Ούτε το λάδι μας δεν μαζεύουμε πλέον.

Γράφει ένας αναγνώστης.

Ο Νοέμβριος έχει μπει για τα καλά, ο καιρός θαυμάσιος και στο κάμπο της Αλυζίας, που μοιάζει κατεβαίνοντας από το Πύργο του Αρχοντοχωρίου σαν μία μεγάλη ασημοπράσινη θάλασσα, η ελιά, το ευλογημένο αυτό δέντρο γεμάτο από καρπό έχει έρθει η ώρα του να μαζευτεί.

Θυμάμαι με νοσταλγία αυτή την εποχή που ήμουνα μικρό παιδί, όπου μαζεύαμε τις ελιές, τότε ήταν οικογενειακή υπόθεση. Μας ετοίμαζαν οι δικοί μας για το σχολείο και κατόπιν φεύγανε για το χωράφι, όπου τρέχοντας πηγαίναμε και εμείς με το που τελειώναμε το σχολείο. Στο κάμπο έβλεπες οικογένειες, συγγενείς, μικρά παιδιά όλοι να μαζεύουν τις ελιές, να ξαποστένουν να τρώνε ανοίγοντας το σακούλι με το πρόχειρο φαγητό που είχε ετοιμάσει η μάνα, άλλοι να χορεύουν, τα μικρότερα παιδιά να παίζουν μεταξύ τους, γέλια, πειράγματα.... Αλλοτινοί χρόνοι. Είπαμε οικογενειακή υπόθεση. Στα μετέπειτα χρόνια αυτό, το οικογενειακή υπόθεση, άρχιζε λίγο να χάνεται. Άνθρωποι από Κατούνα, Αετό και από τα χωριά της ενδοχώρας του Νομού μας, τέτοια εποχή που ήταν το μάζεμα της ελιάς κατέβαιναν και αναλάμβαναν αυτοί να μαζέψουν τις ελιές παίρνοντας μερίδιο από το λάδι. Θυμάμαι τον πατέρα μου να συναντιέται και να κανονίζει για το πως θα μαζευτούν τα χωράφια, λέξεις περίεργες για μένα τότε, ''τις έδωσα τιρτάρικες, τις έδωσα μισακές, οι καλαμσάνες θα μαζευτούν τελευταίες'', διαπραγματεύσεις σκληρές.

Προχτές κατεβαίνοντας το Σαββατοκύριακο στο Μύτικα, περνώντας μέσα από το κάμπο της Αλυζίας είδα και πάλι κόσμο να μαζεύει τις ελιές, αλλά η εικόνα ήταν άλλη. Το οικογενειακή υπόθεση δεν υπάρχει πλέον, το μάζεμα της ελιάς είναι ξένη υπόθεση, αλβανική, πακιστανική, αφρικανική ...... Όχι δεν κατηγορώ τους ανθρώπους αυτούς, καλά κάνουν, έχουν ανάγκη και μάλιστα είναι και εργατικότατοι και άξιοι. Απλά σκέφτομαι πως κατάφερε να μας μολύνει όλους τόσο πολύ το μικρόβιο της ''ευκολίας''. Βλέπεις παντού νέους ανθρώπους, στα χωριά μας, στα καφενεία να συζητάτε πως θα παίξουν στοίχημα, πως θα βρουν τον αγώνα που θα γίνει η έκπληξη να πιάσουν την μεγάλη απόδοση. Άλλοι με τις ώρες στην τηλεόραση να βλέπουν αθλητικά, άλλοι αποχαυνωμένοι στο internet. Παιδιά μικρά, ανήλικα με μηχανάκια σαν δαίμονες να πηγαίνουν πάνω κάτω, να ασχολούνται όλη μέρα με το πως θα πειράξουν το μηχανάκι για να γίνει σφαίρα για να κερδίσουν τη κόντρα με το φίλο να του πάρουν τα λεφτά. Πως φτάσαμε εδώ; Υπάρχει ένα φάρμακο να μας γιατρέψει άραγε από αυτή την αρρώστια της ''ευκολίας'';