Η καθαριότητα στον Μύτικα είναι μισή αρχοντιά;

Γράφει ο Λευτέρης Παυλίδης.

Δικηγόρος.

Το πρώτο μου καλοκαίρι στον Μύτικα ήταν το 2002. Από τότε και για 17 συναπτά χρόνια, επισκεπτόμαστε το χωριό οικογενειακώς στις διακοπές μας. Την λατρεία που έχω για τον Μύτικα, την έχω εκδηλώσει άπειρες φορές και με διάφορους τρόπους. Τόσο με τις αναρτήσεις μου στο διαδίκτυο όσο και με τις δια ζώσης αναφορές μου στην πόλη μου, έχω επανειλημμένως προβάλει τις ομορφιές του χωριού, ενώ έχουμε φέρει κάποιες φορές με την γυναίκα μου αρκετούς φίλους μας και συγγενείς, οι οποίοι μαγεύτηκαν από το μέρος και έχουν να θυμούνται όμορφες και αξέχαστες διακοπές.

Δεν πρέπει όμως να εξυμνούμε και να επαινούμε μόνο για τα καλά, αλλά να επισημαίνουμε και να τονίζουμε και τα κακά, τις ασχήμιες δηλαδή της περιοχής που -όπως πάντα- αφορούν τους ανθρώπους και τις δράσεις τους (στη προκειμένη την αδράνεια). Η κριτική μου είναι καλοπροαίρετη και αποσκοπεί στην βελτίωση και πρόοδο του τόπου.

Οι φυσικές ομορφιές του Μύτικα είναι ομολογουμένως απαράμιλλες και -ως είθισται να λέγεται- όποιος έρθει μία φορά, τον ερωτεύεται και σίγουρα θα επιστρέψει. Η φύση μεν μπορεί να προίκισε τον τόπο, αλλά φαίνεται τελικά πως τον αδίκησαν οι άνθρωποι του.

Η καθαριότητα (δυστυχώς) δεν είναι το φόρτε ή αν θέλετε το χαρακτηριστικό γνώρισμα του χωριού. Αυτή βέβαια δεν είναι και το μοναδικό πρόβλημά του, είναι όμως το βασικότερο και άμεσα εφικτό! Μπορεί δηλαδή τα υπόλοιπα θέματα να είναι πιο πολύπλοκα στη λύση τους (λιμάνι, αξιοποίηση παραλιακής, πεζόδρομος, φωτισμός κλπ) το να λάβεις όμως μέτρα για να εμφανίζει μία νοικοκυρεμένη εικόνα το χωριό και γενικότερα η περιοχή, δεν θέλει ιδιαίτερες προσπάθειες ούτε αποτελεί φοβερό κατόρθωμα. Απαιτεί μόνο βούληση. Δεν μπορείς να περιμένεις μαζικό τουρισμό όταν δεν έχεις λύσει το σπουδαιότερο ζήτημα, δηλαδή την καθαριότητα.

Αυτό που με έκανε έξαλλο και στάθηκε η αφορμή για τον παρόν κείμενο είναι η κατάσταση που επικρατεί στην βόρεια παραλία του Μύτικα. Τα τελευταία 7 χρόνια επισκέπτομαι ανελλιπώς την περιοχή του Βούλκου για πηλοθεραπεία. Καθ όλη την διαδρομή, από την αρχή του χωριού έως και το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας, η παραλία είναι γεμάτη σκουπίδια και μπάζα. Μπορεί να δυσαρεστήσω μερικούς, αλλά νιώθω ότι πρέπει επιτέλους να τα πω. Κάθε χρόνο ελπίζω ότι τον επόμενο Αύγουστο θα αντικρίσω μια άλλη καλύτερη εικόνα, όμως η κατάσταση παραμένει ίδια (αν όχι και χειρότερη). Το τι συνάντησα και φέτος κατά μήκος της συγκεκριμένης παραλίας δεν θα το περιγράψω εγώ, αλλά θα αφήσω να μιλήσουν οι εικόνες…

