Παναγιώτης Στάϊκος: Ευχαριστίες για τις ευχές και την συμπαράσταση.

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά σχεδόν όλους τους Ξηρομερίτες και όχι μόνο, για τις ευχές και την αγάπη τους προς το πρόσωπό μου, αλλά και την στήριξη και την αλληλεγγύη τους στην οικογένειά μου σχετικά με την πρόσφατη περιπέτεια με την υγεία μου.

Υπήρχαν χιλιάδες συγκινητικά τηλεφωνήματα αγάπης, αλλά ένα τηλεφώνημα από μια γυναίκα μάνα δύο κοριτσιών επιστημόνων, μιας γυναίκας που οι φτωχοί ψαράδες γονείς της από το Χοβολιό δεν είχαν χρήματα να τελειώσει το Γυμνάσιο και να σπουδάσει, δεν θα το ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Αυτή η γυναίκα όμως έχει μέσα στην ψυχή της ευγένεια, καλοσύνη, λεβεντιά, αλτρουισμό και ουμανισμό. Πέρα από τις πραγματικές ευχές τις και την αγωνία της να πάνε όλα καλά με την υγεία μου, άρχισε να με ευχαριστεί για κάποια πράγματα που είχα κάνει σαν Γιατρός για την οικογένεια της. Εγώ την διέκοψα και της είπα Μαρία μου δεν μου χρωστάτε τίποτα εσείς. Εγώ απλά το καθήκον μου έκανα. Εγώ σας χρωστάω της είπα. Και αμέσως μετά άρχισε ακράτητη να με βομβαρδίζει με λόγια αγάπης, λέγοντάς μου: Να ξέρεις ότι σε αγαπάμε. Σʼ αγαπάμε γιʼ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ και συνέχισε με λόγια τόσο συγκινητικά, τα οποία δεν μπορώ να επαναλάβω, που έμοιαζαν με ποίημα του Ελύτη, κιʼ ας μη διάβασε ποτέ ίσως στην ζωή της Ελύτη, αλλά φαίνεται ότι η Μαρία τον κουβαλούσε πάντα στην ψυχή της τον Ελύτη, όπως θα έλεγε ο άλλος μεγάλος ποιητής. Αυτά τα λόγια άγγιξαν βαθιά την ψυχή μου, με έκαναν να ξεχάσω τον απίστευτο πόνο της θωρακοτομής, που μόνο όποιος τον έχει περάσει ξέρει πόσο δυνατός είναι, με έκανε να κλάψω από χαρά που τα άκουσα και τα θυμάμαι μέχρι και την τελευταία λέξη και θα τα θυμάμαι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.

Θέλω να ευχαριστήσω για τις ευχές τους από την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου τον Δήμαρχο κύριο Πυθαγόρα Σαμαρά, τον Πρόεδρο του Δ.Σ κύριο Στέλιο Παπαναστάση, τους Αντιδημάρχους, τους επικεφαλής της μειοψηφίας κυρίους Γιάννη Λύτρα και Μάκη Βότση και όλους τους Δημοτικούς Συμβούλους.

Από το χώρο των υγειονομικών θέλω να ευχαριστήσω όλους τους Γιατρούς και το προσωπικό του Κέντρου Υγείας, τους ιδιώτες Γιατρούς και Οδοντιάτρους καθώς και τους νέους συναδέλφους της περιοχής που κάνουν την Ειδικότητά τους και όλους τους Φαρμακοποιούς της περιοχής.

Θέλω να ευχαριστήσω την Πρόεδρο του Συλλόγου Γυναικών Αστακού κυρία Γιάννα Ρεπάνη Ζούλα, που από τον Αιμοδοτικό Σύλλογο του οποίου είμαι και εγώ μέλος, εξασφάλισε τρεις φιάλες αίμα, το οποίο τελικά δεν χρειάστηκε, αφού είχα πολύ καλό αιματοκρίτη. Χρησιμοποιήθηκε για κάποιους άλλους συνανθρώπους μας που το χρειάστηκαν. Οι ευχαριστίες μου όμως προς την κυρία Γιάννα Ρεπάνη Ζούλα παραμένουν ολάκερες και την ευχαριστώ επίσης για τις εγκάρδιες ευχές της.

Μέσα στην όποια μικρή ατυχία και ταλαιπωρία μου τελικά ήμουν πολύ τυχερός.

Η περιπέτεια με την υγεία μου ξεκίνησε πριν 8-9 μήνες με ένα βήχα με φλέματα, οποίος παρά τις καλλιέργειες πτυέλων, δύο ακτινογραφίες και μια Αξονική Τομογραφία δεν προσδιόριζαν την αιτία του βήχα. Έτσι αναγκάστηκα να κάνω βρογχοσκόπηση, στην οποία φάνηκε ένα κοκκίωμα 5 χιλιοστών στον βρόγχο του άνω λοβού του αριστερού πνεύμονα, το οποίο ήταν έντονα αγγειοβριθές, από το οποίο δεν μπορούσε έμπειρος πνευμονολόγος να πάρει βιοψία, μήπως και συμβεί μεγάλη αιμορραγία που θα απειλούσε άμεσα την ζωή μου. Έτσι έλαβε έπλυμα κυττάρων, στο οποίο όμως φάνηκαν δύο δυσπλαστικά κύτταρα. Έτσι λοιπόν έπρεπε να γίνει το παν, γιατί η πιθανότητα όπως αποφάνθηκαν τρεις Καθηγητές να ήταν καρκίνος ήταν πολύ υψηλή. Ακολούθησε μια υπερσύγχρονη εξέταση Pet, στην οποία λαμβάνεις ραδιενεργό φάρμακο και στην συνέχεια ένας υπερσύγχρονος Αξονικός Τομογράφος λαμβάνει τομές, κατά την οποία δεν φάνηκε μετάσταση από τον εγκέφαλο μέχρι τα πόδια, αλλά ούτε και στην περιοχή που περιέγραφε η βρογχοσκόπηση έδειχνε εικόνα καρκίνου. Αλλά όπως είπε η συνάδελφος για τόσο μικρές βλάβες μόνο το πλακάκι του Παθολογοανατόμου μπορούσε με βεβαιότητα να βάλει διάγνωση.

