Γραμματέας Κοινότητας: Υπάλληλος, λειτουργός μιας άλλης εποχής, στη υπηρεσία του πολίτη!!!

Του Παναγιώτη Ηλ. Χολή.

Ο Γραμματέας της κοινότητας του χωριού ήταν ανέκαθεν το πρόσωπο εκείνο που σε σχέση με τους υπόλοιπους χωριανούς ήταν ο πιο γραμματιζούμενος, ο μορφωμένος, κατά μια έννοια, του χωριού. Τα δύσκολα προπολεμικά και μεταπολεμικά χρόνια το μορφωμένος σήμαινε, στη καλύτερη των περιπτώσεων να έχει πάει Σχολαρχείο ή αργότερα να έχει βγάλει κάποιες τάξεις ή ολόκληρο το Γυμνάσιο, το πολύ. Από τη μεταπολίτευση και μετά τα δεδομένα άλλαξαν και ο μορφωμένος μπορούσε να είχε και πτυχίο κάποιου Πανεπιστημίου.

Ο πρώτος γραμματέας του χωριού μας, Βασιλόπουλο Ξηρομέρου, ήταν ο Βασίλης Κούγγελης ο οποίος υπηρέτησε για λιγότερο από δυο χρόνια, από το 1938 περίπου έως την έναρξη του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου το 1940 όπου κατετάγη στο στρατό και πήγε στο μέτωπο. Ήταν εποχή πολύ δύσκολη και με λίγες δυνατότητες να προσφέρεις πολλά. Ήταν πολύ καλός γνώστης στο να μετράει το εμβαδόν των χωραφιών, οπότε οι συγχωριανοί του ζητούσαν τη βοήθεια του την οποία και πρόσφερε με μεγάλη χαρά. Πάρα το λίγο διάστημα στα καθήκοντα του υπήρξε αρκετά καλός και εξυπηρετικός. Μέχρι τότε καθήκοντα γραμματέα δεν υπήρχαν και όλα τα έκανε ο Πρόεδρος. Στο μεσοδιάστημα από το 1940 έως το 1944 και για μόλις δυο μήνες, χρέη γραμματέα έκανε ο Χρύσανθος Παππαζώης.

Στο χωριό μου ευτύχησα να γνωρίσω από κοντά δυο γραμματείς, τον αείμνηστο Νίκο Βουκελάτο και φυσικά τον αέρινο και πάντα ακούραστο φίλο, συνταξιούχο σήμερα, Λάμπρο Πετρονικολό.

Ο μπάρμπα Νίκος και ο Λάμπρος ήταν ταγμένοι να υπηρετήσουν τον συγχωριανό τους.

Η θέση που κατείχαν ήταν για τους ίδιους λειτούργημα και όχι απλά μια τυπική θέση υπαλλήλου να περνούν την ώρα τους.

Όπως είπα και στην αρχή είχαν να κάνουν με πληθυσμό, στο μεγαλύτερο ποσοστό αγράμματο ή σχεδόν αγράμματο και αυτό λόγο των δύσκολων συνθηκών των εποχών εκείνων, οπότε ο Γραμματέας καλούνταν εκ των πραγμάτων να υπηρετήσει πολλούς ρόλους. Ήταν σύμβουλος του Προέδρου, ανταποκριτής Ο.Γ.Α, γραμματειακή υποστήριξη Αγροτικών συλλόγων και πολιτών, συντάκτης αιτήσεων για επιδοτήσεις, για πριμ, για εξισωτικές αποζημιώσεις, επιλέξιμα, ΟΣΔΕ, για τραπεζικές υποθέσεις, για θέματα πολυτέκνων, δικαιολογητικών για συντάξεις, ακόμα και για σύνταξη μια απλής αίτησης ή υπεύθυνης δήλωσης. Από αυτόν εξαρτώνται όλα και φυσικά όλα όσα αφορούσαν τους συγχωριανούς τους οι οποίοι δεν καταλάβαιναν και πολλά από νομοθεσίες, διατάγματα, αναφορές και δικαιώματα. Όλους τους ανωτέρω ρόλους και οι δυο γραμματείς τους απέδωσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Για να επιτύχουν στο λειτούργημα τους δεν τους αρκούσε το καθιερωμένο υπαλληλικό ωράριο. Έψαχναν να βρουν τους συγχωριανούς τους στα σπίτια τους ή στα καφενεία. Υπήρχαν περιπτώσεις που μετέβησαν ακόμα και στο χωράφι για να συμπληρώσουν και υπογράψουν αίτηση για επιδότηση. Η αγωνία τους ήταν μεγάλη, να μη ξεχαστεί κάποιος και δεν εξυπηρετηθεί.

Θυμάμαι τον Λάμπρο σχεδόν κάθε απογευματάκι με έναν φάκελο με χαρτιά στη μασχάλη του να έρχεται στο καφενείο για να βρει κάποιους συγχωριανούς του να υπογράψουν διάφορες αιτήσεις ή δηλώσεις που τους αφορούσαν. Εννοείτε ότι τα χαρτιά τα είχε ήδη έτοιμα από το γραφείο και η εξυπηρέτηση γινόταν κατ´ οίκον ή κατά καφενείο!!

Από την άλλη, λόγο και της καλής διαγωγής, του ήθους και της τιμιότητας που τους χαρακτήριζε απέσπασαν τη τυφλή εμπιστοσύνη των συγχωριανών, την οποία και τίμησαν στο ακέραιο.

Ο Νίκος Βουκελάτος υπηρέτησε το χωριό μας σε δύσκολες εποχές, έως το 1980. Του ανατέθηκαν τα καθήκοντα σε πολύ μικρή ηλικία, γύρω στα 17 του χρόνια, περίπου το 1944. Ήταν ο άνθρωπος για όλα και ο σεβασμός στο πρόσωπο του υπήρξε καθολικός από όλο το χωριό. Ήταν σοβαρός, μετρημένος, επιμελής, δίκαιος, καλά διαβασμένος στα θέματα εργασίας του αλλά και σε θέματα πολιτικής. Εξυπηρέτησε σε δύσκολες εποχές το χωριό και τους συγχωριανούς του δίκαια ξεπερνώντας ακόμα και τις δυνατότητες του. Στο καφενείο τον ανέμεναν κάθε απόγευμα οι συγχωριανοί του για να τους πει τα νέα, τι διάβασε στις εφημερίδες, τι του είπαν από Αθήνα που μίλησε, πολιτική ανάλυση και τον άκουγαν με μεγάλη προσοχή. Ήταν ο «Κίσιγκερ» του χωριού, λόγο της γνώσης και καλής διπλωματίας που είχε. Συνέβαλε στη επιτυχία και όλων των Προέδρων που υπηρέτησε ως Γραμματέας. Το χωριό του χρωστάει πολλά, καλή του ώρα εκεί ψηλά που βρίσκεται. Υπήρξε επί πολλά χρόνια μέλος και αντιπρόεδρος του Δ.Σ της συνδικαλιστικής οργάνωσης, Κτηνοτροφική Ελλάδος και Προέδρος του χωριού από το 1982-1986, βάζοντας και εκεί τη σφραγίδα του.

Ο Λάμπρος Πετρονικολός έφυγε από την Αθήνα, επιστρέφοντας στο χωριό του, αφήνοντας μια πολύ καλή θέση στο Δήμο Παλαιού Φαλήρου και μάλιστα σε πολύ μικρή ηλικία. Παραιτήθηκε από το Δήμο που εργαζόταν για να πάρει τη θέση του Γραμματέα στο χωριό που γεννήθηκε. Ανέλαβε καθήκοντα τον Απρίλιο του 1981 αντικαθιστώντας τον Νίκο Βουκελάτο που συνταξιοδοτήθηκε. Στο μεσοδιάστημα συνταξιοδότησης του μπάρμπα Νίκου έως την ανάληψη καθηκόντων από τον Λάμπρο, καθήκοντα Γραμματέα έκανε η γραμματέας Αγραμπέλου, καταγωγή από Καραϊσκάκη, Χριστίνα Μέντη.

Τους πρώτους μήνες όλοι νομίζαμε ότι ο Λάμπρος θα τα εγκαταλείψει και θα γυρίσει στην Αθήνα, μη μπορώντας να συνηθίσει τους εντελώς αντίθετους ρυθμούς ζωής του χωριού με αυτούς της πόλης. φάνταζε σαν αξιοπερίεργο πως αυτός ο νέος ζώντας στην Αθήνα επέστρεψε στο φτωχό χωριό του. Κι όμως μόνο ο ίδιος γνώριζε την εξέλιξη του, γιατί μόνο ο ίδιος γνώριζε ότι η απόφαση του ήταν αμετάκλητη και παρμένη με σοβαρότητα. Με τη δουλειά του, τη διάθεσή του για προσφορά, το χαμόγελο του, την εργατικότητα του, μας κέρδισε όλους. Τον συνηθίσαμε τόσο πολύ που έγινε συνώνυμο της εξυπηρέτησης, και της γνώσης όλων των θεμάτων. Ήταν επιμελής, πρακτικός, οργανωτικός και πάντα ο καλύτερα ενημερωμένος για θέματα της δουλειάς του. Υπηρέτησε το χωριό του με ταπεινότητα, σεμνότητα ως ακούραστος εργάτης στη υπηρεσία των συγχωριανών του. Από 01/01/1996 έως 31/12/1998 υπήρξε γραμματέας συμβουλίου περιοχής. Από 01/01/1999 έως Μάιο του 2008 υπήρξε δημοτικός υπάλληλος του Δήμου Αστακού και Προϊστάμενος Τεχνικής Υπηρεσίας Αστακού. Κάλυψε ακόμα και τα κενά που δημιουργήθηκαν στα χωριά, Βλυζιανά, Γουριώτισσα και Πρόδρομο. Κορυφαία ανθρώπινη στιγμή, για τις ευαισθησίες του ίδιου, ήταν η πρωτοβουλία του να μεριμνήσει ώστε να μεταφερθεί στο γηροκομείο Αγρινίου ο άστεγος και πάμπτωχος για πολλά χρόνια Ζώης Ράπτης και να του βγάλει και σύνταξη, ενέργεια που χάρισε στον αγαπημένο Ζώη πολλά χρόνια ζωής, που σε καμία περίπτωση δεν θα τα είχε, σε ζεστό και ανθρώπινο περιβάλλον. Συνταξιοδοτήθηκε στης 31/12/2008.

Τέτοιοι υπάλληλοι έσπρωξαν τη χώρα να πάει μπροστά, τέτοιοι Γραμματείς κράτησαν τα χωριά ζωντανά και τους κατοίκους τους δημιουργικούς και ενημερωμένους, έως να έρθει ο «Καποδίστριας» και ο «Καλλικράτης» να τα τελειώσουν.

Το κοινοτικό κατάστημα στο παλιό χωριό βρισκόταν πάνω από τη βρύση. Στο νέο χωριό δεν υπήρχε ιδιόκτητο κατάστημα και στεγάζονταν στη αρχή σε χώρο δίπλα από το καφενείο του Βαγγέλη Κυριάκου, μετά σε οίκημα του Γιώργου Τζοβόλα, αργότερα στο πρώτο όροφο της οικίας Σταύρου Δουρούκη. έως να κατασκευαστεί νέο κτήριο το 1982.