Είναι φανερό ότι η τοπική αυτοδιοίκηση εμφανίζει σημαντικές αδυναμίες στον τομέα της καθαριότητας. Είναι χαρακτηριστικές οι εικόνες των υπερχειλισμένων κάδων κάθε καλοκαίρι και η δυσωδία που αναδίδουν τα σκουπίδια στους δρόμους. Όπως επίσης πολύ χαρακτηριστικό είναι η έλλειψη καλαθιών για τα μικροαπορρίμματα των περαστικών, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ στην κεντρική οδό με την μεγαλύτερη κίνηση του χωριού. Εκεί όπου θα έπρεπε να υπήρχε ένας κάδος κάθε 10 μέτρα, ούτως ώστε να υποστηρίξει τις ανάγκες των τουριστών, δεν υπάρχουν συνολικά ούτε πέντε!!! Είναι αδιανόητο να διασχίζεις όλη τη κεντρική οδό και να ψάχνεις καλαθάκι για να πετάξεις το σκουπιδάκι σου. Αρκετοί καταλήγουν στο να το πετάξουν κάτω με αποτέλεσμα πέραν της βρώμικης εικόνας, να χρειάζεται περισσότερες εργατοώρες, καθώς και υπαλληλικό προσωπικό για τον καθαρισμό των οδών.

Είναι φανερό και απόλυτα φυσιολογικό το γεγονός ότι οι σχετικές προσπάθειες θα έπρεπε να εντατικοποιηθούν περισσότερο τους καλοκαιρινούς μήνες, προκειμένου να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες, τόσο σε απορριμματοφόρα οχήματα όσο και σε υπαλληλικό προσωπικό καθαριότητας. Δεν μπορείς να απαιτείς ή έστω να αναμένεις περισσότερο τουρισμό όταν δεν έχεις επιλύσει το σημαντικότερο πρόβλημά σου. Τυχαίνει να μένουμε δίπλα σε κεντρική καφετέρια και να ακούμε άθελά μας συζητήσεις τουριστών οι οποίοι απολαμβάνοντας το τοπίο πίνοντας τον καφέ τους, αναφέρονται στη βρωμιά και στην κάκιστη εικόνα που παρουσιάζει το χωριό. Το ίδιο συμβαίνει και στη θάλασσα όπου στις διπλανές ομπρέλες οι παρέες συζητούν το ίδιο θέμα. Η αναπόφευκτη δυσφήμιση φέρνει και τα ανάλογα αποτελέσματα τα οποία όλοι βιώνουμε κάθε καλοκαίρι με την συνεχή μείωση του τουρισμού…

Επανερχόμενος στο θέμα της παραλίας, θέλω να πω το εξής: μπορεί οι τοπικές Αρχές να εμφανίζουν αδυναμία διαχείρισης των σκουπιδιών και της εν γένει καθαριότητας της περιοχής του Μύτικα, θα μπορούσε όμως μία ιδιωτική πρωτοβουλία να φέρει θεαματικά αποτελέσματα. Ο εθελοντισμός κάνει θαύματα, μικρά μεν αλλά τα κάνει. Κάποιος Σύλλογος, ένας τοπικός Φορέας, ακόμη και τα Σχολεία, θα μπορούσαν να συνδράμουν προς αυτή την κατεύθυνση οργανώνοντας μία ‘‘επιχείρηση’’ καθαρισμού της βόρειας παραλίας. Εφοδιαζόμενοι με γάντια και σακούλες απορριμμάτων, σε ελάχιστο χρόνο ήτοι λίγες μόνο ώρες, η παραλία θα λάμπει. Όπως προείπα, δεν απαιτείται κάποια υπερπροσπάθεια αλλά μόνο βούληση ή κατά το κοινώς λεγόμενο «δεν θέλει κόπο, αλλά τρόπο».

Αυτά τα ολίγα και με την ευχή να γίνει επιτέλους κάτι, ελπίζω του χρόνου να δούμε καθαρότερο τον Μύτικα, το χωριό αλλά και την γύρω περιοχή του.

ΜΥΤΙΚΑΣ PRESS: Έχουμε πολλές φορές υποστηρίξει δημόσια με κείμενα μας την άποψη, ότι τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία ενός τόπου, είναι οι επισκέπτες που τα επισημαίνουν αντικειμενικά και πραγματικά. Εμείς εδώ οι ντόπιοι έχουμε λίγο υποκειμενική κρίση, με τις αντιπάθειες μας και τις συμπάθειες μας να υπεισέρχονται κλπ. Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο να μην μπορούμε να αναγνωρίσουμε την απαράμιλλη ομορφιά που διαθέτει ο τόπος μας και βάζουμε τα δυνατά μας για να μην αφήσουμε τίποτα όρθιο.