Έτσι με βάση την εικόνα της βρογχοσκόπησης η γνώμη όλων ήταν να προχωρήσω σε άμεσο χειρουργείο, γιατί εάν επρόκειτο για έναν μικρό εντοπισμένο καρκίνο η προοπτική πλήρους ίασης θα ήταν υψηλή. Χωρίς άλλη σκέψη και χωρίς ίχνος φόβου είπα αμέσως το ναι και μετά από δύο ημέρες προετοιμασίας μπήκα στο χειρουργείο. Όταν ο Καθηγητής της Θωρακοχειρουργικής του Πανεπιστημίου Πατρών κύριος Δημήτρης Δουγένης (με τον οποίο ήμασταν συμμαθητές στο γυμνάσιο του Αιγάλεω «πως τα φέρνει η ζωή»;) έφθασε στην βλάβη, πήρε κομμάτι και το έστειλε για ταχεία βιοψία, η απάντηση της ταχείας βιοψίας έφερε τα πρώτα καλά νέα: ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΓΙΑ ΚΑΚΟΗΘΕΙΑ. Υπήρξαν λίγες ημέρες αγωνίας όπου βγήκε και η μόνιμη βιοψία, της οποίας η διάγνωση ήταν πνευμονική οστεοδυστροφία.

Δηλαδή ήταν ένας καλοήθης όγκος στον βρόγχο του άνω αριστερού λοβού, όπου από τον χόνδρο (κριτσανίδα) δημιουργήθηκε οστούν που είχε και μυελό των οστών, ο οποίος αφαιρέθηκε μαζί με τον άνω λοβό. Κατά την διάρκεια βέβαια της εγχείρησης παρουσιάστηκε μια πολύ σοβαρή επιπλοκή, που εάν ο χειρουργός έχανε την ψυχραιμία του θα πέθαινα σε λίγα λεπτά. Ο καλός ο χειρουργός στα δύσκολα φαίνεται. Σαν να μην έφθανε αυτό στην δέκατη όγδοη μετεγχειρητική μέρα με ένα φτέρνισμα έσπασαν τα εσωτερικά ράμματα και χρειάστηκε να ξαναμπώ στο χειρουργείο, να με ανοίξουν εκ νέου και να με ξαναράψουν. Δηλαδή πάλι πόνοι από την αρχή. 

Παρά τις όποιες ατυχίες και ταλαιπωρίες αισθάνομαι ευγνώμων απέναντι στον θεό, που είμαι πλέον καλά. Οι λίγοι πόνοι που στην αρχή ήταν αβάσταχτοι θα περάσουν. Η φετινή γιορτή μου, της Παναγίας μαζί με την γυναίκα μου, τα παιδιά μου και προπαντός τις δύο εγγονούλες την Λαμπρινή και την Μελίνα ήταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου. Γιατί μετά από αυτή την περιπέτεια, που πάρα λίγο να αλλάξει την ζωή μου, θέλω να χαίρομαι όσο μπορώ πιο πολύ τις καθημερινές χαρές της ζωής με την οικογένεια μου και τους φίλους μου και να είμαι λιγότερο αυστηρός και περισσότερο ανεκτικός με τους ανθρώπους, ακόμη και με αυτούς που πιθανόν να με έχουν αδικήσει.

Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον Καθηγητή της Πνευμονολογίας κύριο Σπυρόπουλο, την Διευθύντρια της Πνευμονολογικής Κλινικής κυρία Τσιαμήτα, τον Καθηγητή της Θωρακοχειρουργικής κύριο Δουγένη και τους συνεργάτες τους, στους οποίους θεωρώ ότι χρωστάω την ζωή μου. Εύχομαι να τους έχει ο θεός όλους καλά.

Θα ήταν μεγάλη παράληψη εάν δεν εξέφραζα τις θερμότατες ευχαριστίες μου προς το νοσηλευτικό προσωπικό του Νοσοκομείου στο Ρίο, το οποίο είδα να ματώνει στην κυριολεξία από την πολλή δουλειά και να είναι πάντα μέσα στην ευγένεια και το χαμόγελο στα χείλη, ακόμη και όταν οι ασθενείς δυστροπούσαμε από τους αφόρητους πόνους τέτοιων επεμβάσεων τις οποίες κάποιοι τις χαρακτηρίζουν «βάρβαρες». 

Ευχαριστώ για την φιλοξενία 

Αστακός 19/8/2013

Dr ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΑΙΚΟΣ