Άνθρωποι με έργο σημαίνον, συχνά το ευτελίζουν και το εκθέτουν μέσα από ακατάσχετη αδολεσχία.

Πηγή: https://www.4troxoi.gr

Του Γιάννη Ευσταθιάδη.

Θου, Κύριε...

«... Άνθρωποι με έργο σημαίνον συχνά το ευτελίζουν και το εκθέτουν μέσα από ακατάσχετη αδολεσχία...»

Η σιωπή στο δημόσιο βίο εμπεριέχει συνήθως μια σπάνια ανταποδοτικότητα, αρκεί να μην είναι μια παύση κενού στοχασμού πριν από το κρώξιμο της κουρούνας ή να μη συγγενεύει με τον καβαφικό ηγεμόνα εκ δυτικής Λιβύης, ο οποίος «μήτε βαθύς στις σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε», αλλά έπληττε με την αδυναμία έκφρασης, «έχοντας κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του».

Η σοφή σιωπή αποτελεί άηχο σχόλιο πάνω στη μελαγχολία των τεκταινομένων και των τετελεσμένων, κάτι σαν φωτογραφία που παγώνει το χρόνο και τον διατηρεί σε ασπρόμαυρη βουβαμάρα.

Ο Νάσος Θεοφίλου γράφει, ερμηνεύοντας την κοινότοπη ρήση «η σιωπή είναι χρυσός»: «Υπάρχει μια σχέση αρχέγονη ανάμεσα στο χρυσό και τη σιωπή. Από το συνδυασμό τους εκλύεται πολύτιμη ενέργεια, που φτάνει ως την ψυχή, σηματοδοτώντας το πεπρωμένο. Πρόκειται για μια δύναμη καταλυτική, που μπορεί να συγκριθεί μόνο μ’ εκείνην του έρωτα».

Κανείς, ίσως, δεν ευλόγησε περισσότερο τη σιωπή όσο ο προσφάτως αποθανών Μανόλης Αναγνωστάκης («Γιατί υποχρεωτικά να μιλήσω;» γράφει στο «Υστερόγραφό» του), εμβαπτίζοντας την ευθύβολη μαγεία των στίχων του σε μια άχραντη σιωπηλότητα, η οποία, εντούτοις, λειτούργησε σαν ευκρινής αινιγματολύτης της πνευματικής και κοινωνικής μας πραγματικότητας.

Αυτό το μέγιστο μάθημα δεν αφομοίωσαν (δεν άκουσαν καν) οι πνευματικοί εκείνοι ταγοί που δε χάνουν την ευκαιρία να ανακυκλώνουν το ασήμαντο, να σχολιάζουν αυτά που δε χρήζουν σχολιασμού ή να μιλούν ακατάπαυστα και επιπολαίως επί παντός επιστητού. Συχνά, οι θέσεις τους είναι αλλοπρόσαλλες και, ενίοτε, στη διάρκεια των ετών, αντιφατικές, σαν να υπάρχει τρικυμία στον έναν, τουλάχιστον, λοβό του εγκεφάλου τους.

Άνθρωποι με έργο σημαίνον συχνά το ευτελίζουν και το εκθέτουν μέσα από ακατάσχετη αδολεσχία, μέσα από συνεχή λογοδιάρροια γύρω από μικρά τίποτα ή μεγάλα που δεν τα κατέχουν.

Είναι, άραγε, ο διακαής πόθος να κυριαρχήσουν ακόμα και στην εφήμερη επικαιρότητα, καταλαμβάνοντας ημισέλιδα, τρίστηλα ή, έστω, μονόστηλα της ειδησεογραφίας ή καλύπτοντας το φειδωλό χρόνο των τηλεοπτικών ρεπορτάζ;

Σίγουρα, πάντως, η φιλαρέσκεια είναι τόσο μεγάλη, ώστε δεν κατανοεί τις παρενέργειες του μιντιακού ελιξιρίου.

«Μερικές φορές, καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς» έλεγε προ ετών η διαφήμιση γνωστής τσίχλας.

Φαίνεται, ωστόσο (απαισιόδοξο επιμύθιο), πως οι άνθρωποι αυτοί «δε μασάνε!».