Ο Θεός, οι εκλογές κι ο λήσταρχος Γιαγκούλας!

Γράφει ο Δημήτρης Αρβανίτης.
Συνταγματάρχης ε.α.

Αγαπητέ Θεέ.

Έπαθα σοκ όταν είδα το άγαλμα σου, όταν είδα σε τι κατάσταση ήσουν, σχεδόν γυμνός, σκελετωμένος πάνω στο σταυρό, όλο πληγές, με ματωμένο μέτωπο απ’ τ’ αγκάθια, και το κεφάλι γερτό. Θυμήθηκα το δικό μου χάλι. Εξοργίστηκα. Αν ήμουνα Θεός, όπως εσύ, δε θ’ άφηνα να μου τα κάνουν αυτά.

«Τώρα μιλάτε σοβαρά, θεία Ροζ; Εσείς, μια παλαίστρια, μια μεγάλη πρωταθλήτρια, είναι δυνατόν να πιστεύετε σ’ αυτό;»

«Γιατί, Όσκαρ; Θα ’δινες περισσότερη πίστη στο Θεό αν έβλεπες έναν μποντιμπίλντερ με δουλεμένα ποντίκια, εξογκωμένους μύες, λαδωμένο δέρμα, κοντό μαλλί και προκλητικό σλιπάκι;»

«Μα...»

«Σκέψου, Όσκαρ. Ποιον Θεό νιώθεις πιο κοντά σου; Το Θεό που δεν αισθάνεται τίποτα, ή το Θεό που υποφέρει;»

«Αυτόν που υποφέρει, φυσικά! Εγώ, όμως, αν ήμουν στη θέση του, αν ήμουνα Θεός, αν είχα τα μέσα όπως αυτός, θα φρόντιζα να μην υποφέρω.»

«Κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει αυτό. Ούτε ο Θεός, ούτε εσύ, ούτε οι γονείς σου, ούτε εγώ.» «Εντάξει, εντάξει. Γιατί να υποφέρουμε, όμως;»

«Κοίταξε καλύτερα το πρόσωπο του. Παρατήρησε! σού δίνει την εντύπωση ότι υποφέρει;» «Όχι. Τι περίεργο... Δε φαίνεται να πονάει.» «Ακριβώς. Υπάρχουν δύο ειδών πόνοι, μικρέ μου Όσκαρ". ο σωματικός και ο ψυχικός. Τον σωματικό πόνο μάς τον προκαλούν άλλοι· τον ψυχικό, τον επιλέγουμε.» «Δεν καταλαβαίνω.»

«Όταν σού καρφώνουν καρφιά στις παλάμες και στα πόδια, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς: πονάς. Το υπομένεις. Αντίθετα, στην ιδέα του θανάτου δεν είσαι υποχρεωμένος να πονάς. Δεν ξέρεις τι είναι. Άρα, εξαρτάται από σένα.»

Επειδή, αγαπητοί φίλοι, είμαστε θνητοί κι όχι Θεοί, πονάμε, υποφέρουμε από καταστάσεις που είτε επιλέγουμε είτε επιβάλλονται είτε μερικές φορές και τα δύο μαζί. Κάποιοι άνθρωποι επιθυμούν τις καταστάσεις αυτές να τις περνούν μόνοι τους απομωνομένοι, σ΄αυτή τη κατηγορία ανήκω κι εγώ. Θεώρησα τη μάχη των εκλογών ως ήττα κι έτσι την βίωσα. Δεν γίνεται να χαίρεσαι στις ήττες, ιδιαίτερα όταν στη ζωή εχεις μάθει να μάχεσαι σκληρά και να κερδίζεις Πολλοί φίλοι δεν θεωρούν ότι υπήρξε ήττα, αλλά μια οδυνηρή εισαγωγή σε έναν πόλεμο που μόλις άρχισε, μπορεί να είναι κι έτσι

Αγαπητέ Θεέ.

Παρέα με την Πέγκι Μπλου διαβάσαμε το Λεξικό Ιατρικών Όρων. Είναι το αγαπημένο της βιβλίο. Έχει πάθος με τις αρρώστιες κι αναρωτιέται τι αρρώστια μπορεί να της έρθει μετά. Εγώ έψαξα για τις λέξεις που μ’ ενδιέφεραν! «Ζωή», «Θάνατος», «Πίστη», «Θεός». Ε, θέλεις με πιστεύεις, θέλεις δε με πιστεύεις, δεν υπήρχαν! Τι σημαίνει αυτό; Να σού πω τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει ότι ούτε η ζωή, ούτε ο θάνατος, ούτε η πίστη, ούτε εσύ είστε αρρώστιες, κάτι που μάλλον είναι καλό νέο. Από την άλλη, όμως, δε θα ’πρεπε, σ’ ένα τόσο σοβαρό βιβλίο, να υπάρχουν και απαντήσεις στις πιο σοβαρές ερωτήσεις;

«Θεία Ροζ, μου φαίνεται ότι στο Λεξικό Ιατρικών Όρων υπάρχουν μόνο ειδικά θέματα και απαντήσεις σε προβλήματα που μπορούν να συμβούν στον καθένα μας χωριστά, αλλά δεν υπάρχουν θέματα που μας αφορούν όλους! η Ζωή, ο Θάνατος, η Πίστη, ο Θεός.»

«Ίσως θα ’πρεπε να πάρεις ένα φιλοσοφικό λεξικό, Όσκαρ. Ωστόσο, ακόμα κι αν βρεις τις ιδέες που ψάχνεις, και πάλι κινδυνεύεις να απογοητευτείς. Το λεξικό προτείνει πολλές και διάφορες ερμηνείες για κάθε έννοια.»

«Πώς γίνεται αυτό;»

«Οι πιο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις παραμένουν ερωτήσεις. Περιβάλλονται από μυστήριο. Σε κάθε απάντηση πρέπει να προσθέτουμε ένα "ίσως". Οριστική απάντηση έχουν μόνο οι ερωτήσεις που δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον.»

«Θέλετε να πείτε ότι για τη "Ζωή" δεν υπάρχει λύση;»

«Θέλω να πω ότι για τη "Ζωή" υπάρχουν πολλές λύσεις και, άρα, καμία.»

«Εγώ, αυτό που πιστεύω, θεία Ροζ, είναι ότι η μόνη λύση για τη ζωή είναι το να ζεις».

Αυτό ακριβώς αγαπητοί μου φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι, οι οποίοι τόσο στο ιστολόγιο μου, όσο και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στις τηλεφωνικές σας αναζητήσεις, εκφράζετε ανησυχία, επιδοκιμασία, κάποιοι και οίκτο... Η μόνη λύση στη ζωή είναι το να συνεχίζεις να ζεις. 

Στο κείμενο κριτικής των εκλογών υπήρχαν διαπιστώσεις και ρεαλισμός όχι πικρία ούτε αναχωρητισμός.

Απλώς για λίγες ημέρες επέλεξα την απομόνωση και την αγκαλιά της πιο μικρής μου κόρης που είχα δύο μήνες να δω.

Δεν υποστέλλω καμία σημαία, καμιά λευκή πετσέτα, την επόμενη εβδομάδα θα είμαι στο Ξηρόμερο και ο αγώνας θα συνεχιστεί με πρωτοβουλίες και πολύ δουλειά. Θα περάσω να σας δω και να τα πούμε πιο άνετα σε σχέση με τη πίεση του χρόνου που είχα προεκλογικά

Μένω μαζί σας, δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή την εγκατάλειψη, συγχωριανοί μου, φίλοι από τη Κατοχή, τη Στράτο, τη Σταμνά, το Κεφαλόβρυσο, το Νιχώρι, τη Πεντάλοφο, το Αγγελόκαστρο, το Καραισκάκη, τον Αστακό, τις Φυτείες, τη Ναύπακτο, την Αμφιλοχία, τη Βόνιτσα, τον Μύτικα, τη Κανδήλα, τον Βάρνακα, το Αιτωλικό, το Μεσολόγγι, το Αγρίνιο και όλα τα άλλα μέρη που με τιμήσατε με τη ψήφο σας.

Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας

Μένουμε μαζί για τα δύσκολα που έρχονται

Να είστε καλά!

ΥΓ1: Επειδή ως βλάχος Ξηρομερίτης αγαπάω ιδιαίτερα τη λαϊκή παράδοση, ιδού μια μικρή ιστορία που έχει τη σημασία της:

Όταν ο μοίραρχος Ιωάννης Πετράκης, που ύστερα από το κάρφωμα του Γρηγόρη Γκόρτσου ή Γιουλάκη από τη Βροντού Πιερίας, πολιόρκησε τη συμμορία του φοβερού και τρομερού λήσταρχου Γιαγκούλα στην Κλεφτοβρύση και νόμισε πρός στιγμή ότι η σφαίρα του είχε πετύχει τον πολιορκημένο Φώτη Γιαγκούλα, αναφώνησε περιχαρής: "Το σκότωσα το σκύλο", πήρε την αμέσως επόμενη στιγμή τη λεβέντικη όσο και αθυρόστομη απάντηση του λήσταρχου: "Μου έκλασες τ' αρχίδια, κύριε μοίραρχε!"

Στις θέσεις του λήσταρχου Γιαγκούλα, του Γκόρτσου ή Γιουλάκη και του Μοιράρχου Πετράκη, βάλτε εσείς όποιον νομίζετε... Μέσα θα είστε!

Πάντως αν διάλεγα τη δική μου, παρότι μη φοβερός, μη τρομερός και μη λήσταρχος, αυτήν του Γιαγκούλα θα διάλεγα...

ΥΓ2: Τα αποσπάσματα του κειμένου είναι από το έργο του βραβευμένου Γάλλου συγγραφέα Ερικ Εμμάνουλ Σμίτ ‘’ΟΣΚΑΡ’’.