είναι ξαπλωμένη στα πόδια μας... Και εκεί, μου θυμίζεις ότι υπάρχουν υποσχέσεις που δεν αυτοκτονούν μπροστά στις δυσκολίες... Πως πάντα θα υπάρχει ένας άγγελος για κάθε φοβισμένο ήρωα... Και ένας τρελός ιππότης έτοιμος να θυσιαστεί για τα μάτια της όμορφης πριγκίπισσας...
Συνεχίζεις λέγοντας μου πως δεν έχει σημασία αν η πόλη μας είναι ατελής, άσχημη ή μελαγχολική... Είναι η δικιά μας πόλη και την αγαπάς όσο και εγώ... Και γι αυτό να μην κάνω χαζές σκέψεις... Δεν πρόκειται να την εγκαταλείψεις ποτέ... Γιατί κανένα μέρος, όσο θελκτικό και αν φαντάζει, δεν μπορεί να σε αγαπήσει όσο και όπως σε αγαπάει, η πόλη μας ...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους από τους διαχειριστές του ιστολογίου.
Σχόλια υβριστικά, συκοφαντικά, ειρωνικά, υποτιμητικά, μειωτικά και απαξιωτικά ή σχόλια χυδαία, σεξιστικά, ρατσιστικά και θρησκευτικού μίσους, σχόλια με μηνύματα που δεν καταλαβαίνουμε, ονομαστικές αναφορές σε απλούς πολίτες και προβοκατόρικα ή σχόλια που δεν έχουν σχέση με τη παραπάνω ανάρτηση, ΔΕΝ θα δημοσιεύονται.
Επίσης ΔΕΝ θα δημοσιεύονται σχόλια που δείχνουν φανερά ότι ο σχολιαστής δεν γνωρίζει καν το θέμα που σχολιάζει, έχει φανερά πλήρη άγνοια για το αντικείμενο της ανάρτησης και απλώς σχολιάζει για να δει το σχόλιο του να δημοσιεύεται και να αισθανθεί ο ίδιος ικανοποίηση.
Τα σχόλια και τα κείμενα των αναγνωστών εκφράζουν τους ίδιους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να διατυπώνουν τα σχόλια τους με κόσμιο τρόπο για να δημοσιευτούν.
Η Ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια για να πούμε αυτό που θέλουμε και να ασκήσουμε την κριτική μας, αποφεύγοντας όλα τα πιο πάνω που αναφέρονται.
Εάν παρ' όλα αυτά κάποιος θεωρεί ότι θίγεται από ανάρτηση ή σχόλιο στο Blog, καλείται να επικοινωνήσει μαζί μας μέσω του e-mail προς αποκατάσταση.