Πόσους ακόμα πρέπει να φάει αυτός ο δρόμος;

Της κας Παρασκευής Μπούρα.

Συγχωριανοί και συνδημότες.

Αρχικά ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από όλους όσους θεωρούν πως θίγονται με τα παρακάτω λόγια μου.

Έζησα και μεγάλωσα σε αυτόν τον τόπο, στην Κανδήλα Ξηρομέρου. Είδα πολλά πράγματα να συμβαίνουν σε αυτόν τον τόπο. Πράγματα για καλό - κατά την ταπεινή μου γνώμη - και πράγματα ανούσια.

Είδα παιδιά να μεγαλώνουν και να γαλουχίζονται με τρόπο να φύγουν από το χωριό, να μην παντρευτεί κάποιος από το χωριό, να μην μείνει κάποιος στο χωριό και χαντακώσει τη ζωή του. Κι εγώ έτσι μεγάλωσα. Κι έτσι κι έκανα. Οι εμπειρίες, οι συναναστροφές, οι καταστάσεις μου έδειξαν με τον πιο σκληρό τρόπο ότι στο χωριό, με τις παρούσες συνθήκες και τον παρόντα κόσμο, ναι θα χαντακωθώ.

Πάντα έχω σαν όνειρο στο πίσω μέρος του μυαλού μου, να γυρίσω σε αυτό το χωριό. Και να κάνω κάτι όμορφο για μένα και για την οικογένεια μου. Φυσικά θα απαρνηθώ την ιδιότητα μου σαν Ψυχολόγος - γιατί τι να τον κάνουμε τον ψυχολόγο στο χωριό - αλλά αγαπώ πολύ αυτό το μέρος και αγαπώ και τις αναμνήσεις όλες που έχω.

Ένα πράγμα με κρατάει να μην το κάνω αυτό - ίσως και πότε. Η κακία αυτού του τόπου, η ζήλια και η κακεντρέχια. Μια χούφτα, μια σταλιά τόπος κι αντί να είμαστε ενωμένοι σαν γροθιά, κοιτάμε ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου. Πλάτιασα όμως και φεύγω από το θέμα.

Το 2010 χάθηκε ένας συμμαθητής μου. Γιατί;

Το 2017 - νομίζω - χάθηκε ένας νέος άνθρωπος, με οικογένεια και άφησε πίσω του ένα μικρό παιδί.

Το 2018 χάθηκε ένα νέο παληκάρι. Γιατί;

Το 2020 χάθηκε άλλο ένα παληκάρι.

Όλοι με τον ίδιο τρόπο. Πιάνοντας ένα τιμόνι.

Πριν λίγο καιρό ήρθε και μια ανακοίνωση από συμπατριώτη μας για επίδομα βοήθειας σε νέους που θα φτιάξουν τη ζωή τους στο χωριό και θα κάνουν οικογένεια. Αλήθεια, ποιος θα μείνει να το κάνει αυτό; Με τι εφόδια, με τι φώτα; Να τον στηρίξει ποιος; Να τον βοηθήσει ποιος;

Έχουμε τόσα χιλιόμετρα κάμπο, οποίοι έχουν έρθει έχουν ξετρελαθεί και κάθεται και σαπίζει. Πέφτουν οι ελιές, μέσα στα βάτα οι ρίζες τους, πορτοκαλιές και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Γιατί κάποιος δεν ασχολείται με αυτόν τον κάμπο; Είναι ντροπή να είσαι αγρότης;

Πάλι πλάτιασα όμως. Αυτό που γυροφέρνω τόση ώρα να πω και όλο και κάτι πετάγεται στο μυαλό μου, που θεωρώ άξιο αναφοράς είναι ένα:

Εσύ πατέρα που έχεις δώσει το μηχανάκι σου στο παιδί σου και κάθεσαι στο καφενείο και το βλέπεις να κάνει σούζες, αντί να καμαρώνεις και να φουσκώνεις σαν κοκόρι, τρέχα πιάστο από το αυτί και κόψτου τα πόδια. Όχι για μένα, όχι για σένα, για αυτόν. 

Εσείς που στα νέα παιδιά στο χωριό αντί να τους δώσετε βάσεις για το πόσο σημαντική είναι η ζωή τους και πόσο πρέπει να την προσέχουν, τους δίνετε ένα μηχανάκι στα 8, 9, 10, 12. Πόσοι ακόμα πρέπει να χαθούν για να το πάρετε απόφαση; Πόσους ακόμα πρέπει να φάει αυτός ο δρόμος;

Δίνω ειλικρινή  συλλυπητήρια στην οικογένεια του νεαρού συγχωριανού μου, που τύχαινε να γνωρίζω τι παιδί μάλαμα ήταν.

Είμαι στη διάθεσή σας, όποιου θέλει να μιλήσει, να ζητήσει βοήθεια, υποστήριξη, συμβουλές, να πει κάτι μαζί μου βρε αδερφέ, να παρέχω τις υπηρεσίες μου σε όποιον το επιθυμεί χωρίς να ζητήσω χρήματα. Δεν θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ  τις δυσκολίες που ζούμε σαν κοινωνία και σαν χώρα για προσωπικό μου συμφέρον.

Είμαι στη διάθεσή σας να βοηθήσω να φτιάξουμε τον τόπο μας πάλι ένα παράδεισο παιδιών και ανθρώπων που όλοι θα έχουν ένα κοινό σκοπό: το καλό μας.

Είμαι στη διάθεσή των τοπικών αρχών και φορέων για βοήθεια. Κανένα όφελος για μένα, μόνο για εσάς όλους που έχουμε μια επαφή, έχουμε πει μια καλημέρα και είστε μέρος της ζωής μου στο χωριό.

Συγνώμη και πάλι για όσους προσέβαλα, έθιξα ή το οτιδήποτε σας έκανα να αισθανθείτε. Είναι πολύ μεγάλο το φορτίο που κουβαλάω, μιλώντας για τους παππούδες, τους γονείς μου, και τους οικείους μου.

Σας ευχαριστώ και στέλνω τα θερμά μου συλλυπητήρια. Μακάρι να γίνει επιτέλους μάθημα και να μη θρηνήσουμε αλλά θύματα. 

Μετά λύπης 

Μπούρα Παρασκευή 

Όχι μια επιστήμονας που έφυγε και κάνει την ζωή της

στην Αθήνα, αλλά μια συγχωριανή σας,

που δεν ξεχνάει τον τόπο της